Ή που δεν πέρασες γενικά, που έχασες το στόχο της μέχρι τώρα ζωής σου για λίγα μόρια. Ή που απλά δε νιώθεις καλά με τον εαυτό σου και την βαθμολογία σου. Μέτρα τα ΔΕΝ.
Δεν είσαι λάθος, δεν είσαι λιγότερο έξυπνος, δεν είσαι ανεπαρκής, δεν είσαι απαραίτητα κομπλεξικός όπως πιστεύουν οι πολλοί. Ο λόγος που δεν συμμερίζεσαι την ευτυχία των άλλων είναι επειδή δε βίωσες ποτέ μέχρι σήμερα την ίδια πολυπόθητη "επιτυχία", όπως κι αυτοί δε νιώθουν την "αποτυχία" σου -σε εισαγωγικά και τα δύο, διότι το παιδαγωγικό μας σύστημα έχει δώσει λάθος έννοια σ' αυτές τις λέξεις.
Δεν θα ήσουν αιώνια ευτυχισμένος σε αντίθετη περίπτωση. Ενδέχεται να ανήκεις στο 95% των υποψηφίων που θα κατέληγαν ή έχουν ήδη καταλήξει να κάνουν κάτι που δεν τους γεμίζει στην καλύτερη περίπτωση, τους αδειάζει στη χειρότερη.
Δεν φταίει τόσο το ότι οι άλλοι προχωρούν ενώ εσύ μένεις πίσω όσο το ότι βιώνεις αρκετά πιο νωρίς και με μηδαμινή εμπειρία το ίδιο συναίσθημα που βιώνει και ο μέσος πτυχιούχος μόλις τελειώσει τη σχολή του: και τώρα τι; Τι θα κάνω; Τι θα συμβεί;
Δεν είναι το τέλος του κόσμου, αυτή είναι η απάντηση. Δεν χάθηκε κανείς. Δεν ξέμεινες από εναλλακτικές, απλά δεν είσαι καθόλου καλά ενημερωμένος -όπως δεν ήσουν κι όταν συμπλήρωνες το μηχανογραφικό σου, μη γελιόμαστε- δε ξέρεις τι σου γίνεται εν ολίγοις. Δεν είσαι μόνος. Δυστυχώς, αυτό είναι το φυσιολογικό.
Δεν σε αντιπροσωπεύουν τα μόρια που έβγαλες. Η προσπάθεια σου παίζει ένα μεγάλο ρόλο σ' αυτά, αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Όσοι σου πουν το αντίθετο για να σε βγάλουν χαζό ή τεμπέλη μάλλον δε σκέφτονται αρκετά.
Δεν σε αντιπροσωπεύουν τα μόρια που έβγαλες. Η προσπάθεια σου παίζει ένα μεγάλο ρόλο σ' αυτά, αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Όσοι σου πουν το αντίθετο για να σε βγάλουν χαζό ή τεμπέλη μάλλον δε σκέφτονται αρκετά.
Δεν είναι το πανεπιστήμιο φυσική συνέχεια του Λυκείου, δεν παίρνουν πτυχίο όλοι όσοι περνάνε σε υψηλόβαθμες σχολές, δεν έχουν πλέον σημασία τα χαρτιά περισσότερο από εσένα τον ίδιο και το ενδιαφέρον που δείχνεις για την επιστήμη σου. Η σχολή στην οποία θα πέρναγες δεν είναι σχολείο, είναι το μέρος στο οποίο θα μάθεις ότι το διάβασμα θα είναι μόνο η αρχή, ότι το αντικείμενο σου μπορεί να σου δείξει τι θα κάνεις ή/και τι δεν θα κάνεις την υπόλοιπη ζωή σου. Και κυρίως ότι από 'δω και στο εξής δε θα κάνεις μόνο ένα πράγμα. Με το να μην είσαι ήδη εκεί σου δίνεται η ευκαιρία να το συνειδητοποιήσεις, να πάρεις μπρος και προετοιμαστείς καλύτερα για πολλά ευτράπελα. Θα επανέλθω σ' αυτό.
Δεν δίνουν κωλόχαρτα τα ΤΕΙ, όπως διάβασα πρόσφατα. Αν δεν είσαι χωριάτης με την κακή έννοια τότε οφείλεις να ξέρεις πως τα ΤΕΙ ανήκουν στα ΑΕΙ, συγκεκριμένα στον δεύτερο, τεχνολογικό κλάδο της ανώτατης εκπαίδευσης -εξου κι η ρετσινιά- τα πτυχία τους είναι ισόβαθμα με των πανεπιστημίων -επιπέδου 6 σύμφωνα με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων- κάποια τμήματα διαθέτουν δικά τους μεταπτυχιακά προγράμματα και αρκετοί απόφοιτοι τους φεύγουν στο εξωτερικό με την ίδια ευκολία που φεύγουν και οι πανεπιστημιακοί -βλ. Erasmus, πρακτική, άλλα μεταπτυχιακά. Απλά μάθε το και ξεκόλλα, δεν έχει νόημα να δοκιμάσεις να το εξηγήσεις στη θείτσα σου ή στη γειτόνισσα, δε τις αφορά άλλωστε.
Δεν έχει όμως σημασία ούτε το πανεπιστήμιο ούτε το ΤΕΙ, καθότι όντας ανενημέρωτος, όπως είπα, ξεκίνησες μάλλον το διάβασμα στραβά. Στόχος δεν είναι να είσαι καλύτερος απ' όλους τους άλλους. Στόχος είναι να είσαι ο καλύτερος σου εαυτός σε αυτό που αγαπάς. Να νιώθεις καλά με τα όσα κάνεις. Αυτοί που διαπρέπουν, από πανεπιστήμια ή ΤΕΙ (για ΙΕΚ δε μπορώ να μιλήσω λόγω έλλειψης προσωπικής εμπειρίας), με τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά, τις δουλειές, τα εξωτερικά, τις υποτροφίες κλπ. ΔΕΝ είναι αυτοί που μετρούσαν τις ώρες που διάβαζαν, είτε αυτές ήταν 3 είτε 24. Ήταν αυτοί που διάβαζαν αυτό που γούσταραν. Αυτοί που βρήκαν από νωρίς το 100% τους, το υπέρτατο κόλλημα, το κίνητρο που τους ταιριάζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι το ζητούμενο ρε φίλε...
Εσύ όπως είπα μάλλον ανήκεις στο 95% των υπολοίπων που σήμερα καλείται να αποφασίσει και να δώσει εξετάσεις για να καθορίσει το μέλλον του ενώ μέχρι χθες το μόνο που ήξερε ήταν να διαβάζει για το σχολείο. Που δε πήρες στα σοβαρά το σχεδόν ανύπαρκτο μάθημα του επαγγελματικού προσανατολισμό μέχρι που οι καθηγητές σου σε πήγαν βόλτα στο κοντινότερο πανεπιστήμιο και νόμιζες πως προσανατολίστηκες, που δεν ξέρεις ότι υπάρχουν ιδιωτικοί σύμβουλοι που ειδικεύονται σ' αυτόν τον τομέα, ότι έχουν γραφτεί βιβλία με λίστες σχολών που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν. Όταν λέω ότι είσαι τέρμα "άβγαλτος", δε το λέω με κακία. Το λέω επειδή πριν -ίσως και μετά- το μηχανογραφικό δεν είδες ούτε ένα πρόγραμμα σπουδών για τις σχολές που υπογράμμισες στα φυλλάδια με τις περσινές βάσεις.
Δεν κέρδισες και δεν έχασες τίποτα...ακόμα ίσως. Το μόνο που έμαθες απ' τις πανελλήνιες είναι να κοιτάς όσα δεν κατάφερες -γνώση ιδιαίτερα άχρηστη- κι όχι όσα κατάφερες ή όσα μπορείς ακόμα να καταφέρεις. Ρώτα, μάθε, δοκίμασε, γίνε επιτέλους αυτό που λέμε "ψαγμένος", ο "μέσα σ' όλα" της παρέας σου. Για να κάνεις συνειδητοποιημένες επιλογές και αποδοτικό διάβασμα πρέπει να ξέρεις που βαδίζεις και ποιες είναι οι επιλογές σου. Ασχολήσου με διάφορα, κυρίως με πράγματα που σ' αρέσουν. Βρες δουλειά, αν όχι, γίνε εθελοντής και θα γνωρίσεις φίλους ζωής – μπορείς να γνωρίσεις τέτοιους και εκτός αμφιθέατρου. Μαγικό; Ταξίδεψε αν μπορείς. Κόψε κίνηση στη σχολή που πέρασες, αν είναι εφικτό, δες από πρώτο χέρι τι παίζει κι εκεί. Παρακολούθησε μαθήματα γνωστών σου, μάθε τι σόι μαθήματα κάνουν στις δικές τους σχολές, πάνε μαζί με τον φίλο σου στη γραμματεία του για να γραφτεί, βρίστε μαζί τον πρώτο παραταξιακό που θα σας την πέσει. Όταν θα φτάσει η ώρα της δικής σου εγγραφής δε χρειάζεται να πας σαν χαμένος.
Πανελλήνιες θα διεξάγονται για πολλά χρόνια ακόμα σ' αυτή τη χώρα. Όταν και αν και όσες φορές ξαναδώσεις, δε θα είναι ευκολότερες. Εσύ όμως θα είσαι καλύτερος.
Ως τότε, καλές εμπειρίες.
Με εκτίμηση,
#815
σχόλια