Μια Συνθήκη (της Γενεύης) που, μετά την άθλια συμφωνία επαναπροώθησης με την «ασφαλή» όσο ένα τσακμάκι στα χέρια τρίχρονου Τουρκία, είναι πια κι επίσημα «νεκρό γράμμα», αφήνοντας καμιά πενηνταριά χιλιάδες ψυχές μαντρωμένες στα αζήτητα κι εκτεθειμένες στην πυρά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Είχε, βέβαια, προηγηθεί η οιονεί κατάργηση της Συνθήκης Σένγκεν και της ελεύθερης μετακίνησης στην επικράτεια της Ε.Ε. για τους μη Άριους (σόρι, μη Ευρωπαίους...). Μια διαρροή επικών διαστάσεων (Panama Ρapers), η οποία ξεβρακώνει ξανά την ευτέλεια, την υποκρισία και την ασυδοσία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού-καζίνο που επιμένει να ποζάρει ως ΤΙΝΑ (=There Ιs No Alternative και πέη μπλε). Με έντονο ελληνικό ενδιαφέρον, βεβαίως, και τον πολυτάλαντο πρώην σαμαρικό σύμβουλο Σταύρο Παπασταύρου να διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το «ζωντανό» σίκουελ του «Ράφτη του Παναμά», πλάι στον Πούτιν, στον Ποροσένκο, στον Πλατινί, στον Μουμπάρακ και στον Τσάκι Τσαν. Οι αποκαλύψεις, βέβαια, αφορούν και κάμποσες χιλιάδες «αξιοσέβαστες» εταιρείες, ανάμεσά τους οι UBS, HSBC, Commerzbank, HSH Nordbank...
Έτερη «μυστήρια» διαρροή βγάζει φόρα παρτίδα τους ωμούς εκβιασμούς του ΔΝΤ, προσφέροντας ταυτόχρονα ιδεολογική «σανίδα σωτηρίας» σε μια μεταλλαγμένη κυβέρνηση, έτοιμη πια να υπογράψει περίπου τα πάντα, ακριβώς όπως οι προηγούμενες. Μια άκυρη αντιπολίτευση θυμάται ξαφνικά να κηρύξει «ανένδοτο», αλλά δεν φαίνεται να πείθει ούτε εαυτήν. Ένας διάσημος ξένος εικαστικός αναλαμβάνει καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ κι εξοστρακίζεται πριν καν αλέκτωρ λαλήσει, χάρη τόσο στην ατζαμοσύνη (του ίδιου και του ΥΠ.ΠΟ.) όσο και σε μια πρωτόφαντη και όχι πάντα αθώα καλλιτεχνική «πανστρατιά» με φαιόχρωμους, σεμνότυφους κι εθνοκάπηλους σπόνσορες. Νέο Grexit εν όψει, αθλητικό αυτήν τη φορά, επειδή βασικά –αν έχω καταλάβει καλά– μια επίσης πνιγμένη στα σκάνδαλα UEFA γυρεύει και την πίτα σωστή και τον σκύλο χορτάτο. Κι όλα αυτά ενώ τα «φουσκωμένα» ραβασάκια της εφορίας είναι ήδη στον δρόμο, ενώ ταυτόχρονα προαναγγέλλονται κι άλλα εξοντωτικά «μέτρα-φωτιά», προκειμένου να κλείσει μια ακόμα αμφίβολη συμφωνία με τους δανειστές. Όλα αυτά τα «ωραία», δε, μέσα στο πρώτο μόλις πενθήμερο του Απριλίου!
Δεν απαιτείται, τέλος, να είσαι «τέρας» εξυπνάδας ώστε να αντιληφθείς ότι ο συνεχιζόμενος μνημονιακός παραλογισμός της ακραίας λιτότητας χωρίς ανάπτυξη και της ανελέητης φορολογίας στου ίδιου πάντοτε κασίδη το κεφάλι μόνο αυτοεκπληρούμενες προφητείες εξυπηρετεί, όχι πραγματικούς ανθρώπους, μήτε χώρες.
Είναι αναμφίβολα πονηροί οι καιροί και οι εξελίξεις, διεθνείς κι εγχώριες, θυελλώδεις. Οι μεθυστικές ευωδίες της άνοιξης, που μπήκε πια για τα καλά, ευφραίνουν νου, καρδιά κι αισθήσεις, αλλά εδώ, στην πάλαι ποτέ χώρα της χαρωπής πορτοκαλιάς, που ακριβώς αυτή την εποχή ανθοφορεί, δεν προκάνουμε μήτε να την οσμιστούμε. Το χειρότερο, δυσκολευόμαστε πια πολύ να διακρίνουμε ποιος είναι ο «καλός», ποιος ο «κακός» και ποιος ο «άσχημος», παραπονιότανε ένας φίλος. Εδώ, όμως, διαφώνησα. Γιατί και μπορούμε αλλά και πρέπει.
Δεν χρειάζεται να είσαι τζιμάνι για να αντιληφθείς ότι η νέα κατάσταση πραγμάτων στο Αιγαίο ακυρώνει κάθε έννοια σεβασμού και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημιουργώντας ένα εξαιρετικά αρνητικό προηγούμενο. Την ακυρώνει ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το 99% όσων προορίζονται για απέλαση «ορθώς» επαναπροωθούνται, εφόσον η δημοκρατία υποτίθεται ότι θεμελιώνεται ακριβώς πάνω στον σεβασμό της προσωπικότητας και των δίκαιων του καθενός μας ξεχωριστά. Είναι τεράστια ξεφτίλα για την Ευρώπη, την Ελλάδα κι ακόμα περισσότερο για την Αριστερά, όπου ακόμα κυβερνά ή συγκυβερνά, οι εικόνες μιας «διεθνούς ταξιαρχίας» ένστολων να συνοδεύουν δέσμιους υπό απέλαση πρόσφυγες και μετανάστες, φορώντας ιατρικές μάσκες, προωθώντας, έτσι, την καλλιέργεια ενός φοβικού κλίματος ευρύτερης συναίνεσης στην καταστολή που θέμα χρόνου είναι να πάρει αμπάριζα και τους εγκλωβισμένους...
Δεν είναι ανάγκη να είσαι φωστήρας για να διαπιστώσεις πόσο μεγάλοι κανάγιες είναι όσοι μας κουνάνε επιτακτικά το λιπαρό τους δάχτυλο ότι «ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας», μεμφόμενοι ως «ντεμοντέ», ανορθολογικά(!) κι αντιαναπτυξιακά θεμελιώδη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ενόσω εκείνοι (οι σαιξπηρικοί «happy few» του 1%) θησαυρίζουν για εφτά ζωές, συσσωρεύοντας ελεγχόμενης νομιμότητας υπερκέρδη σε off shore φορολογικούς παραδείσους, όπου η λιτότητα, η διαφάνεια και η περίφημη «φορολογική συνείδηση» που απαιτούν εκβιαστικά απ' όλους εμάς συνιστούν εξωτικά ανέκδοτα. Βρήκα, μάλιστα, πολύ εύστοχο το τελευταίο εξώφυλλο του «Charlie Hebdo» με κεντρικό τίτλο «Οικονομική Τρομοκρατία» (μπρος στην οποία η Αλ Κάιντα και ο ISIS μοιάζουν σχολικές συμμορίες) και κάτι λεχρίτες να κρατάνε πλακάτ με την επιγραφή «Je suis Panama»! Να, όμως, που η ξιπασιά, ο αμοραλισμός και η απύθμενη απληστία τους ήδη πλέκουν το σχοινί που κάποτε θα τους κρεμάσει, και όχι μόνο μεταφορικά... (φόρος τιμής εδώ, βέβαια, στους απανταχού «αλήτες-ρουφιάνους» και τη Wikileaks που τους ξεσκέπασαν).
Δεν απαιτείται, τέλος, να είσαι «τέρας» εξυπνάδας ώστε να αντιληφθείς ότι ο συνεχιζόμενος μνημονιακός παραλογισμός της ακραίας λιτότητας χωρίς ανάπτυξη και της ανελέητης φορολογίας στου ίδιου πάντοτε κασίδη το κεφάλι μόνο αυτοεκπληρούμενες προφητείες εξυπηρετεί, όχι πραγματικούς ανθρώπους, μήτε χώρες. Ας τους τελειώσουμε, πριν μας τελειώσουν.
Το άρθρο είναι από την έντυπη έκδοση της LIFO.
