"Γιατί μας νοιάζει αν ο τάδε διάσημος ή πρόεδρος της τάδε εταιρίας είναι γκέι;" διαβάζω συχνά. Εάν γραφόταν με μια προσπάθεια υπεράσπισης του ατόμου απ' τις ύβρεις, θα το δεχόμουν. Όμως ενώ είναι αποδεκτό από μεγάλο μέρος της κοινωνίας να κουτσομπολεύει, να εικάζει και να κοροϊδεύει, όταν κάποτε κάποιος διάσημος ή ισχυρός μιλά από μόνος του γι' αυτό και μάλιστα χωρίς καμία απολογητική διάθεση, τότε ξαφνικά αρχίζουν τα "μα τι μας νοιάζει".
Δεν είναι τυχαίο. Πολλοί κλείνουν τα αυτιά τους όταν το ζήτημα συζητείται σοβαρά, ή όταν κάποιος δεν δραματοποιεί τη ζωή του αλλά αντίθετα την παρουσιάζει ως καλή και αποδεκτή.
Η αρνητική παρουσίαση της ομοφυλοφιλίας είναι συνηθισμένη, η θετική όμως (η ουδέτερη μάλλον στην ουσία) ξαφνικά θεωρείται προπαγάνδα και όλοι θυμούνται με όψιμη μεγαλοψυχία ότι καμία σημασία δεν έχει τι κάνει ο άλλος "στο κρεβάτι του" άρα ας αλλάξουμε κουβέντα.
Το ότι ένας ανοικτά γκέι μπορεί να είναι επιτυχημένος, να είναι και ο αρχηγός της Apple ας πούμε, είναι ένα τεράστιο, σημαντικό μήνυμα σε όσους τρέμουν για το μέλλον τους.
Η δημόσια συζήτηση για την ομοφυλοφιλία ανθρώπων-προτύπων δεν απευθύνεται όμως τόσο σε αυτούς. Πολύ σωστά το εξήγησε ο Tim Cook: "Aκούγοντας κάποιοι ότι ο CEO της Apple είναι gay, μπορεί να τους βοηθήσει να αντεπεξέλθουν σε ζητήματα ταυτότητας που μπορεί να τους απασχολούν ή να τους κάνει να νιώσουν καλύτερα, ή να τους εμπνεύσει ώστε να εμμείνουν σε ζητήματα ισότητας".
Κάτω απ' την είδηση, διάβασα κι ένα ενδιαφέρον σχόλιο του just a guy: "Το άρθρο μου φέρνει αναπόφευκτα στο νου έναν άσχετο αναγνώστη, που σε κάποιο άρθρο άλλης ιστοσελίδας, παλιότερα, για ένα θέμα σχετικό με τους ομοφυλόφιλους είχε σχολιάσει, μεταξύ άλλων, ότι 'είναι αδύνατον να κάνουν επιτυχημένη καριέρα, γιατί η ομοφυλοφιλία τους είναι τρομερό εμπόδιο στο να δημιουργήσουν κανονικές σχέσεις με τους συναδέλφους τους. Δεν το συζητώ'.... Δεν το συζητούσε κιόλας, ο πανίβλακας..."
Όταν μεγαλώνεις καταλαβαίνοντας ότι είσαι γκέι συχνά κοιτάς γύρω σου, πριν αποφασίσεις πώς πρέπει να αισθανθείς. (Προσωπικά πίστευα ότι δεν υπήρχαν άλλοι γκέι στην πόλη μου σχεδόν μέχρι τα 17 μου!)
Να το πω σχηματικά: Άλλο να ξέρεις πως ανοικτά γκέι σημαίνει αναγκαστικά και μόνο 'περιθωριοποιημένος γελωτοποιός μεσημεριανών εκπομπών' κι άλλο ότι μπορεί να σημαίνει και Πρόεδρος της μεγαλύτερης εταιρίας του κόσμου.
Η έλλειψη άλλων προτύπων πέρα απ' τις στερεοτυπικές καρικατούρες των ταινιών του Παράβα, δημιούργησε (λόγω υποσυνείδητου μιμητισμού) άπειρους κλώνους-καρικατούρες, από ανθρώπους που πίστεψαν ότι 'έτσι είναι οι γκέι, άρα κι εγώ έτσι θα φέρομαι'.
Μέχρι σχετικά πρόσφατα, και με τη γενναία εξαίρεση του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, οι μόνοι διάσημοι ανοικτά γκέι ήταν πάντα κάποιοι ατιμασμένοι, ή κάποιοι που απλώς δεν μπορούσαν να το κρύψουν γιατί φαινόταν κάργα. Το μήνυμα που έπαιρνε ένας γκέι άνθρωπος μεγαλώνοντας ήταν ότι στην καλύτερη περίπτωση θα μπει σε μια κλίκα χαζοχαρούμενων στυλιστών και θα διασκεδάζει τους γύρω του σα σκυλάκι του καναπέ.
Στην πραγματικότητα, και στην Ελλάδα όπως και παντού, υπήρχαν άπειροι άντρες και γυναίκες ομοφυλόφιλοι που διοικούσαν, που τραγουδούσαν, που έφτιαχναν επιχειρήσεις, που γιάτρευαν τους άλλους. Σχεδόν κανένας και καμία τους φυσικά δεν μιλούσε γι' αυτό (μερικοί επινοούσαν κι επινοούν και δεσμούς με το άλλο φύλο) με αποτέλεσμα η αντίληψη της κοινωνίας για τους γκέι να είναι μάλλον στρεβλή.
Κι όσο για τα παιδιά που ανακαλύπτουν την ομοφυλοφιλία τους (την οποία φυσικά δεν μπορούν να αλλάξουν); Η απογοήτευση, η κατάθλιψη ακόμα και οι τυχόν απόπειρες αυτοκτονίας τους οφείλονται συχνά στην απελπισία της επερχόμενης ζωής τους ως ενήλικοι γκέι. Δεν γνωρίζουν, δεν το βλέπουν πουθενά γύρω τους, ότι μια χαρά θα ζήσουν μεγαλώνοντας, κάνοντας όποια δουλειά θέλουν κι ότι αυτό κάνουν εκατομμύρια άνθρωποι διάσημοι και μη, και οραματίζονται το μέλλον τους γεμάτο πόνο και κοροϊδία και αποτυχία.
Κι όμως. Το ότι ένας ανοικτά γκέι (που αντί να νιώθει ντροπή για τον εαυτό του αποφασίζει να νιώσει περηφάνια) μπορεί να είναι επιτυχημένος, να είναι και ο αρχηγός της Apple ας πούμε, είναι ένα τεράστιο, σημαντικό μήνυμα σε όσους τρέμουν για το μέλλον τους.
Δε σημαίνει ότι απαραίτητα θα γίνουν κι αυτοί δισεκατομμυριούχοι, ή διάσημοι τραγουδιστές, ή πρωθυπουργοί ευρωπαϊκών χωρών. Σίγουρα όμως το κουράγιο που θα πάρουν είναι αρκετό, και καλοδεχούμενο.
Κι έτσι, την επόμενη φορά που θα αναρωτηθεί κάποιος "και τι μας νοιάζει τι κάνει στο κρεβάτι του ο τάδε και μας το λέει;" (λες και όλα αφορούν το κρεβάτι!), ας σκεφτεί και όλα τα παραπάνω...
σχόλια