Η Ιστορία μοιάζει να έχει υπερθερμανθεί. Γίνονται πολλά και σε τόσo διαφορετικά μέτωπα, που όσοι θέλουν να έχουν κάποια στοιχειώδη γνώση, ζαλίζονται. Δύσκολα, πολύ δύσκολα βγαίνει νόημα από τον τρελό χορό των γεγονότων. Ξαφνικά, ας πούμε, ο Βλαντίμιρ Πούτιν δηλώνει ότι αποστολή εξετελέσθη στη Συρία. Ο Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζει την κούρσα με θριάμβους και λίγες ήττες. Στο προσφυγικό, η Ευρώπη σκορποχώρι ασυντόνιστο, κάτι λέει, άλλο γίνεται και άλλο υπονοείται. Άγρια νευρικότητα κυριεύει κράτη και κοινωνίες, ώστε ακόμα και ένας εκρηκτικός μηχανισμός από τη μαφία σε έναν τύπο του υποκόσμου ξεσηκώνει γενικό συναγερμό στο Βερολίνο. Η τρομοκρατία, τα οικονομικά της πτώσης, τα γεωπολιτικά ρήγματα, ξηλώνουν τις ραφές στην επιφάνεια. Και στο βάθος; Εκεί, κάτω από την επιφάνεια, κανείς δεν ξέρει τις διεργασίες και τις αόρατες μεταλλάξεις.
Μόνο για τους ιεροκήρυκες της ακροαριστεράς ή τους «στρατηγούς» της ακροδεξιάς τα προβλήματα λύνονται με τη μία, με πράξεις θεϊκής βίας.
Η ελληνική περίπτωση είναι μεικτό σύστημα. Εδώ, τα σοβαρά αναμειγνύονται με τα κωμικά, το τραγικό με τη φάρσα και τα μελοδράματα. Τη στιγμή, ας πούμε, που γράφω αυτές τις γραμμές, η κυβέρνηση κλυδωνίζεται γιατί ο Μουζάλας είπε τη λέξη «Μακεδονία» αντί για τη λέξη «Σκόπια». Το «βέτο» του Πάνου Καμμένου και το ένστικτο αυτοσυντήρησης των ΑΝ.ΕΛ. είναι, λοιπόν, σε θέση να καθορίσουν τη μοίρα της χώρας τη συγκεκριμένη στιγμή. Αυτό, από μόνο του, είναι στα όρια του ζόφου και της αισχρότητας.
Και όμως, υπάρχουν πάντα αυτοί που τα βρίσκουν όλα απλά. Γι' αυτούς η εξήγηση της πολιτικής και των κόμπων της Ιστορίας έχει γίνει υπόθεση κάποιων εφετζίδικων παραπομπών στα «μεγάλα ονόματα» της θεωρίας. Κινούνται οι άνθρωποι με τα σίγουρα χαρτιά τους, με τους ψαλμούς και τα τροπάρια. Ταξική πάλη και κινήματα οι μεν, εθνικές μειοδοσίες και νεοφιλελεύθερους εφιάλτες οι άλλοι. Πέντε-δέκα στάνταρ φράσεις, ίσα για να βγαίνει η χολή και να ησυχάζουν τα μοναστήρια.
Υπάρχει, ως γνωστόν, η μιζέρια των μεγάλων Εκκλησιών αλλά και η αθλιότητα των μικρο-αιρέσεων, όσων ζουν απλώς για να ξορκίζουν την πραγματικότητα.
Θα πει κανείς «και ποια είναι η διέξοδος»; Το ρωτάνε καλόπιστα οι άνθρωποι, περιμένοντας έτοιμους οδικούς χάρτες και καλοστρωμένα νοήματα. Η απάντηση ίσως είναι απογοητευτική, αλλά δεν πιστεύω ότι τα δύο κυρίαρχα προβλήματα της συγκυρίας, το προσφυγικό/μεταναστευτικό και η συνέχεια της οικονομικής κρίσης, μπορεί να έχουν μια ενιαία απάντηση. Μόνο για τους ιεροκήρυκες της ακροαριστεράς ή τους «στρατηγούς» της ακροδεξιάς τα προβλήματα λύνονται με τη μία, με πράξεις θεϊκής βίας.
Ονομάζω, πια, ελληνική φαντασμαγορία αυτό τον κρατισμό χωρίς κουλτούρα του κράτους. Και την ψευτοσυμπονετική αναφορά στις «κοινωνικές ανάγκες», χωρίς τίποτα χειροπιαστό για το κοινωνικό κράτος.
Υπάρχει, όμως, ένα νήμα που ενώνει τις ανεπάρκειες και τα κενά προσφυγικού και οικονομικού προβλήματος: η ανεπάρκεια του κράτους. Τα οργανωτικά, διοικητικά και λειτουργικά αδιέξοδα ενός κρατισμού χωρίς κράτος. Ή, αλλιώς, ο κρατισμός του αδύναμου κράτους. Μαζί με την απάτη ενός «κοινωνισμού» που αφήνει στο έλεος του Θεού και των ΜΚΟ τα ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας.
Ονομάζω, πια, ελληνική φαντασμαγορία αυτό τον κρατισμό χωρίς κουλτούρα του κράτους. Και την ψευτοσυμπονετική αναφορά στις «κοινωνικές ανάγκες», χωρίς τίποτα χειροπιαστό για το κοινωνικό κράτος. Να αφήνονται δηλαδή οι πληγές να αιμορραγούν και πάνω στα ερείπια να γράφονται χιλιάδες λέξεις ναρκισσιστών για την ανάλγητη Ευρώπη και τον νεοφιλελευθερισμό. Ή να απειλείς να τα τινάξεις όλα στον αέρα για τη λάθος λέξη. Τέτοια κούφια έπαρση για να συντηρούν οι αιρέσεις την πολύτιμη αλήθεια τους και οι δημαγωγοί το καλό τους όνομα. Αυτό δεν είναι απλή υποκρισία. Είναι πια ένα άθλιο σύστημα αυτοσυντήρησης.
Το κριτήριο, πλέον, για να αναγνωρίζουμε την απάτη είναι ένα: όταν συναντούμε κάποιον που υπόσχεται ότι μπορεί να απαντήσει στα προβλήματα της συγκυρίας με το σπαθί του Μεγαλέξανδρου, τότε απομακρυνόμαστε. Όπως και αν βαφτίζεται το σπαθί: λαϊκό κίνημα, εθνική υπερηφάνεια ή σθεναρή και αδιαπραγμάτευτη πολιτική βούληση. Απομακρυνόμαστε. Όχι πως έτσι θα βάλουμε τάξη στο χάος και θα βρούμε τις απαντήσεις που μας λείπουν. Θα έχουμε, όμως, κόψει τα φτερά στους πωλητές θαυμάτων και στους επαγγελματίες της ελληνικής λύτρωσης. Για να μιλήσουμε στη συνέχεια για τα πιο ταπεινά πράγματα της αληθινής πολιτικής. Αυτής που δεν υπάρχει για να επιβεβαιώνει τις Γραφές αλλά για να απαντάει στην πεζότητα της εποχής.
σχόλια