Η «πόρτα» στον ομοφοβικό και ρατσιστή βουλευτή των ΑΝΕΛ Ν. Νικολόπουλο σαν τέθηκε θέμα συμμετοχής του στη νέα κυβέρνηση, οι σφοδρές αντιδράσεις τόσο για την υπουργοποίηση του ακροδεξιίζοντα ρατσιστή, αντισημίτη κι επίσης ομοφοβικού Δ. Καμμένου (επίσης ΑΝΕΛ) που οδήγησαν στην αυθημερόν «καρατόμησή» του όσο και γι' αυτήν του Μ. Μπόλαρη (Σύριζα), που ως υφυπουργός Υγείας της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ συμμετείχε στο «πογκρόμ» κατά των εκδιδόμενων οροθετικών γυναικών (2012), μαρτυρούν έναν αυξημένο βαθμό κοινωνικής ευαισθησίας που υποχρεώνεται πια να συμμεριστεί η Πολιτεία. Το ότι τα περίφημα "αριστερά αντανακλαστικά" λειτούργησαν το λες κι αισιόδοξο κι ας έχει ακόμα δρόμο! Επιβεβαιώνουν, επίσης, τη δύναμη τόσο της κοινωνίας των πολιτών όσο και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που «σήκωσαν» κι ανέδειξαν αυτές τις υποθέσεις.
Εν αρχή ήταν η είδηση ότι ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε «βέτο» στην υπουργοποίηση του Νίκου Νικολόπουλου εξαιτίας των ειρωνικών του σχολίων περί «Ευρώπης των πουσταριών» στο twitter πέρσι με αφορμή την πρόταση γάμου που έκανε στον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου ο «καλός» του. Όσοι ευαισθητοποιούμαστε στις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα σπεύσαμε να επικροτήσουμε την απόφαση, για να υποστούμε... σκωτσέζικο ντους πληροφορούμενοι λίγο αργότερα ότι ο γνωστός για τα χυδαία ρατσιστικά του tweets κατά Εβραίων και ομοφυλόφιλων Δημήτρης Καμμένος, ξάδερφος του προέδρου των ΑΝΕΛ, ορκίστηκε υφυπουργός Μεταφορών! «Μα καλά, μας δουλεύει;», αναρωτηθήκαμε πολλοί. Τα κοινωνικά δίκτυα «άναψαν», τα ΜΜΕ το παίξανε πρώτο θέμα, οργανώσεις και κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι αλλά και ΚΚΕ) καταδίκασαν, μέχρι η Ραχήλ Μακρή (ΛΑΕ) εξανέστη και μπράβο της σ' αυτό.
Οι διαμαρτυρίες ακόμα κι εντός Σύριζα υπήρξαν έντονες. Το Τμήμα Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, η «ομάδα των 53», στελέχη όπως ο Δημήτρης Παπαδημούλης κι η Βασιλική Κατριβάνου καταδίκασαν την ανάληψη κυβερνητικού αξιώματος από έναν άνθρωπο που προ διετίας πόσταρε, μεταξύ άλλων, ότι «Οι Εβραίοι είναι πρώτα Εβραίοι και μετά κάτι άλλο» κι ότι «το αναγκαστικό αλλοδαπό πουστροδίκαιο (βλέπε σύμφωνο συμβίωσης) δε θα περάσει», ενώ καλούσε ανοικτά τη Χρυσή Αυγή να παρεμποδίσει το Athens Pride! Θορυβημένος ο πρωθυπουργός – στον οποίο πολλοί καταλόγισαν από εθελοτυφλία ενόψει πολιτικών συσχετισμών έως ανεπίτρεπτη άγνοια για το «ποιόν» του ανδρός – έσπευσε από τις Βρυξέλλες όπου βρισκόταν (κι όπου επίσης ακούει «μουρμούρες» για τον παράταιρο εναγκαλισμό Σύριζα-ΑΝΕΛ) να τηλεφωνήσει στον Πάνο Καμμένο, αξιώνοντας την άμεση απομάκρυνση του ενοχλητικού ξάδερφου. Όπερ κι εγένετο: Ο Δημήτρης Καμμένος απολύθηκε με ένα απλό tweet σαν αυτά που με περίσσιο θράσος κι απερισκεψία «τιτίβιζε», ύστερα από ούτε 12ωρο στον υπουργικό θώκο: «Μέχρι την απόδειξη της αλήθειας για την υπόθεση των αντισημιτικών ρατσιστικών αναρτήσεων, ο υφυπουργός θα διευκολύνει με την παραίτηση του», απεφάνθη ο υπουργός Άμυνας ο οποίος αντιλαμβανόμενος την έκταση που πήρε το θέμα ενεδύθη προοδευτικό προσωπείο, «ξορκίζοντας» έτσι και δικές του παλιότερες, έστω πιο... light σεξιστικές/ομοφοβικές παρεκτροπές («στα τέσσερα» κ.λπ.).
Θεωρώ εξαιρετικά ενθαρρυντικό κι αισιόδοξο το γεγονός ότι με τη συνδρομή και των κοινωνικών δικτύων η κοινωνία των πολιτών διαθέτει πια λόγο ισχυρό, ότι η κεντρική πολιτική σκηνή υποχρεώνεται να την υπολογίσει κι ότι ρατσιστές χοντράνθρωποι σαν τον Νικολόπουλο-Δ. Καμμένο «πληρώνονται» όπως τους αξίζει.
Ο απολυθείς αποκήρυξε κατηγορηματικά τα επίμαχα tweets, χρεώνοντάς τα στους συνεργάτες του. Προφασίστηκε «χάκεμα» των προσωπικών του λογαριασμών στο tweeter τους οποίους και κατέβασε, είπε πως θα αναζητήσει ποινικές ευθύνες, καταδίκασε τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και – οποία λεξιπλαστική δεινότης - τον «ομοφοβισμό»(!), δεν έπεισε όμως κανέναν. Γιατί τα επίμαχα tweets ήταν χρόνια εκεί δίχως να τον «ενοχλούν», γιατί ο βίος και η πολιτεία του τα υποστηρίζουν, γιατί αν πράγματι οι συνεργάτες του κουβαλάνε τέτοια μυαλά κι είναι ανεξέλεγκτοι, τόσο το χειρότερο για τον προϊστάμενό τους! Προφανώς «έκλασε μέντες», καταπώς συνηθίζουν τα ακροδεξιά κουτσαβάκια σαν στριμωχτούν. Δεν ξέρω τι πολιτικό μέλλον θα έχει ύστερα από αυτό – παραμένει, πάντως, στην ΚΟ των ΑΝΕΛ.
Θέμα όμως τώρα προκύπτει και με την υπουργοποίηση του πρώην Πασόκου και νυν Συριζαίου βουλευτή Σερρών Μάρκου Μπόλαρη, «συνενόχου» στο «κυνήγι μαγισσών» κατά των οροθετικών εκδιδόμενων που εξαπολύθηκε επί υπουργείας Λοβέρδου (ο οποίος «επιβραβεύτηκε» επίσης γι' αυτό, ξαναβγαίνοντας βουλευτής με το μονόπαντα, καθώς φαίνεται, ευαίσθητο ΠΑΣΟΚ). Η σχετική διάταξη, που είχε οδηγήσει σε φυλακίσεις, διαπομπεύσεις, ακόμα κι αυτοκτονίες θυμάτων και στηλιτεύθηκε έντονα από ελληνικές και ξένες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταργήθηκε τον πρώτο καιρό κυβέρνησης Σύριζα. Διαμαρτυρίες κι ενστάσεις για το πρόσωπό του υπήρχαν ήδη από τις εκλογές του Φεβρουαρίου, ενώ η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στις Διωκόμενες Οροθετικές, η Act Up και οι γνωστές «δικαιωματικές» Σίσσυ Βωβού και Πόπη Μέλλιου σε κείμενο-καταγγελία τους ζητούσαν τη μη συμμετοχή του στις εκλογικές λίστες του Σύριζα. Ο νυν υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, που αποποιήθηκε «με έκπληξη και αγανάκτηση» κάθε εμπλοκή στο επίμαχο θέμα, μίλησε για συκοφαντική δυσφήμιση κι απέκλεισε παραίτηση. Ευαισθητοποιημένοι πολίτες, ακτιβιστές συν το δικαιωματικό κομμάτι του Σύριζα, αξιώνουν τώρα την απομάκρυνση και αυτού. Άγνωστο ακόμα αν θα τριτώσει το... καλό, όμως το πρόβλημα δεν σταματά εδώ.
Για την ακρίβεια, ξεκινά από την ίδια την «παρά φύση» συνεργασία ενός αριστερού κόμματος με ένα άλλο που αυτοδιαφημίζεται ως κεντροδεξιό, ουσιαστικά όμως κινείται στις παρυφές της λαϊκής ακροδεξιάς (το ότι σε «αφύσικες» συνεργασίες προέβησαν κι οι προηγούμενοι κυβερνώντες, δεν είναι ικανή δικαιολογία). «Μορφές» σαν τον Ν. Νικολόπουλο και τον Δ. Καμμένο δεν είναι δυστυχώς εξαιρέσεις αλλά μάλλον κανόνας στους ΑΝΕΛ, απλά άλλοι είναι περισσότερο, άλλοι λιγότερο «διακριτικοί» - μάλιστα η «αθυροστομία» του πρώτου τον είχε φέρει σε σύγκρουση ακόμα και με την κοινοβουλευτική εκπρόσωπο του κόμματός του. Και όσο η συνεργασία αυτή διαιωνίζεται, τόσο θα προκύπτουν, φοβάμαι, αντίστοιχα ζητήματα - ήδη ακούγονται «γκρίνιες» και για την υπουργοποίηση του Τέρενς Κουίκ, που αρχικά ο Αλέξης είχε αποκλείσει. Καθώς όμως έδειξε η περίπτωση Μπόλαρη, ο «εχθρός» είναι και εσωτερικός – τα δικαιωματικά αντανακλαστικά προερχόμενων από τον Σύριζα υπουργών όπως οι Ν. Τόσκας, Θ. Τζάκρη, Δ. Παπαγγελόπουλος επίσης αμφισβητούνται.
Θεωρώ, ωστόσο, εξαιρετικά ενθαρρυντικό κι αισιόδοξο το γεγονός ότι με τη συνδρομή και των κοινωνικών δικτύων η κοινωνία των πολιτών διαθέτει πια λόγο ισχυρό, ότι η κεντρική πολιτική σκηνή υποχρεώνεται να την υπολογίσει κι ότι ρατσιστές χοντράνθρωποι σαν τον Νικολόπουλο-Δ. Καμμένο «πληρώνονται» όπως τους αξίζει. Να που δεν «είναι όλοι ίδιοι», ειδικά όταν πιέζονται να ενεργήσουν. Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς πόσα αντίστοιχα «μαργαριτάρια» έχουν ξεστομίσει στο πρόσφατο μόνο παρελθόν πολιτικοί σαν τους Άδωνι, Βορίδη, Ντινόπουλο, Αθανασίου, Ψαριανό κ.ά. δίχως κανείς θεσμός να συγκινηθεί, πόσο μάλλον το κόμμα τους. Είναι, όσο να πεις, μια κάποια νίκη και σίγουρα μια καλή αρχή.
σχόλια