Η παραπομπή του τίτλου στο περιώνυμο, εμπνευσμένο από την Οκτωβριανή Επανάσταση χρονογράφημα του Τζον Ριντ, είναι βέβαια καταχρηστική. Άσχετα όμως από το πόσο συμφωνεί κανείς με τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, οφείλει να παραδεχτεί ότι η ίσαμε χτες φαιόχρωμη, κατατονική, δυσκοίλια πολιτική μας επικαιρότητα έγινε ξάφνου συναρπαστική και ελαφρώς μποέμ. Η αλλαγή κλίματος εντός κι εκτός συνόρων είναι φανερή, οι έρμοι οι δημοσιογράφοι δεν προλαβαίνουμε τις εξελίξεις, τα αισιόδοξα –από πεποίθηση ή χρεία αδήριτη– χαμόγελα επιστρέφουν. Ακόμα και άνθρωποι λίγο-πολύ αδιάφοροι ή παραιτημένοι αναθάρρησαν, ξαναβρήκαν ενδιαφέρον στα κοινά. Επιπλέον, «the whole world is watching» – η Ελλάδα είναι πάλι παγκόσμιο πρωτοσέλιδο, με θετικό, κατά βάση, πρόσημο τούτη τη φορά. Λέγεται συχνά ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, καμιά φορά όμως το εφικτό, για να πλατύνει, χρειάζεται να κλείσει το μάτι στο επιθυμητό, το υποτίθεται ορθολογικά απλησίαστο, εκείνο που σε προκαλεί να ξύσεις την άσφαλτο για να αποκαλυφθεί η αμμουδιά.
Τα στοιχήματα είναι πολλά, οι λογής αντίπαλοι κραταιοί, ο δρόμος «καρμανιόλα». Αλλιώς όμως είναι να τον πορεύεσαι ορθός κι ευθυτενής, αλλιώς να σέρνεσαι σκουντουφλώντας.
Είναι αυτή η περίπτωσή μας; Ας τα βάλουμε κάτω: έχουμε έναν πρωθυπουργό που οι περισσότεροι ακόμα δυσκολευόμαστε να ταυτίσουμε με το αξίωμα. Που ορκίστηκε πολιτικά, που προτείνει νέο ύφος και ήθος, που απειλεί να στείλει γραβάτες και λοιπές επισημότητες στα χρονοντούλαπα της μόδας και της ιστορίας – τέτοια «στυλιστική επανάσταση» είχαμε να δούμε από την εποχή των πρώιμων Γερμανών Πρασίνων! Έναν «ποπ σταρ» υπουργό Οικονομίας με αύρα Hell’s Angel που δείχνει «εκνευριστικά» σίγουρος, που διαπραγματεύεται σθεναρά, γοητεύει, τρολάρει κιόλας, άμα λάχει – τρολάρισμα και… αυτοτρολάρισμα συγκαταλέγονται σίγουρα στις αρετές του νέου κυβερνητικού σχήματος.
Έχουμε, επίσης, για πρώτη φορά μια κυβέρνηση που έχει όλα τα συστημικά ΜΜΕ απέναντί της. Που αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν την επικαιρότητα κατά το δοκούν, που αντιμετωπίζουν αμήχανα την απουσία κατευθυνόμενης ενημέρωσης και την ανάγκη πρωτόλειων, αντικειμενικών ανταποκρίσεων. Λογικό, όταν οι διαπλεκόμενοι μιντιάρχες χρωστάνε τον πισινό τους (αντίστοιχη «γραμμή» ακολούθησαν, βέβαια, και ξένα ΜΜΕ, όπως κατήγγειλαν έντιμοι συνάδελφοι). Ωστόσο, τα νέα πρόσωπα αναβάθμισαν αισθητά τον δημόσιο πολιτικό λόγο, παραγκωνίζοντας όλον εκείνο τον ακροδεξιό συρφετό που στοίχειωνε τη μικρή οθόνη. ΑΤΜ και σούπερ μάρκετ δεν άδειασαν, αγορά και Χρηματιστήριο δεν κατέρρευσαν, ο Αρμαγεδδώνας πήγε εκδρομή. Η ίδια η πόλη δείχνει ξαφνικά ανθρωπινότερη – ελεύθερη από κάγκελα η Βουλή, άφαντοι οι πάνοπλοι «πραιτωριανοί» σε κάθε τρίτη διασταύρωση λες και ζούμε στην Καμπούλ, παρελθόν η μόνιμη «πολιορκία» των Εξαρχείων. Τέρμα, λέει, τα χημικά και τα όπλα στις πορείες, τέρμα κι οι ασφαλίτες. Και όχι, δεν ήρθε η αναρχία στην Αθήνα – ως και η δυναμική αντιφασιστική πορεία της Κυριακής ήταν «εκκλησία». Αστυνομία πουθενά, περιφρούρηση άψογη, Παναγίτσες και οι συνήθεις «μπάχαλοι». Είπατε τίποτα;
Σε άλλα καλά νέα, Τρόικα τέλος, συναινούντων ουσιαστικά και των εταίρων μας. Στο μέτρο της αύξησης του κατώτερου μισθού («εφόσον δοθούν κίνητρα στις επιχειρήσεις») δεν διαφωνεί ούτε ο Γιούνκερ – εδώ θα δείξει ποιοι επιχειρηματίες έχουν πράγματι πρόβλημα και ποιοι, παρότι κερδοφόροι, πουλάνε τρέλα. Παρελθόν το χαράτσι στα δημόσια νοσοκομεία, τέλος η πολιτική επιστράτευση απεργών, ανάκληση μνημονιακών απολύσεων, αναγγελίες για ιθαγένεια σε 200.000 θεσμικά ανύπαρκτους μετανάστες β’ γενιάς, ξεπουλιούνται οι πολυτελείς υπουργικές λιμουζίνες. Είναι απολαυστική η εκδίκηση του αυτονόητου… Αλλά και στο εξωτερικό μέτωπο, ο πανικός με τον οποίο μας φλόμωναν αποδεικνύεται διάτρητος. Την καταστροφολογία διαδέχεται μια επιφυλακτική, έστω, διαλλακτικότητα. Γίνεται σταδιακά κοινή παραδοχή ότι η «τυφλή» τευτονική εμμονή στο δίπολο εξοντωτική λιτότητα-αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία είναι μια χίμαιρα πανευρωπαϊκή, ότι ένα Grexit θα υπονόμευε την παγκόσμια οικονομία και τα δυτικά γεωπολιτικά συμφέροντα – το «σφύριξε» κι ο Ομπάμα.
Ναι, θα πάμε και στα «κακά»: Ο (ΑΝ)ΕΛέφαντας είναι πάντα στο δωμάτιο και είναι απρόβλεπτος. Άμυνα, εξωτερική πολιτική, ΕΥΠ ανέλαβαν πρόσωπα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενα. Η κυβέρνηση δεν έχει ακόμα αποσαφηνίσει πώς εννοεί την ανάπτυξη – θα λειτουργήσει, άραγε, η προτεινόμενη «ανταλλαγή χρέους με αναπτυξιακές ρήτρες»; Πώς θα κάνει βιώσιμο το χρέος, πώς θα αντιπαρατεθεί σε κατεστημένο και διαφθορά, κάτι που συνεπάγεται ευρεία λαϊκή συναίνεση και θεαματικές αλλαγές σε ενδημικές, σχεδόν, νοοτροπίες, πώς θα αναδιαρθρώσει Δημόσιο-κράτος; Μήτε έχει πείσει όχι τόσο για το πού θα βρει ρευστό (620 δισ. ευρώ οφείλουν π.χ. μόνο οι μιντιάρχες, σε 22 δισ. ανέρχονται τα παράνομα ξενιτεμένα εμβάσματα μόνο μεταξύ 2008 και 2011, η λίστα Λαγκάρντ ακόμα περιμένει) αλλά για το πώς θα το εισπράξει. Έπειτα, ok, μνημόνια τέλος, αλλά τι θα προβλέπει η νέα συμφωνία; Θα δείξει – μεθαύριο είναι οι προγραμματικές δηλώσεις, στις 16 συνεδριάζει το Eurogroup. Τα στοιχήματα είναι πολλά, οι λογής αντίπαλοι κραταιοί, ο δρόμος «καρμανιόλα». Αλλιώς όμως είναι να τον πορεύεσαι ορθός κι ευθυτενής, αλλιώς να σέρνεσαι σκουντουφλώντας.
σχόλια