Κυριακή μεσημέρι, Εξάρχεια. Εκείνη: Φορά μια στολή φτιαγμένη από χαρτόνια είναι η θεά Αθηνά. Είναι η Αθήνα καλυμμένη με αφίσες των αντιφασιστικών συλλαλητηρίων των τελευταίων μηνών. Είναι ξυπόλητη. Εκείνος: Ένας μαύρος της Αθήνας. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Η ίδια η εμφάνιση του είναι αρκετή για το μήνυμα. Εκείνη: Τραγουδά σε μια γλώσσα ακατανόητη. Εκείνος: Την αγκαλιάζει, πέφτει στα γόνατα, αγγίζει με τα χέρια του την χάρτινη καρδιά που είναι καρφωμένη στο δόρυ της.
Κάποιοι τους φωτογραφίζουν, άλλοι γελάνε, μια μεθυσμένη γυναίκα πέφτει πάνω τους. Κρατάει ένα μπουκάλι κρασί και φοράει δυο παπούτσια από διαφορετικά ζευγάρια. Εκείνη: Αγκαλιάζει όποιον την πλησιάζει. Μια Αθηνά, μια Αθήνα αγκαλιά για τον καθένα. Κάποια στιγμή μια κοπέλα βάζει τα κλάματα καθώς την κοιτάζει. Πίσω μας κάθεται μια παρέα με πανκιά στα παγκάκια. Ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι εκτοξεύεται πάνω της. Συνεχίζουν.
Αργότερα, περνάνε έξω από τα μαγαζιά της πλατείας. Στέκονται έξω από το Floral. Πλησιάζουν δυο ανθρώπους που κάθονται στο πεζοδρόμιο. Ο ένας από αυτούς παίζει κιθάρα. Εκείνη και Εκείνος συνεχίζουν να τραγουδούν στην δική τους γλώσσα για την ειρήνη, την αγάπη και την ενότητα.
Περιφέρονται στους δρόμους γύρω από την πλατεία και λίγο πριν κλείσει η πόρτα πίσω τους, η μεθυσμένη γυναίκα πέφτει σε παραλήρημα. Όπως η ίδια η πόλη που μας φιλοξενεί.
σχόλια