__________________
1.
Αγαπητή Α, μπα.
Πρώτα να σε ευχαριστήσω, γιατί έχεις γίνει πολύ σημαντικό μέρος της καθημερινότητάς μου. Η στήλη, με τις απαντήσεις σου και τα σχόλια των αναγνωστών μου δίνει τροφή για σκέψη και με έχει βοηθήσει να επαναπροσδιορίσω τις απόψεις μου σε πολλά ζητήματα.
Θέλω να σε ρωτήσω κάτι σχετικά με το φλερτ. Είμαι γυναίκα, 28 χρονών και μου αρέσει πολύ να φλερτάρω με άντρες. Απολαμβάνω τη διαδικασία, γουστάρω το παιχνίδι, και αν καταλήξει και κάπου ακόμα καλύτερα. Έχω ζήσει πανέμορφες στιγμές έτσι. Εδώ και πολλά χρόνια δεν έχω κάνει κάποια σχέση και σε αυτό το διάστημα έμαθα να κυνηγάω αυτόν που θέλω, αν θέλω να γίνει κάτι, και να μην περιμένω αν και όποτε μου δώσει σημασία αυτός. Δεν κάνω πιεστικές κινήσεις, απλά αν μου αρέσει κάποιος δε θα διστάσω να τον προσεγγίσω ή να στείλω πρώτη π.χ. μήνυμα για να βρεθούμε.
Πριν λίγες μέρες γνώρισα κάποιον που μου έκανε τρελό κλικ! Νιώθω πεταλούδες και όταν τον σκέφτομαι είμαι καταχαρούμενη. Έχω την αίσθηση ότι μου αρέσει για κάτι πιο πολύ από απλά ένα παιχνίδι, παρόλο που φυσικά δεν τον γνωρίζω ακόμα καλά. Έτσι απλά έχω ένα ενστικτώδες συναίσθημα ότι πρέπει να το προσπαθήσουμε. Λοιπόν, τυχαία βρεθήκαμε σε κοινή παρέα, εγώ έκανα την πρώτη κίνηση στο μπαρ να του μιλήσω και αργότερα, εγώ έκανα το πρώτο τηλεφώνημα για να βρεθούμε ξανά. Βρεθήκαμε λοιπόν και τώρα ελπίζω σε συνέχεια-μου έδειξε ότι ψήνεται. Το θέμα μου είναι το εξής: είμαι πολύ ενθουσιασμένη και θέλω να τον ξαναπάρω να βρεθούμε, αλλά σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να το κάνω, γιατί αν μια γυναίκα δείξει ότι αναλαμβάνει πολλές πρωτοβουλίες αυτό μπορεί να τρομάξει τον άντρα και να τον απομακρύνει. Δηλαδή, έχω μάθει από μικρή ότι ο άντρας πρέπει να κυνηγάει τη γυναίκα και όχι ανάποδα και αυτό τώρα μου δημιουργεί αναστολές. Γενικά στη ζωή μου κυνηγάω αυτά που θέλω, έτσι έκανα και με τους άνδρες. Όμως, τώρα που πραγματικά με ενδιαφέρει κάποιος, βλέπω τον εαυτό μου να κολλάει σε στερεότυπα: η γυναίκα δεν πρέπει να επιμένει, αλλά να περιμένει, το να κυνηγάει μια γυναίκα αυτόν που θέλει δεν είναι σέξι αλλά δείγμα απελπισίας, ο άντρας πρέπει να κάνει την κίνηση, και όσο πιο πολύ φτύσιμο αντέξει τόσο πιο πολύ τελικά αξίζει να κερδίσει τη γυναίκα.
Αηδίασες; Και εγώ. Πώς μπορώ και σκέφτομαι τέτοια πράγματα;
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι δεν γίνεται να παίρνω μόνο εγώ πρωτοβουλία για να βρεθούμε. Αν αυτός δεν κάνει κινήσεις αυτό λέει πολλά (και κυρίως πως μάλλον it is not meant to be), οπότε δεν έχει και πολύ νόημα να τον κυνηγάω. Νομίζω πως αυτή είναι μια υγιής σκέψη.
Τί θα γίνει όμως με τις άλλες; Έχουν οι άνδρες και οι γυναίκες τον ίδιο ρόλο στο φλερτ; Μπορούν να τον έχουν ή έχουμε ποτιστεί τόσο πολύ από συγκεκριμένες ιδέες, ώστε οι γυναίκες θα περιμένουν αιώνια να τους την πέσει το αντικείμενο το πόθου τους ενώ οι άντρες θα τρομάζουν από τις διεκδικητικές γυναίκες;
Παρεμπιπτόντως, δυο χαρακτηρισμοί που άκουσα τελευταία είναι ότι "συμπεριφέρομαι σαν άντρας" και ότι είμαι "πουτανάκι" (όταν ανέφερα ότι τελευταία υπήρχαν μπόλικα φλερτ). Φυσικά, αυτός ο τελευταίος το έφαγε το βρίσιμό του που με αποκάλεσε έτσι (ο ίδιος έχει πάει με τη μισή πόλη, αλλά φυσικά αυτό θεωρείται κουλ για τους άνδρες).
Ευχαριστώ για το χρόνο σου, ελπίζω να τα βρούμε με τον τύπο και να ζήσουμε ευτυχισμένοι πάνω σε ένα ροζ συννεφάκι.
Γενικά, υπάρχουν άλλοι ρόλοι για τις γυναίκες, άλλοι για τους άντρες, και όποιος ξεφεύγει, πρέπει τουλάχιστον να το έχει υπόψη του. Ας μην ξαναπούμε τα χιλιοειπωμένα. Το δεδομένο είναι αυτό και για την ώρα με αυτό θα πορευτούμε, αλλά μετά τον μέσο όρο, ερχόμαστε εμείς, ο καθένας μας, και κανένας από εμάς δεν είναι ο μέσος όρος. Οπότε ναι, οι γυναίκες κυνηγοί δεν είναι το αναμενόμενο, αλλά ούτε αυτός που θέλεις είναι ο αναμενόμενος: είναι αυτός που είναι. Θα αντιδράσει ανάλογα με αυτό που είναι, και όχι ανάλογα με τον μέσο όρο.
Ο άλλος δεν ξέρουμε τι θα κάνει γιατί μας είναι άγνωστος, οπότε ας επιστρέψουμε σε σένα: η επιμονή δεν είναι φλερτ, και το φλερτ δεν είναι η λήψη πρωτοβουλίας. Το φλερτ είναι μια υπόσχεση, είναι κλείσιμο ματιού, είναι αυτό που κάνει τον άλλον να ξεβολευτεί και να αναρωτιέται. Για να το πάθει αυτό, πρέπει να ενδιαφέρεται – δεν μπορούμε να το κάνουμε στα καλά καθούμενα. Δεν φλερτάρεις πάντως περισσότερο, αν παίρνεις περισσότερα τηλέφωνα και αν προτείνεις περισσότερες συναντήσεις με περισσότερη σαφήνεια. Ούτε εσένα θα σου άρεσε να σου το κάνει ο άλλος, και ας είναι παραδοσιακά ο ρόλος του άντρα ο κυνηγός. Θα καταντούσε ενοχλητικό, αν όχι τρομαχτικό. Το φλερτ θέλει συμμετοχή και από τις δύο πλευρές, είναι χορός.
Οπότε συμφωνώ – άσε του λίγο χρόνο να το σκεφτεί, μην γίνεσαι αυτονόητη, δεν είναι καλό να είναι βέβαιος ότι θα κάνεις εσύ την επόμενη κίνηση, κι αυτός θέλει να σε κερδίσει με την προσπάθεια του, δεν θέλει να σε έχει χωρίς να νιώθει ότι το αξίζει.
__________________
2.
Γεια σου Α μπα!
Δεν ξέρω αν έχεις δει τις ταινίες Zeitgeist, τις είδα πρόσφατα και με προβλημάτισαν πάρα πολύ. Είναι από τις ταινίες που με επηρέασαν πολύ και με έκαναν να αμφισβητήσω πράγματα τα οποία θεωρούσα αυτονόητα.
Για να βοηθήσω και όσους δεν τις γνωρίζουν, η πρώτη ταινία έχει 3 ενότητες, η πρώτη είναι σχετικά με τον Χριστιανισμό και τις θρησκείες γενικότερα, η 2η με την 9/11 και η 3η με την τεράστια δύναμη των τραπεζιτών και των δυνατών του καπιταλισμού.
Στην 2η ενότητα ουσιαστικά υποστηρίζει ότι η πτώση των Δίδυμων Πύργων έγινε από τους ίδιους τους Αμερικάνους. Ξέρω, θυμίζει θεωρία συνομωσίας και μεγάλη κιόλας αλλά παραθέτει πολλά και πειστικά στοιχεία. Ή πολύ αληθοφανή τουλάχιστον. Πιστεύεις ότι μπορεί όντως να έχει γίνει κάτι τέτοιο, και αν όχι τότε πώς αναιρείς τα όποια στοιχεία παραθέτει η ταινία;
Συγγνώμη αν σου φάνηκε γελοία η ερώτηση αλλά με έχει προβληματίσει πάρα πολύ και ήθελα την γνώμη σου.- Zeitgeist
Όταν πρέπει να επιχειρηματολογήσω ενάντια σε θεωρίες συνωμοσιών βουλιάζει η καρδιά μου από τη στενοχώρια και την απογοήτευση. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι αυτό που τις κάνει τόσο ακαταμάχητες, τόσο ελκυστικές που εξαπλώνονται σαν φωτιά στα αγριόχορτα. Καταλαβαίνω το εύπεπτο, το εύκολο που λύνει ένα εκατομμύριο προβλήματα με τη μια, (η λέσχη Μποντιμπίλντινγκερ φταίει για τα πάντα, ή οι φαρμακοβιομηχανίες κρύβουν το φάρμακο για τον καρκίνο), οπότε δεν χρειάζεται να κουράσει κανείς το κεφαλάκι του – αλλά να είναι μόνο αυτό; Η τεμπελιά; Αφού χρειάζεται ένα σωρό ενέργεια για να κάνεις κόψε ράψε ένα σωρό αποσπάσματα για να χτίσεις την ανοησία, ένα σωρό παραδοχές, αρκετός κόπος να εντοπίσεις όλους τους σαλεμένους που δηλώνουν «επιστήμονες» και έχουν χάσει την άδεια τους προ πολλού και γράφουν κατεβατά που τους γελοιοποιούν ακόμη περισσότερο. Κάτι άλλο είναι που τις κάνει τόσο ελκυστικές και ανθεκτικές, και δεν έχω καταλάβει ακόμη τι.
Το άλλο που δεν έχω καταφέρει ακόμη να εξηγήσω είναι το εξής – υπάρχει τόση ανισότητα και προφανής, καταγεγραμμένη αδικία, τόσος θάνατος στον κόσμο. Γιατί χρειάζεται να βγάλουμε από το μυαλό μας κι άλλη αδικία; Δεν είναι αρκετά θλιβερό, συντριπτικό, ότι υπήρξε η ομάδα του Μπιν Λάντεν που έκανε αυτό το σχεδόν υπεράνθρωπο σχέδιο για να σκοτώσει μαζικά ανθρώπους άοπλους, φέρνοντας την φρίκη και την καταστροφή, που έφερε κι άλλη φρίκη και καταστροφή; Είναι καλύτερα αν το έκαναν οι Αμερικάνοι στους πολίτες τους; Γιατί; Τι είδους ανακούφιση δίνει αυτή η εξήγηση, και είναι τόσο αγαπητή πια; Ή, δε μας φτάνει η φρίκη του καρκίνου; Γιατί να θέλουμε να πιστέψουμε κι από πάνω ότι υπάρχει φάρμακο αλλά μας το κρύβουν; Δεν είναι πιο ανακουφιστικό να σκεφτόμαστε το προφανές, το απτό, ότι η επιστήμη κάνει βήματα προς την αντιμετώπιση;
Άρα ούτε η ανακούφιση εξηγεί αρκετά καλά το φαινόμενο των θεωριών συνομωσίας. Δεν έχω βρει την απάντηση επειδή δεν την έχω ψάξει, είναι βέβαιο ότι υπάρχει, και αν διαβάσω, θα καταλάβω. Όμως με στενοχωρεί τόσο πολύ αυτό το θέμα, είναι τόσο μεγάλο εμπόδιο για κάθε κοινωνία, αφήνει τόσο κόσμο αμόρφωτο, ευάλωτο σε υποσχέσεις, στα χέρια τσαρλατάνων που φτάνουν μέχρι τα υπουργεία, που δεν αντέχω να διαβάσω για τις αιτίες. Θα αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει ελπίδα να σκοτωθούν επιτέλους αυτές οι θεωρίες, και θέλω να ελπίζω ακόμα.
__________________
3.
Γεια σου Α μπα! Με έχεις βοηθήσει, χωρίς να το ξέρεις σε πολύ δύσκολες καταστάσεις και θα ήθελα να σε ευχαριστήσω γι' αυτό. Πέρασα πρόσφατα κατάθλιψη σε συνδυασμό με διαταραχές πανικού και με τη βοήθεια του ψυχολόγου, αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Αυτά τα αναφέρω, για να σου δώσω-όσο αυτό είναι δυνατό-μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Ένα θέμα που τριγυρνάει στο κεφάλι μου εδώ και χρόνια είναι η εικόνα μου και πιο συγκεκριμένα, το βάρος μου. Ήμουν πάντοτε πολύ αδύνατη. Εμένα δε με ενοχλεί, ίσως γιατί έχω συνηθίσει να βλέπω αυτήν την εικόνα στον καθρέφτη. Με ενοχλούν και με επηρεάζουν όμως τα σχόλια των άλλων. Εκπλήσσομαι με το θάρρος-θράσος(?) ατόμων, με τα οποία δεν έχουμε καμία οικειότητα, που θεωρούν σωστό να κάνουν σχόλια τύπου "καλέ τι μικροσκοπική που εισαι. τρως καθόλου?", "είσαι πολύ αδύνατη, πρέπει να πάρεις λίγο βάρος". Το αποκορύφωμα όμως είναι τα σχόλια που εκθειάζουν τις γυναικείες καμπύλες, για το μοναδικό λόγο ότι αρέσουν στους άντρες κι ότι οι αδύνατες τους απωθούν, λες και ζήτησα τη γνώμη τους. Και παρεμπιπτόντως, αυτά μου τα λένε και παχουλά άτομα, αλλά ποτέ δεν τους είπα "κι εσύ χάσε κανένα κιλό, θα σου πήγαινε", αν και το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Δυστυχώς έχω ανασφάλειες και με ενδιαφέρει αρκετά η γνώμη των άλλων. Συμβουλεύτηκα διατροφολόγο, ο οποίος μου είπε ότι δε χρειάζεται να πάρω βάρος, γιατί αναλογικά με το ύψος μου, δεν είμαι λιποβαρής (είμαι κοντούλα). Αλλά επειδή το ήθελα πολύ-τον έπρηξα για την ακρίβεια- μου έγραψε μια διατροφή για να πάρω 4-5 κιλά. Πώς αντιμετωπίζεις όμως αυτά τα σχόλια? Με προσβάλλουν, με κάνουν να αισθάνομαι άσχημη και δεν μπορώ να τα προσπερνάω, χωρίς να με αγγίζουν. Πώς απαντάς κάτι αποστομωτκό? Ξέρω ότι τρέφομαι σωστά, είμαι υγιής και ειλικρινά το σώμα μου μου αρέσει, αλλά στεναχωριέμαι και η ήδη χαμηλή αυτοπεποίθησή μου επηρεάζεται. Πώς να το διαχειριστώ? Θα ήθελα να διαβάσω τη δική σου τοποθέτηση πάνω σε αυτό. Να περνάς τέλεια, σε φιλώ.- Annie
Το θράσος αντιμετωπίζεται μόνο με θράσος. Αν δεν έχεις, είναι δύσκολο να αποκτήσεις, αλλά όχι αδύνατο (γίνεται κανείς καλύτερος με τα χρόνια – η υπερέκθεση βοηθάει). Πολλές απαντήσεις υπάρχουν. «Τρώω ό,τι θέλω και δεν παχαίνω, ωραίο, ε;» Ή «έχω πλεονεκτήματα στο κρεβάτι γιατί είμαι πολύ ευκίνητη». Δεν έχει τόση σημασία τι θα πεις, αλλά πώς θα το πεις. Αν εσύ είσαι άνετη, θα τους κοπεί η φόρα. Μην περιμένεις να είναι όλοι καλοί μαζί σου. Όλοι δεχόμαστε επιθέσεις και χοντράδες από αγνώστους, όλοι. Ο καθένας ακούει κάτι άλλο, αλλά κανείς δεν γλιτώνει. Δεν είναι τα κιλά το θέμα σου, είναι ότι πιστεύεις ότι η γνώμη των αγνώστων έχει σημασία.
Για να γίνεις άνετη, πρέπει να φτιάξεις το θέμα της αυτοπεποίθησης. Το κυριότερο θέμα με την αυτοπεποίθηση είναι το εξής: δεν χτίζεται μέσα από τους άλλους. Μόνη σου θα το κάνεις, με κόπο και προσπάθεια, και όταν φτάσεις σε ένα καλό σημείο, τότε θα διαλέξεις πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους, και μόνο η δική τους άποψη θα σε επηρεάζει. Συνεχίζεις με τον ψυχολόγο; Να συνεχίσεις. Έκανες πολλά άλματα, συνέχισε, θα σε βοηθήσει πολύ.
__________________
4.
Ρε συ διαβάζω παιδιά 20 χρονών που σου γράφουν ότι φοβούνται μήπως δε βρουν ποτέ έναν άνθρωπο να κάνουν σχέση και χαμογελάω. Όχι χαιρέκακα, αλλά σκέφτομαι τη γιαγιά μου, που μου κάνει παράπονα επειδή την παίρνει τηλέφωνο η φιλενάδα της η Πινιώ, 83 ετών και ~20 χρόνια χήρα, και της λέει τα γκομενικά της με τον κύριο Παντελή, 75 χρονών πιπίνι, και μετά τη ρωτάει (τη γιαγιά μου) καλά βρε Τασία μου, να σε ρωτήσω τώρα ειλικρινά, από τότε που πέθανε ο Χαράλαμπός σου εσένα δε σου λείπει το σεξ; Και διαολίζεται η γιαγιά μου αλλά τι να της κάνω. Βλέπεις αυτή είναι κυρία, πρέπει να μένει μέσα στο σπίτι και να πλέκει. Και η Πινιώ πηγαίνει εκδρομούλες με το αμόρε. Θέλω να πω, όποιος ψάχνει, βρίσκει, όποτε κι αν του έρθει η φώτιση να ψάξει. Όρεξη να 'χουμε, και να γελάμε με τις γιαγιάδες και τους παππούδες (ασχέτως ηλικίας) που διαολίζονται όταν αναφέρονται τα σεξουαλικά. Αυτό, δεν έχω ερώτηση. Ή μάλλον μισοέχω, πόσο ωραία είναι η ηλικία μετά τα 30;! Νομίζω δεν το λέμε αρκετά αυτό (εσύ το λες, το ξέρω), πρέπει να το φωνάζουμε, γιατί πολύ έχει δαιμονοποιηθεί για τις γυναίκες! Είναι υπέροχη ηλικία, κορίτσια!
Preach, sistah.
__________________
5.
Παρακολουθείς το blog της Chiara Ferragni ;ή κάποιο άλλο fashion blog; Έχω πάθει κόλλημα τελευταία
Όσο μου αρέσουν τα ωραία και καλοραμμένα ρούχα, άλλο τόσο αδιαφορώ για αυτούς που τα φοράνε. Αν θελήσω ποτέ να λατρέψω προνομιούχους ανθρώπους με φανταχτερές φορεσιές, θα προτιμήσω τη βασιλική οικογένεια.
__________________
6.
Παλιά ήσουν περισσότερο κυνική ή λιγότερο; γιατί; να είσαι καλά! <3- Bb
Είμαστε σίγουροι ότι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει «κυνικός;»
«Κυνικός: που χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη συναισθηματικής ή ηθικής ευαισθησίας, που εκδηλώνει τις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τις προθέσεις του χωρίς καμία προσπάθεια μετριασμού της δυσαρέσκειας που μπορεί να προκαλέσει, με πλήρη περιφρόνηση και αδιαφορία προς τους κοινά αποδεκτούς κανόνες ευπρέπειας ή ηθικής.»
Για το Θεό. Δεν ταυτίζομαι με τίποτα από όλα αυτά. Αν είμαι έτσι και δεν το καταλαβαίνω, δεν είμαι κυνική, είμαι ψυχοπαθής.
__________________
7.
Λένα γεια! Θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Πως καταλαβαίνει κάποιος ότι έχει τις δυνατότητες να γίνει συγγραφέας? Εννοώ δεν είναι κάτι που το σπουδάζεις οπότε πως ξέρεις ότι είσαι ικανός κ έχει τα εφόδια να γράψεις ένα βιβλίο. Διαβάζω πολύ γενικά και υπάρχουν στιγμές (κυρίως στο άκυρο τελείως) που μου έρχεται μια ιδέα και σε λίγα λεπτά την έχω αναπτύξει στο μυαλό μου και σκέφτομαι 'Ρε συ, κοιτά να δεις, αυτό θα γινόταν ωραίο βιβλίο!'. Αυτά τα 'επεισόδια' μπορεί να μην εμφανιστούν καθόλου για κάποιους μήνες αλλά σε μια εβδομάδα π.χ. να μου έρθουν 3-4 ιδέες. Τι με συμβουλεύεις να κάνω? Πιστεύεις πως έτσι ίσως καταλαβαίνει κάποιος ότι μπορεί να γράψει ή λέω βλακείες? Κ άντε και αποφασίζεις να γράψεις, πως το οργανώνεις το όλο θέμα, πως γνωρίζεις το στυλ γραφής που πρέπει να χρησιμοποιήσεις, σε ποιον το δίνεις να το διαβάσει, που απευθύνεσαι? Ελπίζω στις πολύτιμες συμβουλές σου! Είσαι τέλεια!
Ευχαριστώ πολύ! Καταρχάς, μπορείς να το σπουδάσεις. Δημιουργική γραφή λέγεται. Δεν υπάρχει πανεπιστημιακό τμήμα αφιερωμένο στο θέμα στην Ελλάδα (νομίζω), αλλά υπάρχουν σεμινάρια στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ας πούμε. Υπάρχουν και πολλά άλλα, από άλλους φορείς, ιδιωτικούς και δημόσιους. Εφόδια μπορείς να αποκτήσεις, αν θέλεις πραγματικά. Υπάρχουν άπειρα εγχειρίδια, άπειρες ασκήσεις γραφής, ακόμη και online.
Καταλαβαίνεις ότι έχεις δυνατότητες να γίνεις συγγραφέας, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που καταλαβαίνεις αν έχεις δυνατότητες να κάνεις οτιδήποτε στη ζωή σου. Οτιδήποτε. Η δημιουργική σκέψη για κάθε δουλειά (η «ιδέα» όπως το λες, για τη συγγραφή) είναι το 2%. Το υπόλοιπο είναι δουλειά, δουλειά, δουλειά. Στα λόγια του Andy Borrowitz, if you wanna be a writer, you have to fucking write. Γράψε, γράψε, γράψε, γράψε. Διάβασε, διάβασε, διάβασε, και γράψε, γράψε, γράψε. Το ποιος θα το διαβάσει να σε απασχολήσει αφού έχεις γράψει κάτι που πιστεύεις ότι θα έπρεπε να το διαβάσει κάποιος. Βιάζεσαι.
(ΥΓ. Δεν θέλω να σε αποπάρω, είναι η ειλικρινής μου άποψη, μια και θέλεις συμβουλή. Αν δεν έχεις απαντήσεις στο πώς οργανώνεις ένα θέμα και πώς γνωρίζεις το στυλ γραφής που πρέπει να χρησιμοποιήσεις, δεν έχεις διαβάσει αρκετά βιβλία, ή, αν έχεις διαβάσει αρκετά, δεν τα έχεις διαβάσει σε βάθος, δεν τα έχεις αναλύσει μέσα σου, δεν έχεις καταλάβει πώς λειτουργούν, ποια είναι η ούγια τους. Αυτά τα θέματα φυσικά μπορείς να τα διδαχθείς, αλλά –για μένα- ένας συγγραφέας πρέπει να είναι σε θέση να τα μάθει διαβάζοντας άλλους συγγραφείς.)
σχόλια