ΚΑΡΚΙΝΟΣ 5
Πρώτη Χημειοθεραπεία. Ήταν πιο δύσκολο απ' όσο περίμενα. Όχι τόσο δύσκολο όσο άβολο. Μπαίνεις στην αίθουσα κι εκεί για πρώτη φορά αρχίζεις και ξεχωρίζεις πρόσωπα. Δεν τους ξέρεις μα για πρώτη φορά διακρίνεις διαφορές. Μάλιστα, αν και όλοι είναι διαφορετικοί στην πραγματικότητα και ίσως πιο βαθιά μου μοιάζουν. Είναι όλοι τους όμορφοι. Πολύ! Αρχίζω δειλά δειλά να νιώθω κι εγώ έτσι. Αισθάνομαι πως επιτέλους δεν είμαι μόνη ρε γαμώτο. Είναι τεράστιο όλο αυτό και το αντιλαμβάνομαι αμέσως. Την ίδια ώρα ξυπνούν στον νου μου εικόνες από την παιδική μου ηλικία. Εικόνες με τις κούκλες που κακομεταχειριζόμουν σε σημείο βασανιστηρίων όντας κι εγώ μικρό παιδί. Τούς έκανα πάρα πολλά. Κυρίως τις ξεμάλλιαζα. Δεν τους άφηνα τρίχα στο κεφάλι. Ωστόσο συνέχιζα να τις λατρεύω. Τι κι αν τις είχαν εγκαταλείψει με τη βοήθεια μου πάντα, οι υπεροχές τους αλογοουρές. Εξακολουθούσαν να ήταν αψεγάδιαστες. Πραγματικές μεν, πλαστικές δε, άλλα κούκλες. Τώρα πιστεύω ότι ήταν και είναι (δεν τις πέταξα ποτέ φυσικά) ακόμα πιο όμορφες. Δεν τις ξέχασα και σήμερα τις βλέπω μπροστά μου αληθινές. Δεν χορεύουν, δεν φοράνε τα τέλεια ρουχαλάκια, δεν έχουν όλες εκείνο το μόνιμο αστραφτερό χαμόγελο και το πιο σημαντικό, καμιά τους δεν είναι ερωτευμένη με τον Κεν. Τα στέμματα που συνήθιζα να τους βάζω στο κεφάλι έχουν μετατραπεί είτε σε σκουφάκια είτε σε υπέροχα χρωματιστά φουλάρια. Άλλα είναι αληθινές. Και παλεύουν την κόλαση. Παλεύουμε την Κόλαση. Αυτό, σίγουρα μετράει περισσότερο κι απ' τον Κεν.
