Ευχές

Facebook Twitter

Όλα πήγανε καλά αυτές τις γιορτές. Όπως τα ήθελα, όπως τα έγραψα. Οι φούρνοι έψησαν, τα μίξερ δούλεψαν, οι φίλοι έφαγαν, έκατσαν μέχρι το πρωί και ξανάφαγαν λίγο πριν φύγουν και όχι μια φορά, αλλά σε δύο-τρία καλέσματα. Χτύπαγαν τα κουδούνια ακόμα και απροειδοποίητα και η κουζίνα έπαιρνε μπρος. Το ήθελα κι εγώ. Με ευχαριστούσε πολύ όλη αυτή η χειρωνακτική εργασία από το πρωί μέχρι το βράδυ στην κουζίνα. Ήταν ευχάριστο το στρώσιμο και το ξεστρώσιμο των τραπεζιών. Ο ήχος του κέικ την ώρα που ξεκολλάει από το ταψί και πέφτει απαλά στην πιατέλα, τα αρώματα από τα μπαχαρικά την ώρα που ακουμπάνε τη θερμότητα, ο ήχος της κρέμας όταν γεμίζει μια τούρτα. Και μου άρεσε που μπαινόβγαινε κόσμος. Ακόμα μπορεί να αισθανθεί κανείς την ενέργειά τους μέσα στο σπίτι. Ένα βράδυ πήγαμε σε κάτι φίλους αργοπορημένοι. Τριάντα άτομα κάθονταν σε ένα μεγάλο παζλ από τραπέζια που ήταν καλυμμένα με όμορφα, παλιά τραπεζομάντιλα, κι έτρωγαν ίσως τα ωραιότερα φαγητά που έφαγα αυτές τις γιορτές. Δεν είχε χώρο στο τραπέζι κι εμείς μετά χαράς κάτσαμε στην κουζίνα, που είναι έτσι κι αλλιώς το αγαπημένο κομμάτι εκείνου του σπιτιού. Τρώγαμε και πίναμε, κόσμος μπαινόβγαινε, μας έκανε επίσκεψη από τα σαλόνια και μετά κάτσαμε όλοι μαζί παρέα με μια πολύτιμη βιβλιοθήκη μέχρι αργά. Μιλάγαμε για όλα, πιο δίπλα άκουγες σκόρπιες φράσεις από συζητήσεις, «αν πρέπει να διαβάσεις ΕΝΑ μυθιστόρημα στη ζωή σου αυτό να είναι η Άννα Καρένινα», ακόμα πιο πέρα κάτι για την κρίση και την τεχνητή εξάλειψή της που ίσως υπάρξει, μέσα στην κουζίνα κάτι άλλο, κάποιος μου ζήτησε μια συνταγή. Έτσι όπως τους κοίταγα όλους έβλεπα ανάγλυφα στα πρόσωπά τους πόσο μας ωρίμασε η χρονιά που πέρασε. Δεν λέω «ταλαιπώρησε», λέω «ωρίμασε» επίτηδες, γιατί μέσα από όλο αυτό έβλεπες και κάτι θετικό. Καμιά αγωνία παλιού τύπου στα βλέμματά τους, καμιά παραξενιά, μόνο φίλοι μεταξύ φίλων που βρέθηκαν να γιορτάσουν, αν μη τι άλλο, το γεγονός ότι είναι ακόμα ζωντανοί, έχουν μια σκεπή πάνω απ' το κεφάλι τους και κάποιος νοιάστηκε γι' αυτούς, για να τους φτιάξει ένα γιορτινό τραπέζι από τα λίγα. Φεύγοντας, σκέφτηκα τι θα ήθελα για μένα και τους φίλους μου τη νέα χρονιά: έρωτες παθιασμένους, για όσους δεν τους έχουν, συντροφικότητα, συνταρακτικά αναγνώσματα, ποιητικές στιγμές, μεγάλα, ωραία τραπέζια σαν αυτό που μόλις έζησα, εκδρομές, καλοκαιρινές διακοπές στα ελληνικά νησιά, σεξ, ωραία σώματα, ασταμάτητα γέλια, ελάχιστα προβλήματα ή, αν δεν γίνεται αυτό, τουλάχιστον προβλήματα με εύκολες λύσεις, χιονισμένα πρωινά χωμένοι σε κουβέρτες με τσάγια και σοκολάτες, λαμπερά, ζεστά αθηναϊκά απογεύματα με παγωμένα καρπούζια και βράδια με σαγιονάρες στο κέντρο, ωραίο θέατρο, ωραίες μουσικές, να διαβάσουν ένα μεγάλο, επικό και σημαντικό ποίημα και να το καταλάβουν, ένα κουτί καλά σοκολατάκια, ένα πολύ καλό κρασί, βραδινό ραδιόφωνο τον χειμώνα, βραδινά μπάνια το καλοκαίρι, τολμηρά πράγματα, ποδηλατάδες για όσους το επιθυμούν, δεν είναι υποχρεωτικό, διαυγείς αποφάσεις, έξυπνες, εποικοδομητικές συζητήσεις, ποδόσφαιρο ή κάποιο άλλο σπορ σε όσους τα προτιμούν. Και αν όλα αυτά δεν επιτευχθούν, ας έχουμε τουλάχιστον την υγειά μας. Να κάτι που το ξεχνάμε συχνά, ενώ δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Σας φιλώ.