Για το σατανικό βλέμμα του Μάικλ Φελπς προς τον αντίπαλο του, τον νοτιοαφρικανό Λε Κλος έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα: αυτό το γεμάτο μίσος βλέμμα έγινε viral, έγινε σκίτσο, έγινε meme, ακόμη και τατουάζ από φανατικούς θαυμαστές του χρυσού αγοριού της κολύμβησης.
Εκείνο, όπως που ποτέ δεν έγινε, ήταν μια σαφής εξήγηση για το τι μπορεί να πυροδότησε αυτό το γεμάτο μίσος και κακία βλέμμα από έναν άνθρωπο που δεν έχει συνηθίσει τους λάτρεις του σπορ σε τέτοιες αντιδράσεις.
Για λογαριασμό του Φελπς, πήρε τον λόγο και μέσω της ιστοσελίδας Inc.com, ο δημοσιογράφος και σύμβουλος επικοινωνίας μεγάλων επιχειρήσεων, Gene Marks, ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου περιέγραψε με απλά λόγια κάτι που όλοι έχουμε βιώσει, ένα όχι και τόσο κολακευτικό συναίσθημα, αλλά λίγοι παραδεχόμαστε, όταν η κουβέντα φτάνει εκεί: μίσος, καθαρό μίσος, παραγωγικό, διοχετευμένο στα σωστά «κανάλια».
Δεν μιλάμε για το μίσος που μπορεί να σκοτώσει κάποιον ή να κάνει κακό στους ανθρώπους με τη βιβλική έννοια, αλλά για εκείνο το καλώς εννοούμενο μίσος (ναι, υπάρχει και τέτοιο σημειώνει ο δημοσιογράφος στο άρθρο του) που μας θυμώνει και μας παρακινεί να δώσουμε το καλύτερο μας ή να αποτρέψουμε μία πιθανή επίθεση στα κεκτημένα μας.
«Τι μας δείχνει λοιπόν αυτή η φωτογραφία; Υψηλή αυτοσυγκέντρωση, κάποιου είδους περισκεψη. Αποφασιστικότητα. Ίσως να είναι απλώς θυμωμένος με κάτι που πληκτρολόγησε λάθος σε ένα tweet ή που περίμενε να γίνει ο καφές του, χωρίς να έχει καν βάλει μπρος την καφετιέρα. Ελάτε, δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, αλλά είναι κάτι πιο σκοτεινό απ’ όλα αυτά. Όταν ρωτήθηκε, ο Φελπς απάντησε ότι δεν σκεφτόταν κάτι συγκεκριμένο εκείνη τη στιγμή. Ότι ήταν αλλού, σε έναν δικό του κόσμο. Κι ότι αυτή η έκφραση δεν είχε να κάνει με τον αντίπαλο του που έκανε χαλαρό ζέσταμα ακριβώς μπροστά του. Είπε πως απλώς προετοιμαζόταν ψυχολογικά για τη μεγάλη κούρσα. Και φυσικά ούτε εγώ ούτε εσείς καλύπτεστε με αυτή την απάντηση. Γιατί πολύ απλά το #PhelpsFace έχει να κάνει με το μίσος. Όλοι το καταλάβαμε, τώρα ας το παραδεχθούμε και ας το… αγκαλιάσουμε. Γιατί το μίσος, διοχετευμένο στον σωστό δρόμο μπορεί να είναι και κάτι καλό», γράφει μεταξύ αστείου και σοβαρού ο δημοσιογράφος, (αλλά απολύτως σοβαρά). Και συνεχίζει:
«Παρά τα όσα λέει δημοσίως, ξέρω ότι ο Φελπς ασπάζεται αυτό που γράφω. Μπορεί και να συμπαθεί τους συναθλητές του. Αλλά όταν έρχεται η ώρα του ανταγωνισμού, απλώς τους σιχαίνεται. Τους μισεί τον καθέναν ξεχωριστά. Θέλει να πάθουν όλοι κράμπα μέσα στο νερό. Συγκεντρώνεται στο πώς θα τους εξαφανίσει. Την ώρα της κούρσας είναι καρχαρίας, μαχητής, ανταγωνιστής. Ξέρει ότι οι αληθινοί νικητές, οι χρυσοί ολυμπιονίκες, την ώρα της μάχης δεν είναι καλά παιδιά. Σας φαίνεται αυτή η έκφραση του προσώπου του γκριμάτσα καλού παιδιού; Όχι, βέβαια. Και αυτό δεν είναι κακό. Οι περισσότεροι είμαστε καλοί άνθρωποι. Έχουμε παιδιά και μας αρέσει να μιλάμε με τους γείτονες, απολαμβάνουμε τα όσα μας δίνει η ζωή και όλα καλά. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να κάνουμε τη δουλειά μας, να διακριθούμε σ’ αυτήν, τα πράγματα αλλάζουν. Οι περισσότεροι δεν θα κάνουμε βρωμιές. Θα πάμε με την αξία μας. Αλλά εκείνο που τροφοδοτεί τη μηχανή μας είναι η διάθεση μας να επικρατήσουμε. Δεν είναι κάτι προσωπικό με τους αντιπάλους μας. Δεν μισούμε τον κόσμο, εννοείται. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα κακό με το να μισείς κάποιον στο επαγγελματικό πεδίο. Είναι το λεγόμενο παραγωγικό μίσος, αυτό που μας κάνει να κερδίζουμε, να μένουμε συγκεντρωμένοι στο παιχνίδι, να νιώθουμε ζωντανοί. Κι αυτός είναι και ο λόγος που ο Φελπς κέρδισε τόσα χρυσά στην καριέρα του. Δεν είναι κακό να μισείς με αυτό τον τρόπο. Θα έπρεπε να το κάνουμε όλοι».
Με στοιχεία από το Inc.com
σχόλια