ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
13.9.2015 | 14:47

Άντρες--Γυναίκες

Τα παρακάτω αποτελούν προσωπικές μου απόψεις και διαπιστώσεις. Δεν θέλω να προσβάλω κανέναν, αν ακουστώ απολύτη να ξέρετε πως δεν το επεδίωξα. Θα ήθελα πολύ αν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το σεντόνι μου να μου πείτε που διαφωνείτε και που συμφωνείτε μαζί μου, καθώς και τις προσωπικές σας απόψεις :) Λοιπόν γενικά μέχρι πρόσφατα ζούσαμε σε μία πατριαρχική κοινωνία, στην οποία οι άντρες ήταν στο τιμόνι και εμείς οι γυναίκες απλά ακολουθούσαμε. Υπήρχαν στερεοτυπικές συμπεριφορές που οι κοινωνία περίμενε από κάθε φύλο. Το θηλυκό και το αρσενικό ήταν αυστηρά οριοθετημένα, όπως και η θέση του καθενός στην κοινωνία. Κανείς δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτό. Πχ οι γυναίκες έπρεπε να μένουν σπίτι να προσέχουν τα παιδιά και να καθαρίζουν, όσο οι άντρες δουλεύαν για τα προς το ζην, και να αναλαμβάναν τον ρόλο του προστάτη της οικογένειας. Κάπως έτσι ήταν ρυθμισμένες και οι προσωπικές σχέσεις των ζευγαριών. Υπήρχαν πράγματα που ένας σύντροφος θεωρούσε αυτονόητα για την άλλη πλευρά (πχ ο άντρας θα πλησιάσει πρώτος την γυναίκα αν ενδιαφέρεται). Όλα αυτά παρά το γεγονός πως εξασφάλιζαν μία σταθερότητα, δημιούργησαν δυσαρέσκειες. Οι γυναίκες με το δίκιο τους ένιωθαν καταπιεσμένες, και αποκλεισμένες από την εκπαίδευση την ελευθερία του λόγου, την εργασία, την πολιτική κλπ. Επίσης πολλές δεν ικανοποιούνταν από τις σχέσεις τους με τους άντρες καθώς δεν του άρεσε να είναι πάντα το παθητικό μέλος. Οι άντρες από την μεριά τους, ένιωθαν την πίεση και την υποχρέωση να επιδυκνειούν πάντα πυγμή και δυναμισμό. Λογικά το κλισέ 'οι άντρες δεν κλαίνε 'θα τους περιόριζε και θα τους βάραινε όπως συμβαίνει ακόμα σε μερικές περιπτώσεις. Τότε ήταν που γεννήθηκε ο φεμινισμός ένα αξιόλογο κίνημα που έδωσε στις γυναίκες την δύναμη να καθορίζουν την ζωή τους μόνες τους, και την πολυπόθητη ισότητα. Τώρα όμως τίθεται το ερώτημα, ο άνθρωπος γεννιέται με την συμπεριφορά, επιθυμίες και αδυναμίες του φύλου του, ή η κοινωνικές δομές του επιβάλουν τα παραπάνω; Εγώ προσωπικά υποστηρίζω το πρώτο. Πιστεύω πως οι συντριπτικοί πλειοψηφία των αντρών και γυναικών είναι συντονισμένοι-ες να φέρονται σαν άντρες και σαν γυναίκες αντίστοιχα. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις και αυτό είναι απόλυτα βέβαιο και σεβαστό. Πιστεύω πως στην οικία σχεση μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας ο καθένας ασυναίσθητα αναλμβάνει 'τον ρόλο του'. Πιστεύω πως οι άντρες έλκονται απο την θηλυκότητα και οι γυναίκες από την αρρενωπότητα. Το πρόβλημα είναι πως εμείς γυναίκες ύστερα από καταπίεση αιώνων, μετά την χειράφέτηση μας πετάξαμε την θηλυκότητα μας στα σκουπίδια. Η κοινωνία μας σήμερα θεωρεί τα στερεοτυπικά γυναικεία γνωρίσματα αδυναμίες. Στην ουσία εμείς οι γυναίκες δεν εξισωθήκαμε με τους άντρες, και δεν θα τα καταφέρουμε πότε. Πολλές από μας είναι απλά παραμορφωμένοι άντρες. Επιθετικές, μίσανδρες, με το στυλ είμαι ανεξάρτητη και δεν σε χρειάζομαι. Yποτιμούμε την ίδια μας την φύση την εμπάθεια, την γλυκύτητα, την ευαισθήσια μας... Ενώ το νόημα του φεμινισμού ήταν να έχουμε την ελευθέρια να είμαστε ίσες με τους άντρες ως γυναίκες, μπερδέψαμε την λέξη ισότητα με την λέξη ομοιότητα. Και εκτός αυτού έχουμε την απαίτηση από τους άντρες να φέρονται σαν πραγματικοί άντρες, όταν στην πραγματικότητα δεν τους αφήνουμε χώρο. Σε μία σχέση δεν χωράνε δύο άντρες. Όλα είναι επιλογές και παντού υπάρχει μια ισσοροπία. Αν θες να έχεις το πάνω χέρι ο στερεοτυπικός macho άντρας δεν είναι για σενα. Βολέψου με κάποιον άλλον η άλλαξε συμπεριφορά. Λένε πολλές που πήγαν οι ιππότες, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως οι ιππότες (οι λιγοστοί που απέμειναν) θέλουν πριγκίπισσες (τις λίγες που έμειναν). Ως φυσικό επόμενο της κατάστασης αυτής είναι το πως και οι άντρες πια έχουν εκφυλιστεί εντελώς. Το ανθρώπινο γένος έχει εκφυλιστεί γενικότερα. Και όχι σε καμία περίπτωση δεν θέλω να γυρίσουμε στο 1950. Απλά αναρωτιέμαι γιατί απλά δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα καλά μόνο στοιχεία της εποχής εκείνης, και να τα προσαρμόσουμε στις δικές μας προσωπικές σχέσεις.΄Να απολάυσουμε όσα μας προσέφερε ο φεμινισμός το δικαίωμα να είμαστε γυναίκες και ως γυναίκες πάντα να απολαμβάνουμε τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες όπως μας αρμόζει. Το μόνο που καταφέραμε είναι να έχουμε σχέσεις που δεν μας γεμίζουν, χωρίς γνήσια έλξη και πολλά απωθημένα και μίσος μέσα μας. Η γυναίκα και ο άντρας είναι σαν τα άτομα για να έλκονται πρέπει να είναι αντίθετα φορτισμένα.υγ.Κάθε αντίθετη άποψη δεκτή. Θα ήθελα πολύ να μου πείτε την δική σας εμπειρία πάνω στο θέμα. Τα παραπάνω είναι απλές σκέψεις καθώς είμαι πολύ μικρή για να μιλήσω από πείρα.
8
 
 
 
 
σχόλια
Νομίζω ότι κατά καποιο τρόπο αναμασάς πράγματα που έχεις ακούσει ή και διαβάσει, από άντρες κυρίως, και δη Έλληνες, δηλαδή όχι και τους πιο φανατικούς της ισότητας των 2 φύλων (Αν είμαστε Σουηδοί θα κάναμε τελείως διαφορετική κουβέντα στο θέμα που θέτεις). Όπως ειπώθηκε ο φεμινισμός έχει κακοποιηθεί στα καθ'ημάς. Υποτίθεται ότι προστατεύει και τους άντρες από τα στερεότυπα και την καταπίεση. Στο ζουμί τώρα...Όταν από μικρή ένα κοριτσάκι επαινείται για το πόσο χαριτωμένο είναι, πόσο ναζιάρικο, και προαλείφεται για να γίνει μάνα (της δωρίζουμε κούκλες και μωρά) λες και αυτός είναι ο προορισμός της γυναίκας [είμαι μάνα btw], δηλαδή να ετεροπροσδιορίζεται, τότε είναι μοιραίο να εμφυσούμε ένα ιδεώδες που είναι κοινωνικά επιβληθέν και όχι αναγκαστικά πηγαίο. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε οικογένειες και περιβάλλοντα με πιο ουδέτερες απόψεις τα κορίτσια εμφανίζουν ευρύτερη γκάμα συμπεριφορών. Το αντίστοιχο και για τα αγόρια που επιφορτίζονται από υπερβολικά νωρίς να φέρουν στις αδύναμες πλάτες τους το φορτίο της ευθύνης ενός ενηλίκου (πζχ."τώρα φεύγει ο μπαμπάς ταξίδι, να προσέχεις την μάνα σου γιέ μου"). Και που πιέζονται να επιβεβαιώσουν το "ρόλο" τους με την "επιτυχία", την καταξίωξη, τα επιτεύγματα, τον αθλητισμό, το κυνηγι του άλλου φύλου (Η "καταστροφή" είναι πολύ μεγαλύτερη στην ελληνική Αγία Οικογένεια όταν είναι το αγόρι που ομολογήσει ότι είναι ομοφυλόφιλο, παρά το κορίτσι. Για σκέψου το γιατί λιγουλάκι). Κι έπειτα ποιός ορίζει την θηλυκότητα? Ποιός ορίζει την αρρενωπότητα? Είναι θέμα εμφάνισης και συμπεριφοράς? Είναι θέμα τρόπων και στάσης ζωής? Κάποτε οι άντρες φορούσαν ρουζ και περουκες και ταυτόχρονα έπαιρναν και μια ντουζίνα "γκόμενες" την βδομάδα. Κάποτε οι γυναίκες επί μητριαρχίας μάζευαν αυτές το φαγητό της ομάδας και ανέθρεφαν μόνες, μαζί με τις άλλες μανάδες, τα παιδιά τους όλες μαζί σαν κοινόβιο. Η φύση δίνει γεννητικά όργανα και συγκεκριμένες χρήσεις τους. Και ίσως μια ελαφρώς διαφορετική δικτύωση νευρώνων των 2 τμημάτων του εγκεφάλου που επηρρεάζουν τον λόγο και την αντίληψη χώρου/κατεύθυνσης. Όλα τα υπόλοιπα είναι κοινωνικές εφευρεύσεις. Η ανθρώπινη έλξη εππλέον είναι εξαιρετικά περίπλοκο ζήτημα. Τα είπε και η Woman εξαιρετικά. Δεν πιάνουμε τον εαυτό μας να ελκυόμαστε από έναν ευαίσθητο, ίσως και εκφραστικό άντρα? Δεν βλέπουμε στην πράξη, εμείς οι γυναίκες, ότι οι άντρες μας θέλουν στην ουσία κυρίες του εαυτού μας και να μπορούμε να βασιστούμε στα πόδια μας, τελικά αλλιώς μας σουτάρουν αφού μας πηδήξουν? Κι όσο για τον ιππότη και την πριγκίπησσα. Προτείνω να ψάξεις και να διαβάσεις για το roman de la cour, των τροβαδούρων του 14-15ου αιώνα, δηλαδή τον αυλικό έρωτα, τον "ιποττικό έρωτα" που διαμόρφωσε όλο το ρομαντικό ιδεώδες της δυτικής κοινωνίας με τραγελαφικά συχνά αποτελέσματα. Όχι μόνο επρόκειτο για ανολοκλήρωτο έρωτα (κι άρα όχι αυτό που ιδεατά θα επιθυμούσαμε για την ζωή μας) αλλά και η εξιδανίκευση της γυναίκας ήταν τέτοια που ξεπερνούσε κατά πολύ αυτό που έχουν στο μυαλό τους όσοι έτσι ακάματα τον επικαλούνται.
Νομίζω ότι έχεις μια ασαφή εικόνα για την θηλυκότητα.Θηλυκή δεν είναι η γυναίκα που αρέσκεται να φροντίζει το σπίτι της και το μανικιούρ της και φυσικά αρρενωπός δεν είναι ο άντρας που θεωρεί γυναικεία δουλειά-άρα υποτιμητική- το σιδέρωμα και φυσικά δεν χρειάζεται να έχει κανείς το πάνω χέρι όπως λες σε μια σχέση.Το στερεότυπο της πριγκίπισσας που περιμένει τον ιππότη να την σώσει έχει νομίζω απομυθοποιηθεί εδώ και χρόνια.
Νομίζω ότι έχεις μια ασαφή εικόνα για την θηλυκότητα.Θηλυκή δεν είναι η γυναίκα που αρέσκεται να φροντίζει το σπίτι της και το μανικιούρ της και φυσικά αρρενωπός δεν είναι ο άντρας που θεωρεί γυναικεία δουλειά-άρα υποτιμητική- το σιδέρωμα και φυσικά δεν χρειάζεται να έχει κανείς το πάνω χέρι όπως λες σε μια σχέση.Το στερεότυπο της πριγκίπισσας που περιμένει τον ιππότη να την σώσει έχει νομίζω απομυθοποιηθεί εδώ και χρόνια.
Το λαθος σου κατα τη γνωμη μου ειναι που πιστευεις οτι οι γυναικες ειναι συντονισμενες να ελκονται απο την αρρενωποτητα και οι αντρες απο τη θηλυκοτητα. Το τι ελκει τον καθενα ειναι μια μεταβλητη η οποια διαφερει στους ανθωπους και δεν μπορεις να την ορισεις. Με το δικο σου σκεπτικο δε θα επρεπε να υπαρχουν ομοφυλοφιλοι. Ουτε το παραμυθι πριγκιπισσα-ιπποτης πιστευω πως ειναι ιδανικο. Γιατι η πριγκιπισσα ειναι μια ομορφη γλαστρα που περιμενει τον ιπποτη να τη σωσει γιατι η ιδια ειναι ανημπορη. Εγω προσωπικα δε θελω κατι τετοιο για τον εαυτο μου. Βεβαια ο καθενας εχει τα δικα του προτυπα και αναλογα με αυτα αναζηταει το συντροφο του. Ομως σε καμια περιπτωση μην πιστευεις πως εχει επιτευχθει ισοτητα μεταξυ των φυλων στις σχεσεις αλλα και στην κοινωνια. Και ουτε θα υπαρξει ποτε μεσα στην πατριαρχικη κοινωνια, ακομα και εξ'ορισμου ειναι παραλογο.
Πριν μπεις στη διαδικασία να ορίσεις και συμμορφώσεις την συμεριφορά σου ανάλογα με τα στερεότυπα που έχουν γραφτεί στο σκληρό σου σε σχέση με το πως πρέπει να συμπεριφέρεται κάποιος ανάλογα με το φύλο του θα σου πρότεινα το εξής.Εστίασε στο γεγονός ότι πριν να είσαι άντρας η γυναίκα είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.Αυτόνομη προσωπικότητα και συνειδητότητα, δηλαδή.Από κει και μετά, το να σέβεσαι τον εαυτό σου και τον άλλον,να είσαι ανεκτικός,να έχεις ενσυναίσθηση,και να προσπαθείς να είσαι σε επαφή με το μέσα σου,το βαθύτερο εαυτό σου, δεν έχει να κάνει με το αν είσαι άντρας η γυναίκα.Το να συμπεριφέρεσαι ως ωριμος και ευαίσθητος άνθρωπος είναι το ζητούμενο.Απο κει και μετά ,μέσα σε αυτό το πλαίσιο,σίγουρα θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις που έχουν σχέση με το φύλο αλλά αν κινούνται μέσα στο γενικότερο πλαίσιο που σου ανέφερα δεν έχουν καθοριστική σημασία.
Επειδη εισαι μικρουλα δεν θα απαντησω σε αυτα που εγραψες. Προσπαθεις να βρεις τον εαυτο σου και τη θεση σου στον κοσμο. Κανε μου ομως τη χαρη να γκουγκλαρεις τον ορο "εσωτερικευμενος μισογυνισμος".

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Scroll to top icon