ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟΣ ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Είναι ίσως επαίσχυντο να επιχειρήσει κανείς να δηλώσει μέσα από ένα μπλογκ που συνδέεται με μια εφημερίδα πως οι απανταχού άνθρωποι δεν είμαστε οι σκέψεις μας. Κάθε μέρα κεραυνοβολούμαι αδιάκοπα από έναν απέραντο όγκο πληροφορίας όπου άλλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις πράξεις άλλων. Θα ήθελα να φιλοσοφήσω λίγο, με την άδειά σας, πάνω στην ανθρώπινη ενέργεια-δραστηριότητα. O Heidegger στην "Επιστολή του προς τον ανθρωπισμό", αναφέρει πως "Η ουσία της πράξης (action) είναι η απόδοση (performance). Το να πράττεις σημαίνει να ξεδιπλώσεις κάτι στην ουσία της πληρότητας του, να το διεξάγεις μέσα σε αυτήν την πληρότητα."
Συμπερασματικά, το αποδιδόμενο είναι ουσιαστικά μόνο αυτό που είναι ήδη εκεί. Κι αυτό που είναι ήδη εκεί, είναι το Είναι μας. Η σκέψη αποδίδει τη συσχέτιση του Είναι με την ουσία του ανθρώπου. Η σκέψη δεν παράγει ούτε επιδρά πάνω σε αυτήν τη σχέση. H σκέψη καθίσταται και προσφέρεται -όπως δημιουργήθηκε από το Ον (το Είναι) - στο Ον. Εδώ θέλω να σταθούμε: Αυτή η προσφορά συνίσταται στο να γίνει το Είναι η λέξη στον τρόπο σκέψης. Και συνεχίζει ο Heidegger: "Η γλώσσα είναι ο οίκος του είναι μας. Κάτω από το καταφύγιο της ο άνθρωπος νιώθει σαν να βρίσκεται στο σπίτι του."
Πριν κουράσω, θα ήθελα να αναφερθώ στο δικό μου RTFM (κοινώς Read The Fucking Manual) το οποίο -και αυτό είναι μοναδική προσφορά- διαβάζεται και ανάποδα, τύπου “νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν” : Ανθρώπινη δραστηριότητα - αποτελεσματική αιτιότητα - χρησιμότητα - τελειότητα - ουσία - Είναι - σκέψη - ομιλία. Και θα το ελαφρύνω ακόμη περισσότερο δίνοντας μια δική μου ερμηνεία του ορισμού του οίκου-σπιτιού επηρεασμένος από τους μεταπολεμικούς ορισμούς του Heidegger: ¨Το μπανάλ καθημερινό γονάτισμα μπροστά από τον φούρνο που ψήνει το φαγητό μας, αυτό βρίσκει κάθε άνθρωπος στο σπίτι του.» Δηλαδή, φίλοι μου, ο Ηeidegger έβαλε τον Ηράκλειτο που είπε πως «ακόμα κι εκεί –εννοώντας το σπίτι -υπάρχουν Θεοί» να γονατίσει μπροστά από το φούρνο και να περιμένει στωικά το ψήσιμο του φαγητού.
ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ας σταματήσουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε συνέχεια. Ο νους μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα όργανο, ακριβώς όπως το πάγκρεας. Προτείνω να αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε μόνο όταν υπάρχει ανάγκη μονοσήμαντη για τη χρήση του. Και ποιος ορίζει την ανάγκη αυτή; Αντί να αναφέρω συνταγές και γιατροσόφια θα πρότεινα έναν πολύ απλό τρόπο: την προσήλωση στη δύναμη του τώρα. Πρέπει να κατανοήσουμε την ολότητα της ύπαρξής μας ως ένα σύνολο όπου ο νους εμπεριέχεται χωρίς να εξουσιάζει. Κανείς δεν μπορεί να επιβάλει ένα χρονοδιάγραμμα στη χρήση του νου. Αλλά εμείς οι ίδιοι πρέπει να μάθουμε να πατάμε το οff.
Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε διαρκώς το μέλλον και το παρόν. Ας κοιτάξουμε στη στάση που περιμένουμε το θρόισμα των φύλλων, τα καχεκτικά περιστέρια έξω από τη μητρόπολη, ένα περίτεχνο γκραφίτι στην υπόγεια διάβαση. Δεν υπάρχει ζωή στο μέλλον. Αυτό που σχεδιάζουμε, αυτό που αδημονούμε και προσμένουμε είναι η κατάσταση μιας ζωής που δεν έχει έρθει ακόμα. Κακώς που δεν υπάρχει μία ακριβής λέξη γι αυτό. Αλλά το μέλλον και το παρελθόν δεν είναι εμείς. Ναι, ας κάνουμε όνειρα, ας φτιάξουμε σχέδια κοιτώντας μπροστά, ας μάθουμε γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε κοιτάζοντας πίσω. Αλλά ας επιβάλουμε μια πεπερασμένη διάρκεια σε αυτήν τη σκέψη. ‘
Όλα τα ευφάνταστα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, όπως η έμπνευση και η δημιουργία ενός έργου τέχνης, η ερωτική στιγμή, η συνδιαλλαγή με τη φύση μέσα από περιπάτους και αναρριχήσεις, όλα όσα ο άνθρωπος δημιουργεί και πετυχαίνει πραγματοποιούνται σε στιγμές απόλυτης ένωσης με το τώρα. Μόνο όταν ενωθούμε με τα φύλλα που πέφτουν τώρα, με ένα αεράκι που παρατηρούμε να κυματίζει όμορφα μαλλιά, μόνο τότε θα πετύχουμε την ένωση με το ευρύτερο είναι μας, τη μεγάλη, καταπληκτική μας ύπαρξη.
Θέλω να βγάλουμε όλοι τα βαριά μας ρούχα, να μπούμε όλοι στις μπανιέρες μας, να χαζέψουμε την μικρή άνωση του νερού μέσα στην απόλυτη ένωση του τώρα και να τρέξουμε έξω από τα σπίτια μας και να φωνάξουμε πως ναι!
Όλα όσα μας περιβάλλουν είμαστε εμείς και μόνο εμείς, τώρα, όπως ποτέ ξανά δε θα υπάρξουμε, ανεπανάληπτοι μέσα στην απαράμιλλη ομορφιά που μας περιβάλλει.
Για την Ειρήνη που με οδήγησε σε αυτές τις σκέψεις ένα συννεφιασμένο μεσημέρι διασχίζοντας την Christiania
σχόλια