Στον Αλέξη Τσίπρα αναφέρεται με άρθρο-παρέμβαση του στους Financial Times ο γνωστός καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστήμιου Κολούμπια της Νέας Υόρκης και συγγραφέας, Μαρκ Μαζάουερ (ένθερμος υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά), σημειώνοντας ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός απέτυχε αφού οι δαπραγματεύσεις δεν έφεραν αποτέλεσμα που να ανταποκρίνεται στην ριζοσπαστική του ρητορική.
Όπως γράφει ο Μαζάουερ, η μόνη εναλλακτική σήμερα για την Ελλάδα είναι να βάλει ο Τσίπρας την χώρα του πάνω από το κόμμα του και να εξελιχθεί από έναν καταληψία μαθητή σε έναν πολιτικό άνδρα.
Ο ιστορικός σημειώνει ότι ως τώρα η ήδη δύσκολη θέση της Ελλάδας έγινε δυσμενέστερη, και η χώρα βρέθηκε πιο απομονωμένη από ποτέ.
Επισημαίνει πάντως ότι για την αποτυχία δεν ευθύνεται μόνο ο σημερινός Πρωθυπουργός αλλά και οι προηγούμενοι που δεν έλεγαν στους ψηφοφόρους τους την αλήθεια ενώ τονίζει ότι η τακτική του Τσίπρα ήταν που ένωσε τους συνομιλητές του «να οδηγήσουν την Ελλάδα στον ίδιο καταστροφικό δρόμο, όπως πριν».
Ο Μαζάουερ υποστηρίζει ότι πλέον το Grexit τώρα είναι πιο κοντά και θα είναι καταστροφικό και κοστοβόρο.
«Αν μπορέσει να παρουσιάσει την ήττα ως νίκη, να παρουσιάσει μια συμφωνία με τους δανειστές ως δική του και να διενεργήσει εκλογές με μια κεντροαριστερή πλατφόρμα κάποια στιγμή το φθινόπωρο, ίσως καταφέρει να τη γλιτώσει, καταλήγει ο ιστορικός.
Αναλυτικότερα, ολόκληρο το άρθρο του Μαρκ Μαζάουερ
Ώστε λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας απέτυχε. Ένα αδύναμο χέρι αποδυναμώθηκε, καθώς η Ελλάδα απομονώθηκε όσο ποτέ άλλοτε, και το πανευρωπαϊκό μέτωπο κατά των μέτρων λιτότητας που υποσχέθηκε στις τελευταίες εκλογές απέτυχε να σχηματοποιηθεί. Πέντε μήνες διαπραγματεύσεων δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα που να θυμίζει τη ριζοσπαστική ρητορική που εκτίναξε αυτόν και το κόμμα του στην εξουσία.
Αλλά η αποτυχία δεν είναι αποκλειστικά του Έλληνα Πρωθυπουργού. Και οι προκάτοχοί του απέτυχαν επίσης, παραλείποντας σε κάθε στάδιο της διαπραγμάτευσης να πουν στους ψηφοφόρους τους την αλήθεια.
Συγκρίνετε την ύφεση στην Ελλάδα με τις τύχες της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας την κρίση που ξέσπασε πριν από πέντε χρόνια. Αυτό που διαχωρίζει την Ελλάδα είναι η σαφής προτίμηση του πολιτικού συστήματος για βραχυπρόθεσμα κομματικά κέρδη, εις βάρος του εθνικού συμφέροντος.
Αλλά καθώς αναδύονται οι λεπτομέρειες από την προτεινόμενη νέα συμφωνία, είναι σαφές ότι η αποτυχία συνεχίζεται ακόμη πιο διευρυμένη και δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα. Η πολιτική λιτότητας που έχει επιβληθεί στη χώρα από τους πιστωτές της, όπως αναγνώρισε και επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Olivier Blanchard το 2013, έκανε την ύφεση στην Ελλάδα μεγαλύτερη και βαθύτερη από ό, τι απαιτούνταν να γίνει.
Αυτό πρόκειται τώρα να γίνει ακόμη πιο έντονο. Παρά τις όποιες διαφορές μεταξύ του ΔΝΤ και της Κομισιόν, είναι φανερό πως η τακτική του Έλληνα πρωθυπουργού ένωσε τους συνομιλητές του να οδηγήσουν την Ελλάδα στον ίδιο καταστροφικό δρόμο, όπως πριν, αγνοώντας επίμονα την υψηλή ανεργία.
Η επιμονή τους να αγνοούν την ανεργία της χώρας που έχει εκτοξευτεί στα ύψη αντικατοπτρίζει την σχεδόν πλήρη κατάρρευση της εμπιστοσύνης που προκάλεσε ο τρόπος που τους αντιμετώπισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατά τους τελευταίους μήνες. Αλλά αντικατοπτρίζει επίσης και τη βαθύτερη ανυπομονησία τους, και των ψηφοφόρων τους, για το φαινομενικά ατελείωτο έπος της ελληνικής κρίσης και τις δικαιολογημένες αμφιβολίες πως αν οποιαδήποτε συμφωνία επιτευχθεί δεν θα υλοποιηθεί ποτέ στα σοβαρά.
Με τις ελληνικές τράπεζες να δέχονται υποστήριξη για τη βιωσιμότητά τους, τα γεγονότα κινούνται προς αποφάσεις, που όμως δεν είναι αυτές που η ελληνική κυβέρνηση θα ήλπιζε.
Ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι είναι αισιόδοξος, αλλά η λαβή του στο κόμμα δεν είναι πολύ ισχυρή: στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, οι λεπτομέρειες για το πακέτο των πιστωτών έγιναν δεκτές με απογοήτευση - και όχι μόνο από τους ριζοσπαστικούς του κόμματος. Πέρα από αυτό, υπάρχει βαθιά και δικαιολογημένη ανησυχία για την περιορισμένη εμβέλεια του τελευταίου ελληνικού σχεδίου για κάτι που μοιάζει με το είδος των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της οικονομίας που πραγματικά χρειάζεται.
Ο χρόνος μπορεί κάποτε να ήταν στο πλευρό της Αθήνας. Αλλά, έχοντας σπαταλήσει αυτό το αγαθό επί πολλές εβδομάδες, η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει τώρα μια επείγουσα κατάσταση. Η τελευταία ελπίδα του Τσίπρας εναπόκειται στη γεωπολιτική - στην αξιοποίηση του φόβου της δύσης πως η Ελλάδα θα προωθηθεί στη τροχιά του Βλαντιμίρ Πούτιν παρασύροντας μαζί της μεγάλο μέρος των Βαλκανίων.
Όμως και αυτοί οι φόβοι έχουν τα όριά τους: δεν θα κάνουν πολλά για να πείσουν τους ψηφοφόρους στη Γερμανία και αλλού, όσο και αν κρατούν άγρυπνους την Άνγκελα Μέρκελ και τον Μπαράκ Ομπάμα, Και ούτε πρόκειται να επηρεάσουν το ΔΝΤ.
Ως εκ τούτου, οι πιθανότητες παραμένουν δυστυχώς, στη πλευρά της ελληνικής εξόδου. Αυτό θα είναι καταστροφικό για την Ελλάδα και δαπανηρό για την υπόλοιπη Ευρώπη. Υπάρχει μια εναλλακτική λύση, αλλά στηρίζεται στην απίθανη περίπτωση που ο Έλληνας πρωθυπουργός θα επιλέξει τις επόμενες ημέρες τη χώρα πάνω από το κόμμα, για ένα άγνωστο μέλλον σε ένα οικείο παρελθόν. Μπορεί ο κ Τσίπρας να πραγματοποιήσει τη μετάβαση από το ρόλο του ριζοσπάστη φοιτητή σε εκείνον του πολιτικού άντρα;
Οι οιωνοί είναι φτωχοί - και οι πενιχρές πραγματικές αποδόσεις από τη διαπραγματευτική του στρατηγική μέχρι στιγμής κάνουν το έργο πιο δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και την ελληνική πολιτική κατάσταση παραμένει ρευστή.
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η αντιπολίτευση στο νέο πακέτο μέτρων είναι πραγματική, αλλά η εκλογική βάση της χώρας, παραμένει σε μεγάλο βαθμό και με σθεναρό τρόπο υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ.
Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που κυριάρχησε στην αριστερά μετά το τέλος της χούντας, βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία προς την ασημαντότητα, αφήνοντας τον δρόμο ανοικτό για τον κ. Τσίπρα.
Παρ 'όλα όσα συμβαίνουν, ο ίδιος παραμένει δημοφιλής στο εσωτερικό της χώρας. Αν καταφέρει να διεκδικήσει τη νίκη μέσα από την ήττα παρουσιάζει σαν δική του μια συμφωνία με τους πιστωτές, και διεξάγει νέες εκλογές, σε μια κεντροαριστερή πλατφόρμα κάποια στιγμή το φθινόπωρο με την πραγματική προοπτική σημαντικής ελάφρυνσης του χρέους, μπορεί ακόμη να τα καταφέρει.
Αυτοί που στο κόμμα του, ελπίζουν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό μέσα από μια επιστροφή στη δραχμή θα βρεθούν στο περιθώριο, και η Ελλάδα μπορεί να είναι σε θέση να παραμείνει εντός της ευρωζώνης, κάτι που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία εξακολουθεί να θέλει. Αυτό θα επιτρέψει στον ελληνικό λαό, να κάνει μια απολύτως αναγκαία ανάπαυλα από την ψυχολογική αναταραχή της ατελείωτης κρίσης και θα του δώσει χρόνο για να σταθεροποιηθεί και να ενδυναμώσει τους κακοποιημένες πολιτικούς θεσμούς της χώρας.
Από μια τόσο ευάλωτη ισορροπία κρίνεται τώρα το μέλλον της Ελλάδας, ίσως και του ίδιου του ευρώ.
σχόλια