Τεράστια κληρονομιά 5 εκατ. στην Εκκλησία από 93χρονο κάτοικο Ρεθύμνου

Τεράστια κληρονομιά 5 εκατ. στην Εκκλησία από 93χρονο κάτοικο Ρεθύμνου Facebook Twitter
Konstantinos Tsakalidis / SOOC
12

Τα περιουσιακά στοιχεία αξίας 5,3 εκατ. ευρώ ενός 93χρονου κατοίκου Ρεθύμνου που απεβίωσε πριν από περίπου ένα χρόνο, πέρασαν πια και νομίμως στη δικαιοδοσία της Εκκλησίας. Έπειτα από πολύμηνο έλεγχο των ελεγκτών του υπουργείου Οικονομικών, η κληρονομιά περιήλθε στην τοπική Εκκλησία και ο μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, κ.κ. Ευγένιος υπέγραψε την αποδοχή τονίζοντας πως «φυσικά όλα θα γίνουν με βάση τη βούληση του διαθέτη, που είναι η δημιουργία του ιδρύματος».

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του cretapost.gr το τελικό ποσό της κληρονομιάς ανέρχεται περίπου στα 5.3 εκ. ευρώ. Από αυτά τα χρήματα, θα παρακρατηθεί τμήμα τους από την Εφορία ενώ θα αφαιρεθεί επίσης μέρος για πρόστιμα αλλά και για τον φόρο κληρονομιάς.

Η περιουσία που θα περιέλθει στην Εκκλησία και αντιστοιχεί σε τέσσερα ακίνητα και μετρητά σε τραπεζικούς λογαριασμούς, θα είναι μια τεράστια οικονομική ενίσχυση ενώ όπως είχε γίνει γνωστό όταν η υπόθεση είδε το φως της δημοσιότητας, θα αξιοποιηθεί για την ανακατασκευή του κτηρίου στον λόφο του Τιμίου Σταυρού και για τη δημιουργία ενός κοινωφελούς ιδρύματος προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες τις τοπικής κοινωνίας.

12

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

7 σχόλια
Θυμήθηκα την ιστορία του Σαλή, του μαύρου βαρκάρη, τον μουσουλμάνο του λιμανιού των Χανίων που κάθε φορά που πληρωνόταν ετοίμαζε τσάντες με τρόφιμα και τα έστελνε σε φτωχές πολύτεκνες οικογένειες ανώνυμα. http://www.kar.org.gr/wp-content/uploads/2013/03/%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82-135x300.jpg ---ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΑΥΤΟ:--- Κάποτε κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου, αλλά και πάλι μοίρασε ανώνυμα το ποσό που κέρισε σε 2 νεαρές γυναίκες που ήθελαν να παντρευτούν για να φτιάξουν την προίκα τους. Η συγκλονιστική ιστορία παράδειγμα για όλους μας!Η ζωή του μοιάζει σαν παραμύθι: Γνωστός με το ελληνικό όνομα Χελιδόνης, ή Χελιδονάκης κατα το εκρηκτικότερο, προφανώς επειδή η ψυχή του ήταν λευκή σαν πουλιού και η εμφάνισης του μαύρη σαν του χελιδονιού Σαλής ήταν μια από τις γνωστότερες φυσιογνωμίες της πόλης των Χανίων τον περασμένο αιώνα. Ήταν απόγονος μαύρων εργατών ή χαλικούτηδων από την εποχή της Αιγυπτιοκρατίας στην Κρήτη, καταγόμενος από το Σουδάν ο οποίος δε θέλησε να εγκαταλείψει τα Χανιά κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923 και έτσι παρέμεινε στην πόλη, όπου έγινε ευρέως γνωστός για την εργατικότητα, την εγκαρδιότητα και την καλοψυχία του. Εργαζόταν από μικρό παιδί στη μπλε βάρκα του προέδρου των βαρκάρηδων των Χανίων Σταύρου Τσιριγωτάκη και χάρη στη δύναμη και την ταχύτητα του νεαρού μουσουλμάνου, πάντα η βάρκα του Τσιριγωτάκη ήταν πρώτη στο ξεφόρτωμα επιβατών και αποσκευών, καθώς εκείνη την εποχή το λιμάνι των Χανίων ήταν αβαθές και ακατάλληλο για τον ελλιμενισμό πλοίων. Τις αποσκευές τις ξεφόρτωναν σε μαούνες μέχρι την ακτή και τους επιβάτες οι βάρκες, ανταγωνιζόμενες για την μεγαλύτερη ταχύτητα και καλύτερη εξυπηρέτηση. Ο Σαλής ήταν πολύ δυνατός και γρήγορος και έτσι πάντα η βάρκα που κουμάνταρε ήταν πρώτη και έτσι κατέληξε να κάνει το βαρκάρη για πάρα πολλά χρόνια και ταυτόχρονα έγινε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και συμπαθητικές φυσιογνωμίες των Χανίων. Το πόσο αγαπούσε την Ελλάδα και τα Χανιά, αποδεικνύεται από την άρνησή του να αποχωρήσει το 1922 από την Κρήτη μαζί με τους άλλους μουσουλμάνους κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, παίρνοντας μάλιστα και την αγγλική υπηκοότητα για να μπορέσει να παραμείνει στην Ελλάδα, κάτι το οποίο του δημιούργησε προβλήματα κατά τη γερμανική κατοχή. Μαζί με την Αμπλά, άλλη μια καλόκαρδη μουσουλμάνα ήταν από τους καλύτερους και πιο όμορφους χαρακτήρες των Χανίων, πάντα χαμογελαστοί, γενναιόδωροι και έτοιμοι να βοηθήσουν τους ανήμπορους και άπορους συνανθρώπους τους. Όταν όμως ο Σαλής γέρασε και έχασε τη δύναμή του, σταμάτησε να δουλεύει στη βάρκα, αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι του στο Κούμ Καπί για να μπορέσει να επιβιώσει. Σημειωτέον ότι επί Αραβοκρατίας στην Κρήτη στην παραλιακή συνοικία των Χανίων Κούμ Καπί, κατοικούσαν οι Άραβες και μαύροι χαμάληδες των Χανίων οι Χαλικούτηδες. Πολλοί Χανιώτες βλέποντας ότι ο Σαλής έμεινε στη ψάθα κινητοποιήθηκαν για να του ανταποδώσουν τα όσα καλά είχε κάνει γι αυτούς τόσα χρόνια. Αρχικά χάρη στις ενέργειες του τυπογράφου, συγγραφέα και ποιητή Γεώργιου Γεωρβασάκη, έγινε Έλληνας πολίτης έστω και αργά παίρνοντας μια μικρή σύνταξη από το ΙΚΑ. Ακόμα και τότε όμως ο Σαλής αποδεικνύοντας τη φιλευσπλαχνία και μεγαλοψυχία του χάριζε μεγάλο μέρος της σύνταξής του σε ανθρώπους που πίστευε ότι τη χρειάζονταν περισσότερο. Πέθανε στις 29 Φεβρουαρίου 1967 στο δωμάτιό του επί της οδού Θεοτοκοπούλου την ώρα που κοιμόταν. Όταν πέθανε υπήρχε πρόβλημα για τον τόπο ταφής του, αφού λόγω του μουσουλμανικού θρησκεύματος δε μπορούσε να ταφεί σε χριστιανικό νεκροταφείο. Αρχικά τον είχαν θάψει σε ένα χωράφι στην παλιά τούρκικη συνοικία Μερτζαλίκια, λλά λόγω του ότι ήταν πολύ αγαπητός στους Χανιώτες, ετάφη στο χριστιανικό κοιμητήριο του Αγίου Λουκά στην οδό Αναπαύσεως με δικά τους έξοδα. Σήμερα είναι θαμμένος στο νεκροταφείο του Αγίου Λουκά στα Χανιά και πάνω στη μαρμάρινη πλάκα είναι γραμμένοι οι στίχοι του ποιητή και φίλου του Γεώργιου Γεωρβασάκη λέγοντας: Ας ήσουν μαύρος Ας μην ήσουν χριστιανός Ας ήταν μαύρη η μορφή σου Μ' από το χιόνι πιο λευκή ήτανε η ψυχή
Νοών κατάφερες και μεταμόρφωσες σχόλια κοράκι σε χελιδόνα με την μια. Μια που μας πήγες στην Κρήτη να και μια μαντινάδα.Ο κόσμος είναι απέραντος, έχει χιλιάδες στράτες, μα 'μεις εγεννηθήκαμε περαστικοί διαβάτες... του Ίντερνετ
Σ'ευχαριστώ πολύ γι'αυτή την ιστορία. Τώρα πια θα έχω την καταλληλότερη απάντηση για τους ρατσιστές και τους φασίστες. Α, να πω κι εγώ μια δική μου αληθινή ιστορία, που ξέρω από τον αδερφό του πατέρα μου, ο οποίος θείος ήταν και ο μόνος που είχε καταφέρει να μείνει, επί κατοχής, με τους γονείς του. Μαύρη φτώχεια, τώρα θα σας γελάσω αν ήταν επί ή μετά την κατοχή, η γιαγιά μου έβαζε δυο σταγόνες λάδι, μόνο για τον θείο μου. Μια μέρα την κατηγόρησε πως είναι κακή μαγείρισσα και πως η καλύτερη είναι η παπαδιά γιατί στη σαλάτα της μπορείς να βουτάς το ψωμί στο λάδι.Την ιστορία αυτή την άκουγα από μικρή και πίστευα πως ήθελε να καταδείξει πόσο χαϊδεμένος ήταν ο θείος μου, που την είπε άγρια στη γιαγιά, που ήταν καλόψυχη και πονεμένη. Και τελικά έγινε αυτό που μου έλεγαν πάντα, όταν δεν καταλάβαινα κάτι: Μεγάλωσα και κατάλαβα μόνη μου. Και δεν μίσησα την παπαδιά που μ'έκανε να κατηγορήσω τον θείο. Απλώς, χάρηκα που δεν την είχα γιαγιά.
Πόντια, πρόσφυγας και εγώ, όμως δεν ζήσατε τότε και πραγματικά δεν ξέρετε, ούτε τι εποχή ήταν. Η παπαδιά τουλάχιστον μοιράζονταν τι είχε με παιδιά και ας ήταν ίσως με τον φόβο να επικριθεί ή να τις φάει, εξαρτάται από τον παπά. Καταλαβαίνετε;Δεν θα χαιρόσασταν που είχε ο θείος σας τέτοια γειτόνισσα και έτσι επέζησε σαν παιδί και ίσως και άλλα παιδιά από την πείνα;Λίγο δύσκολο ίσως να πειστούμε Πόντια, αλλά καλύτερα είναι να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του πιο ισχυρό το ένστικτο να κάνει καλό παρά κακό. Δίνονται στον άνθρωπο περισσότερες ευκαιρίες να κάνει το καλό και λιγότερες "δικαιολογίες" να κάνει το κακό. Η γιαγιά είχε στην Κατοχή τις ευκαιρίες να κάνει το καλό και δεν άφησε καμία ή κανένα, "τον πλησίον" της, να πεθάνει από την πείνα. Στην κηδεία της, μετά από δέκα χρόνια που τελείωσε ο πόλεμος και πέθανε σχετικά νέα, ήρθε τόσος κόσμος που δεν το πίστευε ο παππούς μια και δεν γνώριζε το μέγεθος της δράσης της. Τόσοι ευεργετήθηκαν από την σύζυγο του και γνώριζαν εκτός από τον ίδιο. Κανένας δεν την κατηγόρησε για την φιλανθρωπία της που και πως βρήκε τα τρόφιμα να δώσει.
Στο Ρέθυμνο δηλαδή δε γνώριζε 4 οικογένειες χωρίς σπίτια να τους αφήσει τα ακίνητα μαζί με τα απαραίτητα για να πληρώσουν την αποδοχή κληρονομιάς, κι από κει και πέρα να μοιράσει τα 5 μύρια σε 50χίλιαρα να ελαφρύνει 100 οικογένειες και να τον μνημονεύει 1.000 χρόνια ο νομός ολόκληρος σαν ευεργέτη;Τελικά τα λεφτά καταλήγουν σε ανάξια να τα διαχειριστούν χέρια μάλλον.
Ηθελα να ξερα ολοι εσεις που τον κραζετε γιατι τα εδωσε στην εκκλησια και δεν τα εδωσε καπου αλλου για να βοηθησει τους συνανθρωπους του,ποσους συνανθρωπους σας εχετε βοηθησει οχι με εκατομυρια αλλα με ενα ευρω ή εστω ενα πιατο φαι?
Προσωπικά από 18 χρονών είμαι εθελοντής αιμοδότης, και μέχρι τα 39 που είμαι τώρα, πιστεύω το αίμα μου να έχει σώσει τη ζωή μερικών ανθρώπων. Επίσης, τα βλαστοκύτταρα και των δυό παιδιών μου τα δώρισα σε δημόσια τράπεζα βλαστοκυττάρων, αντί να πεταχτούν στα σκουπίδια. Προτίμησα να σώσω και άλλες ζωές ή να συμβάλλω κάπως στην ιατρική έρευνα. Α, και μην ξεχάσω, βλέπω παπά και εκκλησία και αλλάζω πεζοδρόμιο. Σου κάνει ;
Η αλήθεια είναι ότι αν πήγαιναν σε φιλανθρωπίες θα χαραμίζονταν. Η Εκκλησία τα είχε περισσότερο ανάγκη τώρα με την κρίση που την έχει χτυπήσει ανελέητα.