Από όλες τις μαγικές στοές του κέντρου, αυτή της Πανεπιστημίου 64 είναι σίγουρα η πιο κινηματογραφική. Εκεί όπου κάποτε, στην τελική κούρμπα πριν από την Πατησίων, έβλεπες από ψηλά να σου γνέφουν τα βινίλ, σκανδαλιστικά εσώρουχα του πιο hot sex-shop του κέντρου, τώρα επικρατεί μια θανατερή σιωπή, μια σκοτεινιά που θα σε αποτρέψει από το να κάνεις το βήμα. Να περάσεις το κατώφλι της χρονοκάψουλας, να θαυμάσεις τη σκάλα με τη φερφορζέ σκαλιστή κουπαστή, να ανέβεις τους ορόφους με τα γαλάζια ψηφιδωτά πλακάκια, τις '60s κουπαστές, τα μωσαϊκά-κομψοτεχνήματα, τους απέραντους διαδρόμους που μυρίζουν Λάμπρο Κωνσταντάρα, γαλλική αρ ντεκό κομψότητα και την πεποίθηση πως κάποτε η Ομόνοια ήταν μια αριστοκρατικότατη κυρία Τεπενδρή που κρύβεται πίσω από τον θλιμμένο μετανάστη της εισόδου που ξεροσταλιάζει στο πεζοδρόμιο περιμένοντας αγοραστή για ένα μικρό βιολάκι, πίσω από το κενό βλέμμα του άστεγου και τον γηραιό θυρωρό που κοιμάται στην καρέκλα του τον ύπνο μιας παμπάλαιας κούρασης. Τα κενά επαγγελματικά διαμερίσματα δειλά-δειλά ξαναζούν την επόμενη ευκαιρία τους, καλλιτέχνες, μουσικοί και θεατρικές ομάδες αρχίζουν να δημιουργούν μια νέα κοινότητα, και στο βάθος του ισογείου θα καθίσεις στα τραπεζάκια του Bread & Roses.
Φαγητό ολόφρεσκο και κολλεκτιβίστικο, που σημαίνει μια ανησυχία για «πράσινη» πρώτη ύλη, προϊόντα από μικρούς παραγωγούς, σπιτίσιο φαγητό με άποψη.
Συστήνεται ως «συνεργατικό εστιατόριο», κάτι που σου θυμίζει κολεκτίβα, αλλά στην ερώτηση που έκανα για να μου το κάνουν πιο λιανά, τα παιδιά μου απάντησαν πως εδώ «δεν έχουμε ούτε αφεντικά, ούτε υπαλλήλους». Η Αθηνά, η Άννα, ο Νίκος και ο Μηνάς έχουν το λουκ του εναλλακτικού και ανάλογους ρυθμούς. Εδώ κανείς δεν βιάζεται κι εσύ θα ακολουθήσεις τη δική τους νιρβάνα, που θα βγάλει από μέσα σου τον ξεχασμένο-χασομέρη φοιτητή που τόσο καλά έκρυβες μέσα σου.
Κι αν είναι να περιμένεις και μισή ώρα παραπάνω για να βγει το κοτόπουλο ή η πίτα από τον φούρνο, θα την περάσεις ζάχαρη παρέα με μια Φιξ ή ένα κρασί του Λαφαζάνη, πιάνοντας συριζαίικες κουβέντες με τους διπλανούς. Ας μην ξεχνιόμαστε, αυτήν εδώ την περιοχή τη μοιράζονται τα τζάνκια, οι μετανάστες, το εξαρχειώτικο croud αλλά και οι διανοούμενοι δικηγόροι της Αριστεράς − και κάπου εδώ μύρισε ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά. Η υπέροχη πιο-γκράντε-πεθαίνεις κυρία δανείζει το φούξια γκατζετάκι της που στρίβει καλλιτεχνικά τσιγάρα, τα παιδιά συμμετέχουν στις πλάκες κι έχουν τόσα να σου πουν για την ιστορία της στοάς. Όσο περιμένουμε να περάσει η μεσημεριανή φούρια και να 'ρθει και η δική μας η σειρά, ψάχνουμε σε ποιο άραγε τραπεζάκι να ειπώθηκε η περιγραφή του διάσημου προφιτερόλ από τον Γ. Κωνσταντίνου, ανεβαίνουμε στο πατάρι με τα συγκλονιστικά '60s έπιπλα που τα παιδιά κληρονόμησαν από το κτίριο κι ακόμη πιο πάνω, εκεί όπου μια παραδείσια εσωτερική αυλή με το πιο υπέροχο ψηφιδωτό περιμένει κάποιο επόμενο πάρτι. Η δημιουργική κολεκτίβα φιλοξενεί το «Ομόνοια Jazz Festival» και άλλες καλλιτεχνίες που μπορούν να γίνουν το επόμενο talk of the town της πόλης, γιατί άμα βρεις πιο παραμύθι-χώρο στο κέντρο να μου γράψεις!
Στο ψητό, τώρα, στον μαυροπίνακα −ή στο mail, καθώς εδώ παίζει και ντελίβερι− θα βρεις κάθε μέρα και κάτι άλλο. Τρεις κατηγορίες φαγητών, του τύπου σαλάτες, κυρίως και συνοδευτικά, για να συνθέσεις το δικό σου πιάτο, όλα με 5,80 ευρώ. Φαγητό ολόφρεσκο και κολεκτιβίστικο, που σημαίνει μια ανησυχία για «πράσινη» πρώτη ύλη, προϊόντα από μικρούς παραγωγούς, σπιτίσιο φαγητό με άποψη, όπως λέμε βελουτέ από γλυκοπατάτα με μπόλικο φρέσκο τζίντζερ, κρεμμυδόπιτα με χειροποίητο φύλλο, χοιρινό με σύκα και μοσχάτο κρασί, κοτόπουλο με κρασί και δεντρολίβανο, ρολό από χοιρινό κιμά, αλλά και πιο απλά πράγματα, όπως πολίτικη σαλάτα, ταμπουλέ και μια κρύα σαλάτα ζυμαρικών όπως θα την έκανε η μαμά σου, με κομματάκια γκούντα και κόκκινη γλυκιά πιπεριά. Εναλλακτικά, μπορείς να πάρεις ένα μόνο πιάτο με 3,80 ευρώ ή να αγοράσεις προκαταβολικά αρκετά κουπόνια σε μειωμένη τιμή, κάτι που θα φροντίσει υγιεινά την καθημερινή σου δίαιτα, υποκαθιστώντας τη μαμά σου, στο πιο ανήσυχο και δημιουργικό της. Είχε και ρεβίθια με κάρι, φιλεταρισμένη σαρδέλα στον φούρνο, ανατολίτικο πιλάφι, πατάτες με λιωμένο τσένταρ και noodles με λαχανικά.
Στην εντελώς ανοιχτή κουζίνα, που μέσα της τρως στην ουσία, όλα γίνονται μπροστά σου, βλέπεις τα υλικά, το μαγείρεμα, τον οργασμό, συνυπάρχεις με τις κατσαρόλες, τα τελάρα με τα λαχανικά περνούν πάνω από το κεφάλι σου, βλέπεις το κοτόπουλο να ξαναμπαίνει στη φωτιά μόλις τελειώσει και η τελευταία μερίδα ενός απόλυτα σπιτίσιου μαγειρέματος. Το εστιατόριο που αρνείται το εστιατόριο, όπως το ήξερες ως τώρα.
Βγαίνοντας στην πλατεία, σας ορκίζομαι ότι είδα μπροστά μου το παλιό σιντριβάνι και την κίνηση της Ομόνοιας να πλέκουν ολόγυρα ένα κυκλικό γαϊτανάκι. Τα μάτια −και η καρδιά− δεν ξεχνάνε ποτέ τις παλιές, χαμένες ομορφιές.
Bread & Roses, Πανεπιστημίου 64, 2103802898
σχόλια