Έβλεπα μερικά αποσπάσματα από την φετινή συνεδρίαση της Βουλής των Εφήβων. Κάποια στιγμή ένας μαθητής με γυαλιά και καρό πουκάμισο ανέβηκε στα έδρανα και ξεκίνησε να λέει για τις αλλαγές που γίνονται κάθε τόσο στο εξεταστικό σύστημα. Αυτό που μου κατέβασε το σαγόνι δεν ήταν η αυθάδικη και επαναστατική γλώσσα της εφηβείας (που θα έπρεπε να είναι αυτό, έστω κι αν παπαγάλιζε τα κλισέ που είχε ακούσει) αλλά η φρικτή γλώσσα του σώματος. Το παιδί είχε αντιγράψει όλες τις κινήσεις των πολιτικών που ανεβαίνουν στα έδρανα της βουλής. Στηριζόταν με τα χέρια μπροστά, ανέβαζε τα γυαλιά του, έκανε την κατάλληλη παύση και κοιτούσε καρφί το κοινό στα μάτια για να δώσει την αίσθηση ότι θα πει κάτι σημαντικό, ύψωνε τον τόνο της φωνής, κουνούσε τα χέρια δεξιά και αριστερά σαν να διεύθυνε μια αόρατη ορχήστρα. Έτοιμος! Μια μικρογραφία πολιτικού. Η καρικατούρα της καρικατούρας.
Το παιδί είχε αντιγράψει όλες τις κινήσεις των πολιτικών που ανεβαίνουν στα έδρανα της βουλής. Στηριζόταν με τα χέρια μπροστά, ανέβαζε τα γυαλιά του, έκανε την κατάλληλη παύση και κοιτούσε καρφί το κοινό στα μάτια για να δώσει την αίσθηση ότι θα πει κάτι σημαντικό, ύψωνε τον τόνο της φωνής, κουνούσε τα χέρια δεξιά και αριστερά σαν να διεύθυνε μια αόρατη ορχήστρα. Έτοιμος! Μια μικρογραφία πολιτικού. Η καρικατούρα της καρικατούρας.
Αργότερα ένας άλλος μαθητής ανέβηκε. Με σακάκι και γραβάτα. Για να πει τι; Εάν οι φοιτητές των παιδαγωγικών σχολών πρέπει να περνάνε από ψυχολογικά τεστ, όμοια με αυτά των στρατιωτικών, για να δούμε εάν στο μέλλον γίνουν κατάλληλοι εκπαιδευτικοί! Άφωνος. Αυτά απασχολούν τους 18χρονους του 2015;
Δεν φταίνε τα παιδιά. Παρασύρονται από το πόσο σημαντικοί θα αισθανθούν στα μάτια των συμμαθητών τους και των γονιών τους όταν ανέβουν στο βήμα της Βουλής. Κάτι σπουδαίο νομίζουν ότι συμβαίνει. Βγάζεις γλώσσα και σε ακούνε οι μεγάλοι. Όμως αναρωτιέμαι για αυτή την γενιά που μεγαλώνει χωρίς μνήμη από την ζωή πριν το ίντερνετ , που ζει μέσα σε μια έκρυθμη και αβέβαιη κατάσταση , που βλέπει καθημερινά τα σύμβολα του παλιού κόσμου να καίγονται μέσα σε μια νύχτα, που δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει, που την ίδια στιγμή μπορεί να εκφραστεί όπως και όπου θέλει γιατί είναι χωμένη μέσα στην πληροφορία, «ψαρώνει» ακόμα όπως «ψάρωναν» οι έφηβοι του 1995 στα τότε έδρανα της Βουλής; Αυτή είναι η νέα της γλώσσα όμοια ακριβώς με την εφηβική γλώσσα του παρελθόντος; Η μαγκιά τους είναι μια σέλφι με την ΠτΒ;
Γράφει ο Στράτος Καρακασίδης στο ρεπορτάζ του στην Καθημερινή για την είσοδο της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Βουλή των Εφήβων: «Αφού ολοκλήρωσε τις χειραψίες, ανέβηκε στο βήμα προκειμένου να εγκαινιάσει τις εργασίες της Κ΄ Συνόδου της Βουλής των Εφήβων: «Πέρασα την ωραιότερη μέρα μου. Είναι μεγάλη η χαρά μου να βλέπω κατάμεστη την αίθουσα από νέους ανθρώπους», αναφέρει συμπληρώνοντας: «Έχετε τη ζωή... και τη Ζωή μπροστά σας». Σε αυτό το σημείο, το κοινό και η ίδια ξεσπούν σε γέλια, από την παρήχηση που δημιούργησε η φράση, διακόπτοντας για λίγα λεπτά τη ροή της ομιλίας. Επιπλέον: «Έχετε κοινοβουλευτικό καθήκον να μου στείλετε τις selfies όλοι σας στο προσωπικό μου μέιλ».
Φτωχά παιδιά. Θέλουν να τα εξοντώσουν από την εφηβεία τους. Να μην «πεθαίνεις στα 30 και κηδεύεσαι στα 70» όπως έγραφε ο Douglas Coupland αλλά να είσαι ήδη πεθαμένος από τα 17. Να περιμένεις απλά την κηδεία σου. Θα τα καταφέρουν;
σχόλια