Μια φορά κι έναν καιρό στο βυθό της θάλασσας ζούσαν δύο κοχύλια. Το ένα ήταν ένα πολύ όμορφο κοχύλι, είχε μελιχρό κέλυφος, όμορφη όψη και γυάλιζε συνέχεια∙ το άλλο ήταν ένα πολύ μικρό και ανούσιο κοχύλι, χωρίς κανένα ιδιαίτερο χρώμα, ούτε κάποια άλλη ομορφιά και ακόμα, είχε μια τρυπίτσα στο κέντρο του, που το έκανε ακόμα πιο άσχημο...
Το γυαλιστερό κοχύλι συνέχεια παινευόταν για την ομορφιά που είχε και πως τα χρώματά του ήταν αξεπέραστα σε όλο τον υδάτινο κόσμο, και συνεχώς πήγαινε εκεί που βρισκόντουσαν άνθρωποι για να πάρει τα παινέματα. Το μικρό κοχύλι πάλι δεν μπορούσε να βλέπει αυτήν την κατάφορη αδικία και συνέχεια απομακρυνόταν από την αμμουδιά για να μην το δει κανείς. Εξάλλου όπως έλεγε, ήταν τόσο ασήμαντο και μικρό που κανείς δεν θα το πρόσεχε.
Το κορίτσι γέλασε. Το αγόρι της είπε πως έχει το πιο όμορφο χαμόγελο! Ύστερα, πέρασε από το λαιμό της το κοχύλι και το πρόσθεσε στο κολιέ που φόραγε, να που η σχισμή αντί για ελάττωμα έγινε προτέρημα!
Μια μέρα το μικρό κοχύλι δεν άντεξε, ήθελε να συμβουλευτεί κάποιο σοφότερο. Έτσι πήγε στο χταπόδι, που όσο να 'ναι είχε ζήσει περισσότερες μέρες στην θάλασσα.
-Στα αλήθεια γιατί όλοι προσέχουν το γυαλιστερό κοχύλι και εμένα κανείς;
-Γιατί όλοι οι άνθρωποι βλέπουν μόνο την εξωτερική εμφάνιση... είπε το σοφό χταπόδι.
-Ναι αλλά πως θα γίνει να γυαλίζω κι εγώ;
-Εσένα γυαλίζει η καρδούλα σου... είπε το χταπόδι.
-Ναι, αλλά πότε θα χαμογελάσω κι εγώ και θα αισθανθώ ωραία;
-Να έχεις υπομονή και όλα θα γίνουν!
Ένα βράδυ είχαν έρθει στην παραλία ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Από ότι άκουσε το μικρό κοχύλι, ήταν το πρώτο μπάνιο που θα έκαναν μαζί. Σε μια στιγμή το αγόρι κάτι αισθάνθηκε στο πόδι του. Έκανε μια κίνηση με το χέρι και βρήκε το μικρό κοχύλι. Αμέσως πήγε κοντά στο κορίτσι και την αγκάλιασε. Ύστερα της είπε να του δώσει το χέρι της. Εκείνη του το έδωσε δειλά δειλά και εκείνος της έδωσε το μικρό κοχύλι. Το κορίτσι γέλασε. Το αγόρι της είπε πως έχει το πιο όμορφο χαμόγελο! Ύστερα, πέρασε από το λαιμό της το κοχύλι και το πρόσθεσε στο κολιέ που φόραγε, να που η σχισμή αντί για ελάττωμα έγινε προτέρημα! Τώρα το κοχύλι ήταν στον άσπρο λαιμό του κοριτσιού και φαινόταν ακόμα πιο όμορφη.
Μετά από λίγες μέρες μάθαμε, πως το γυαλιστερό κοχύλι, σερβιρίστηκε σε μια ψαροταβέρνα∙ όπου λίγο πιο δίπλα τρώγαν και χαιρόντουσαν τον έρωτά τους το αγόρι μαζί με το κορίτσι. Το μικρό κοχύλι στόλιζε το λαιμό του κοριτσιού, και όπως μάθαμε, τον στόλιζε για πολλά χρόνια!
σχόλια