Καλησπέρα.
Προσπαθώ να βρω την χαμένη χαρά των Χριστουγέννων... ένεκα που πλησιάζουν.
Αν σκάψω βαθιά μέσα στο κουτί των παιδικών μου αναμνήσεων ίσως κάτι να βρω.
Θυμάμαι κάλαντα...
Τη μάνα μου να φτιάχνει ένα λόχο γλυκά για ένα λόχο άσχετους οικογενειακούς φίλους...
Τραπεζώματα και σπίτι με κόσμο του Αγ. Βασιλείου.
Επισκέψεις σε σόγια και δώρα μεταξύ των μελών της οικογένειας...
Δε θυμάμαι να μου έλειψε κάτι.
Δε βρίσκω λόγο για τον οποίο θα πρεπε να χαρακτηρίζω τον εαυτό μου μίζερο με τις γιορτές.
Κι όμως...
Απ'όλα τα παραπάνω θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα που έλειπε ο πατέρας μου στα καράβια,
και μου κακοφάνηκε τόσο που για κάποιο ανεξήγητο λόγο απο τότε τα μίσησα.
Δε θυμάμαι πόσο ήμουν, πάντως ήμουν στο Δημοτικό.
Δε θυμάμαι τίποτα άλλο...
Δεν είμαι των εορτών.
Απεχθάνομαι Χριστούγεννα, Πάσχα, γενέθλια!!!
Είμαι ένας μικρός Σκρούτζ εσωτερικών συναισθημάτων.
Όχι στην απλοχεριά και στην αγάπη προς τους άλλους, μόνο σε μένα...
Μ' αρέσει να κάνω δώρα στους άλλους...
Τρέφομαι από την ικανοποίηση τους, οτι πέτυχα το σωστό δώρο.
Αλλά δε ξέρω γιατί δε μπορώ να χαμογελάσω στις γιορτές.
Είμαι σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων-αριθμός κ γω στη στατιστική-που τους πιάνει κατάθλιψη.
Που αν είχαν την δυνατότητα να ΜΗΝ στολίσουν δέντρο, απλά δε θα το στόλιζαν.
Που δε το χουν βρε αδερφέ με τα φωτάκια, τα ταρανδάκια, τα δωράκια, ούτε καν πια με τα κάλαντα.
Που κλείνουν τα μάτια και λένε ''έλα κοπελιά 2 βδομάδες είναι το νταβαντούρι και μετά όλα πάλι φυσιολογικά''!!!
Μίζερη ή ρομαντική;
Αχάριστη ίσως;
Μίζερη γιατί θα πρεπε να ήμουν χαρούμενη όπως το σύμπαν ολάκερο,
που μπαίνει σε φρενήρεις ρυθμούς μουσικής και καταναλωτισμού?
Ρομαντική; Γιατί αλλιώς τα χω σκεφτεί τα Χριστούγεννα για όλο τον κόσμο,
χωρίς πόνο, χωρίς πείνα, χωρίς πόλεμο, χωρίς ορφάνια;
Αχάριστη που μέχρι πρότεινως δεν είχα ιδιαίτερα σύννεφα πάνω απο το προσωπικό μου κάρμα;
Πόσο πια να καλύψεις την κρίση που περνάει ο καθένας απο μας, μέσα στο γυαλιστερό περιτύλιγμα?
Πόσο να χαμογελάσεις?-που δε σ' αφήνουν...
Πόσο να ξοδέψεις?-που δε σε πληρώνουν...
Πόσο και για πόσο?
Φέτος πιο δύσκολα από κάθε άλλη χρονιά.
Από θέματα οικονομικής φύσεως, από θέματα υγείας, από συναισθηματικό black out.
Για μένα, για τον κόσμο όλο πια.
Ένα κουβάρι και η άκρη του στο κέντρο.
Από πού στ΄ ανάθεμα να το πιάσεις;
Έσκαψα, έσκαψα μέσα στο κουτί και τελικά το μόνο που βρήκα είναι ένα χαμόγελο.
Είναι το χαμόγελο της ανεμελιάς, ...της παιδικής ηλικίας.
Αυτό το χαμόγελο θα βγάλω απο μέσα κ θα στολίσω το σπίτι.
Αυτό το χαμόγελο πρέπει να φορέσω.
Θα το μεταμορφώσω λίγο σε δεντράκι, λίγο σε χριστουγεννιάτικες μπάλες,
λίγο σε κουλουράκια, λίγο σε ζεστή ατμόσφαιρα.
Θα παλέψω να το μεταμορφώσω σε κάτι μαγικό γιατί δεν είμαι μόνη μου.
ΕΓΩ είμαι το Gremlin των Χριστουγέννων μου και ροκανίζω το προσωπικό μου δέντρο.
ΑΥΤΗ δίπλα όμως που κοιμάται τώρα που γράφω, είναι μόλις 2,5- ανέμελη και αύθαρτη- και πριν λίγο με ρώτησε
''ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΡΡΟΥΝΤΟΛΦ ΤΟ ΕΛΑΦΑΚΙ ;;;''
Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ...
σχόλια