Είμαι 19. Είναι 94! Με λένε Κατερίνα. Την λένε Κατερίνα! Είμαι η εγγόνη και είναι η γιαγιά!
Πως να αντιμετωπίσω το γεγονός ότι η γυναίκα αυτή, που μου έδωσε όλη της την αγάπη και τη φροντίδα ,ήρθε η ώρα να φύγει από τη ζωή; Ίσως είναι μακάβριο αλλά πολλές φορές είχα μπει στη διαδικασία να σκεφτώ την αντίδρασή μου σε μια τέτοια περίπτωση. Τώρα όμως που η κρίσιμη στιγμή κοντοζυγώνει, δεν μπορώ να το αποδεχτώ. Ο μεγαλύτερος φόβος της παιδικής μου ηλικίας ,με πλησιάζει απειλητικά. Ο πιο φριχτός μου εφιάλτης γίνεται μέρα με τη μέρα πραγματικότητα.
Είναι η δεύτερη βδομάδα που η γιαγιάκα βασανίζεται. Έχει ζήσει τη ζωή της λέει, όταν κατάφέρει να πει μια κουβέντα. Θέλει να πεθάνει και το φωνάζει. Όλοι στην οικογένεια είναι πλέον προετοιμασμένοι. Ξέρουν τι θα ακολουθήσει. Εγώ όμως όχι. Μέσα μου, δεν μπορώ να δεχτώ αυτό που συμβαίνει. Πιστεύω πως είναι μια κρίση, πως αύριο θα ξυπνήσει καλά και θα σηκωθεί με όρεξη να κάνει δουλειές. Δεν έχει έρθει η ώρα της ακόμα! Αυτό λέω στον εαυτό μου.
Όπως εκείνη ήταν δίπλα μου από μωρό και με φρόντιζε και με πρόσεχε για να ζήσω και να μεγαλώσω, έτσι τώρα νιώθω την ανάγκη να της το ξεπληρώσω! Να την βοηθήσω να ζήσει! Να παλέψω λίγο ακόμα για εκείνη!
Είχα φανταστεί αλλιώς το τέλος! Έπρεπε να έχει happy end! Ήθελα να είναι κοντά μου στις χαρές μου, όταν θα έπαιρνα το πτυχίο, όταν θα έπιανα την πρώτη μου δουλειά, όταν παντρευόμουν, όταν γινόμουν μαμά! Είμαι σίγουρη θα χαιρόταν τόσο πολύ. Θα ένιωθε περήφανη και θα χαιρόταν που μεγάλωσε ένα καλό άνθρωπο! Θα προτιμούσα να "φύγει" στον ύπνο της, ήσυχη και γαλήνια, χωρίς να βασανίζεται...
Έτσι είναι λοιπόν, η πρώτη απώλεια; Όταν χάνεις για πρώτη φορά έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο από τη ζωή σου; Τι πρέπει να νιώσω; Πώς να αντιδράσω; Πως θα συμβιβαστώ με το γεγονός ότι η γιαγιά μου δεν θα με ξαναπάρει αγκαλιά, δε θα μου ξαναπεί τις ιστορίες της, δεν θα μου ξαναχαϊδέψει τα μαλλιά για να κοιμηθώ στο πλάι της; Ένα σωρό ερωτήματα και προβληματισμοί πετιούνται στο μυαλό μου κάθε βράδυ και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Αλλά και όταν καταφέρω να κοιμηθώ με ακολουθούν στα ονειρά μου.
Μερικές φορές ,νομίζω, πως είμαι εγωίστρια, και ότι θα έπρεπε να κατανοήσω πως το καλύτερο για εκείνη θα ήταν να "ξεκουραστεί", αντί να σκέφτομαι "πώς" και "τί" θα συμβεί σε μένα, αν την χάσω! Η αλήθεια είναι πως δεν αντέχω να την βλέπω να υποφέρει, δεν της αξίζει. Όμως, όπως εκείνη ήταν δίπλα μου από μωρό και με φρόντιζε και με πρόσεχε για να ζήσω και να μεγαλώσω, έτσι τώρα νιώθω την ανάγκη να της το ξεπληρώσω! Να την βοηθήσω να ζήσει! Να παλέψω λίγο ακόμα για εκείνη! Να προσευχήθώ και να κάνω ότι μπορώ για να την κρατήσω στη ζωή! Να είμαι εκεί να της κρατάω το χέρι για να μην είναι μόνη!
Αλλά αυτό δεν είναι εγωισμός, είναι ευγνωμοσύνη και αληθινή αγάπη! Είναι φόβος και θλίψη για την πρώτη απώλεια! Είναι η αντίσταση στο θάνατο!
σχόλια