Πρώτα έριξαν αυγά στον Καμμένο. Μετά η Θεανώ Φωτίου βρήκε τον μπελά της απ' τη Ραχήλ Μακρή και αποχώρησε από πάνελ εκπομπής. Έπειτα οι πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Αλεξάνδρα Τσανάκα και Κώστας Λαπαβίτσας έπεσαν θύματα επίθεσης με αυγά. Και πιο πρόσφατα ομάδα διαδηλωτών κατέστρεψε το «πάρτι» της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Έκπληξη; Καθόλου. Για χρόνια ο λαϊκισμός του ΓΑΠ με το «Λεφτά Υπάρχουν» ήταν το ανέκδοτο και το παράδειγμα προς αποφυγή. Κι όμως, ο Τσίπρας, ενώ γνώριζε ότι θα έβγαινε κυβέρνηση, είπε ένα σωρό καινούργια συνθήματα παρόμοια, που θα του τα χτυπούν μια ζωή, μιλώντας για νταούλια, σκίσιμο Μνημονίου και μέρα μεσημέρι.
Ήταν πολλοί αυτοί που, ασχέτως του αν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ήθελαν να πάρει κι αυτός την εξουσία για να «δει τη γλύκα». Οι προβλέψεις τους επαληθεύτηκαν. Η πρώτη φορά Αριστερά (με ολίγο Καμμένο) δεν βρέθηκε αντιμέτωπη τόσο με τα προβλήματα της χώρας αλλά με τον λαϊκισμό που είχε η ίδια γιγαντώσει ως αντιπολίτευση.
Όταν εξαγριώνεις τον κόσμο για βραχυπρόθεσμα μικροκομματικά οφέλη, ουσιαστικά τον εξαγριώνεις εναντίον όλων, και αυτών που φταίνε και αυτών που δεν φταίνε.
Δεν επρόκειτο μόνο για λαϊκισμό θετικών υποσχέσεων, χαϊδέματος του πόπολου ή απλώς στείρας αντιπολίτευσης και συνεχούς άρνησης. Ο λαϊκισμός των Καμμένου και Τσίπρα ήταν επιθετικός και επικίνδυνος: πορεύτηκαν για χρόνια με τους Αγανακτισμένους –δυστυχώς, με νοοτροπία της πάνω πλατείας περισσότερο, ειδικά ο πρώτος–, με τις μούντζες στη Βουλή, με τις κρεμάλες, τα βρισίδια στους «γερμανοτσολιάδες» και στους «προδότες». Κι αν δεν συμμετείχαν σε αυτά, τα ανέχονταν απολύτως.
Η τραγική ειρωνεία ήταν ξεκάθαρη στο πρόσφατο αυγούλωμα του Πάνου Καμμένου, του πολιτικού αρχηγού που ξέρναγε επί χρόνια δηλητήριο εναντίον των προσκυνημένων Τσολάκογλου, και τώρα που έγινε (;) ένας απ' αυτούς βρέθηκε στο στόχαστρο ανθρώπων με παρόμοια μυαλά με το δικό του. Όταν ως αντιπολίτευση τους κανάκευε και τους φούντωνε –και μερικές φορές τους προέτρεπε και να λιντσάρουν πολιτικούς!–, ήταν ηλίου φαεινότερο πως έσκαβε τον δικό του λάκκο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που συμπυκνώνει την ψυχεδέλεια του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού μπλογκ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ., είναι η Ραχήλ Μακρή. Γαλουχημένη με τις αξίες και των ΑΝ.ΕΛ. (τσαμπουκά και συνωμοσιολογία δηλαδή), η κ. Μακρή έφυγε απ' τον Καμμένο λόγω προσωπικών διαφορών και βρέθηκε σε αριστερό κόμμα. Μέχρι να ξαναγίνουν εκλογές, είχε φύγει απ' το αριστερό κόμμα, επειδή δεν ήταν αρκετά αριστερό γι' αυτήν, και πήγε στο αριστερότερο, του Λαφαζάνη.
Ο Τσίπρας πήρε στο κόμμα τη Ραχήλ Μακρή, παρά τις αντιδράσεις, γιατί θα του έφερνε ψήφους στην Κοζάνη. Του έφερε. Όμως τώρα οι βουλευτές του δεν τολμούν πια να βγουν στα κανάλια έχοντάς την απέναντί τους και κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε τον χαρακτήρα της.
Είναι γεγονός: όταν συντηρείς τέτοιες τερατώδεις πρακτικές λαϊκισμού, μετά έρχονται και σε βρίσκουν κατακέφαλα. Ακόμα κι όταν δεν φταις. Ο νεαρός που πέταξε αυγά στον Λαπαβίτσα, φωνάζοντάς τον προδότη που ψήφισε τα μνημόνια, δεν γνώριζε πως ο Λαπαβίτσας όχι μόνο δεν τα ψήφισε και μιλούσε συνέχεια εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και των μνημονίων αλλά ήταν στην εν λόγω συγκέντρωση ως εκπρόσωπος του αντιμνημονιακού ΛΑΕ.
Αν θέλουν οι πολιτικοί να μη φάνε άλλα αυγά και πέτρες, πρέπει να προσπαθήσουν να εκπαιδεύσουν ξανά τον κόσμο, στρέφοντάς τον προς τη νηφαλιότητα και τον ρεαλισμό. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει οι ίδιοι να δώσουν πρώτοι το καλό παράδειγμα.
Και εκεί είναι το πρόβλημα. Όταν εξαγριώνεις τον κόσμο για βραχυπρόθεσμα μικροκομματικά οφέλη, ουσιαστικά τον εξαγριώνεις εναντίον όλων, και αυτών που φταίνε και αυτών που δεν φταίνε.
Σχεδόν όλοι όσοι δέχτηκαν επιθέσεις πρόσφατα, τις απέδωσαν στη Χρυσή Αυγή, επιχειρώντας να αποτινάξουν τη δική τους ευθύνη για την εκπαίδευση αυτού του κόσμου στον τραμπουκισμό. Όταν όμως στις περασμένες εκλογές οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήξεραν ότι ψάρευαν ψήφους απ' τους, «παραπλανημένους» όπως έλεγε ο Τσίπρας, ψηφοφόρους της Χ.Α., δεν είχαν κανένα πρόβλημα.
Δεν μπορώ να μην πω πως η πρώτη μου σκέψη μαθαίνοντας για την επίθεση εναντίον του Καμμένου με αυγά ήταν «καλά να πάθει». Όχι επειδή πρόδωσε την ψήφο των πολιτών ή επειδή ψήφισε το Μνημόνιο, όσο γιατί το κάρμα για την απαίσια συμπεριφορά του τόσα χρόνια τού γύρισε μπούμερανγκ με τη μορφή αυγών.
Κάπου εκεί, όμως, μπαίνει η λογική. Και πρέπει, νομίζω, να μπαίνει η λογική. Όσοι πιστεύουν στην ελευθερία θλίβονται, τελικά, με κάθε βίαιη επίθεση σε υπουργό ή αρχηγό κόμματος.
Ο Καμμένος, καθ' όλη τη διάρκεια της επίθεσης εναντίον του, είχε ένα φαρδύ χαμόγελο ανωτερότητας. Στο μυαλό του ίσως έγινε και ήρωας. Η μεγαλύτερη τιμωρία όμως για τους πολιτικούς δεν είναι να τους προσφέρουμε δημοσιότητα αλλά να τους τιμωρούμε στην κάλπη.
Αλλά υπάρχει τρόπος για να εξιλεωθούν οι πολιτικοί που μας έβαλαν να φαγωθούμε μεταξύ μας και μας μετέτρεψαν σε άγρια θηρία;
Η αυτοκριτική που θα πρέπει να κάνουν τα κόμματα είναι μόνο η αρχή. Το δύσκολο, ωστόσο πραγματικά χρήσιμο και ουσιαστικό, είναι άλλο: αν θέλουν οι πολιτικοί να μη φάνε άλλα αυγά και πέτρες, πρέπει να προσπαθήσουν να εκπαιδεύσουν ξανά τον κόσμο, στρέφοντάς τον προς τη νηφαλιότητα και τον ρεαλισμό. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει οι ίδιοι να δώσουν πρώτοι το καλό παράδειγμα...
