________________
1.

Καλή μου Α, μπα; ,

Aυτό που με απογοητεύει τώρα είναι ότι θα περάσουν πολλοί μήνες ώστε να απαντήσεις. Τέλος πάντων, θέλω τόσο πολύ να τα πω ολα με λεπτομέρειες αλλά το θέμα είναι πως έχω πέσει θύμα αυτούνου με τα βέλη!
Είχε να γίνει κάτι εδώ κ πέντε χρόνια αλλά ποτέ δεν έφευγε από το μυαλό μου και τον τελευταιο χρόνο γίνεται κάτι αραία και που χωρίς να ξέρω που καταλήγει όλο αυτό και αν έχει κι ο ίδιος τα ίδια συναισθήματα με εμένα. Δεν μου ξεκαθαρίζεται.
Δεν ζητάω σε καμία περίπτωση κάτι πιο σοβαρό γιατί δεν είναι σοβαρός αλλά παρ'ολο που δεν θέλω κάτι πιο σοβαρό , θέλω να περνάω χρόνο μαζί του και να μη με χρησιμοποιεί ...δεν ξέρω πως να το χειριστώ .
Για να καταλάβεις πόσο παράξενο είναι όλο αυτό δεν ξέρω καν πότε θα ξαναγίνει κάτι και αν ξαναγίνει ...
Βοήθησε με τον τρόπο σου.
Σε ευχαριστώ προκαταβολικά.- ΔΙΧΑΣΜΕΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Για να ξεκινήσεις από κάπου, πρώτα πρέπει να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Του το χρωστάς, γιατί πρέπει να τον σέβεσαι και να τον προστατεύεις. Όσο πιο πολύ παραμυθιάζεσαι και του λες ψέματα, τόσο πιο ευάλωτη είσαι σε επιθέσεις. Αυτή τη στιγμή κινδυνεύεις.

Παραδέξου ότι ΖΗΤΑΣ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ από αυτόν. Λες δύο φορές ότι δεν το ζητάς, ακριβώς επειδή λες ψέματα στον εαυτό σου. Αφού θέλεις να περνάς περισσότερο χρόνο μαζί του απ' όσο είναι πρόθυμος να παραχωρήσει, ζητάς κάτι πιο σοβαρό από αυτόν. Το σοβαρό και το ασόβαρο δεν είναι απόλυτες έννοιες που μετρώνται σε κάποια κλίμακα, είναι σχετικές έννοιες σε κάθε σχέση. Τώρα, εσύ ζητάς περισσότερα από αυτά που παίρνεις. Είναι πολύ σημαντικό να το παραδεχτείς, γιατί μόνο έτσι θα ανασυγκροτηθείς και θα κάνεις το επόμενο βήμα, όποιο κι αν είναι.

ΥΓ. Δεν σου ξεκαθαρίζεται γιατί δεν υπάρχει κάτι που χρειάζεται ξεκαθάρισμα. Αυτό που βλέπεις, αυτό έχεις.

________________
2.

Πώς αντιμετωπίζεις μια αποτυχία; Τις τύψεις απέναντι σε αυτούς που απογοήτευσες και το σούσουρο από τον κύκλο σου;
Και πώς τελικά τα ξαναβρίσκεις με τον εαυτό σου;- -procrastination will kill you-

Αρχικά φέρεσαι στον εγωισμό σου όπως φέρεσαι σε τραυματισμένο άνθρωπο. Σιγά σιγά αποδέχεσαι ότι δεν είσαι παντοδύναμος και ότι η αποτυχία είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι. Στη συνέχεια εκτιμάς την κατάσταση και προσπαθείς να καταλάβεις ποιοι ήταν οι λόγοι της αποτυχίας. Μέχρι να φτάσεις εκεί έχεις ήδη καταλάβει ότι οι υπόλοιποι αδιαφορούν πολύ περισσότερο από όσο νόμιζες.

________________
3.

Λένα γεια :)

Από μικρό παιδάκι, δεν είχα και την πιο θηλυκή εμφάνιση του κόσμου. (Παρά τις προσπάθειες της οικογένειάς μου, για μια πιο "κοριτσίστικη" εμφάνιση, ήμουν το παιδί που θα φορούσε το σορτσάκι του και τα αθλητικά του. Είχα πάντα φίλες, ελάχιστα αγόρια φίλους - όπως και εξακολουθεί να γίνεται στη ζωή μου).
Παρόλα αυτά βγαίνοντας από την ηλικία του δημοτικού, δεν μπορώ να πω ότι ήμουν και ο ορισμός του αντρικού στυλ. Και το μαλλί μου μακρύ ήταν και τα ρούχα μου δεν ήταν απολύτως αντρικά -εντάξει δεν θα έβαζα και φούστα γιατί ποτέ δεν ένιωσα άνετα.
Πέρασα στο πανεπιστήμιο, έκοψα το μαλλί μου κοντό, κοιτάζω τον εαυτό μου και μου αρέσω.
Και πάλι όμως, δεν μπορώ να νιώσω ούτε πως βλέπω στον καθρέφτη έναν άνθρωπο που εκπέμπει θηλυκότητα, ούτε κάποιον που οι κινήσεις του, το στυλ του, το ντύσιμό του, οτιδήποτε, μοιάζει με άντρα. Σίγουρα δεν μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω τον εαυτό μου, αλλά μπορώ να καταλάβω τι δεν είναι.
Είμαι ομοφυλόφιλη, δεν δυσκολεύτηκα στο παραμικρό να το αντιληφθώ (άλλο αν καθυστέρησα λίγο, όχι από άρνηση όμως) και να το αποδεχτώ, αλλά δεν νιώθω ότι με αντιπροσωπεύει αυτό το αντρογύναικο στυλ πολλών ομοφυλόφιλων γυναικών (φυσικά και δεν κρίνω, όμως δεν νιώθω κοντά σε αυτό).
Τα λέω όλα αυτά για να εκμυστηρευτώ κάτι που κανείς δεν το ξέρει. Ούτε η σχέση μου, ούτε οι φίλοι μου. Μόνο η οικογένειά μου, και εκείνοι μόνο επειδή κάποιες φορές ήταν μπροστά.
Πάντα, από μικρό παιδί έως και σήμερα, παρ' ότι, όπως σου είπα, η εμφάνισή μου είναι ουδέτερη, με μπέρδευαν με αγόρι. Η σκηνή «Α, ο γιός σου είναι;» «Όχι, η κόρη μου» ήταν καθημερινό φαινόμενο. «Γεια σου αγόρι μου» «Γεια σας...»
«Α καλέ, αγόρι είσαι ή κορίτσι; Για να σε δω!» «Μαμά αυτό είναι αγόρι ή κορίτσι;»
Ακόμη και στη δουλειά μου: «Ο συνεργάτης σας είναι;» «Όχι, η ....»
Ακόμη και σε πρόσφατη επίσκεψη σε συγγενικό μου περιβάλλον, συγγενείς που είχαν να με δουν 2-3 χρόνια, με υποδέχτηκαν με την γλυκύτατη, γεμάτη αγάπη φράση: «Αγοράκι είναι αυτό; Για να το δω...»
Ακόμη και από τους φίλους μου στην εφηβεία, ακριβώς επειδή δεν θύμωνα (έτσι φαινόταν), δεχόμουν συνέχεια τέτοιου είδους αστειάκια.
Όλο αυτό, με πλήγωνε βαθιά. Δεν μιλούσα ποτέ, πάντα έσκυβα το κεφάλι. Ακόμη και στους αγενείς. Πολλές φορές απομονωνόμουν κι έκλαιγα, άλλες εκνευριζόμουν, θύμωνα με τους ανθρώπους.
Και μπορεί το περιβάλλον μου να με χαρακτηρίζει ώριμο άνθρωπο, και ενώ έχω φτάσει στα 23 μου χρόνια και ο εαυτός μου, μου αρέσει ως έχει, έχω πολύ θυμό και στεναχώρια μέσα μου για όσα αντιμετώπιζα ως παιδί και αντιμετωπίζω καθημερινά.
Θα μου πεις, τόσο πολύ σε ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων; Όχι. Έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ, έχω μια όμορφη σχέση, έναν άνθρωπο που με κοιτάζει με αγάπη, μου φτάνουν αυτά. Αλλά πολλές φορές, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τις φορές που αδυνατώ να το προσπεράσω, νιώθω σαν μικρό παιδί.
Δεν ξέρω εάν θέλω να ρωτήσω κάτι, ίσως να ήθελα, απλά, να το πω.

Συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο :)- θ

Επειδή δεν ρωτάς κάτι, δεν ξέρω αν έχω δικαίωμα να απαντήσω. Θα κάνω ένα σχόλιο όμως, για κάτι που μου έκανε εντύπωση.
Γιατί κάτι τόσο σημαντικό για σένα είναι μυστικό; Γιατί δεν το έχεις πει ποτέ σε κανέναν, αφού λες ότι έχεις γύρω σου ανθρώπους που αγαπάς και εμπιστεύεσαι; Φυσικά και μας επηρεάζει η γνώμη των άλλων, μαζί με τους άλλους ζούμε, δε γίνεται να τους αγνοήσουμε. Όπως υπάρχουν αυτοί που μας πληγώνουν, υπάρχουν και αυτοί που μας αγαπάνε και μας φροντίζουν. Γιατί δεν ανοίγεσαι σε αυτούς για κάτι που στα μάτια μου τουλάχιστον είναι πολύ ουσιαστικό, και πάρα πολύ σημαντικό;
Επειδή όπως λες, ήθελες κάπου να το πεις, νομίζω ότι πρέπει να το πεις και σε κάποιον που σε ξέρει και σε αγαπάει. Αν δεν μπορείς με τίποτα να το ξεστομίσεις σε κάποιον που σε ξέρει, σκέψου το ενδεχόμενο του ψυχολόγου. Δεν υπάρχει λόγος να έχεις μέσα σου κάτι ανείπωτο, θα σε φάει αν δεν το φας.

________________
4.

Γειά. Η μητέρα μου ζει τελείως μόνη σε ένα διαμέρισμα της Αθήνας, καθώς εγώ και ο αδερφός μου κάποια στιγμή μεγαλώσαμε και φύγαμε από το σπίτι. Της έχουν συμβεί πολλά στη ζωή της από την παιδική της ηλικία (κακοποίηση από τη μητέρα της) έως και πριν 20 χρόνια που χώρισε με τον πατέρα μου επειδή ανακάλυψε ότι την απατούσε. Έκτοτε έχει μείνει στάσιμη, δεν εμπιστεύεται κανέναν και δεν έχει ούτε έναν φίλο. Επειδή ο αδερφός μου ζει στο εξωτερικό, είμαι ο μόνος άνθρωπος που την επισκέπτεται και σύμφωνα με τα λεγόμενά της αυτή είναι και η μόνη χαρά που παίρνει στη ζωή. Αν περάσουν 5 μέρες και δεν πάω να τη δω (πολλές φορές εργάζομαι έως αργά), εκείνη πέφτει σε κατάθλιψη, γίνεται επιθετική με τους γείτονες και της φταίνε όλα. Μπορεί να την πάρω και τηλέφωνο και να κλαίει και να την ρωτάω γιατί και να μου λέει ότι δε ξέρει το λόγο. Τη λατρεύω. Και μακάρι να είχα άλλη μια παράλληλη ζωή, να ζούσα σε δύο διαστάσεις και να ήμουν παράλληλα με τη δική μου ζωή όλη μέρα μαζί της, δίπλα της, να αισθάνεται ασφάλεια. Όμως δεν είναι έτσι. Στο δικό μου το μυαλό, η ζωή είναι μια, είναι μικρή και ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Θέλω να είμαι δίπλα της αλλά θέλω και να κάνω και κάποια πράγματα που θα με γεμίσουν και μένα. Όταν κάποιες φορές ξεσπάει και κλαίει και μου λέει πόσο την ενοχλεί να είναι μόνη, τα συζητάω μαζί της και προσπαθώ να την παροτρύνω να κοινωνικοποιηθεί, όμως θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό το να μην έχει φίλους, χόμπι, δραστηριότητες γιατί θεωρεί ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε κανέναν. Της έχω ζητήσει να το συζητήσουμε και με κάποιον ειδικό (ψυχολόγο) και αρνείται πεισματικά. Εγώ δεν είμαι ψυχολόγος για να παίρνω τα ασήκωτα διλλήματά της στην πλάτη και να τα μετατρέπω σε απλά προβλήματα που επιδέχονται λύσεων. Επίσης, όλο αυτό μεταφέρεται και στη δική μου ζωή. Γιατί την αγαπώ και όταν τη βλέπω δυστυχισμένη, φεύγοντας να πάω σπίτι μου, μου μαυρίζει η διάθεση για μέρες. Το ερώτημά μου είναι το εξής: που είναι η χρυσή τομή; πως μπορώ να της συμπαρίσταμαι, να είμαι εκεί και παράλληλα να ζω και τη δική μου τη ζωή (η οποία είναι τελείως διαφορετική, χαρούμενη και ανέμελη); πως μπορώ να πηγαίνω καλά και να φεύγω καλά (και όχι με ένα πλάκωμα στο στήθος);
Ευχαριστώ για το χρόνο σου και να περνάς καλά.- Αντριάνα.

Αντριάνα, αφού δεν θέλει να πάει σε ψυχολόγο – φανερά, είναι πολύ απαραίτητος στη δική της περίπτωση – πρέπει να φροντίσεις τη δική σου ζωή. Ξέρεις ότι στα αεροπλάνα λένε να φορέσεις πρώτα τη δική σου μάσκα οξυγόνου πριν βοηθήσεις τους άλλους; Είναι πολύ φιλοσοφημένη συμβουλή, και εφαρμόζεται και στην ζωή. Αν δεν στηρίξεις πρώτα τον εαυτό σου, θα πνιγείτε και οι δύο. Αν δεν μπορείς να το χειριστείς μόνη σου και αν δεν μπορείς να νιώσεις βαθιά μέσα σου ότι η ευθύνη σου είναι περιορισμένη και δεν μπορείς να σώσεις κανέναν – πέρα από τον εαυτό σου, αν είσαι τυχερή – καλύτερα να πας εσύ σε ψυχολόγο γιατί η πτώση από όροφο είναι πιο εύκολη από την ανάβαση σε σκάλα.

ΥΓ. Δοκίμασε να βρεις έναν ψυχολόγο για τη μητέρα σου, μάθε τιμές, κλείσε και ένα ραντεβού, και πες της ότι εκείνη την ημέρα την τάδε ώρα έχεις κανονίσει επίσκεψη και ότι θα τη συνοδέψεις, θα την περιμένεις, και θα γυρίσετε μαζί. Δώσε της χρόνο να το σκεφτεί και μην απογοητευτείς με το πρώτο όχι. 

________________
5.

Aν δεν ησουν η "Α,μπα",τί θα ήθελες να ρωτήσεις την "Α, μπα" ?- periergh

Δεν γίνεται να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση γιατί εγώ δεν είμαι ανώνυμη.

________________
6.

Πιστεύεις ότι στα 29 μου, όταν έχω σπαταλήσει μια οχτάρα χρόνια, αδράνειας, άρνησης, κλεισούρας, και γενικά έχοντας περπατήσει το μονοπάτι της...αρνητικής εκδοχής του εαυτού μου, την έχω πατήσει;; Είναι αργά; Please, θέλω "ξερά" τη γνώμη σου! Με απεριόριστη εκτίμηση!- αναβάλλω και αναβάλλω και αναβάλλω

Αργά για τι πράγμα; Για κάποια είναι, για άλλα όχι. Για τη ζωή, γενικώς, δεν είναι ποτέ αργά. Για να ζήσεις την ηλικία 21-29, είναι αργά. Θέλεις να το κάνεις 21-30;

________________
7.

Αυτες οι κρισεις πανικου μου χουν γαμησει τη ζωη. Η ποιοτητα της ζωης μου εχει πεσει πολυ. Κι ολα αυτα μαλλον γιατι δεν με αποδεχομαι. Ολους μπορεις να τους αποφυγεις, τις ερινυες ομως (που ειναι μαλλον αδικαιολογητες για μενα) οχι.Και ερωτω: Πως βρισκω κουραγιο να παλεψω;Πως να με αγαπησω;Πως να αποκτησω εμπιστοσυνη σε μενα; Πως γινεται γκει που ψαχνουν μονο γαμ*** σε αυτοκινητα και αλλου το παιζουν στρειτ να ναι πιο ευτυχισμενοι;

Υ.Γ. Εννοειται πως κανω ψυχοθεραπεια.Αν κ ισως δεν παει τελεια, αν κρινω απ το ποσους εχω δει..- Κύριος φοβικός

Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι πιο ευτυχισμένος από ποιον. Αφού κάνεις ψυχοθεραπεία, συγκεντρώσου εκεί, δώσε τα όλα, αφιερώσου, προσπάθησε, γιατί η απλή επίσκεψη δεν είναι τίποτα. Ο άλλος δεν μπορεί να σε αναγκάσει να προσπαθήσεις, μόνο μοχλός μπορεί να είναι. Η προσπάθεια είναι όλη δική σου. Μίλα με ειλικρίνεια, πες αυτά που δεν λες, θα πονέσεις αλλά μόνο έτσι θα καταφέρεις να ανακουφιστείς στο μέλλον.