Μέσα στον όλο πανικό της εξεταστικής, μαζί με τους φίλους μου με τους οποίους διαβάζουμε μαζί στο διάλειμμα από το εξοντωτικό διάβασμα, ανοίξαμε σήμερα να δούμε τις βάσεις. Καμαρώσαμε και συγχαρήκαμε στα τηλεφωνήματα αδέρφια, ξαδέρφια, φίλους και γνωστούς που κατά τα κλισέ «ανταμείφθηκαν οι κόποι τους» και «περάσανε» στη σχολή (πρώτης/δεύτερης/τελευταίας, πραγματικά αδιάφορο) επιλογής. Σαν να μανιτάρια, αμέσως, εμφανίστηκαν και τα άρθρα με τις συνεντεύξεις των αριστούχων. Και εκεί, τα κλισέ ήταν περισσότερα.
Η φωνή που σας μιλάει, ανήκει σε μια τεταρτοετή πλεόν φοιτήτρια πολυτεχνείου. Aριστούχος επί σειρά ετών στο σχολείο, θετική κατεύθυνση, άψογη στην αποστήθιση και πολύ καλή σε όλα τα μαθήματα. Ιδανικό υλικό για υποψήφια πανελληνίων.
Αυτό το άρθρο ΔΕΝ έχει απαραίτητα απεύθυνση στους τωρινούς αριστούχους. Θέλω όμως να έχει απεύθυνση στους μελλοντικούς αριστούχους και φοιτητές, και κυρίως σε όλα τα άτομα που τώρα ακονίζουν τα μαχαίρια τους για να μπουν στο στάδιο με τα λιοντάρια της Φυσικής και των Μαθηματικών Κατεύθυνσης, των Αρχαίων, της Έκθεσης και όλων των άγριων θηρίων των Πανελληνίων.
Η φωνή που σας μιλάει, ανήκει σε μια τεταρτοετή πλεόν φοιτήτρια πολυτεχνείου. Aριστούχος επί σειρά ετών στο σχολείο, θετική κατεύθυνση, άψογη στην αποστήθιση και πολύ καλή σε όλα τα μαθήματα. Ιδανικό υλικό για υποψήφια πανελληνίων. Στις πανελλήνιες δεν έγραψα άψογα, αλλά πάρα πολύ καλά και το αποτέλεσμα με αντάμειψε, περνώντας στη σχολή επιλογής μου με την πρώτη. Όμως στερήθηκα γαμώτο.
Στερήθηκα βόλτες, ύπνο, παρέες. Στερήθηκα τους γονείς μου που κάθε βράδυ με περιμένανε να γυρίσω από το φροντιστήριο, κατάκοπη, για τη συνηθισμένη κουβέντα των 2 λεπτών πριν αποχωρήσω για να διαβάσω. Στερήθηκα τις βόλτες μετά το σχολείο με τις φίλες μου, στερήθηκα ένα ήσυχο απόγευμα για να πάω να σκοτώσω μια ώρα μόνη μου στην πλατεία. Στερήθηκα όλα τα σαββατοκύριακα που ήθελα να κοιμηθώ 2 ώρες παραπάνω, αλλά έπρεπε να σηκωθώ νωρίς το πρωί του Σαββάτου για να διαβάσω για το διαγώνισμα της Κυριακής στο φροντιστήριο. Λαχταρούσα να έρθει η Παρασκευή και να βγω με την παρέα μου να πιούμε ένα ρακόμελο, η μόνη έξοδος της εβδομάδας. Και ερωτώ; Πού είναι το κακό στο να παραδεχτείς ότι όντως έκανες όλες αυτές τις στερήσεις;
Δεν ξέρω γιατί να προσπαθείς να δημιουργήσεις μια ψεύτικη εικόνα στο μυαλό όλων των νέων υποψηφίων. Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και ξεκούραση και βόλτες. Πρέπει πολλές φορές να υπερνικήσεις τον εαυτό σου, να παλέψεις με κλάματα, πείσματα, ενοχές, απογοητεύσεις, κρίσεις, τάσεις φυγής. Να πειστείς ότι δεν πρέπει να τα παρατήσεις, ότι ακόμα και μια φορά ακόμα διάβασμα αυτή τη σελίδα θα σου αποφέρει αποτέλεσμα... την ώρα που κοιτάς τις ώρες στο ρολόι απέναντι σου να περνάνε δίχως έλεος, σπρώχνοντάς σε βίαια μια ώρα πιο κοντά στην εξέταση. Οι κρίσεις και ο πόνος για όσα χάνεις και στερείσαι, η αδικία, θα σου χτυπήσουν την πόρτα, ακόμα και αν έχεις πρόγραμμα.
Κανείς δεν θα σου δώσει συγχαρητήρια για το με πόσο λίγο κόπο κατάφερες όσα κατάφερες. Σε άλλους τομείς της ζωής, ίσως. Στις πανελλήνιες, καλώς, κακώς, χειρίστως, μετράει δυστυχώς το αποτέλεσμα. Κανείς δεν είπε ότι είναι δίκαιο. Όμως η προσωπική σου επιτυχία δεν θα μειωθεί αν παραδεχτείς όλα όσα σε οδήγησαν εκεί. Δεν σε έφτασε καμία μαγική δύναμη εκεί που έφτασες, παρά μόνο οι δικές σου δυνάμεις και όσα θυσίασες στην πορεία. Το αποτέλεσμα, για να το φτάσεις, θέλει οργάνωση και πάλη. Και αυτό δυστυχώς κανένα «πρόγραμμα που δεν μου στέρησε τίποτα» δεν πρόκειται να σου το προσφέρει.
Για αυτό, νέοι υποψήφιοι, μην περιμένετε πολλά. Μην περιμένετε βόλτες και χαλάρωση. Σας εγγυώμαι πως αυτή τη χρονιά, ο μεσημεριανός σας ύπνος θα είναι μια πολυτέλεια. Ο βραδινός επίσης. Τα Σάββατα και οι Κυριακές ένα άγχος. Οι γιορτές σας αφιερωμένες στο διάβασμα. Ο πιο παρηγορητικός μου καφές ήταν ένα μεσημέρι Κυριακής μετά από τρεισήμισι ολόκληρες ώρες ασταμάτητου γραψίματος σε ένα διαγώνισμα Χημείας κατεύθυνσης, που ως παράπλευρη απώλεια είχε να μην μπορέσω να κουνήσω τον καρπό μου για το επόμενο δίωρο. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ένα 100% στην Χημεία κατεύθυνσης στις πανελλήνιες. Αυτή τη στιγμή σας γράφω από το φοιτητικό μου σπίτι. Ήταν όλες αυτές οι στερήσεις μια θυσία που άξιζε να γίνει; Ω ναι. Αξίζουν όλες τον κόπο, μια προς μια. Αρματωθείτε πλήρως για τη δύσκολη χρονιά που σας περιμένει. Και, αριστούχοι της επόμενης χρονιάς, όταν του χρόνου με το καλό σας έρθει μια κάμερα και ένα μικρόφωνο μπροστά σας, να πείτε την πάσα αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος. Για όλους αυτούς που στερήθηκαν.
25/8/16
σχόλια