Άλλη μία Κυριακή απο τις συνηθισμένες που προσπαθώ απεγνωσμένα να μην σε σκέφτομαι. Να μην σκέφτομαι όσα έγιναν, όσα ειπώθηκαν μα κυρίως όσα ένιωσα. Και αναρωτιέμαι γιατί ένας άνθρωπος να εύχεται να μην είχε ζήσει ποτέ κάποια πράγματα που τον έκαναν να νιώσει έστω και για λίγο τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο πάνω στην γη; Γιατί να θέλει να νεκρώσει μέσα του ένα κομμάτι της καρδίας του;
Αλήθεια αν μου το έλεγες πριν 7 μήνες θα σου έλεγα ότι όλα αυτά είναι κλασσικές υπερβολές των μικρών, κλαψιάρικων, δήθεν ερωτοχτυπημένων (και wanna be πληγωμένων) κοριτσιών. Όμως, γιατί αισθάνομαι να πνίγομαι κάθε φορά που σε σκέφτομαι; Γιατί παρακαλάω να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ και να μην είχα έρθει ποτέ εκείνο το μεσημέρι σπίτι σου; Γιατί κάθε φορά που σε βλέπω τρέμω και αισθάνομαι αυτή την ανόητη ενόχληση στον θώρακα; Αφού με κατέστρεψες, σε πίστεψα σαν ηλίθια και αφέθηκα σαν ηλίθια x2 .
Και στην τελική , αφού όλα τα βράδια δεν σήμαιναν τίποτα για σένα και όλα αυτά που έλεγες δεν τα εννοούσες γιατί με βασάνιζες τόσο καιρό; Γιατί ασχολιόσουν μήνες ολόκληρους που έλειπα στο εξωτερικό; Η κλασσική καβάτζα λοιπόν; Και να σκεφτείς ότι κορόιδευα όλες εκείνες τις γυναίκες που ήταν θύματα και έμεναν σε καταστάσεις που δεν τους άρεσαν επειδή υποστήριζαν ότι " δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς".
Και έγινα χειρότερη από όλες, αξιολύπητη, pathetic που λένε και στο χωριό μου, μην μπορώντας να βγάλω την εικόνα σου από το μυαλό μου. Μου είπαν, όμως, πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα και θα έρθει και αυτή η στιγμή και για μένα που θα σε βλέπω και θα λέω " ήσουν πολύ ηλίθια κορίτσι μου". Ελπίζω τουλάχιστον.
Μέχρι τότε ας ακούσω το damn your eyes που θα με βοηθήσει πολύ να σε ξεπεράσω... (κλασσικά βράδια Κυριακής)
σχόλια