Το άρθρο του τέως υπουργού Ανδρέα Ανδριανόπουλου στο Liberal έχει τον ειρωνικό τίτλο «Μπράβο στο Λονδονιστάν» και λέει σε κάποιο σημέιο:
«Δεν γνωρίζω τον (νέο Δήμαρχο) Κάν και δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω τις θέσεις και τις απόψεις του. Ούτε και την γνώμη του για την θρησκεία αλλά και για την θέση του Ισλάμ γενικά στην κοινωνία.»
Έχοντας γράψει αυτό θα μπορούσε να κάνει δύο πράγματα:
1) Να σταματήσει να γράφει και να πει «δεν έχω ιδέα για το θέμα, οπότε δεν θα σας παραδώσω το άρθρο». Ή
2) Να τρέξει να διαβάσει έστω στα πεταχτά πέντε πράγματα ώστε να ξέρει ποιες είναι οι θέσεις του Δημάρχου, η γνώμη του για τη θρησκεία και το Ισλάμ.
Προσπάθησε να κάνει κριτική στους ακραίους Ισλαμιστές, τσουβάλιασε όλους τους Άραβες και ακόμα και τον αριστερό, προοδευτικό Δήμαρχο Καν, και τελικά αντί να ευαισθητοποιήσει προκάλεσε γέλιο. Εκτός αν ήταν εξαρχής αυτός ο σκοπός του...
Δεν έκανε κανένα απ' τα δύο. Έχοντας παραδεχτεί ότι δεν ξέρει καν αν ο νέος Δήμαρχος είναι Ισλαμιστής ή εχθρός των Ισλαμιστών, παίρνει ως δεδομένο ότι μάλλον είναι το πρώτο, και συνεχίζει κάνοντας μια συναρπαστικά άκυρη ανάλυση, βασισμένη σε υποθέσεις.
Να το περίφημο άρθρο:
Προ καιρού ταξιδεύοντας με τρένο για το Κέμπριτζ έγινα μάρτυρας μιας μάλλον περίεργης εμπειρίας. Στο σταθμό του Φίντσμπουρι Πάρκ, όπου και το μεγαλύτερο - και διασημότερο για τα ακραία κηρύγματα που φιλοξενεί - τζαμί της Βρετανίας, αισθάνθηκα πως βρέθηκα στην καρδιά άξαφνα της Αραβίας. Δεκάδες μουσουλμάνοι με κελεμπίες και μαντήλες (οι γυναίκες) επιβιβάσθηκαν στο τρένο μιλώντας με θόρυβο σε άγνωστες γλώσσες και διαλέκτους και χειρονομώντας έκδηλα αντι-βρετανικά. Τα μεγάλα ποσοστά μουσουλμάνων στη χώρα δεν κρατιούνται πλέον κάτω από την επιφάνεια. Αναρωτήθηκα για το μέλλον και για τις προοπτικές της Αγγλικής κοινωνίας. Από πλευράς νοοτροπίας, πολιτιστικής ισορροπίας και συνοχής κυρίως.
Την απάντηση την πήρα ουσιαστικά χθες. Όταν το Λονδίνο, που πολλοί αποκαλούν -σε πολλά σημεία της γης- Λονδονιστάν (έχει εκδοθεί και βιβλίο με αυτό τον τίτλο) επέλεξε για Δήμαρχο έναν πολιτικό του Εργατικού κόμματος μουσουλμάνο, Πακιστανικής καταγωγής. Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου το τελευταίο βιβλίο του Ουέλμπεκ "Η Υποταγή". Που είναι η ερμηνεία, στην ουσία, της λέξης "Ισλάμ". Δεν γνωρίζω τον Κάν και δεν είμαι σε θέση να αξιολογήσω τις θέσεις και τις απόψεις του. Ούτε και την γνώμη του για την θρησκεία αλλά και για την θέση του Ισλάμ γενικά στην κοινωνία. Αναρωτιέμαι όμως αν τις γνωρίζουν οι Λονδρέζοι που τον ψήφισαν. Αυτά τα πράγματα, Ισλάμ και δημοκρατία δεν πάνε μαζί. Σύμφωνα με την δημοσιευμένη γνώμη γνωστών Σαλαφιστών του Βελγίου αποτελούν όρους θεμελιακά αντιφατικούς. Σαν να λες "Εβραίος - Χριστιανός". Είναι κάτι δηλαδή που δεν γίνεται. Διότι απλούστατα το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκεία. Αλλά αποτελεί και πολιτικό σύστημα, ιδεολογία και τρόπο ζωής. Η Δημοκρατία στηρίζεται στην λαϊκή κυριαρχία - όπου ο λαός με την ψήφο του μπορεί να αλλάξει όλα όσα δεν του αρέσουν. Πως θα αλλάξει όμως τις διδασκαλίες, η τις εφαρμογές τους, του Προφήτη που έχουν σχέση με την καθημερινότητα, την οικονομική και την πολιτική ζωή;
Αν ο νέος Δήμαρχος του Λονδίνου είναι πιστός μουσουλμάνος σύντομα αυτές οι αντιφάσεις θα έλθουν στην επιφάνεια. Διότι θα κληθεί να αποφασίσει σε έκδηλα αντίθετες πραγματικότητες και επιλογές. Κι αν αυτός αποφύγει το δίλημμα, δεν θα τον αφήσουν να ξεφύγει οι φανατικοί. Που σε κάθε περίπτωση θα του θυμίζουν το χρέος κάθε καλού πιστού του Αλλάχ και την ανάγκη να εργασθεί για να προώθησε αυτές τις αρχές και τις ιδέες. Οι κάτοικοι του Λονδίνου θα έπρεπε να μπορούν να απαντήσουν σε ένα απλό ερώτημα. Τι στάση κράτησε ο κ. Κάν μετά τις εγκληματικές επιθέσεις στο λεωφορείο και το μετρό του Λονδίνου; Έλαβε μέρος σε κινητοποιήσεις καταδίκης των εγκληματιών η περιορίσθηκε σε κάποια μαζική γενική δήλωση - και σε τίποτα; Η πραγματική στάση κάποιου μουσουλμάνου απέναντι στη τζιχάντ που έχουν κηρύξει οι φανατικοί διακρίνεται και από τον τρόπο δημόσιας αποκήρυξής της. Αν ο νέος Δήμαρχος του Λονδίνου δεν έχει μέχρι σήμερα κινηθεί έμπρακτα εναντίον των ισλαμιστών οι εκλογείς του θα εισπράξουν αυτό που τελικά επέλεξαν. Την σταδιακή μετατροπή της πόλης τους δηλ. σε μια εκσυγχρονισμένη Λαχώρη στην καρδιά της Ευρώπης. Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν...
Στο τέλος του άρθρου του, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος δεν παραλείπει να διαφημίσει το βιβλίο του για το... "δημοκρατικότατο" Αζερμπαϊτζάν! [*Μόλις κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, "ΑΖΕΡΜΠΑΙΤΖΑΝ: Κυρίαρχος στο Σταυροδρόμι της Ευρασίας". (Μια ανάλυση της συναρπαστικής αυτής χώρας με ενδιαφέρον ιστορικό, οικονομικό, πολιτικό και διπλωματικό. Μια κοινωνία μουσουλμανική με πετυχημένα περιθωριοποιημένο όμως το ακραίο Ισλάμ).]
Διαβάζοντας το «Μπράβο στο Λονδονιστάν», καταλαβαίνω σε ένα βαθμό τους φόβους του Ανδριανόπουλου σχετικά με τους σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές, μόνο που με το απλούστερο google search θα μάθαινε ότι ο Δήμαρχος Καν ΔΕΝ είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όταν εξελέγη τις προάλλες δήλωσε: "Είμαι Δυτικός και όποιος πολεμάει την Δύση, πολεμάει εμένα". Η γυναίκα του δε φορά μαντίλα, ο ίδιος είναι απ' τους πιο αριστερούς του Εργατικού Κόμματος. Επίσης ψήφισε υπέρ των γκέι γάμων (και δέχτηκε απειλές από σκληροπυρηνικούς Ισλαμιστές) ενώ έχει εκδοθεί και fatwa εναντίον του από Ιμάμη ο οποίος αποκήρυξε τον Καν λέγοντας πως δεν μπορεί πια να θεωρείται Μουσουλμάνος.
Η ογκώδης άγνοια του Ανδριανόπουλου για τον Καν, που ξεκινά με την θρασύτατη φράση «Δεν γνωρίζω τον Κάν» (μάθε τον) δεν είναι το μόνο πρόβλημα στο άρθρο. Ο δημοσιογράφος Λεωνίδας Αντωνόπουλος γράφει για τον πρώην υπουργό και νυν απολογητή του διεφθαρμένου καθεστώτος του Αζερμπαϊτζάν: «Τόσες στερεότυπες αηδίες, ψευτοειρωνείες και (εσκεμμένα;) λάθη με αφορμή την εκλογή ενός πολιτικού για τον οποίο δεν έχει ιδέα -και το ομολογεί, δεν είναι αυτός το θέμα του άλλωστε αλλά οι Άραβες- μαζεμένες σε ένα άρθρο.Η δυσφήμιση του εαυτού του έχει καταντήσει.»
Ο συγγραφέας Κυριάκος Αθανασιάδης τονίζει: «Ας ξεχωρίσω ένα από τα πολλά χονδροειδώς ρατσιστικά μαργαριτάρια:
"Μιλώντας με θόρυβο σε άγνωστες γλώσσες και διαλέκτους". Πώς γίνεται να μιλάς μια γλώσσα που σου είναι άγνωστη;»
Πραγματικά, πολλές φράσεις του Ανδριανόπουλου, όπως αυτή με το έγκλημα μερικών ξένων να μιλούν «με θόρυβο» και σε «άγνωστες» στον ίδιο γλώσσες, ή η ακόμα καλύτερη "Χειρονομώντας έκδηλα αντί-βρετανικά"! προκαλούν χάχανα αντί για προβληματισμό. (Όπως σχολίασε ειρωνικά κάποιος: "Το να το λες Φίντσμπουρι Παρκ (αντί Φίνσμπουρι) είναι όντως έκδηλα αντιβρετανικό ;)")
Ακόμα και το «Σαν να λες "Εβραίος - Χριστιανός". Είναι κάτι δηλαδή που δεν γίνεται!» ακούγεται γελοίο αν σκεφτούμε τον Χριστό, τη μητέρα του, τους Δώδεκα Αποστόλους και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους.
Προσπάθησε να κάνει κριτική στους ακραίους Ισλαμιστές, τσουβάλιασε όλους τους Άραβες και ακόμα και τον αριστερό, προοδευτικό Δήμαρχο Καν, και τελικά αντί να ευαισθητοποιήσει προκάλεσε γέλιο. Εκτός αν ήταν εξαρχής αυτός ο σκοπός του...
