Μπήκε ο Ιούνιος κι εδώ. Και μόλις πριν απο δύο μέρες έτρεξα έναν ημιμαραθώνιο στο Εδιμβούργο. Και είναι ο δεύτερος μέσα σε έναν χρόνο. Ένα χρόνο μέσα στον οποίο έτρεξα κι έναν μαραθώνιο.
Για μισό λεπτό: εγώ δηλαδή έτρεξα (έτρεξα, περπάτησα, αργά, γρήγορα, δεν έχει σημασία) έναν ημιμαραθώνιο στο Λονδίνο, έναν μαραθώνιο στην Αθηνα και έναν ημιμαραθώνιο στο Εδιμβούργο μέσα σε ένα χρόνο.
Οκ.
Όσοι με ξέρουν κι όσοι με μαθαίνουν τώρα διαβάζουν με καχυποψία τον παραπάνω απολογισμό. Δεν είμαι αθλητικός τύπος, δεν έλιωνα στα γυμναστήρια, δεν έχω σώμα beach body ready.
Είναι παράξενο να παρατηρώ τον εαυτό μου και να τον βλέπω να ξυπνάει νωρίς και να βάζει αθλητικά...και πιο περίεργο είναι να συνειδητοποιώ οτι δεν τρέχω μακριά από κατι. Τρέχω μέσα σε κατι. Τρέχω μέσα σε μένα.
Πώς τρέχω, γιατί τρέχω; Εγινε η ολη κατασταση τοσο ξαφνικα (σε έναν χρόνο) που κι εγω μέχρι τωρα δεν ειχα αναρωτηθει.
Αλλά μετα το τελευταίο half (έτσι τωρα τα λεω και με την σωστή τερμινολογία), όταν βάλαμε κάτω τα χιλιόμετρα με τον συνοδοιπόρο μου, βγήκαν πολλά. Και τότε αναρωτήθηκα.
Γιατί τρέχω;
Να λοιπόν γιατί:
Όταν τρέχω στην "προπόνηση" κάνω περίπου 5-7 χιλιόμετρα. Κάνω το γύρο ενός πάρκου δηλαδή για να τα λέμε απλά τα πράγματα. Μπορεί να έχει κρύο, μπορεί να βρέχει, μπορεί να έχει ζέστη, όλα μπορεί, Λονδίνο είμαστε. Τι είναι αυτό που με σηκώνει στις 8 το πρωί το Σάββατο και την Κυριακή (εκτός απο τα διάφορα ξυπνητήρια) και με σπρώχνει να βγω για τρέξιμο;
Όταν τρέχω δε σκέφτομαι. Δε μπορεί το μυαλό μου να σκεφτεί τίποτα άλλο, παρά μόνο τα βήματα, τις ανάσες μου και τις αντοχές μου. Ιδρώνω, ακούυω την καρδιά μου και νιώθω ταυτόχρονα εξαντλημένη και ζωντανή. Πονάω παντού, δε τη παλεύω αλλά μετά το ξεχνάω γιατί ακούω ένα τραγούδι και βρίσκω ανάσα να τραγουδήσω σα τρελή μόνη μου μέσα στο πάρκο. Αυτό γίνεται όταν τρέχω για προπόνηση. Και μετά σιγά σιγά βγαίνει ο ήλιος του Σαββάτου ή της Κυριακής, κι είναι ακόμα νωρίς, κι ειμαι κατακόκκινη και λαχανιασμένη από το τρέξιμο, αλλά ειναι σαν να ξύπνησα τώρα.
Άλλο η προπόνηση όμως κι άλλο οι αγώνες. Στον αγώνα τα πρώτα 7-10 χιλιόμετρα τα περνάω παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου. Κοιτάω και φαντάζομαι πως τους λένε, τι κάνουν στη ζωή τους, από που να είναι, αν τρέχουν γενικά ή αν τους τη βάρεσε τώρα. Τους παρατηρώ, τους μιλάω και γενικά περνάει ευχάριστα η ώρα. Μετά αρχίζουν τα δύσκολα και τα ψυχολογικά.
Μετά έχω αρχισει πλέον να πονάω σοβαρά οπότε πρέπει να συγκεντρωθώ στον εαυτό μου. Και τοτε ειναι το μαγικο της υποθεσης. Όσο αργά κι αν παω, η οσο γρηγορα, καθε φορα βρισκω ενα όριο. Καθε φορά γίνεται ένας διαλογος με τον μέσα εαυτό μου σε στυλ : Δε μπορώ άλλο, γιατί είμαστε εδώ; κι απαντάω: μα το κάνεις ήδη, μη λες δε μπορώ. Διάφοροι τέτοιοι διάλογοι παιρνούν το μυαλό μου απο τον πόνο. Και βασικα με παρασυρουν σε άλλα κομμάτια του μυαλου μου και των σκέψεων μου. Κι εκεί που στις προπονήσεις δε σκέφτομαι, στους αγώνες σκέφτομαι.
Σκέφτομαι ποιά ειμαι, πως είναι η ζωή μου, πώς νιώθω, πώς αισθάνομαι και διάφορα τέτοια. Μπορεί να ακούγεται λίγο χαζό και στάνταρ αλλά η αλήθεια είναι πως δε τον κάνω και τοσο συχνά πια τον απολογισμό και το καλωσοριζω όταν συμβαίνει!
Όσο περιεργο λοιπόν ακουγεται στη μάνα μου ότι "ναι μαμά, στο Εδιμβουργο ειμαι, θα τρεξω 20 χιλιομετρα και θα σε πάρω μετά", άλλο τόσο περιεργο είναι κι αυτό που συμβαίνει όταν τρέχω. Είναι παράξενο να παρατηρώ τον εαυτό μου και να τον βλέπω να ξυπνάει νωρίς και να βάζει αθλητικά...και πιο περίεργο είναι να συνειδητοποιώ οτι δεν τρέχω μακριά από κατι. Τρέχω μέσα σε κατι. Τρέχω μέσα σε μένα.
σχόλια