__________________
1.
Αγαπητή Λένα και λοιποί φίλοι και συγγενείς, προσοχή, ακολουθεί μακρύ κλισέ λοβστορι.
Με αυτόν τον τύπο παιζόμαστε ένα χρόνο τώρα. Δούλευε σε ένα μπαρ που σύχναζα, με κοιτούσε πάντοτε αλλά άργησε να αποφασίσει να μου μιλήσει. Ένα βράδυ μου ζήτησε τον αριθμό μου, βρεθήκαμε, κάναμε βόλτα, ήπιαμε μπύρα, εγώ ήμουν ντεμί. Αυτός ήθελε να κάνει κίνηση, τελικά δεν έκανε, με έβαλε στο μετρό, έφυγα. Έπειτα έλειψα για δέκα μέρες, γύρισα, δεν τον πήρα. Μου στέλνει μήνυμα - "με ξέχασες εντελώς". Λέω - κάτσε ρε φίλε, έχουμε τίποτα και δεν το θυμάμαι; Σπάστηκα, είπα να το πάιξω και ιστορία (βασικά δεν ήμουν και σίγουρη αν μου αρέσει και δεν μπορούσα να πω ευθέως όχι). Το κατάλαβε τέλος πάντων, ξέκοψε.
Μετά από κανένα 6μηνο τον ξαναβλέπω τυχαία, μου λέει χάθηκες μπλα μπλα... Ε γκομενίσαμε εκεί λίγο και το βράδυ μου σκάει μήνυμα πως είμαι όμορφη και τι κρίμα που δε δούλεψε το πράμα. Με τα πολλά μου λέει θα σε πάρω αύριο να πάμε να φάμε μαζί αν θες. Α να γεια σου, του λέω εγώ, για πάρε (που ψήθηκα πλέον). Δεν παίρνει.
Περνάνε δυο βδομάδες στέλνω μήνυμα: "Τι κάνεις; Αναρωτιόμουν γιατί δε με πήρες ποτέ" Μου απαντάει ότι είναι άρρωστος. Και μετά από ένα μήνα με τρελαίνει στα μηνύματα "πού είσαι; θέλω να σε δω. πάμε να δούμε ταινία"
'Οχι, να λέω εγώ, με έχεις τόσο καιρό φτυσμένη και τώρα με θυμήθηκες γιατί θέλεις να @&*#%ούμε". Επί ώρες να βριζόμαστε με SMS (υπενθυμίζω, δεν είχε γίνει ποτέ ΤΙΠΟΤΑ ερωτικό-σεξουαλικό).
Περνάνε έτσι μερικοί ακόμη μήνες και βρισκόμαστε στο τώρα που μου έχει στείλει πάλι μήνυμα από το πουθενά, βρεθήκαμε, κοιμηθήκαμε μαζί κάποιες φορές (και μεταφορικά και κυριολεκτικά), πριν και μετά το σεξ είναι γλυκός και τρυφερός, μιλάμε με κοιτάει, με χαϊδεύει, του φτιάχνω τοστ, μου λεέι για τα μάτια μου. Τον θέλω αλλά δεν μπορώ να ερωτευτώ γιατί δε με αφήνει. Μου κάνει σκοτσέζικα ντουζ. Δεν το κάνει επίτηδες αλλά χτυπιέμαι κάθε φορά που θα του στείλω μήνυμα και δε θα απαντήσει ή τουλάχιστον όχι αμέσως. Όπως λες και εσύ δεν υπάρχει μόνο το με-θέλει-πεθαίνει-cant-live-without-me και το δε-με-πάει-μία, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω για να μην γίνομαι τρελή όταν του ζητάω να τον δω και μου λέει ότι δεν μπορεί. Δεν μπορώ να καταπιέσω και τον αυθορμητισμό μου και να μην του στέλνω όταν θέλω να στείλω.
Πιστεύεις ότι αξίζει να πάω με τα νερά του μέχρι (αν ποτέ) χαλαρώσει και με εμπιστευτεί ότι δεν είμαι τρελή και ότι αυτή τη φορά είμαι σίγουρη ότι τον θέλω;
Ή να το αφήσω αφού με κάνει να απογοητεύομαι και να στεναχωριέμαι όταν δεν μου δίνει τη σημασία που θέλω; (Ναι, τα είδα κι εγώ αυτά τα δύο "θέλω")
Σου στέλνω χαιρετισμούς.
ΥΓ: Όχι, δεν είμαστε έφηβοι. Αυτός 36, εγώ 25.
Κάνε αυτό που κάνει κι αυτός. Βρες δύο – τρεις ακόμα.
Οι δικαιολογίες που βρίσκεις για να εξηγήσεις τη συμπεριφορά του (δεν με εμπιστεύεται! Είναι πληγωμένος από προηγούμενη σχέση! Φέρεται έτσι επειδή τον καιρό που είχε λάσπες δεν του είχα δώσει το τηλέφωνό μου!) είναι για να αποφύγεις να δεις αυτό που σου λέει ολοφάνερα, ξεκάθαρα, με όλους τους δυνατούς τρόπους. Ο λόγος που δεν δεσμεύεται μαζί σου είναι ότι δεν έχει καμία απολύτως πρόθεση να δεσμευτεί μαζί σου.
Επίσης, το πιθανότερο είναι ότι είσαι «σίγουρη» ότι τον θες επειδή είναι σίγουρο ότι αυτός δεν σε θέλει το ίδιο. Δεν είναι τίποτα, θα σου περάσει. Το μόνο σίγουρο.
__________________
2.
Οδηγώ στον δρόμο και αλλάζω λωρίδα. Το όχημα στο οποίο βρέθηκα μπροστά του αρχίζει και μού «παίζει τα φώτα». Βγαίνει στο πλάι και πηγαίνει παράλληλα με εμένα. Σταματάω στην σειρά για να στρίψω αριστερά στο φανάρι και σταματά και αυτή στα δεξιά μου μπλοκάροντας όλη την κίνηση από πίσω της. Στρίβω το κεφάλι να δω, τί συμβαίνει και με μουτζώνει. ΟΚ ας παραδεχθούμε ότι έκανα λάθος χειρισμό. Με όλη την μετέπειτά της συμπεριφορά δεν έχασε το δίκιο της; Τι νοημοσύνη δείχνει για έναν άνθρωπο η επιλογή του να ξεσπάσει οδηγώντας επικίνδυνα από το να συνεχίσει τον δρόμο του;- Οδηγός
Παραδεχόμαστε ότι έκανες λάθος χειρισμό, ή όχι; Δεν είναι το ίδιο.
Ξέρω, για τον άλλον ρωτάς. Τους άλλους όμως δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε.
__________________
3.
Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα με τις φίλες μου. Πιστέυω ότι έχουν διαμορφώσει λάθος άποψη για εμένα. Πιο συγκεκριμένα, επειδή έχουμε τοποθετηθεί πολλές φορές στο θέμα των ομοφυλόφιλων κι εγώ τους στηρίζω αυτες πιστεύουν ότι είμαι λεσβία. Δεν μου το έχουν πει ξεκάθαρα αλλά το καταλαβαίνω από διάφορες σπόντες που πετάνε και από την όλη συμπεριφορά τους. Αυτές, παρόλο που δηλώνουν αντιρατσίστριες, έχουν μεγάλο θέμα με τους γκέι. Πιστεύουν ότι σε λίγα χρόνια θα γίνουν όλοι γκέι, ότι η ομοφυλοφιλία πάει κόντρα στη φύση του ανθρώπου (!) και διάφορα στενόμυαλα στερεότυπα. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τις πω ότι κανένας δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει τη γνώμη του για τα προσωπικά του άλλου αλλά ποτέ δεν με ακούνε παρά μόνο βγάζουν λάθος συμπεράσματα για εμένα. Είμαστε 16-17. Μπορεί να συμβάλει και το γεγονός ότι δεν έχω κάνει ποτέ σχέση με αγόρι επειδή δεν έτυχε, αλλά είμαι μικρή ακόμα και δεν αγχώνομαι να κάνω τέτοιο για να τις αποδείξω το αντίθετο. Στην τελική δεν ξέρω τι να ρωτήσω αλλά δεν έχω κάπου να τα πω και νομίζω ότι θα σκάσω. Εσύ πως βλέπεις την κατάσταση και τι προτείνεις; Ευχαριστώ!- Λοιπόν Λένα καλησπέρα.
To πρώτο που θέλω να σου πω είναι συγχαρητήρια που τολμάς σε ηλικία 16 χρονών να εκφράζεις αντίθετη γνώμη από την επικρατούσα στην παρέα σου. Αυτό διστάζουν να το κάνουν και οι πενηντάρηδες. Να ξέρεις ότι ένας από τους λόγους που οι φίλες σου συμφωνούν μεταξύ τους είναι ότι δεν θέλουν να ξεχωρίσουν από την ομάδα, και ο λόγος που δεν θέλουν να ξεχωρίσουν από την ομάδα, είναι ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται, κι αντί να κάτσουν να μάθουν, επαναλαμβάνουν τις απόψεις των ανθρώπων που θέλουν να έχουν φίλους (για όλους τους λάθος λόγους).
Ο συνδυασμός αντιρατσίτρια/ομοφοβική ακούγεται οξύμωρος, ωστόσο, δεν είναι. Ο συντηρητισμός πάει με όλο το φάσμα ιδεών, από αριστερά ως τα δεξιά, μέχρι να ολοκληρωθεί η πλήρης περιστροφή των 360 μοιρών. Στην περίπτωση των φιλενάδων δε νομίζω ότι πρόκειται περί «αριστερών» που έχουν σχεδόν θρησκευτική εμμονή με τη μονογαμία και την στρέιτ παντοκρατορία, αλλά ότι η αλλοπρόσαλλη στάση τους είναι δημιούργημα οικογενειακών επιρροών που έχουν γίνει αχταρμάς μαζί με ό,τι θεωρούν κουλ αυτή την εποχή, που είναι –μάλλον συμπωματικά- το αντιρατσιστικό.
Εσύ δεν θα τους αλλάξεις γνώμη. Αυτό που μπορείς να κάνεις όμως είναι να ισχυροποιήσεις τα δικά σου επιχειρήματα. Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να συλλέξεις γνώσεις και δεδομένα, και όσο το κάνεις, θα γίνεται όλο και πιο σίγουρη για αυτά που πιστεύεις. Για παράδειγμα θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις από το νόημα της λέξης «στερεότυπο» σε σύγκριση με τη λέξη «προκατάληψη», για να καταλάβεις τι είναι τι και πότε πρέπει να τις χρησιμοποιείς. Είναι σωστό ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει τη γνώμη του για τα προσωπικά του άλλου, αλλά στην περίπτωση των ομοφυλόφιλων δεν είναι τα «προσωπικά» τους στα οποία ανακατευόμαστε. Είναι θέμα πολιτικό. Από τα προσωπικά τους πιανόμαστε για να τους στερούμε πολιτικές ελευθερίες. Είναι πολύ πιο σημαντικό το θέμα από το «ας κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του ό,τι θέλει».
Για τις φίλες μην ανησυχείς. Δεν χρειάζεται να τους αποδείξεις τίποτα. Συγκεντρώσου στο να εμπλουτίσεις τις δικές σου απόψεις, χωρίς περιορισμό πεδίου. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα βρεις άλλες φίλες, με τις οποίες θα ταιριάζεις περισσότερο.
__________________
4.
Aγαπητή Α,μπα,
Είμαι 16 και η αδερφή μου(2 χρονια μεγαλυτερη μολις τελειωσε τις παννελλήνιες. Ήταν πάντα μαθήτρια του 20 και ολοι περίμεναν να γράψει καλα(που πανω κατω εγραψε) και μαζι με καποιο ποσοστο απο αθλητικα μεταλλια προβλεπεται πως θα μπορεσει να περασει ιατρικη.Εκεινη θελει να ασχοληθει με την ερευνα και λεει οτι απο την ιατρικη θα πρεπει να κανει χιλια δυο πραγματα που δε χρειαζεται μεχρι να φτασει εκει και προτιμα το βιολογικο.Ο μπαμπας μου απο την αλλη της λεει ξανα και ξανα να παει ιατρικη και οταν εχουμε ως επιλογη το ανωτατο ειναι "χαζο" να επιλεξουμε κατι κατωτερο και πως οταν τελειωσει θα εχει περισσοτερα χρηματα και καλυτερη ζωη.Αυτο με κανει να σκεφτομαι(παραλληλα με το δικο μου μελλον και τις δικες μου επιλογες): Επιλεγεις βαση της ευχαριστισης που σου προσφερει κατι ή βαση των απολαβων που θα εχεις στο μελλον?Τι πιστευεις γι'αυτο?
Υ.Γ.Νο1:Παντα θεωρουσα τη αδερφη μου πολυ εξυπνη και πιστευω πως εχει σκεφει τ θελει αλλα και οι αποψεις του μπαμπα μου μετραν πολυ και ισως να με πειθουν αρκετα(αν βαλεις και την εμπειρια που του προσφερει η ηλικια)
Υ.Γ.Νο.2 : Κανενας απο τους γονεις μου δεν ασχολειται με το αντικειμενο(ιατρικη κλπ..)
Ευχαριστω πολυ-16χρονη
Το δίλημμα θα είχε νόημα αν ξέραμε πέρα από κάθε αμφιβολία ποιο επάγγελμα φέρνει τα περισσότερα λεφτά στο μέλλον, και αυτό ο πατέρας σου δεν το ξέρει, ακριβώς επειδή έχει την ηλικία που έχει. Οι εποχές που οι γιατροί έβγαζαν σίγουρα λεφτά έχουν παρέλθει, όπως όλες οι βεβαιότητες για επαγγέλματα που φέρνουν λεφτά, γενικότερα. Ο καλύτερος τρόπος για να βγάλεις λεφτά είναι να έχεις πλούσιους γονείς. Αυτό είναι το μόνο δεδομένο, και ο πατέρας σου δεν έχει λάβει αυτό το μήνυμα ακόμα. Στη δική του εποχή ήταν πιο απλά τα πράγματα. Και οι γιατροί λιγότεροι. Και τα σύνορα πιο κλειστά. Και ο ανταγωνισμός λιγότερος. Και πλούσιος ήταν όποιος είχε πάνω από ένα ζευγάρι παπούτσια.
Για να βγάλεις λεφτά πρέπει να ΘΕΛΕΙΣ, πάρα πολύ, να βγάλεις λεφτά. Το επάγγελμα δίνει εργαλεία, αλλά τη θέληση δεν τη δίνει. Για να βγάλεις λεφτά δεν αρκεί να δουλεύεις πολλές ώρες, ούτε να είσαι ο καλύτερος, ούτε να κάνεις ένα παραδοσιακά «καλό» επάγγελμα. Πρέπει να ξέρεις να πουλάς, αντικείμενα, ή τον εαυτό σου, ή τους άλλους. Πρέπει να κάνεις πράγματα για τα οποία δεν είσαι και πολύ περήφανος, ή που δεν λέγονται άνετα σε δείπνο με αγνώστους, ή που είναι οριακά νόμιμα. Πρέπει να θυσιάσεις διάφορα πράγματα, προσωπική ζωή, φίλους. Όλα αυτά, και βλέπουμε.
Αν ήσουν από αυτούς που θέλουν πάρα πολλά λεφτά, θα το ήξερες. Αν είσαι από αυτούς που απλώς χρειάζονται λεφτά για να ζήσουν κάπως καλά, αυτό θα το καταφέρεις μόνο αν κάνεις μια δουλειά που σε ευχαριστεί πάρα πολύ, και γίνεις εξαιρετικά καλή σε αυτή, αν είσαι πάρα πολύ ευέλικτη και ευπροσάρμοστη, και έχεις και τύχη. Η αδερφή σου φαίνεται να ξέρει τι θέλει, και με ποιο τρόπο να το αποκτήσει, και ελπίζω να μη λυγίσει στις πιέσεις.
Οι συγκρίσεις περί «ανώτερων» και «κατώτερων» επαγγελμάτων είναι ντροπιαστικές. Αυτές οι συγκρίσεις δε, όταν γίνονται χωρίς γνώση του αντικειμένου, είναι ανόητες, και εκθέτουν αυτόν που τις κάνει.
__________________
5.
Γεια σου Α,μπα. Υπέροχη η δουλειά σου, με έχει βοηθήσει να δω πολλά πράγματα διαφορετικά. Θα ήθελα να θέσω κι εγώ τον προβληματισμό μου. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που όλη η προσοχή και αφοσίωση ήταν στραμμένη πάνω μου. Ήμουν η αδυναμία της μητέρας μου και για να μην πολυλογώ, τα είχα όλα στο πιάτο. Το πρόβλημα είναι ότι ως φοιτήτρια πλέον αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Όλοι μου οι φίλοι έχουν μια στοιχειώδη έστω όρεξη να κάνουν καινούρια πράγματα, εγώ δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε τίποτα. Νιώθω ότι έχω συνηθίσει να περιμένω από τους άλλους να με παρακινήσουν. Επίσης, όλη αυτή η ακινησία με έχει κάνει να πιστεύω ότι είμαι ανίκανη να σκεφτώ και να κρίνω μόνη μου κάποια πράγματα, πράγμα που με καταθλίβει γιατί αισθάνομαι ότι όλοι με αντιμετωπίζουν σαν να είμαι χαζή. Έχω μεγάλα θέματα αυτοπεποίθησης. Κάθε φορά που παίρνω την απόφαση να πάρω μια πρωτοβουλία, λέω "τι νόημα έχει" και γυρνάω στα ίδια. Φοβάμαι να ταξιδεύω μόνη μου, φοβάμαι να κάνω καινούρια πράγματα, έχω βολευτεί στη ρουτίνα. Δεν έχω κανένα μεγάλο όνειρο γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Από αυτό, μέχρι απλά να φλερτάρω, φοβάμαι. Επίσης, νιώθω ένα κενό μέσα μου. Δεν ξέρω πώς εξηγείται αυτό το πράγμα, εφόσον έχω λάβει άπειρη αγάπη από τους γονείς μου. Αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να ανταποκριθώ στα συναισθήματα των άλλων, μερικές φορές υποκρίνομαι ενδιαφέρον. Δεν θεωρώ ότι είμαι αναίσθητη, απλά πολύ συγκρατημένη. Σαν να έχουν κλειδωθεί κάποια πράγματα μέσα μου. Φοβάμαι ότι μια μέρα θα γίνει ένα μπαμ και δεν θα έχω να κρεμαστώ από πουθενά. Και τότε δεν θα ξέρω πώς να αντιμετωπίσω τη ζωή μου. Δεν θέλω να είμαι βολεμένη, αλλά πραγματικά δεν ξέρω πώς να κάνω το πρώτο βήμα. Ένας ψυχολόγος δυστυχώς δεν θα με βοηθούσε οικονομικά αυτή τη στιγμή. Τι θα μπορούσα να κάνω για να νιώσω μεγαλύτερη όρεξη και λιγότερο φόβο για το άγνωστο; Πώς θα μπορούσα να δω τη ζωή με έναν διαφορετικό τρόπο; Ποια φιλοσοφία μου προτείνεις να έχω κατά νου ώστε να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να "απογαλακτιστώ";
Το «ένας ψυχολόγος δυστυχώς δεν θα με βοηθούσε οικονομικά αυτή τη στιγμή» είναι η πιο παράξενη επιλογή λέξεων για να πεις κάτι που έχω διαβάσει αμέτρητες φορές ως τώρα.
Μου ζητάς να γίνω ταχύρρυθμος ψυχολόγος για κάτι που ούτε εσύ δεν μπορείς να περιγράψεις καλά. Περιγράφεις πάρα πολλά αποτελέσματα, συμπτώματα, συνήθειες, αλλά μόνο μια πιθανή εξήγηση. Προφανώς, χρειάζεται περισσότερο ψάξιμο.
Λύσεις χανσαπλάστ για ένα ολόκληρο δημιούργημα όπως είναι η ανατροφή και ο χαρακτήρας δεν υπάρχουν. Μόνο εντατική προσπάθεια με βοήθεια ειδικού με τον οποίο θα χτίσεις σχέσεις εμπιστοσύνης. Θα μπορούσες να βοηθήσεις τον εαυτό σου, αλλά δεν ξέρω πώς, γιατί είσαι πολύ μπερδεμένη αυτή τη στιγμή σχετικά με το ποια είσαι, και δε νομίζω ότι είσαι σε θέση να δεις τον εαυτό σου απ 'έξω, για να τον περιγράψεις καλά σε κάποιον άλλον. Αν είσαι απολύτως βέβαιη ότι δεν μπορείς να πληρώσεις ψυχολόγο, πήγαινε εδώ.
__________________
6.
Πιστεύεις ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σε αγαπάει και να σε πληγώσει ταυτόχρονα?? Χωρίσαμε λόγω απόστασης γιατί αυτός ήθελε να ζήσει τη ζωή του στην Αγγλία. αλλά το νιώθω ότι του λείπω! Μπορεί να είναι μπερδεμένος και να με αγαπάει ακόμα? Πίστευεις στην επανασύνδεση? Η ερωτήση μου είναι η εξής και θα την γράψω στα αγγλικά : Is it true you only hurt the one you love and that you can still love the person you've hurt? Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και αναμένω την αποψή σου πώς και πώς!- Μαρία
Μπορεί να σε αγαπάει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θέλει να τα έχει μαζί σου. Όπως σου δήλωσε, δεν θέλει. Θέλει να δει τι μήλα βγάζουν η μηλιές στην Αγγλία.
Πώς «το νιώθεις» ότι του λείπεις; Είναι κάτι σαν καούρα στο στομάχι, ή αναβοσβήνουν ξαφνικά τα φώτα; Σοβαρέψου βρε Μαρία. Αυτό που νιώθεις είναι η επιθυμία σου.
__________________
7.
Αγαπητή Α Μπα,
θα προσπαθήσω να μην μακρυγορήσω, αν και αυτά που έχω να πω είναι πολλά, και να μην σε κουράσω.
Βρίσκομαι σε μια φάση της ζωής μου που αναθεωρώ, ψάχνομαι και κάνω τα "τεστάκια" μου. Η αλήθεια είναι πως βιώνω άσχημες εμπειρίες, ήμουν άνεργη 6 μήνες, δεν έχω πάρει ακόμα πτυχίο, η μητέρα μου έκανε μαστεκτομή πριν λίγο καιρό και ο πατέρας μου, δυστυχώς, έχει καρκίνο και οι γιατροί δίνουν 6 μήνες ζωής. Είμαι 29 χρονών και δυσκολεύομαι να τα διαχειριστώ όλα αυτά. Αποτέλεσμα είναι να νιώθω όλο και περισσότερο πως έχω την ανάγκη να εξαρτηθώ από άλλους, από φίλους κυρίως και από γκόμενους. Έχω καλούς φίλους, δεν έχω παράπονο αλλά νιώθω ότι γίνομαι απίστευτα φορτική μερικές φορές. Προσπαθώ να διατηρήσω την καλή μου διάθεση, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Από την άλλη, έχω επενδύσει συνασθηματικά, υπερβολικά θα έλεγα, σε μια κατάσταση που δεν οδηγεί πουθενά, γιατί θέλουμε διαφορετικά πράγματα. Δεν λέω κι εκείνος μου έχει σταθεί όταν του το ζήτησα. Αλλά η ερώτηση μου είναι η εξής: Γνωρίζοντας όλη αυτή την κατάσταση, πρέπει να ζητάω την προσοχή και την υποστήριξη των άλλων κάθε φορά; Δεν είναι λίγο αυτονόητο; Και δεν μιλάω για δύσκολα πράγματα, αλλά για απλή καθημερινή επαφή. Νιώθω σαν να ζητιανεύω λίγη προσοχή, και ποτέ δεν ήμουν έτσι. Μακάρι να μπορούσα να επιστρέψω στον παλιό μου εαυτό που δεν με επηρέαζε η μη-αποδοχή ή η απόρριψη των άλλων.
Σε ευχαριστώ και μόνο που θα μπεις στον κόπο να το διαβάσεις.
P.S. Είναι όνειρο ζωής να επισκεφθώ την Νέα Υόρκη κάποια στιγμή!- Αφροξυλάνθη
Διάβασα πάρα πολλές φορές αυτό που έγραψες, γιατί έχει μέσα πολλές αντιφάσεις. Με πολλή προσπάθεια, πιστεύω ότι αυτό που θέλεις να πεις είναι το εξής:
Επειδή μου συμβαίνουν αυτά που μου συμβαίνουν, ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να μου δίνει το μίνιμουμ της προσοχής του, ακόμη και αν δεν ταιριάζουμε, χωρίς να το ζητήσω;
Δεν θα απαντήσω εγώ σε αυτό (την απάντηση την ξέρεις πολύ καλά άλλωστε) αλλά θα σου πω ότι ακόμη και αυτή η ερώτηση, είναι μια προσπάθεια να αποφύγεις να διαχειριστείς αυτά που συμβαίνουν. Στην πραγματική ζωή το αποφεύγεις προσκολλώντας σε άλλους, δημιουργώντας καινούρια προβλήματα, που είναι πιο εύκολο να αντέξεις, όπως «γιατί δεν μου δίνει σημασία ο τάδε». Στην ερώτηση που έκανες εδώ, απέφυγες αυτό που συμβαίνει παριστάνοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι οι γονείς σου και τα προβλήματα υγείας, ούτε ότι είσαι άνεργη, αλλά ότι κάποιος Μήτσος δεν θέλει τα ίδια πράγματα με σένα. Αν ήμουν φίλη σου και σε έβλεπα από κοντά, δεν θα τολμούσα να σου το πω, αλλά τώρα, από εδώ, μπορώ: έχεις αντιμετωπίσει σοβαρά θέματα, και έρχονται ακόμη χειρότερα. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας, μα κανένας, που μπορεί να σε γλιτώσει από αυτό που ζεις και από αυτό που πρόκειται να ζήσεις. Όσο πιο τρομαχτικό είναι, τόσο πιο μόνη σου θα συνειδητοποιείς ότι νιώθεις.
Αν το δεχτείς αυτό, και αρχίσεις να ζεις αναλόγως, τότε ίσως να φανούν κάποιοι που θα θελήσουν να συμπαρασταθούν. Ίσως. Και ίσως να το προσπαθήσουν με λάθος τρόπο, σε λάθος στιγμή, με λάθος λόγια, και η προσπάθεια τους σε απογοητεύσει. Κάποιοι, κάποιος, θα καταφέρει ίσως να βρει να κάνει ή να πει ή να σε κοιτάξει με τρόπο που θα σε παρηγορήσει. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις. Αυτό που προσπαθείς τώρα να κάνεις, να ξεχαστείς μέσα από τους άλλους, ή να αναγκάσεις τους άλλους να σε κάνουν να ξεχαστείς, είναι καταδικασμένο. Ζητάς από τους άλλους κάτι που δεν μπορούν να κάνουν: θέλεις να μπουν μέσα στο μυαλό σου και να σου κρατήσουν το χέρι. Και το ζητάς και από τους πιο ακατάλληλους ανθρώπους.
Αφού χρειάζεσαι στήριξη, το καλύτερο είναι να πας σε ψυχολόγο. Είναι μια πολύ καλή στιγμή για να το κάνεις. Θα σε βοηθήσει πάρα πολύ, και χρειάζεσαι βοήθεια πριν δυσκολέψουν κι άλλο τα πράγματα.
σχόλια