Εγώ είμαι ο Μιχάλης.Λίγη σημασία έχει αυτό.Το παρακάτω κείμενο είναι αποκλειστικά αφιερωμένο σε αυτή τη δεσποινίδα που συνάντησα,πριν λίγες ώρες μάλιστα,στο μετρό.Καταπληκτικά καρμική συνάντηση καθώς δεν χρησιμοποιώ αυτό το μέσο,αλλά η απερισκεψία ενός νεαρού οδηγού που μου τράκαρε το αμάξι με έφερε στην ανάγκη του.
Ειλικρινά τις ελάχιστες φορές που έχω μπει εκεί χαρούμενες φάτσες δεν εχω διακρίνει.Εντάξει δικαιολογώ ότι είναι για κάποιους ενα κλειστοφοβικό μέσο.Δεν κρίνω.Μη μακρηγορώ τώρα για το μετρό.Πρωί ήταν χτύπησα το εισιτήριο μου,κοιταζοντας διακριτικά μήπως έχουν αφήσει κάποιο χτυπημένο αλλά ατύχησα.Ενιγουει κόσμο πολύ δεν είχε,έκατσα στην αποβάθρα με τα ακουστικά μου και περίμενα τα 3 λεπτά να έρθει ο συρμός.Είναι κάποιες στιγμές που πραγματικά ειναι bigger than life που λένε και στο χωριό.Ε μια απο αυτές ήταν όταν έκανα δεξιά το κεφάλι μου πιέζοντας το για να κάνει κρακ.τότε κατέβαινε απο τις σκάλες εκείνη.
Αυτή που περνάει,αυτή που περνάει,αυτή να ρωτήσουμε να δούμε που πάει..Ναι! Αυτού του είδους η κοπέλα ήταν.Είναι οι στιγμές που εμπνέονται οι δημιουργοί καρτούν.Την βλέπω,μου γλιστράει το τηλέφωνο απο τα χέρια, μπερδεύονται τα ακουστικά μου και το τηλέφωνο βρίσκεται κάτω,φυσικά με την οθόνη πεσμένη στο πάτωμα.Οπως γίνεται με τη μαρμελάδα και το ψωμί.Σουρεάλ.
Μελαχροινή με ξανθιές ανταύγειες με μαλλί μακρύ σαν να διαφημίζει το νέο σαμπουάν της Loreal γιατί σου αξίζει,και γυαλιά ηλίου να τα κρατάνε πίσω τονίζοντας το αψεγάδιαστο απο σπυράκια μέτωπο της.Καρώ πουκάμισο με γυρισμένα μανίκια,μπλουτζίν(όχι γουάιτ σέρτ),σταράκια από κάτω λευκά και από μέσα,τολμώ να πιθανολογήσω,μια αμάνικη τιραντέ μπλούζα σκούρας πράσινης απόχρωσης.
Στρογγυλό πρόσωπο με μεγάλα μελί μάτια,συνοδευόμενα από ένα μικρό κρικάκι στο πάνω μέρος του αυτιού.Σαν να μην έφταναν αυτά-ακούστε εδώ- η νεαρή κρατούσε βιβλία ΑΓΚΑΛΙΑ της! Που πάς βρε κοπέλα μου εν έτη 2016 με βιβλία αγκαλιά;Σε τι φανταστικό παύλα ρομαντικό κόσμο ζεις;
Δεν μπορεί λέω,δεν μπορεί που να πάρει!
Περπάτημα στις μύτες των ποδιών (μικρή μάλλον έκανε μπαλέτο αλλά ψήλωσε απότομα και ίσως παίζει βόλεϋ) ακουμπάει διακριτικά τη πλάτη της στον τοίχο λυγίζοντας το ένα της πόδι. (Κάντε το εικόνα) (ναι και εγώ χαμογελάω).Κρατάει τα βιβλία τόσο απαλά αλλά και με μια σιγουριά πως δεν πρόκειται να τις πέσουν απο τα χέρια.Ξαναβάζω τα ακουστικά κάνοντας ένα γρήγορο σκιπ στα τραγούδια ώστε να βρώ ένα κατάλληλο να συνοδεύει την εικόνα που είχα μπροστά μου.Και βρήκα ή μάλλον επίτηδες το έβαλα: Εκείνη Φοίβος Δελιβοριάς.
Σαν βίντεο κλιπ η όλη σκηνή.Ηλπιζα στη προηγούμενη στάση του μετρό απο αυτή που βρισκόμουν ένα παιδάκι να τσακώνεται με τη μητέρα του και απο τα νεύρα του να πετάει το παιχνίδι του στις ράγες και να σταματάει ο συρμός ώστε να αργήσει να έρθει και στη δικιά μου.Μη βιαστείτε να με κρίνεται εγωιστή,δεν είδατε αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου εκείνη τη στιγμή.
Εχω την τύχη να είμαι ψηλός,και είπα να το εκμεταλλευτώ.Σηκώθηκα μαζεύοντας τους ώμους μου πίσω σαν να είμαι στη προεδρική φρουρά και περπάτησα αργά και νοχελικά μπροστά της μπας και...Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν αλλά το κορίτσι (όχι μόνο του Μάι αλλά όλων των μηνών) εξακολουθούσε να κοιτάζει το τούνελ.Περίμενε το φως μάλλον..(γειά σου Αγγελική).
Τελικά αυτό το παιδάκι δεν πέταξε ποτέ το παιχνίδι του και το μετρό έφτασε στην ώρα του. Περιμένω υπομονετικά να δω σε ποιο βαγόνι θα μπει για να εισέλθω ύπουλα και εγώ λίγο πριν κλείσει η πόρτα.Μπήκαμε τελικά στο ίδιο βαγόνι ,εκείνη βρήκε θέση να κάτσει.Εγώ αποφάσισα να κρατήσω μια απόσταση γιατί αν καθόμουν κοντά της σίγουρα θα καταλάβαινε πως ένας τύπος πρωί πρωί την κοιτάει στα μάτια.Ε,λίγο άκομψο το λες.
Την χάζευα διαλογιζόμενος πόσο υπέροχα θα ήταν να ήμουν ο κομμωτής της και να της έλουζα τα μαλλιά.Σκέφτηκα μάλιστα για μια στιγμή να πάω να της ζητήσω ευγενικά να με αφήσει να της χαϊδέψω το χέρι,αλλά σκέφτηκα 2016 εχουμε,ξύπνα Ρομέο.
Στην επόμενη στάση μπαίνει στο βαγόνι μια κυρία με το παιδάκι της.Αυθόρμητα λοιπόν η νεαρή φίλη μας σηκώνεται να προσφέρει τη θέση της στο μικρό.Καλά λέω δουλευόμαστε μεταξύ μας; Δεν φτάνει που μοιάζεις με τη Λίβ Τάιλερ έχεις κ καλό χαρακτήρα;Από το μουσείο βγήκες;
Τέλοσπαντων μετά απο δύο στάσεις κατεβαίνει.Η αλήθεια είναι πως εγώ θα κατέβαινα μια στάση αργότερα μα δεν βιαζόμουν οπότε είπα να την ακολουθήσω.Εντάξει το "ακολουθήσω" δεν ακούστηκε ωραίο αλλά καταλαβαίνετε πως το είπα.Ανέβηκε απο τις σκάλες και εγώ ακολούθησα από τις κυλιόμενες.Λίγο πριν ανέβει και στις επόμενες,κάτι της έπεσε απο τα χέρια το οποίο δεν μπόρεσα να διακρίνω τι ακριβώς ήταν.Σαν άλλη χορεύτρια Μπολσόι έσκυψε λυγίζοντας ελαφρά τα γόνατα και το έπιασε.Εγώ θα της έβαζα 8.9 βαθμολογία. Με το χέρι στη καρδιά δεν έχω ξαναδεί τόσο απονήρευτα και με ενθουσιασμό γυναίκα να σκύβει να πιάσει κάτι.Μέχρι κ εγώ παραξενεύτηκα.
Ανεβαίνοντας στο φως της ημέρας πήρα βαθιές ανάσες σκέφτηκα Ινδικές μάντρες και το πήρα απόφαση να της μιλήσω.Επειδή τα επίπεδα διαύγειας του νου μου εκείνη την ώρα δεν ήταν και πολύ υψηλά είπα απλά να είμαι ειλικρινής..Ρομαντικό κορίτσι φαίνεται μάλλον θα το εκτιμήσει.
Επιτάχυνα λοιπόν με σκοπό να είμαι αρκετά διακριτικός και πειστικός.
Λίγο πριν φτάσω λοιπόν η νεαρή κυρία χαμογελά μπροστά της σε μια άλλη νεαρή.Κοντοστέκομαι και βλέπω αυτό που ο νους μου δεν χωρά και σίγουρα δεν περίμενε να δει. Την φίλησε και την αγκάλιασε.
ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΦΙΛΙ..Φιλί διάρκειας...Φιλί που με το ένα χέρι κρατάς το σβέρκο του άλλου απαλά να μην φύγει..
Προχώρησα μπροστά, άλλαξα τραγούδι και κατευθύνθηκα στα Public να αγοράσω ένα βιβλίο που θυμήθηκα..
