Το project 'About Dying' απαθανατίζει τις στιγμές του ανθρώπινου σώματος μετά το θάνατο και λίγο πριν την ταφή. Αποτελεί μια αδιάκριτη και σκληρή φωτογραφική ματιά προς ένα κόσμο με τον οποίο σπάνια ερχόμαστε σε επαφή, παρόλο που πρόκειται για ένα στάδιο από το οποίο περνάμε όλοι, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας ή ηλικίας.
Το μόνο που γνωρίζουμε για τη ζωή με απόλυτη βεβαιότητα είναι ότι μία μέρα όλοι θα πεθάνουμε. Και όμως ο θάνατος εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με τη μεγαλύτερη αβεβαιότητα, γιατί κανείς μας δεν γνωρίζει τι συμβαίνει μετά. Γι' αυτό ίσως μας είναι και τόσο δύσκολο να μιλήσουμε για το θάνατο.
Τι θα συνέβαινε αν ερχόμασταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο; Αν είχαμε μια εικόνα αυτού που ήδη γνωρίζουμε ότι συμβαίνει; Ότι το σώμα μας είναι κάτι φθαρτό, ότι μπορεί να διαλυθεί, ότι μετά το θάνατό μας μετατρέπεται σε κάτι άκαμπτο και παγωμένο, ότι σαπίζει και ότι σε τελική ανάλυση αποτελεί απλά το κέλυφος μέσα στο οποίο ζούμε.
Η φωτογράφος Cathrine Ertmann πήρε άδεια από το ινστιτούτο παθολογίας του πανεπιστημιακού νοσοκομείου στο Άρχους της Δανίας και απέκτησε πρόσβαση στο νεκροτομείο, το παρεκκλήσι και το αποτεφρωτήριο των εγκαταστάσεων.
Το συγκλονιστικό πρότζεκτ της "About Dying" παρουσιάζεται ολόκληρο για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το LIFO.gr
Το χειρότερο είναι ότι κάποια στιγμή οι αγαπημένοι μας και εμείς θα καταλήξουμε έτσι. Βέβαια αυτό είναι το νόημα της ζωής. Να ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς ώστε να πεθάνεις ήσυχος και στην μνήμη των δικών σου ανθρώπων.
Ο φοβος του θανατου μονο για τον εαυτο μας και για αυτους που αγαπαμε η εχουμε αναγκη να ειναι διπλα μας! Για τους αλλους δεν μας ενδιαφερει, για τα ζωακια που σφαζονται για να γινουν φαγητο φυσικα και δν μας νοιαζει! Δεν εχουν ζωη αυτα! Ειναι το φαγητο μας! Μοναχα ο εαυτος μας μας ενδιαφερει και τι θα γινουμε μετα το θανατο. Κανενα αλλο ζωο στον πλανητη δεν σκωτωνει για εκδικηση αλλα μονο για να τραφει. Εχουμε καταστρεψει την Γη, τα ζωα, κανουμε πολεμους και αληλοσφαζομαστε, δολφονουμε, Κατα τα αλλα ειμαστε το ανωτερο ειδος, πολιτισμενοι, κραταμε με τροπο το μαχαιροπιρουνο κ τρωμε τους φιλους και συγκατοικους μας τα ζωα. Η εκδικηση της φυσης ειναι αποτελεσμα ολου αυτου του κανιβαλισμου, με ανιατες αρωστιες. Και αλλα πολλα. Το μονο που ενδιαφερει τους πολιτισμενους ανθρωπους ειναι το που θα παμε μετα θανατον η να ζησουμε περισσοτερο. Μετα θανατον παμε εκει που πανε ολοι οι ζωντανοι οργανισμοι. Εκει που πανε και τα υπολοιπα ζωα του πλανητη. Ακομα και καποιος παραδεισος η κολαση να υπηρχε, σιγουρα ο παραδεισος δεν ειναι για τους ανθρωπους.
Εξαιρετικό άρθρο. Και ακόμα πιο εξαιρετικά όλα τα σχόλια. Είχα διαβάσει σε κάποιον τοίχο την εξής επιγραφή: "Εκείνοι που φοβούνται τον θάνατο, είναι όσοι δεν έζησαν ποτέ"
Είναι από εκείνες τις φορές που διαβάζοντας κάτι τέτοιο νιώθεις την ματαιότητα του κόσμου γύρω σου...και μου έρχεται σαν flashback η ατάκα από Six Feet Under...EVERYTHINGEVERYONEEVERYWHEREENDS
Συγκλονιστικές εικόνες! Κι όμως, δεν δείχνουν κάτι σπάνιο, κάτι αλλόκοτο, παράξενο, τρομερό ή ανεξήγητο. Δείχνουν απλά αυτό που όλοι γνωρίζουμε, όμως δε θέλουμε να σκεφτόμαστε ή να αντικρίζουμε. Χιλιοειπωμένο, ότι ο θάνατος δεν μας αφορά γιατί όταν υπάρχουμε εμείς δεν υπάρχει αυτός και όταν υπάρχει αυτός δεν υπάρχουμε εμείς. Οι εικονιζόμενοι, δεν επηρεάζονται καθόλου από τη δυσκαμψία, από την ταφή, από την καύση, από τη νεκροψία, από το κούρεμα. Όλα για τους ζωντανούς γίνονται. Το σημαντικό δεν είναι τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν πεθαίνουμε. Το σημαντικό είναι τι συμβαίνει σε μας όταν αντικρίζουμε τον θάνατο όσο ζούμε.Αυτή ακριβώς η επίγνωση του θανάτου, η γνώση του πεπερασμένου της ζωής, είναι που κάνει την κάθε στιγμή μας μοναδική και ανεπανάληπτη και που δίνει τόσο μεγάλη αξία στον χρόνο.
Εξαιρετικές εικόνες!Μόνο που για να ακριβολογούμε το άρθρο δεν περιγράφει "Τι μας συμβαίνει όταν πεθαίνουμε", αλλά "Τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν πεθαίνουμε".Για όλα τ' άλλα, απλώς δεν έχουμε ιδέα!
Οσο "γνωστος" κ να μας ειναι ο θανατος,αλλο τοσο αγνωστος παραμενει....Ντυνοντας τον μπαμπα μου,αυτο που σκεφτομουν,ηταν να προλαβω την ακαμψια...Το μυαλο μου επαιζε παιχνιδια:"Ε!Δες!Ενα πτωμα!" -"Ε!Σταματα,ειναι ο μπαμπας μου!" -"Ναι,αλλα ειναι νεκρος...!" ... -"Ναι,αλλα τον αγαπω..."Ο θανατος μας φαινεται κρυος γιατι αυτοι που αγαπαμε,δεν ειναι πια ζεστοι....Ειναι κυριολεκτικα ΑΨΥΧΟΙ...Η ψυχη συγκρατει το σωμα...οχι οι μυες..
σχόλια