Η φωτογράφος αναλύει το σημερινό κόνσεπτ της φωτογράφισης, την ώρα που ο Βησσαρίων εξηγεί στα καινούρια μέλη το logo που έφτιαξε και έχει αποσπάσει τα διθυραμβικά σχόλια και το μεγαλύτερο κομμάτι κέικ για ανταμοιβή. «Στη θέση της τομής έχει ζωγραφίσει χαμόγελα και λουλούδια. Δεν είναι φοβερό;», τονίζει η Δώρα. «Βέβαια δεν είμαι σίγουρη αν του αξίζει όντως μεγαλύτερο κομμάτι κέικ», προσθέτει συνωμοτικά και όλοι στην παρέα γελάνε δυνατά. Η συζήτησή μας ξεκινά.
Ο λόγος που απευθυνόμαστε σε όλες τις γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας ή υγείας, γιατί θέλω όλες οι γυναίκες να μάθουν να αγαπούν το σώμα τους και να είναι το μάθημα τους ο καρκίνος μου, όχι ο δικός τους.
Η καρντασίνα Δώρα και η διάγνωση του καρκίνου
«Η Δώρα... είμαι ένα γεμάτο κορίτσι, από χαρές, λύπες, επιτυχίες και αποτυχίες. Είμαι μια καρντασίνα με τα όλα της, όπως λέμε και στην Θεσσαλονίκη. Σωστή σύζυγος (μόνο μη ρωτήσεις τον άντρα μου) μάνα και καρκινοπαθής, άμα λάχει. Οι παιδικές εικόνες μου είναι όλες πολύχρωμες από το καταπράσινο βουνό του Χορτιάτη, τα φουστάνια μου γεμάτα χώματα από τις λάσπες και τα πόδια μου μελανιές, μιας και μεγάλωσα με αδελφό.
Το περσινό καλοκαίρι, ολοκληρώνοντας τις διακοπές μου έκανα μία επίσκεψη στη γυναικολόγο μου, τη γυναίκα που μου έσωσε τη ζωή, γιατί κάτι ένιωθα στο στήθος μου. "Έλα το κορίτσι μου να δούμε και εκεί τι παίζει" και πέτυχε διάνα. Κάτι έπαιζε! Φυσικά μετά με παρέπεμψε σε ειδικό μαστολόγο και υποβλήθηκα σε μια σειρά εξετάσεων για να ανακαλύψουμε ακριβώς ποια είναι αυτή η καινούργια αποικία που ήρθε να κάνει κατάληψη στο σώμα μου. Από την στιγμή που μου ανακοινώθηκε ότι αυτό που έχω είναι καρκίνος, για τις επόμενες τρεις ημέρες δεν θυμάμαι και πολλά. Είχα χαθεί. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου και το κεφάλι μου μυρμήγκιασε, μούδιασε, όπως θες πες το. Βαριά λέξη ο καρκίνος και δεν την είχα στο λεξιλόγιο μου.
Για μία εβδομάδα δεν έτρωγα γιατί νόμιζα πως ότι έκανα ήταν λάθος. Πίστευα ότι τρέφω μέσα μου ένα τέρας που ήρθε να με κατασπαράξει. Μετά άρχισα το ίντερνετ, ότι θεραπεία εναλλακτική έχει βγει την έχω κάνει. Ήλπιζα ότι μέχρι την εγχείρηση θα το έχω σκοτώσει ή ότι όταν με ανοίξουν θα πουν κάποιο λάθος έγινε δεν υπάρχει τίποτα εδώ μέσα. Ώσπου το κόψαμε και ησυχάσαμε».
«Βυζάκια σας φιλώ»
«Η κίνηση να δημιουργήσω αυτό το πρότζεκτ δεν ήταν απόφαση, ήταν μαγεία. Όλα έγιναν απρόσμενα, συγκυριακά χωρίς καμία συνειδητή απόφαση. Πως λέμε όταν βρίσκεις τον σωστό σύντροφο, απλά δένεις. Ίσως η ανάγκη μου να φωνάξω δυνατά στον κόσμο «Μην φοβάστε τον θάνατο, μην φοβάστε τίποτα, απλά ζήστε», προσέλκυσε τους κατάλληλους ανθρώπους την κατάλληλη στιγμή.
Έτσι μια στιγμή ονειρεμένη, έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο της δημοσιογράφου Ρέα Βιτάλη, με τον τίτλο "Βυζάκια σας φιλώ". Το συγκεκριμένο άρθρο λειτούργησε σαν ψυχοθεραπεία για μένα προσωπικά. Ένιωσα ξαφνικά τόσο δυνατή που ήθελα να το μάθει ο κόσμος όλος.
Ήρθα σε επικοινωνία μαζί της. «Κατακλύστηκα από ιδέες» της είπα και εκείνη συγκινημένη και γεμάτη προθυμία μας έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσουμε τον τίτλο της, τα πάντα. Η στήριξη της είναι απερίγραπτη, ανιδιοτελής, γεμάτη αγάπη. Ποτέ δεν σκέφτηκα άλλο τίτλο, δεν είχα σκεφτεί τίποτα, απλά ένιωθα έντονα την ανάγκη να μιλήσω και να εκφραστώ. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι αυτή η ανάγκη τα δημιούργησε όλα.
Το στήθος είναι σύμβολο θηλυκότητας, μητρότητας ακόμα και της εφηβείας σε μία γυναικά. Το ρήμα φιλώ σύμφωνα με το άρθρο είναι αποχαιρετιστήριο. Σε φιλώ bye bye! Μια γυναίκα όπου έχει υποστεί κυρίως μαστεκτομή υποχρεώνεται στην ουσία από τον ίδιο της τον εαυτό να αποχαιρετήσει το σύμβολο, που στην ουσία την καθορίζει για να μπορέσει να συνεχίσει να ζει.
Αυτή η έκφραση με βοήθησε να δεχτώ την κατάσταση μου αλλά και την καινούργια μου εικόνα. Με αγκάλιασε με γλύκα και με ανάγκασε να αγαπήσω τον καινούργιο μου εαυτό μέσα σε τρεις λέξεις: "Βυζάκια σας φιλώ".
Επίσης, σαν έννοια από μια άλλη οπτική γωνία εκφράζει την αγάπη και την τρυφερότητα που κάθε γυναίκα πρέπει να τρέφει ως προς το σώμα της. Πριν την μαστεκτομή κάθε μέρα γκρίνιαζα: «στο πάτωμα έπεσε το βυζί μετά τη γέννα.
Αυτό ήταν, το έχασες Δωρίτσα». Την αχαριστία μου την πλήρωσα γι' αυτό το άλλο το γλυκοφιλάω και ας είναι μοναχό του.
Αυτός είναι και ο λόγος που απευθυνόμαστε σε όλες τις γυναίκες ανεξαρτήτου ηλικίας ή υγείας, γιατί θέλω όλες οι γυναίκες να μάθουν να αγαπούν το σώμα τους και να είναι το μάθημα τους ο καρκίνος μου, όχι ο δικός τους.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ο καθένας το εξέβαλε διαφορετικά η ουσία είναι πως όλοι βρήκαν έναν ρόλο μέσα από τα λόγια της Ρέας Βιτάλη. Ο μαστολόγος μου (ο φύλακας άγγελος μου) το κατανόησε τόσο διαφορετικά που με εξέπληξε. "Εγώ κορίτσι μου είμαι εδώ για να στο φ(υ)λάω να στο προστατεύω", λέει σε κάθε μας συνάντηση».
«Αποφασίσαμε να γλεντήσουμε τον καρκίνο»
«Η κίνηση μας γλεντάει τον καρκίνο με συγγενείς και φίλους. Δεν συζητάει ούτε καν αναφέρει την λέξη καρκίνος, όχι γιατί φοβόμαστε, αλλά γιατί αφήσαμε τον καρκίνο στους γιατρούς και εμείς δημιουργούμε, άρα ζούμε. Ξεκίνησε σαν ένα selfie game στο facebook αλλά προέκυψε κάτι πολύ πιο σπουδαιότερο, ένα στήριγμα.
Σκοπός μας είναι πρώτον η σωστή ενημέρωση, γιατί η πρόγνωση είναι η καλύτερη θεραπεία. Όμως αυτό που μας ξεχωρίζει είναι ότι το μεταφέρουμε με ειλικρίνεια και χιούμορ. Δεν κρυβόμαστε πίσω από άβολες περούκες. Είναι πολύ σημαντικό στο κομμάτι της ψυχολογίας να δέχεσαι τον εαυτό και να σε αποδέχονται ακριβώς όπως είσαι σε κάθε φάση της ζωής σου, κατά την γνώμη μου πάντα. Τότε ξεκινάει η ουσιαστική σου θεραπεία. Εμείς δεν θέλουμε να θεραπεύουμε καρκίνους, αλλά χαρακτήρες και αντιλήψεις. Μότο μας είναι "αφήστε τον καρκίνο στους γιατρούς και αρχίστε τα φιλάκια".
Με αυτή την φιλοσοφία παρακινούμε τις γυναίκες που βιώνουν αυτή την διαδικασία. Ώστε να αποθεραπευτούν μέσω της δημιουργικότητας και του γέλιου. Σύμφωνα με την δική μου εμπειρία αυτή η αντιμετώπιση με βοήθησε αρκετά και μου μείωσε κατά πολύ τα συμπτώματα των θεραπειών μου. Πόσο θα ζήσω δεν με νοιάζει γιατί ζω, προσφέρω και δημιουργώ. Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι πια γιατί δεν με ενδιαφέρει».
«Μην φοβάσαι τον θάνατο, ξεκίνα να ζεις!»
Αφού ξεπεράσετε το πρώτο σοκ, που είναι απόλυτα φυσιολογικό και πρέπει να το βιώσετε, ξυπνήστε και ακούστε το σώμα σας, κάτι θέλει να σας πει. Κάτι πρέπει να αλλάξετε.
Αγάπησε και μίλησε με το σώμα σου. Προφανώς το παραμέλησες. Μην διστάζεις να του πεις πόσο όμορφο είναι, μην διστάζεις να το ευχαριστήσεις για την σκληρή δουλειά που κάνει καθημερινά, για να σε κρατήσει δυνατή. Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, δώστου ένα φιλάκι στον καθρέφτη, το αξίζει. Βρες τον καλύτερο γιατρό, έναν που να σου ταιριάζει. Κλείσε τα αυτιά σου. Σε αυτό το στάδιο όλοι θα πέσουν πάνω σου για να σε συμβουλέψουν. Άκου μόνο τον γιατρό, αυτόν που σου υποδεικνύει το ένστικτο σου, γιατί αυτός θα είναι ο καινούργιος σου σύντροφος για πολλά χρόνια. Απαραίτητη είναι και η σωστή ενημέρωση, πρέπει να ξέρεις και να καταλάβεις τι συμβαίνει στο σώμα σου. Κοινώς πρέπει να γνωρίζεις το σώμα σου κάτι που είναι θέμα παιδείας. Γιατί η ενημέρωση ισούται με πρόληψη και η πρόληψη σώζει ζωές.
Θεωρώ σημαντικό να απολαύσεις τα προνόμια αυτής της περιόδου γιατί θα τελειώσουν γρήγορα. Επέτρεψε στους δικούς ανθρώπους να σε βοηθήσουν, ένα "αχ" παραπάνω δεν θα βλάψει κανέναν. Άσε τους ηρωισμούς, είσαι ήδη μια αμαζόνα! Βγες έξω. Μην μιζεριάζεις κάθε φορά που πέφτεις ψυχολογικά, κουκουλώσου το χειμώνα, ξεβρακώσου το καλοκαίρι και βγες έξω. Κατά προτίμηση κάπου έξω στην φύση, ανέπνευσε καθαρό αέρα η θαλασσινό ιώδιο. Αγκάλιασε και κανένα δέντρο αν σου κάτσει. Και το κυριότερο, ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ. Ξεκίνα να ζεις».
«Δίψα για ζωή και καθαρά βλέμματα»
Η Δώρα Τοπαλίδου, φωτογράφος της ομάδας στήνει τα σημερινά της μοντέλα. Η ενασχόληση με την ομάδα, το τελευταίο διάστημα, αποτελεί ένα δώρο ζωής.
«Καταλυτικό ρόλο στο να γίνω μέλος της ομάδας έπαιξε η συνάντησή μου με την Δώρα κι όχι με κάποια τυχαία, αλλά με την «τρελή του χωριού»! Με το κορίτσι που έχει ταυτιστεί με τη θετική της ενέργεια και τους... φιόγκους. Επομένως δεν ήταν θέμα απόφασης, αλλά πιο πολύ αποτέλεσε μια συγκυρία. Συναισθηματική ενδεχομένως. Ήμουν πολύ έτοιμη για να εμπλακώ σε ένα τόσο σπουδαίο εγχείρημα, με βάση τη γυναίκα, τον ρομαντισμό, το συναίσθημα, το παρεάκι, τα όμορφα χαμόγελα και την θετική ενέργεια. Μακριά από μιζέρια, κατεβασμένα κεφάλια και τάσεις να κρύψουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, μέσα στα στενά όρια ενός σπιτιού», αναφέρει και μας περιγράψει το κλίμα στις συναντήσεις.
«Το κλίμα είναι... τροπικό (σ.σ.: γέλια). Θυμίζει ένα τριήμερο στις Καβουρότρυπες, στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής. Σαν να έχουμε αφήσει πίσω τούς άνδρες μας, τα παιδιά μας, τα προβλήματα που μας κυριεύουν στην καθημερινότητα και ξαφνικά με διακτινισμό βρεθήκαμε για ελεύθερο κάμπινγκ μέσα στο δάσος. Δύο βήματα από μια πανέμορφη παραλία, με τα μαγιό μας, χωρίς ντροπές για το κορμί μας, τα περίσσεια κιλά μας και πάντα με κυρίαρχη σκέψη την κάθαρση της ψυχής μας. Να τα πούμε με τις κολλητές μας, να αναθεωρήσουμε τις σκέψεις μας, να βιώσουμε ξανά στιγμές σαν 18χρονες κοπέλες, με την ελευθερία του μυαλού μας και την τρομερή διάθεση για να ζήσουμε κι όχι για να πηγαίνουμε παράλληλα με τον χρόνο και να μετράμε βασανιστικά τις ημέρες που περνάνε δίπλα μας.
Η κοριτσίστικη παρέα μας είναι ιδανική για όλα αυτά. Διψάει για ζωή, προσφέρει αγάπη χωρίς όριο, γνώσεις για πράγματα που «καίνε», δημιουργία, θετική ενέργεια. Αντικρίζω πολλά και καθαρά βλέμματα και μέσα από αυτό αντλώ μια πολλή μεγάλη δόση δημιουργικότητας».
Ο δισταγμός έγινε... ψυχολογική αυτοθεραπεία!
«Στην πρώτη μας συνάντηση οι κοπέλες ήρθαν διστακτικές, δεν ήξεραν τι ακριβώς θα κάνουμε. Στη δεύτερη, όμως, ήρθαν όλες μετά από το κομμωτήριο, βαμμένες στην τρίχα κι έτοιμες να εκτεθούν χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Η γυναικεία «ματαιοδοξία» φανερώθηκε και το απολαύσαμε όλες. Από εκεί που «φοβόμουν» την αντίδρασή τους στην έκθεση, είτε στο φωτογραφικό φακό, είτε στα Μέσα Κοινωνικής δικτύωσης, ξαφνικά ήμουν αυτή μου κρατούσα τα... χαλινάρια για να μην τα πετάξουν όλα έξω.
Σίγουρα όποιος εμπλέκεται με αυτήν την κίνηση έχει προσωπικούς λόγους. Αυτοθεραπεύεται. Κάπως έτσι κι εγώ. Η διάθεσή μου ως συμμετέχουσα αλλά κι ως παρατηρητής, είναι οι εικόνες μου, είτε είναι καταγραφικές είτε πιο δημιουργικές, να μεταδώσουν τον ρομαντισμό, τη γλύκα, τη δημιουργική διάθεση και την αποφασιστικότητα των γυναικών αυτής την κίνησης.
Έτσι κι αλλιώς κανένας δεν αλλάζει μέσα από τέτοιες δράσεις, απλά ανθίζεις. Αν είσαι έτοιμος να δώσεις, τότε σίγουρα θα λάβεις. Θα λάβεις δύναμη, ομορφιά και για κάποιο λόγο ξεκαθαρίζουν πολλά ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις. Μάλλον ωριμάζεις», καταλήγει.
Δίπλα της, η Αθηνά σερβίρει τα τελευταία κομμάτια κέικ με πορτοκάλι. Σε κάθε συνάντηση δοκιμάζει και μία διαφορετική συνταγή. «Αυτές είναι οι καινούριες φίλες μου», θα την ακούσεις να λέει με περηφάνια πριν στηθεί για τη δική της φωτογραφία. «Και πρέπει να τρώνε καλά».
*Ενημερωθείτε για τις δράσεις της ομάδας στη σελίδα της στο facebook.
σχόλια