Εκδότης: Στάθης Τσαγκαρουσιάνος...
Πριν η Οία γίνει της μόδας, ήμουν νέος. Και φρικιό. Πήγαινα εκεί τα καλοκαίρια. Λίγες μέρες στα Φηρά, σε ένα hostel που δεν υπάρχει πια και θύμιζε μεξικάνικο στάβλο, μετά με το λεωφορείο για το χωριό, που θεωρούνταν κάπως η άκρη του κόσμου. Θυμάμαι τότε ελάχιστοι έμεναν νύχτα εκεί. Είχε τρεις ταβέρνες όλες κι όλες, φτηνές και λαϊκές, δυο μαγαζιά με τα ψευτοπράγματα για τους τουρίστες.
Το Κάστρο ήταν ένα γκρεμί που έπαιρνε ζωή για ένα μισάωρο, το ηλιοβασίλεμα, και τις άλλες ώρες θύμιζε το ερειπωμένο ανάκτορο όπου ο Ληρ του Κουροσάβα ζει την τρέλα του. Εκεί κοιμόμουν, σαν τρελός βασιλιάς κι εγώ, με το sleeping bag μου.
Θυμάμαι ιδιαιτέρως ένα καλοκαίρι - ήμουν 17 χρόνων. Στην ηλικία αυτή ζεις μεταξύ προσδοκιών, σεξουαλικής φουσκοθαλασσιάς, φαντασίας και μιας απροσδιόριστης μελαγχολίας, επειδή πρωτοδιακρίνεις ότι ο κόσμος σου, αν και γιορτινός, έχει ημερομηνία λήξης. Είχα μείνει 20 μέρες στο Κάστρο - και είχα γίνει ένα με το τοπίο.
Στο Αμμούδι τότε δεν υπήρχε τίποτα - ούτε ξαπλώστρες ούτε άνθρωποι. Μόνο ένα υπόστεγο για τις βάρκες το χειμώνα. Υπήρχε κι ένας ψαράς, που για ένα τίποτα σε έπαιρνε βαρκάδα και σ’ άφηνε να κάνεις μπάνιο στ’ ανοιχτά. Ψυχή τριγύρω.
Δεν θα ξεχάσω εκείνο το καταμεσήμερο που με έναν περιστασιακό φίλο βουτήξαμε και κολυμπήσαμε μέχρι τον βράχο στη μέση του νερού και ανακαλύψαμε, από τη μεριά του πελάγους, την πόρτα μιας εκκλησιάς που είχε φτιαχτεί μέσα στο φάγωμα της πέτρας. Βγήκαμε από το νερό και μπήκαμε στο ιερό, γυμνοί, όμορφοι - στάζοντας περπατήσαμε στο δροσερό δάπεδο από βότσαλα της θάλασσας. Μόνο τις στάλες που έσταζαν ακούγαμε και στο σκοτάδι τα μειλίχια πρόσωπα των αγίων.
Τόσες δεκαετίες έχουν περάσει κι ακόμα ζηλεύω την άγρια, πρωτοφανή παραισθησία που μου προκάλεσε εκείνη η στιγμή. Μη φανταστείτε τίποτα σεξουαλικό. Ορισμένες φιλίες είναι δυνατότερες από σεξ. Γίνεται ένας μαγικός συγχρονισμός μέσα στους διαφορετικούς ψυχισμούς, που ισοδυναμεί με δέκα οργασμούς, αν όχι με αυτό που αποκαλούμε θαύμα. Γιατί αυτό είναι θαύμα: η τέλεια συνεννόηση δύο ανθρώπων μέσα σε μια φύση που τους καταλαβαίνει και ευνοεί.
Εκείνη η απλή και απονήρευτη εικόνα της Οίας, οι βαριές διακλαδώσεις των άστρων το βράδυ πάνω απ’ το sleeping bag, μια φτηνή ντίσκο με χωριατόπαιδα και γέρους, το τραγανό νερό το μεσημέρι στο Αμμούδι, το θαλασσινό ξωκλήσι, η βαρκάδα τα μεσημέρια, οι ξερικές ντομάτες με τυρί για γεύμα σε μια σπηλιά που προσποιόταν την ταβέρνα (έχει κλείσει κι αυτή), έχουν δώσει σ’ εκείνο το καλοκαίρι, στη μνήμη μου, τη θέση του ιδανικού. Αν δεν είχα διαβάσει τη «Λίγεια» του Λαμπεντούζα θα ένιωθα ότι η φαντασία μου καλπάζει - πως παραφέρομαι. Αλλά να που κι άλλοι έχουν ζήσει ανάλογες μαγείες.
Ίσως καμιά φορά θα άξιζε να στρωθώ να γράψω...
Διευθυντής Έκδοσης: Μιχάλης Μιχαήλ ...
Ιδανικό καλοκαίρι ήταν το περσινό. Δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά η ρουτίνα που επιλέγεις να ακολουθήσεις και κατά πόσο μπορείς να την ακολουθείς χωρίς περισπασμούς. Οπότε πέρυσι, στο νησί στο οποίο πήγα όλα ήταν ιδανικά, διότι το πρωί διάβαζα, στη συνέχεια πήγαινα για καφέ στην πλατεία και έπιανα κουβέντα με τους υπόλοιπους φίλους και μετά πήγαινα στην παραλία μέχρι να πέσει ο ήλιος, όπου διαιρούσα το χρόνο μου ανάμεσα σε διάβασμα και βουτιές. Στο δρόμο της επιστροφής σταθμός σε ταβερνάκι για φαγητό, μετά μπάνιο και ποτά σε ένα μπαρ που κοιτούσε το Αιγαίο. Αυτά θα ήθελα και φέτος χωρίς καμία αλλαγή.
Εμπορική Διεύθυνση: Δήμητρα Πασομένου ...
Το ιδανικό καλοκαίρι είναι το ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα, η αλμύρα της, τα φεγγάρια του, οι μουσικές του, οι έρωτές του, οι μυρωδιές του, οι γεύσεις του.
Διευθυντής Σύνταξης: Φώτης Βαλλάτος ...
Αθήνα-Πάτρα-Μπάρι-Ρώμη-Φλωρεντία-Γενεύη-Βαρκελώνη-Γρανάδα-Σεβίλλη-Λισαβόνα-Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα-Μπιλμπάο-Βαρκελώνη-Μιλάνο-Ανκόνα-Πάτρα-Αθήνα. Τρεις τύποι γύρω στα 22, τρία backpacks, «τρεις» δραχμές στην τσέπη, πολλά σιδηροδρομικά χιλιόμετρα, τρισάθλια youth hostels, έξαψη, σάντουιτς από το σούπερ μάρκετ στο πάρκο, από την πίσω πόρτα στα μουσεία, επόμενη στάση πού, «τι γράφει ο “Lonely Planet;”», «βρομάνε τα πόδια σου», sleeping bag στο μεσοδιάστημα των βαγονιών, πρώτο μπάνιο στον ωκεανό, πελεγκρίνοι με κοχύλια στις μαγκούρες, μαϊμούδες κάνουν σεξ στον ζωολογικό κήπο, οι Ιταλοί καπνίζουν μπάφους στην τουαλέτα, έλεγχος εισιτηρίων (κρακ, κρακ το μηχάνημα ακύρωσης), φωτογραφίες με κλεμμένα φιλμ, ένα σύννεφο κολλημένο στη Σίντρα. Αύγουστος 1999. InterRail με τον Δ. και τον Δ. Μετά από λίγα χρόνια μια πλημμύρα στο σπίτι μου κατέστρεψε όλες τις φωτογραφίες και τα αρνητικά. Θυμάμαι τα πάντα.
Creative Director: Στάθης Μητρόπουλος ...
Sea, sex and sun
Αρχισυνταξία: Σταύρος Διοσκουρίδης ...
Το ιδανικό μου καλοκαίρι θα είναι αυτό που θα διαβάσω τόσα, μα τόσα πολλά βιβλία, που μετά να μη χρειάζεται να διαβάσω κανένα άλλο για το υπόλοιπο της ζωής μου. Όσο και να ‘ναι αυτό.
Υπεύθυνος lifo.gr: Άρης Δημοκίδης ...
Θα επέστρεφα στα παιδικά μου καλοκαίρια στη Χαλκιδική - τότε που έφτιαχνα με την ξαδέρφη μου μυστικές ομάδες και παρακολουθούσαμε ανύποπτους πολίτες και τα μεσημέρια διαβάζαμε «Μίκυ Μάους» στη δροσιά του μπαλκονιού, μετά πηγαίναμε για μπάνιο και το βράδυ θερινό σινεμά, στον «Κροκοδειλάκια» και στον «Μπάτσο του Μπέβερλι Χιλς». Όλοι όσοι αγαπούσα ήταν ζωντανοί, είχα τρεις μήνες διακοπές, έκανα κάθε μέρα μπάνιο στη θάλασσα και έτρωγα αμέτρητα παγωτά «Κοκταίηλ». Και, αν ήμουν πολύ τυχερός, κάποιος μεγάλος μας πήγαινε με την ξαδέρφη μου στην ντίσκο Ακουάριους στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής και χορεύαμε με όλα τα σουξέ που είχαμε μάθει τον χειμώνα, απ’ τη Mαντόνα και τους Culture Club μέχρι τους Wham και τους Pet Shop Boys...
Υπεύθυνος Ψηφιακής Ανάπτυξης: Νίκος Ζαφείρης ...
Πριν από τρία χρόνια, οργώνοντας την Ευρώπη: Λονδίνο, Στοκχόλμη, Ελσίνκι, Ταλίν, Ίμπιζα, Βαρκελώνη. Φέτος, όμως, θα είναι το καλύτερο: χωρίς τις ψευτοπολυτέλειες και τις υπερβολές άλλων εποχών, σε παραλίες ελεύθερες. Και αν δεν υπάρχουν χρήματα για freddo, μια σουμάδα ή ένας φραπές την κάνει τη δουλειά του.
Συντακτική Ομάδα: Νίκος Δήμου ...
Δέκα χρονών βλέπω θάλασσα. Πρέπει να την είχα δει και πριν. Υπάρχει στο οικογενειακό λεύκωμα μια φωτογραφία μου με μαγιό στην αμμουδιά. Το μαγιό έχει τιράντες και φοράω άσπρο ναυτικό καπέλο με γείσο και εθνόσημο μια άγκυρα. Απ’ ό,τι μου είπαν, είμαι τεσσάρων ετών και βρίσκομαι στο Ξυλόκαστρο. Αλλά δεν θυμάμαι τίποτα. Μετά ήρθε η Κατοχή και η θάλασσα ήταν απρόσιτη για τους Αθηναίους - σαν να κατοικούσαν στη Μεσευρώπη. Μόνο σε εικόνες την είχα συναντήσει. Αλλά σχεδόν όλες ήταν ασπρόμαυρες.
Το καλοκαίρι του 1945 ο πατέρας νοίκιασε ένα μικρό σπίτι στη Γλυφάδα, που τότε ήταν στην άκρη του κόσμου. Σήμερα θα το λέγαμε αυθαίρετο: δύο μικρά δωμάτια, με μπάνιο και κουζίνα, στη μέση ενός οικοπέδου όλο τσουκνίδες. Τώρα εκεί θα υπάρχει πολυκατοικία. Για να φτάσεις στην παραλία περπατούσες πάνω από δέκα λεπτά. Θυμάμαι μόνο πως όλοι οι δρόμοι –χωμάτινοι οι περισσότεροι- είχαν δεξιά και αριστερά μεγάλες πικροδάφνες με ροζ και άσπρα λουλούδια. Ανάμεσα στις πικροδάφνες φαινόταν μακριά η θάλασσα.
Αυτό το λαμπύρισμα στο βάθος ήταν σαν παραμύθι. Για ένα παιδί της Κατοχής, της πείνας, του εμφυλίου, του φόβου, ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Θυμάμαι πώς την πρωτοείδα, φτάνοντας με ένα παλιό ταξί. Σχεδόν τρόμαξα.
Σε αυτό το χαμηλό σπιτάκι, με την επίπεδη τσιμεντένια οροφή, πέρασα τις πρώτες μου διακοπές κι ένιωσα πρώτη φορά το καλοκαίρι. Δεν είχαμε καλοκαίρια στην πόλη; Θα είχαμε, αλλά δεν τα είχα καταλάβει.
Από τότε το καλοκαίρι μπερδεύτηκε με τη θάλασσα και δεν μπορώ πια να τα ξεχωρίσω.
Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος ...
Η πρώτη φορά που πήγα στο Κουφονήσι, όταν ακόμη σε έβγαζαν με τις λάντζες στο λιμάνι και δεν υπήρχε ηλεκτρικό στο νησί, πρέπει να ήταν το ’81. Μπάνια από το πρωί ως το φωτεινότερο λυκόφως που έχετε δει, ειδικά στην παραλία της μαλακισμένης της Ιταλίδας, που κυνηγούσε τους γυμνιστές (και πώς αλλιώς να κάνεις εκεί μπάνιο;) και οργάνωνε για τους καλεσμένους της αγώνες γκολφ στην άμμο, σε ένα νησί που για να το γυρίσεις αρκούσαν κάνα δυο ώρες, αλλά δεν το χόρταινες. Κάθε γωνιά του κι ένα αξέχαστο
βραχάκι, ένας ορμίσκος με την τελειότερη άμμο και τα πιο γαλανά νερά. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που πήγαινα μόνος, με εφηβική παρέα, διακοπές, στις Κυκλάδες, και μου φαινόταν ο πιο εξωτικός προορισμός του κόσμου. Ακόμα είναι στη μνήμη μου.
Θοδωρής Αντωνόπουλος ...
Το ιδανικότερο καλοκαίρι μου το έζησα, θυμάμαι, στη Γαύδο το 2000. Ο αιώνας που άλλαζε ήταν γεμάτος δημιουργική αισιοδοξία για τη χώρα μου, που ήδη προετοιμαζόταν πυρετωδώς για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς. Ναι, το είχαμε στ’ αλήθεια πιστέψει ότι γινόμαστε, επιτέλους, Ευρώπη. Αλλά κι εμένα μ’ έβρισκε στα καλύτερά μου - καλή δουλειά, καλά λεφτά, πολλοί και καλοί φίλοι κι ένας μεγάλος έρωτας στα σκαριά. Μαγευτικοί περίπατοι στο κεδρόδασος, βουτιές κι αργιλοθεραπείες, τσουλήθρα στις αμμοθίνες, μεθυσμένες ολονυκτίες κάτω από τα αστέρια, συλλογική κουζίνα που λειτουργούσαμε με βάρδιες, μέχρι κι έναν μικρό κήπο με λαχανικά εποχής είχαμε φτιάξει, που εντέλει χόρτασε κάτι πεινασμένα κατσίκια. Ένα χρυσαφένιο σούρουπο στο Σαρακήνικο φιλοσοφούσαμε ότι δεν χρειάζεται να μοχθούμε για καριέρες, μήτε για πλούτη, μια και ιδού, όλοι οι θησαυροί του κόσμου είναι γύρω μας - και δωρεάν. Ότι όλο αυτό που συνέβαινε ολόγυρα μας άφηνε παγερά αδιάφορους, εφόσον μπορούσαμε να φτιάξουμε τις δικές μας προσωρινές αυτόνομες ζώνες (όπου, βέβαια, θα είχε πάντα ήλιο).
Θεόφιλος Δουμάνης ...
Το ιδανικό μου καλοκαίρι είναι φτιαγμένο από στιγμές. Έχει υπόκρουση το «Smooth Operator» της Sade, εικόνες και ήχους από τη μεσημεριανή ηχώ των βημάτων στα άδεια σοκάκια της Κιμώλου, τη γαλάζια ηρεμία του βυθού στη Μυτιλήνη, το χαμόγελο του ιδιοκτήτη του καφενείου στη Χρυσομηλιά, έναν κερασμένο καφέ στα Ελληνικά, μια νύχτα σε σπηλιά στο Αγιοφάραγγο, τη σκηνή να πέφτει από τον αέρα σε μια έρημη παραλία κάπου (ούτε που θυμάμαι πού), το βλέμμα προς το ηλιοβασίλεμα ενός ηλικιωμένου χωρικού στο Πετρί, τα ψαρέματα στην Αστυπάλαια, την εικόνα που απλωνόταν σιγά-σιγά όταν άνοιγε η μπουκαπόρτα στην Ιθάκη, τις μυρωδιές του οινοπνεύματος στα Περδικιώτικα, στην Αίγινα.
Χρήστος Παρίδης ...
Θυμάμαι πάντα, ως παιδί, τη μυρωδιά και τη γεύση του τεράστιου πλαστικού μου σωσίβιου από το οποίο γραπωμένος και αγκαλιά μαζί του κολυμπούσα μέχρι τα βαθιά, ένα καυτό μεσημέρι με άπνοια στην αμμουδιά της Αγίας Τριάδας, έξω από τη Θεσσαλονίκη, όπου πέρασα τα πρώτα δέκα καλοκαίρια της ζωής μου, στη σκιά ενός καλαμένιου στέγαστρου, με τον παππού μου να παρατηρούμε το αγκυροβολημένο βαποράκι που έκανε τη διαδρομή ως την πόλη να το παίρνει το ρεύμα και να γυρνάει ακυβέρνητο γύρω από τον εαυτό του. Τη μυρωδιά του
σαμπουάν OM OR σε σωληνάριο κάτω από το χλιαρό ντους. Τους «βαρδάρηδες», που έπιαναν κάθε Δεκαπενταύγουστο, και τα πελώρια κύματα στα οποία λίγοι τολμούσαμε να μπούμε, μαζί και την έντονη ψύχρα τα βράδια στα θερινά, όπου χρειάζονταν οπωσδήποτε «ενισχύσεις» με ζακέτες -πόσο εκστατικό το χουχούλιασμα μέσα τους βλέποντας σινεμά! Κάποια απροσδιόριστη χρονιά στην παραλία της Γερακινής στη Χαλκιδική, σαν βγαλμένη από ταινία του Ντε Σίκα, οι ντόπιοι να βγάζουν την ντομάτα και το τυρί μετά το μπάνιο. Ατέλειωτες ποδηλατάδες στην Κω το φοβερό καλοκαίρι του ’74, που παγιδευτήκαμε οικογενειακώς υπό την απειλή πολέμου. Αρχές δεκαετίας του ’80 οι πρώτες αποδράσεις στη Μύκονο, ένας επίγειος παράδεισος τότε ακόμα, μια απέραντη κι έρημη Ελιά με μια -νομίζω- και μοναδική λιτή κι αυθεντική ταβέρνα. Την πρώτη μου φορά στην Αμοργό, που νόμιζα ότι ανακάλυπτα έναν παραμυθένιο τόπο και μετά από 24 ώρες ταξίδι πήγα να κοιμηθώ ευτυχισμένος ενώ ήταν σαββατόβραδο και όλο και κάτι θα γινόταν έξω, όπως και την πρώτη μου φορά στην Ανάφη, αρχές Σεπτέμβρη, με πολύ αέρα τις νύχτες, αλλά μια μαγεία κάτω από τον έναστρο ουρανό και τη Σαντορίνη στο βάθος, χρόνια αργότερα οικείο νησί πια, να διασχίζω κάθε πρωί όλη τη διαδρομή από τη Χώρα μέχρι τον Ρούκουνα ποδαράτος, με μόνη παρέα τα «ιγκουανάκια» να τρέχουν να σωθούν στο διάβα μου. Και πάντα η επιστροφή στην αγαπημένη Κρήτη που τόσο μα τόσο με κάνει να θυμάμαι τα μπανάλ χουντο-σέβεντις παιδικά μου καλοκαίρια, δεν ξέρω γιατί…
Δημήτρης Ρηγόπουλος ...
Ελλάδα, κατά προτίμηση στην ηπειρωτική (και μάλιστα στην Πελοπόννησο), στην Αντίπαρο ή τη Σέριφο. Διακοπές συνταξιούχου, που σημαίνει: σχετικά πρωινό ξύπνημα, αργόσυρτο πρωινό, λίγες ώρες στη θάλασσα, μεσημεριανός ύπνος, απόγευμα στο μπαλκόνι, φαγητό κατά τις 8 με 9, μετά παγωτό, επιστροφή στο σπίτι και τεμπέλιασμα στο μπαλκόνι/αυλή μέχρι τελικής πτώσεως.
Βένα Γεωργακοπούλου ...
Πολλά βιβλία, μεγάλα και απαιτητικά, που μπορούν να σου γεμίζουν τη μέρα, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, με απόλαυση. Είναι το καθοριστικό στοιχείο των καλών διακοπών. Αν μου πετύχει, από κει και πέρα το ιδανικό καλοκαίρι το έχω στο χέρι: ένα σπίτι ή ξενοδοχείο στην Καλαμάτα, μια παραλία με άσπρα βοτσαλάκια, οι παιδικοί μου φίλοι, τα ίδια κάθε βράδυ δυο-τρία ταβερνάκια, βόλτες στο λιμάνι και στην πόλη (ναι, θέλω και στις διακοπές την αίσθηση της κοινότητας γύρω μου), πολύ παλιά ελληνική μουσική (τραγουδάμε ακόμα στην παρέα μου). Λιγότερο το laptop μου να άνοιγα για να χωθώ σε εφημερίδες και θα έδινα συγχαρητήρια στον εαυτό μου.
Άγγελος Πλέσσας ...
Αιγαίο, ερημιά, παραλία, θυμάρι, γυμνός, κολύμπι, μάσκα, αχινός, άιφον, twitter, σεξ, μουσική, ακουστικά, παρεό, βιβλίο, ύπνος, ενυδατική, σεντόνι, βράδυ, αστέρια, παρέα, προσέκο, νυχτολούλουδο.
Συντονισμός Ύλης: Μαρκέλλα Ανδρικάκη ...
To ιδανικό καλοκαίρι της ζωής μου δεν έχει έρθει ακόμα, ξέρω όμως πως το ιδανικό καλοκαίρι της ζωής μου θα είναι σίγουρα ξέγνοιαστο. Το ιδανικό καλοκαίρι της ζωής μου θα είναι κάπου μακριά, σε παραλία χρυσαφένια, με καθαρά νερά. Το ιδανικό καλοκαίρι της ζωής μου θα έχει παρέα λίγους φίλους και καλούς, κέφι και καθόλου τσακωμούς. Το ιδανικό καλοκαίρι της ζωής μου θα έχει μενού καρπούζι, τυρί και παγωμένες μπίρες. Το ιδανικό καλοκαίρι της ζωής μου θα έχει μουσική, χορό και πολλές βουτιές. Το ιδανικό καλοκαίρι της ζωής μου δεν θα έχει άτακτα παιδάκια και νευρικούς γονείς. Το ιδανικό καλοκαίρι της ζωής μου δεν θα έχει ακριβές τιμές, ούτε ταξιδιώτες στοιβαγμένους σαν κάλτσες σε μικρό συρτάρι. Το ιδανικό καλοκαίρι της ζωής μου δεν θα τελειώνει ποτέ…
Assistant Art Director: Rinétta Κοσκινίδου ...
Ξυπόλυτη στα καλντερίμια, το άρωμα των νυχτολούλουδων, ουζάκια με μεζέ (ή μόνο τα ουζάκια...), η αίσθηση της άμμου στις πατούσες, καλαμπόκι στα κάρβουνα, το διάβασμα ενός βιβλίου κάτω από την κληματαριά, βόλτες με το σκούτερ χωρίς κράνος, καρπούζι (χωρίς πεπόνι on the side). Αλλά, best of all, ο μεσημεριανός ύπνος κάτω από τα αρμυρίκια. Μελώνουν τα μάτια κάτω από τα αρμυρίκια.
Creative Media: Kώστας Στανέλλος ...
Μαζεμένοι όλοι ξανά, σε κάποιο πανηγύρι στην Ικαρία. Και μετά ξύπνησα.
Υπεύθυνος Λίστας: Δημήτρης Κυριαζής ...
Το ιδανικό καλοκαίρι θα περιλάμβανε: -Beach-hopping σε κρυμμένες, βοτσαλωτές παραλίες με πράσινα νερά στη Μάνη. -Μεσημεριάτικο ούζο σε ορεινό χωριό, κάτω από τη φυσική ομπρέλα τιτάνιου πλατάνου με μοναδική ηχητική συνοδεία τον παφλασμό των αφριζόντων νερών διπλανής πηγής. -Ηλιοβασίλεμα στον φάρο του Ακρωτηρίου Ταινάρου, του νοτιότερου σημείου της ηπειρωτικής Ελλάδας & Ευρώπης. -Βραδινές βόλτες στον λαβύρινθο που σχηματίζουν τα στενά καλντερίμια μεσαιωνικών καστροπολιτειών. Χωρίς μίτο. -Ξύλινα beach bars στο τέλος του δρόμου με Κουβανό DJ. -Ρίψη ρυζιού σε αγαπημένους φίλους/φίλες που αποφάσισαν σε αυτή την τρελή εποχή να ανταλλάξουν όρκους αιώνιας αγάπης πλάι στη θάλασσα.-Πεκορίνο και άλλες τοπικές «λιχουδιές» της Αμφιλοχίας.
Γραμματεία Σύνταξης: Ελένη Τσατσαλμά ...
Tο ιδανικό καλοκαίρι είναι 3 ολόκληροι μήνες δίπλα στη θάλασσα...
Ιnterns: Βασίλης Καψάσκης ...
Μυρωδιά αντηλιακού και κιτρινισμένων σελίδων. Γεύση από αλάτι, λεμόνι και ρίγανη. Σκιά από πεύκα και κλήματα. Ψάθινες, ξύλινες καρέκλες και τραπέζια στρωμένα με λιτά, μπλε και κόκκινα καρό τραπεζομάντηλα. Άμμος και μικρά βότσαλα που στριμώχνονται ανάμεσα στα δάχτυλα. Μάσκες, βατραχοπέδιλα, μαύρος βυθός και φιγούρες που μένουν ακίνητες κάτω από το νερό. Τζιτζίκια και μεσημεριανός ύπνος. Ορεινό χωριό και αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα. Οι έγνοιες του μυαλού που πέφτουν σε λήθαργο...
Senior Advertising Manager: Ισμήνη Βoυρδαχά ...
Αναπολώ τα καλοκαίρια στα τέλη του ’80. Τότε που δεν είχαμε καμιά έννοια, τότε που όλα ήταν απλά. Η μέρα ξεκινούσε και τελείωνε στη θάλασσα. Ώρες ολόκληρες στην παραλία, πιτ στοπ το απόγευμα στο σπίτι για μαμαδίσιο φαγητό και μετά πάλι έξω, ακούραστοι μέχρι το ξημέρωμα. Ήταν ωραία τότε που η μόνη κρίση που γνωρίζαμε αφορούσε αποκλειστικά θέματα αισθηματικά.
Advertising Manager: Μαριλίνα Στοΐλου ...
Θα μπορούσα να φανταστώ ιδανικότερο καλοκαίρι από αυτό; Αγκαλιά με την μπουμπούκα μου... can’t wait :)
Direct Market Managers: Βούλα Καραβαγγέλη ...
Καλοκαιρινά όνειρα (από διάφορα άρθρα στο nikaria.gr) Και ξαφνικά, μια Τρίτη πρωί είναι καλοκαίρι. Ένας κοκκινολαίμης φτερουγίζει το πρωί στην κουζίνα σου, σκύβει στο πλάι το κεφαλάκι του και πίνει νερό από τη βρύση. Στέκεσαι έκθαμβη με τις πιτζάμες και ξέρεις ότι η εποχή που ανέκαθεν σπέρνει μάγια στη ζωή σου μόλις άρχισε. Πάλι. Και μια χαρούμενη ανατριχίλα σε διαπερνά. Τα τζιτζίκια ξάφνου κόβουν τη σιωπή κι ένα τραγούδι του καλοκαιριού γεννιέται. Νύχτες καλοκαιρινές, με την ανεμελιά στο πρόσωπο και τη χαρά του καινούργιου στην καρδιά. Και ας είσαι στο ίδιο μέρος, και ας είναι στο ίδιο σου το σπίτι.
Γιώργος Λυκουργιώτης ...
Κι όλο κυκλώνω τη ζωή / σαν ένα τέλος σαν μια αρχή / σαν ένας γλάρος που βουτά / μες στης καρδιάς του τα βαθιά. / Καλές βουτιές σε όποια θάλασσα!
Γιώργος Θεοδωρόπουλος ...
Οι ιδανικές διακοπές είναι σαν τον έρωτα... Χαίρεσαι όταν τις προσμένεις, ταλαιπωρείσαι όταν τις ζεις, νοσταλγείς όταν τις θυμάσαι.
Υποδοχή Διαφήμισης: Ξένια Στασινοπούλου ...
Χρυσή αμμουδιά, καταγάλανη θάλασσα, μια ξαπλώστρα κι ένα καλό βιβλίο... και, εννοείται, 3 μήνες διακοπές. Αυτό θα ήταν το ιδανικό καλοκαίρι για μένα. Ακόμα να έρθει!!!
σχόλια