Εμένα δύο πράγματα με έψησαν με τον ΣΥΡΙΖΑ παλιά, και απεδείχθησαν και τα δύο τζούφια. Η φορολόγηση της πλούσιας κι ανάλγητης ελληνικής Εκκλησίας. Και το Σύμφωνο Συμβίωσης. Δεν περίμενα ότι θα λύσουν το προσφυγικό ζήτημα, ούτε ότι θα ανορθώσουν την οικονομία. Δεν τους θεωρώ ικανούς, αλλά ούτε και ελεύθερους να δρουν μονομερώς.
Όμως περίμενα ότι αυτά τα δύο θα μπορούσαν να γίνουν – έστω για ξεκάρφωμα. Δεν κόστιζαν ευρωπαϊκά. Αντιθέτως: η Ελλάδα πληρώνει πρόστιμα στην Ευρώπη επειδή ΔΕΝ εφαρμόζει την κοινοτική νομοθεσία για το Σύμφωνο. Και βεβαίως, δεν υπάρχει άλλο ευρωπαϊκό κράτος που να είναι ενωμένο με την Εκκλησία. Το Ιράν είναι σε άλλη γειτονιά.
Εμένα δεν με νοιάζει τα αγόρια (ή τα κορίτσια) της κυβέρνησης και στα σκάφη των επιχειρηματιών να πηγαίνουν και τυρόπιτες στη Βουλή να τρώνε κι αυτοκινητάρες να έχουν. Η εξουσία θέλει παιχνίδια εκ φύσεως... Περίμενα όμως να πετάξουν και σ' εμένα ένα υπεσχημένο κοκαλάκι. Eννοώ στην κοινωνία – τη στενεμένη μέσα κι έξω. Τη σκοτεινή, οριζοντίως και καθέτως. Αλλά δεν.
Τρεις φορές ανακοίνωσαν ημερομηνία για το Σύμφωνο. Και τρεις φορές την αθέτησαν, αφού πήραν εκείνο που ήθελαν. Δείπνα επί δείπνων με τον σαρδόνιο προκαθήμενο έκανε ο Τσίπρας, αφήνοντας αιχμές και προσδοκίες ότι θα γλιτώσουμε από τον παποκαισαρισμό των σπηλαίων. Κι εντέλει, άφηνε απ' τα χέρια του λευκά περιστέρια.
Εμένα δεν με νοιάζει τα αγόρια (ή τα κορίτσια) της κυβέρνησης και στα σκάφη των επιχειρηματιών να πηγαίνουν και τυρόπιτες στη Βουλή να τρώνε κι αυτοκινητάρες να έχουν. Η εξουσία θέλει παιχνίδια. Θέλει καλοπέραση. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση όταν αποκτάει τα μεγαλεία που επεδίωξε με ζήλο απατεωνάκου (τι άλλο είναι η προεκλογική θεατρική περίοδος;). Και ολίγη -ή πολλή- διαφθορά είναι πάντα στο πρόγραμμα. Είναι σχεδόν μοιραία η έλξη του μοντέρνου νομοθέτη και του χρήματος (και σε παρακαλώ μην κάνεις πως εκπλήσσεσαι – αν είσαι τόσο αγνός και ποιητικός, τι γυρεύεις στο μπουρδέλο;). Η διαφθορά είναι κάτι σαν αυτοάνοσο της δημοκρατίας, χιλιετίες τώρα. Δεν περίμενα ότι ο Τσίπρας και ο awesome Βαρουφάκης με τη ρομφαία τους θα θανάτωναν τον δράκο.
Περίμενα όμως να πετάξουν και σ' εμένα ένα υπεσχημένο κοκαλάκι. Eννοώ στην κοινωνία – τη στενεμένη μέσα κι έξω. Τη σκοτεινή, οριζοντίως και καθέτως.
Ήταν όμως συνέχεια σκυμμένοι με το μολυβάκι τους, και υπολογίζανε τα ψηφαλάκια που θα τους στοιχίσει και η παραμικρή προοδευτική επιλογή, σαν τρομοκρατημένοι, συφιλιδικοί λογιστές κάτω από μιαν άρρωστη λάμπα (sic). Και το μόνο στο οποίο ήταν ασυγκράτητοι ήταν τα μεγάλα λόγια, οι ξέκωλες υποσχέσεις. Επί υποσχέσεων. Με non papers. Kαι ανακοινώσεις. Και συνεντεύξεις. Μας έπρηξαν στο ανεμογκάστρι.
Ξέρω βέβαια, όπως είπαμε, ότι υπάρχουν και σοβαρότερα προβλήματα από αυτά. Αλλά αυτά δεν λύνονται απ' τον Τσίπρα – ούτε από κανέναν άλλο, εδώ που φτάσαμε. Ενώ αυτά, τα «ελάσσονα», θα ήταν ένα ικανό αντίδωρο, τουλάχιστον για μένα.
Τζίφος, λοιπόν! Έκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος. Κι ούτε ένα μπαρ να ξενυχτάει με τόσους κακορίζικους...
Καλό μεσαίωνα, σύντροφοι!
www.facebook.com/stathis.tsagar
Η/Μ/Ε/Ρ/Ο/Λ/Ο/Γ/Ι/Ο: http://www.lifo.gr/team/diary
