Ακούω χρόνια την Χαρούλα να σπαράζει λέγοντας πως όλα τον θυμίζουν. Όλοι το έχουμε σιγοτραγουδήσει μαζί της σαν μια μικρή συμπαράσταση στο δράμα της. Τι γίνεται όμως όταν συμβαίνει στα αλήθεια, αλήθεια;
'Έχεις φύγει, μακριά του, μακριά από το μαζί, μακριά από όλα. Μαζεύεις τα κομμάτια σου, προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου, που πας, τι θέλεις από την ζωή σου. Άρχισες να βγαίνεις ξανά τα βράδια, βρήκες παλιούς φίλους που είχες χάσει ή μάλλον καλύτερα είχες θυσιάσει στο βωμό του έρωτα σου. Παίρνεις συμμαθητές από το σχολείο και γυρνάς στα μπαράκια της παραλιακής πίνοντας ποτάρες συζητώντας για τις ανθρώπινες σχέσεις και τα παράγωγα τους. Προσπαθείς να δεις πίσω από τις λέξεις τους, τι κάνανε άραγε στην ζωή τους ; Τα καταφέρανε καλύτερα από εσένα; Λες άραγε να το παθαίνουν και αυτοί;
Είμαι καλά,λέω.Πίνω αρκετά,διασκεδάζω συχνά,φλερτάρω που και που. Ποτέ όμως μόνη, έχω πάντα παρέα, Εσένα. Είσαι πάντα εκεί, πάντα! Με ή χωρίς την συναίνεση μου. Είσαι παντού και όλα σε θυμίζουν. Από το άρωμα σου που είναι ακόμα στο ντουλάπι μου μέχρι τις εκφράσεις σου που ακόμη χρησιμοποιώ, κατάλοιπα των κοινών μας χρόνων.
Θα περάσω υπέροχα κάνοντας ότι με ευχαριστεί, χωρίς τίποτα να σε θυμίζει πια και ας θεωρηθώ ''κακό'' κορίτσι. Άντε και γαμήσου. Αφού δεν φεύγεις θα σε διώξω εγώ.
Πίνω ακόμα το ποτό σου, όπως το έπινες εσύ, καπνίζω ακόμα τα τσιγάρα σου, ναι αυτά που έκανες στα πρώτα μας ραντεβού, ίδια, ίδια φύλλα, ίδια φίλτρα, δεν έχω αλλάξει τίποτε. Κάθε τζούρα και σκέψη.
Φοράω ακόμη εκείνο το μπλουζάκι που μου είχες πάρει τότε, και σε σκέφτομαι. Επιμένω ακόμα να φοράω το μονόπετρο δαχτυλίδι που μου είχες χαρίσει εκείνα τα Χριστούγεννα, παρόλο που μου έχει κάνει απίστευτες χαλάστρες καθώς οι νέοι μου ''φίλοι'' πιστεύουν πως είμαι παντρεμένη και δειλιάζουν, αδιαφορώ. Και όταν πλήττω, ανάμεσα σε τόσο κόσμο, τόση φασαρία και πλήθος από ανούσιες κουβέντες, παίζω με αυτό και χαζεύω τα χρώματα που αντανακλά στον ήλιο, και σε σκέφτομαι. Είναι πολλές αυτές οι στιγμές, πιέζομαι να μην το κάνω αλλά μάταια, δεν το ελέγχω. Στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα, σε ψάχνω , σε βρίσκω, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι είσαι ακόμα εδώ και ας πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια..
Πιάνω το μάτι μου να πέφτει στα ράφια του super market, το αφρόλουτρο του, λέω, και η αδερφή μου γελά σαρκαστικά. Νευριάζω, με μένα, με σένα, με όλα. Παίρνω το energy drink σου, τα λατρεμένα σου πατατάκια και γυρνάω σπίτι να δω ταινία. Δεν γλίτωσα, ήσουν πάλι εκεί, να σχολιάζεις μέσα στο κεφάλι μου σαρκαστικά τους πρωταγωνιστές λέγοντας μου τι θα γίνει στο τέλος. Οκ, έχω πρόβλημα, μάλλον.
Έχεις τον θρόνο σου, χρόνια τώρα, τον κατέκτησες με κόπο και ιδρώτα, ήσουν πάντα ο μεγαλύτερος κριτής μου, τι είναι σωστό τι όχι, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνω, ''ηθική και όρια πάνω από όλα γιατί έτσι κάνουν τα καλά κορίτσια'', λόγια δικά σου. Άπειρες ήταν οι φορές που πριν πω ή κάνω κάτι σκεφτόμουν, άραγε θα το ενέκρινες αυτό; Από τα ρούχα που θα αγοράσω μέχρι το χρώμα της βαφής των μαλλιών μου, την δουλεία μου και τις παρέες μου. Να σου πω όμως κάτι αγάπη μου, φτάνει πια, κατέβα από εκεί. Μπορώ να ζήσω και μόνη χωρίς τις πολύτιμες συμβουλές-παρατηρήσεις σου. Είμαι μεγάλο κορίτσι πια και πλέον πολύ πολύ μακριά σου, από επιλογή μου.
Γι' αυτό λοιπόν θα βγω, θα βάλω το μακρύ κολλητό μου φόρεμα που έλεγες πως με παχαίνει αισχρά (για δικούς σου ευνόητους λόγους φυσικά) θα βάψω τα μαλλιά μου κόκκινα γιατί έλεγες πως θα είμαι σαν αλλοδαπή κωλομπαρού και θα περάσω υπέροχα κάνοντας ότι με ευχαριστεί, χωρίς τίποτα να σε θυμίζει πια και ας θεωρηθώ ''κακό'' κορίτσι. Άντε και γαμήσου. Αφού δεν φεύγεις θα σε διώξω εγώ.
Y.Γ Χαρούλα, κλάψε μόνη σου. Εγώ κουράστηκα πια...
σχόλια