Του Γιώργου Τσάμπρα από το music paper
Βράδυ Παρασκευής 12 Ιανουαρίου 2013
Μουσική σκηνή. Λιμάνι πολιτισμού – σε όποια λέξη θέλετε, βάλτε εισαγωγικά. Εκτός κέντρου. Εμφάνιση γνωστού τραγουδιστή.
Ώρα 10 το βράδυ...
Είσοδος: 28 ευρώ το άτομο. Φυσικά, με ποτό. Αλλοίμονο...
Αίθουσα: 150 ατόμων. Φαίνεται όμως ότι μπορούν να χωρέσουν και... 400.
Θέση: Με την πλάτη στην αίθουσα και στη σκηνή. Στην τελευταία σειρά πριν την έξοδο. Για την ακρίβεια, πίσω γωνία, με θέα την είσοδο.
Η πόρτα «Θερίζει». «Θα την κλείσουμε μόλις αρχίσει» σε καθησυχάζουν.
Γυρίζεις το λαιμό σου να δεις το ξεκίνημα.
Το βλέπεις αισιόδοξα... Για να δούμε... Πόση ώρα αντέχει ένας άνθρωπος με γυρισμένο λαιμό;
Τελικά... Προτιμάς να βλέπεις τη σκηνή από την τζαμαρία – καθρέφτη του τοίχου.
Ώρα 11...
Το πρόγραμμα ξεκινά. Η πόρτα δεν κλείνει.
Χειμώνας βαρύς.
Σε λίγο...
Η σκηνή δεν... φαίνεται.
Πάχνη από το κρύο; Όχι.
Ο λαιμός σου καίει.
Βήχας βαρύς.
Σηκώνεσαι. Βηματίζεις στο μικρό κενό πίσω απ' την πόρτα.
Ο τοίχος σε προστατεύει κάπως απ' το κρύο και ο καπνός είναι λιγότερος.
Μελαχρινή γκαρσόνα:
- Είστε ο κ.....
- Ναι!
- Να σας κεράσουμε κάτι;
- Όχι, ευχαριστώ!
- Σας ενοχλεί ο καπνός;
- ...και το κρύο.
Η ευγενέστατη γκαρσόνα χαμογελάει αμήχανα. Σαν να εκλαμβάνει την παρατήρηση για φιλοφρόνηση. Τρέχει να φέρει τα κεράσματα.
Ξανακάθεσαι. Ευτυχώς το μπουφάν σου είναι πίσω απ' την καρέκλα σου. Αλλά με τα πόδια τι γίνεται;
Ώρα 12 και μισή...
«Όμορφη Πόλη, φωνές, μουσικές, απέραντοι δρόμοι...» επιμένει ο τραγουδιστής.
Κι εσύ να αγωνίζεσαι να προστατέψεις τον... αγκώνα σου και τη... μύτη σου.
Από τη... μύτη της γόβας της κυρίας που κάθεται λοξά δεξιά σου σε υπερυψωμένο σκαμπό. Ο αγώνας γίνεται πιο δύσκολος όταν αποφασίζει να χορέψει καθιστή τσιφτετέλι το ... «Εφτά νομά, σ' ένα δωμά.».
Προσπαθείς να μη χαλάσεις τη βραδιά σου...
Και οι πίσω σου το ίδιο κάνουν... Παρ' ότι ψιθυρίζουν κι εκείνοι ότι μπάζει.
- «Εκείνος πρέπει να 'ναι ο μαγαζάτορας...»
Περιφέρεται με ...κασκόλ και παρακολουθεί το λαό Του, με βλοσυρό βλέμμα...
Ο τραγουδιστής σπουδαίος. Και η ορχήστρα...
Μόνο που... δεν ακούγονται... Είναι πολύ δυνατά. Παραμορφώνει.
Αλλά το κοινό, χειροκροτεί. Δε βαριέσαι!
Ώρα 2...
Ο τραγουδιστής ευχαριστεί το κοινό
Και τον «φιλόξενο» χώρο
Που «τέτοιοι μας κάνουν υπερήφανους» ή κάτι τέτοιο...
Αποχώρηση.
Τα στοιχεία στα χέρια κάθε ενδιαφερόμενου.
σχόλια