Καταξιώθηκε την τελευταία δεκαετία ως ένα από τα πιο ελευθεριακά, εναλλακτικά και ταυτόχρονα μαζικά δρώμενα της πρωτεύουσας, σε εθελοντική, μάλιστα, βάση. Έκανε ήδη «μεταστάσεις» από το '12 στη Θεσσαλονίκη, από φέτος –αν όλα ευοδωθούν– στο Ηράκλειο Κρήτης, αύριο ίσως κι αλλού. Γιατί η περηφάνια, η διεκδίκηση, δηλαδή, του δικαιώματός σου να υπάρχεις και να αγαπάς ως έχεις, δεν μπορεί και δεν πρέπει να παζαρεύεται πουθενά.
Είτε γίνεται στη Νέα Υόρκη, όπου άρχισαν όλα (εξέγερση του Stonewall, 28/6/1969) είτε στο Λονδίνο, τη Μαδρίτη, το Ρίο, το Νέο Δελχί ή την Αθήνα, το Pride ως γιορτή και διεκδίκηση δεν αφορά μόνο την απελευθέρωση της επιθυμίας και την υπεράσπιση της εγγενούς διαφορετικότητάς της. «Ακουμπά» επίσης την υπαρξιακή (αμφισβητώντας τις κυρίαρχες κανονικότητες σε ρόλους, φύλα, συμπεριφορές, πρότυπα σχέσεων κ.λπ.), τη δικαιωματική (ως άσκηση αξιοπρέπειας) και, βέβαια, την εργασιακή συνθήκη καθαυτή: Όπως το θέτει ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, λέκτορας Παραστατικών Τεχνών στο Liverpool Hope, «τα περισσότερα περιβάλλοντα εργασίας παντού στον κόσμο είναι ασφυκτικά καταπιεστικά και αιμοβόρικα απέναντι σε κάθε μορφή "διαγώνιας έκφρασης", ερωτικής, ενδυματολογικής ή θυμικής... Τα γκέι/τρανς δικαιώματα παραπέμπουν σε μια πιο ριζική αλλαγή του τρόπου που διαπραγματευόμαστε τους υλικούς όρους επιβίωσης. Δεν είναι απλώς θέμα αυτοπροσδιορισμού αλλά επίσης θέμα παραγωγικής δικαιοσύνης και επιβίωσης».
Αλλά η απελευθέρωση και η συνυφασμένη με αυτήν περηφάνια δεν αναφέρεται μόνο στη νομική ή στη θεσμική πλευρά. Είναι καταρχάς ένα μανιφέστο αυτοδιαχείρισης του σώματος, μια βιοπολιτική αμφισβήτησης απέναντι σε κάθε επιχείρηση «κανονικοποίησης» της επιθυμίας, απονεύρωσης και ενσωμάτωσής της στην κυρίαρχη αφήγηση.
Athens Pride 2015 σε μια σημαδιακή συγκυρία, καθώς η ελληνική lgbt κοινότητα αναμένει από τη νέα κυβέρνηση –την οποία «πριμοδότησε» σε μεγάλο βαθμό για τις διακηρυγμένες δικαιωματικές της ευαισθησίες– να προωθήσει άμεσα την ένταξη των ομόφυλων ζευγαριών σε ένα διευρυμένο Σύμφωνο Συμβίωσης, με απώτερο στόχο τη θεσμοθέτηση του γάμου και της παιδοθεσίας («εκκρεμεί», επίσης, η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου). Το πόρισμα της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για το Σύμφωνο Συμβίωσης –που σίγουρα δεν είναι πανάκεια, το λες όμως μια καλή αρχή, πόσο μάλλον που η σχετική ρύθμιση πέρασε από σαράντα κύματα, με την Ελλάδα να έχει καταδικαστεί επανειλημμένα από διεθνείς οργανισμούς– αναμένεται, μάλιστα, ετούτη την Τετάρτη και οσονούπω κατατίθεται στη Βουλή. Αυτή την «επί του πιεστηρίου» πληροφορία μαζί με την ευχή για ακόμα περισσότερες κατακτήσεις «ώσπου ο ακτιβισμός να καταστεί αχρείαστος!» μου δίνει ο Τέλης Ράπτης, μέλος της Επιτροπής του Athens Pride που συμμετείχε τις προάλλες στη σχετική συνάντηση εκπροσώπων των lgbt οργανώσεων με τον γ.γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υφυπουργό Κωστή Παπαϊωάννου.
Καιρός είναι. Επιτέλους, αν δεν τολμήσει ούτε αυτό η Αριστερά, ποιος θα το κάνει; Η ίδια η καραμέλα της «ανέτοιμης κοινωνίας» έλιωσε πια στο στόμα. Το λέει η πραγματικότητα, τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα, το διαπιστώνουν και οι δημοσκοπήσεις κι άσε κάποιους μίζερους δεσποτάδες και στερημένα φασιστοειδή να λυσσάνε. Μπορεί ο «χάρτης» του ILGA για τη νομική και πολιτική προστασία των lgbt δικαιωμάτων να τοποθετούσε πέρσι την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη, ωστόσο, σε έρευνα της Focus Bari τον Μάιο, υπέρ της αποδοχής των ομοφυλόφιλων τασσόταν το 76% των Ελλήνων, με τα «ναι» σε Σύμφωνο και γάμο να είναι 70% και 56% αντίστοιχα, τα μεγαλύτερα ποσοστά ως τώρα. Τι να λέμε – εδώ ακόμα και χώρες θεωρούμενες επίσης «υπερσυντηρητικές», όπως η Ιρλανδία και η Κύπρος, προχωρούν ήδη, η πρώτη στον γάμο, η δεύτερη στο Σύμφωνο.
Γιατί το Athens Pride είναι η κοινότητα, δηλαδή εσύ, δηλαδή όλοι μας. Ανεξάρτητα, κιόλας, από το πώς ερωτευόμαστε.
Αυτό ύστερα από μια χρονιά που ούτε τα κρούσματα ομοφοβικού δημόσιου λόγου έλειψαν ούτε, δυστυχώς, οι τραμπούκικες επιθέσεις κατά γκέι, λεσβιών και τρανς, παρότι τέτοια περιστατικά διώκονται πια ποινικά με βάση τον νέο αντιρατσιστικό νόμο. Είναι δύσκολο να πεις αν αυτά αντικατοπτρίζουν μια αύξηση της ομοφοβίας/τρανσφοβίας ή τη γενικότερη «εξαγρίωση» της κοινωνίας τα χρόνια της κρίσης – εξάλλου, τέτοιες ιστορίες λαμβάνουν πια αυξημένη δημοσιότητα και καταγράφονται συστηματικότερα. Γεγονός είναι ότι, μ' αυτά και μ' εκείνα, ένα σημαντικό κομμάτι της lgbt κοινότητας συνειδητοποιήθηκε πολιτικά κι ευαισθητοποιήθηκε ακτιβιστικά, διεκδικώντας αξιοπρέπεια, ορατότητα, ισότητα, ισονομία. Κάποιοι το μέμφονται για πολιτικά ορθές υπερβολές και «ακραίες», ενίοτε, θέσεις και δράσεις. Ίσως να είναι κι έτσι, ξεσυνερίζεται όμως η κραυγή του αδύναμου, τη μήνι του ισχυρού;
Βέβαια, ακόμα και οι πιο προχωρημένοι νόμοι δεν αρκούν αν δεν συνδυάζονται με αντίστοιχες πρωτοβουλίες στην εκπαίδευση (bullying και ομοφοβία διατηρούν στενές σχέσεις, «απούσα» η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση) και στην αλλαγή κατεστημένων αντιλήψεων και στερεοτύπων σε Πολιτεία, θεσμούς, τοπικές κοινωνίες, οικογενειακό περιβάλλον. Έτσι αλλάζουν οι καιροί και οι άνθρωποι. Αλλά η απελευθέρωση και η συνυφασμένη με αυτήν περηφάνια δεν αναφέρεται μόνο στη νομική ή στη θεσμική πλευρά. Είναι καταρχάς ένα μανιφέστο αυτοδιαχείρισης του σώματος, μια βιοπολιτική αμφισβήτησης απέναντι σε κάθε επιχείρηση «κανονικοποίησης» της επιθυμίας, απονεύρωσης και ενσωμάτωσής της στην κυρίαρχη αφήγηση. Και είναι σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό.
«Πάρε θέση» οπότε, προσδέσου, φύγαμε! Ενάντια στο μίσος, τη βία και τις διακρίσεις, για την αλληλεγγύη, την ισότητα, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα. Ακούστηκαν πράγματι αρκετές γκρίνιες φέτος, δίκαιες κι άδικες (σχετική αναφορά υπάρχει και στην ιστοσελίδα του Athens Pride). Οι διαφωνίες και οι αντιθέσεις δεν είναι οπωσδήποτε κακές. Το στοίχημα είναι η υπέρβασή τους. «Κανείς δεν είναι τέλεια», όλοι-ες στη βάσανο είμαστε λίγο-πολύ, όσο κι αν λογιζόμαστε υπεράνω. Αλλά ο θεσμός αυτός παλεύτηκε, κατακτήθηκε, δεν χαρίστηκε από κανέναν. Η κριτική, όσο αυστηρή, σχεδόν επιβάλλεται, η απαξίωση όμως δεν του ταιριάζει. Γιατί το Athens Pride είναι η κοινότητα, δηλαδή εσύ, δηλαδή όλοι μας. Ανεξάρτητα, κιόλας, από το πώς ερωτευόμαστε. Καθώς το είχε διατυπώσει επιγραμματικά ο Kurt Cobain, «είμαι κι εγώ περήφανος που είμαι γκέι, ακόμα κι αν δεν είμαι».
Το πρόγραμμα:
Σάββατο 13 Ιουνίου
12:00-17:00
Πρωινές δράσεις
Face & Body Painting με τα χρώματα της υπερηφάνειας
Πάρε θέση με το δικό σου πλακάτ
13:00-17:00
DJ sets
17:00
Χαιρετισμοί
18:00
Zumba® Party
Χορεύουμε και ξεσαλώνουμε ακολουθώντας τους ZUMBA® Instructors
19:00
Παρέλαση
21:00-00:00
Athens Pride Live Show & Party Ντέμη, Αφροδίτη Μάνου, Μέλισσες, Dival, Πωλίνα είναι τα μέχρι στιγμής ανακοινώσιμα ονόματα.
Τα highlights:
Για πρώτη χρονιά η ολομέλεια του... αμαρτωλού ΕΣΡ ενέκρινε την τηλεοπτική αναμετάδοση του σποτ της διοργάνωσης. Το λες και νίκη. Επίσης, αφίσες του Athens Pride έχουν αναρτηθεί σε σταθμούς μετρό και στάσεις λεωφορείων με την άδεια του ΟΑΣΑ, που είναι και χορηγός.
Πρώτη φορά θα παρευρεθεί στις εκδηλώσεις ομάδα lgbt ΑμεΑ, ενώ έχουν προβλεφθεί και οι ανάλογες υποδομές. Θα υπάρχουν επίσης διερμηνείς νοηματικής γλώσσας κι εθελοντές/τριες προσβασιμότητας.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι χορηγοί-υποστηρικτές. Ανάμεσά τους ο ΟΑΣΑ, ο Δήμος Αθηναίων, η Περιφέρεια Αττικής, η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, το Ίδρυμα Μποδοσάκη, η Πρεσβεία ΗΠΑ, η Stoli, η Jose Cuervo, η Fix Dark καθώς και η LifΟ.
σχόλια