10. Η κακογουστιά.
Κάθε γαμήλια τελετή είναι για case study. Στραφταλιστά λαμέ υπερπαραγωγή, μακιγιάζ αλά Τζόκερ και μπουκλωτοί κότσοι, που άμα εγκλωβιστεί τζιτζίκι, κάθεται, χτίζει φωλιά, γεννάει 3000 αυγά και δεν το παίρνει και χαμπάρι κανείς. Α, και να μη μιλήσω για τις νύφες. Ναι, ας ΜΗ μιλήσω καλύτερα.
9. Η ζέστη.
Μια που η high season για τους γάμους είναι Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος, τις περισσότερες φορές, οι καιρικές συνθήκες κυμαίνονται μεταξύ 38 βαθμών Κελσίου και Κόλασης. Και επειδή, τους θέλουμε και παραθαλάσσιους, βάλε και 92% υγρασία για να είναι κομπλέ η θερμοπληξία.
8. Οι γαμοβαφτίσεις.
Πώς θα περιέγραφα έναν εφιαλτικό γάμο; Ένα -τρομαγμένο από τις ψαλμωδίες και το μπούγιο- μωράκι (που δεν φταίει και σε τίποτα στην τελική) κλαίει ασταμάτητα καθ' όλη τη διάρκεια του μυστηρίου, περιμένοντας τη σειρά του για τη βάφτιση, για να ξανακλάψει ακόμη χειρότερα την ώρα που κάποιος παππούλης με μούσια το «πνίγει» σε μία κολυμπήθρα. Και όλο αυτό κρατάει πολλή ώρα. Πάρα πολλή. Αιώνα και βάλε.
7. Οι χαιρετούρες.
Στέκεσαι στην ουρά. Προβάρεις ευχές. «Να ζήσετε», «Να τους χαίρεστε», «Παντάξιος», «Και στα δικά σας», «Γεια σου άγνωστε, άσχετε άνθρωπε που δεν ξέρω καν ποιος είσαι και γιατί σου εύχομαι» κλπ. Συνεχίζεις και περιμένεις. Φτάνεις στη χαιρετούρα και στην αμήχανη στιγμή που επειδή ξέρεις μόνο τη νύφη, πρέπει να εύχεσαι και να συστήνεσαι ταυτόχρονα.
6. Η ανθοδέσμη.
Εάν κάποιος πετούσε στην πίστα τον David Beckham με εσώρουχα, λιγότερος πανικός θα γινόταν από ό, τι όταν πετάει η νύφη την ανθοδέσμη στις γεροντοκόρ... εχμ, συγγνώμη, στις ανύπαντρες φίλες. Αγκωνιές πάνω στην αναμπουμπούλα, κάτι ξενυχιάσματα στη διεκδίκηση και φιλικά μπουνίδια και όλα αυτά γιατί; Δεν είναι και δεσμίδα με 500άρικα, μπουκέτο είναι. Ηρεμήστε πια. Λυσσάρες.
5. Τα «κλαρίνα».
Δε με νοιάζει αν ο γαμπρός είναι Κρητικός, Πόντιος, Σαρακατσάνος, τσιγγάνος ή εξωγήινος. Όχι, δεν γίνεται να ακούμε επί 2,5 ώρες non-stop μόνο νταούλια και κλαρίνα. Έλεος πχια.
4. Οι κακοί Dj's.
Παίζουν από το «Everybody hurts» μέχρι το «Η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου». Γάμο έχουμε άνθρωπέ μου, σύνελθε.
3. Να είσαι αζευγάρωτος.
Αισθάνεσαι σαν μονή παντόφλα, σαν χαμένη κάλτσα στο πλυντήριο, σαν καπνός χωρίς χαρτάκια. Μια καταπίεση, μια μοναξιά έρχεται και σε πλακώνει και παθαίνεις έναν εγκλωβισμό άλλο πράμα. ΑΛΛΑ, τότε είναι που βλεφαριάζεις το γκομενάκι στο τραπέζι των ξαδέρφων και συνειδητοποιείς πόσο βολικό είναι τελικά να είσαι free agent σε γάμους.
2. Να μην ξέρεις κανέναν.
Δεν φτάνει που είσαι ασυνόδευτος και αζευγάρωτος, δεν φτάνει που πρέπει αναγκαστικά να κοινωνικοποιηθείς στο τραπέζι με τους διπλανούς (που είναι συνήθως κάτι άκυροι μπάκουροι), δεν φτάνει που δεν έχεις έναν άνθρωπο να χορέψετε μαζί και σε περνάνε για μονόχνοτο, δεν έχεις και κάποιον να κουτσομπολέψεις τους υπόλοιπους καλεσμένους. Τι ήθελες και πήγες;
1. Το ξεπαράδιασμα.
Τι τους πιάνει όλους και πάνε και παντρεύονται στου βοδιού το κέρατο, δεν μπορώ να καταλάβω. Αεροπορικά, ακτοπλοϊκά, έστω μια βενζίνη θα τη φεσωθείς. Βάλε και τα ξενοδοχεία, το δώρο για το ζευγάρι, κάνα καινούργιο ρούχο/παπούτσι να το σετάρεις, κάνα κομμωτήριο... δάνειο θέλεις για να πας καλεσμένος. Και ας ελπίσουμε να στεριώσουν οι γάμοι, γιατί άμα δευτεροπαντρεύονται όλοι, δεν τη γλιτώνουμε τη φυλακή.
[Πείτε και σεις!]
σχόλια