Με τα δικά της λόγια:
Η Iris δεν βαφτίστηκε Ίρις – το διάλεξε μάλλον από την πετριά της να έχει ξανά ένα σπάνιο όνομα. Της αρέσει ενίοτε να νιώθει ότι κάνει ασυνήθιστες επιλογές, ίσως επειδή τα περισσότερα πράγματα πάνω της είναι συνηθισμένα (και ανάξια αναφοράς). Προσώρας, είναι απολύτως συμβιβασμένη στα επαγγελματικά και εντελώς ασυμβίβαστη στα προσωπικά. Αγία-προστάτιδα των απανταχού ντελιβεράδων. Ο οργανισμός της δεν παράγει μητρικό φίλτρο αλλά ελάχιστοι την πιστεύουν, επειδή είναι λέει τρυφερός άνθρωπος (λες κι έπρεπε να'ναι ο Gilles de Rais - άμα πενηνταρίσει θα την πιστέψουν, πού θα πάει). Η στήλη της αρέσει πρωτίστως λόγω της διάδρασης με ανθρώπους πιο ξεχωριστούς από την ίδια.
__________________
1.
Αγαπητή Ά,μπα,
ήθελα να ρωτήσω για μια σχέση που έχω εδώ και πολλά χρόνια. Είναι μια κατάσταση on - off από τα χρόνια του γυμνασίου ακόμη. Ποτέ δεν ήταν αποκλειστική ή κάτι τέτοιο, εγώ ήμουν ανέκαθεν ερωτευμένη, ακόμη κι αν και οι δύο αφιερώναμε μπόλικο χρόνο κι αυτός πάντα προσπαθούσε να με προσεγγίζει, πάντα σπάγαμε, είτε γιατί δεν ήθελα εγώ άλλο το φλου, είτε γιατί κι εκείνος έλεγε ότι είμαστε καλύτερα ως καθαρά φίλοι. Μετά από χρόνια παύσης, τώρα που γίναμε φοιτητόπουλα, σε κάποιες διακοπές, ξαναβρεθήκαμε. Εγώ νόμιζα ότι είμαι άνετη αλλά τελικά όταν μια σχέση δομείται μ'ένα τρόπο, δεν αλλάζει εύκολα. Με την επιστροφή μας στην καθημερινότητα (μένουμε πολύ μακριά πια), και να τα τηλεφωνήματα και να η ανάγκη να ξαναβρεθούμε. Κι άρχισε να κερδίζει πάλι έδαφος. Θεωρώ πως πάντα έχω έναν έρωτα μέσα μου γι'αυτόν και μια καλή διάθεση, αρκεί να μου τα βγάλεις προς τα έξω. Ξαναβρεθήκαμε κιόλας, περάσαμε τέλεια. Κάποια στιγμή μου το 'πε ότι δεν είναι των σχέσεων, δεν απασχολήθηκα και πάλι αλλά σιγά σιγά άρχισα να το επεξεργάζομαι. Αυτό, που εμένα τελικά μου είναι αρκετός, δεν ισχύει απ'την ανάποδη, όσο κι αν φαινόταν έτσι. Άργησα να τον ακούσω. Ένα βράδυ, όταν βρέθηκε η αφορμή, είπα με μια - δυο λέξεις τι νιώθω (αυτός λέει δεν ξέρει να μου πει τι νιώθει). Δεν έγινε θέμα, δεν το 'κανα θέμα, but it's there. Κι εγώ αδυνατώ να το συζητήσω περαιτέρω. Είμαι μέρες που έχω σταματήσει να βλέπω τα πράγματα από ένα ροζ συννεφάκι. Δεν έχει αλλάξει ο ίδιος τόσο απέναντί μου, αλλά έχω αλλάξει εγώ κι ο τρόπος που το βλέπω. Πλέον η καθημερινή επικοινωνία δε μου δίνει την άπειρη χαρά που μου έδινε. Τώρα χαλιέμαι και μάλιστα χαλιέμαι πολύ γιατί τα κρατάω μέσα μου και γιατί βρίσκω το γεγονός ότι θα ήθελα να με θέλει όπως κι εγώ, μάταιο. Μακάρι να μπορούσα να χαλαρώσω λιγάκι όπως πρώτα! Το πρωτόγνωρο επίσης για μένα είναι ότι έχω χάσει την ικανότητά μου να λειτουργώ την καθημερινότητά μου όπως κι αν είμαι ψυχολογικά. Μ'έχει πάρει από κάτω. Που δεν μπορώ να έχω ένα ολοκληρωμένο μήνυμα, ότι θέλω αυτό και να μπορώ να το πω. Ό,τι κι αν γίνει μετά. Γιατί "βολεύτηκα" κι εγώ στη μικρή μας παρέα... Οι ανάγκες μου καλύπτονταν με κάποιον τρόπο. Απλώς τώρα η συνεχόμενη μελαγχολία μού λέει ότι δεν μπορώ να το συνεχίσω έτσι. Ούτε να τον κάνω πέρα πάλι θέλω. Και είμαστε και ίσως μικροί για να απασχολούμαστε τόσο πολύ αλλά τα νιώθω! Είναι από τις περιπτώσεις που δεν εμπιστεύομαι κανέναν για να μου πει, ο καθένας πραγματικά (όπως κάνω κι εγώ φυσικά) τα βλέπει υπό το δικό του πρίσμα, που συνήθως δε μου λέει κάτι. Και κυρίως δεν εμπιστεύομαι εμένα και ό,τι σκέφτομαι, έχω πάψει να σκέφτομαι καθαρά προ πολλού. Θέλω να βγω απ'αυτή τη μανούρα. Βέβαια, αυτά να 'ναι τα προβλήματά μας!
Φιλιά πολλά :) –Κωνσταντίνα
Α, μπα:
Αν δεν εμπιστεύεσαι κανέναν για να σου πει, επειδή το βλέπει από το δικό του πρίσμα που συνήθως δεν σου λέει κάτι, γιατί έγραψες αυτή την αναλυτική ερώτηση εδώ, που θα σου απαντήσουν πολλοί, που μάλιστα δεν τους ξέρεις καν, οπότε δεν μπορείς να αξιολογήσεις την απάντηση τους σε συνάρτηση με αυτά που ξέρεις για τον χαρακτήρα τους;
Αν – και αυτό είναι το πιθανότερο – για κάποιο θέμα ακούς πάνω κάτω πάντα το ίδιο σχόλιο, τότε αυτό το σχόλιο πάνω κάτω είναι πετυχημένο. Πιστεύω ότι δεν θέλεις να ακούσεις τα σχόλια των άλλων, όχι επειδή είναι το πρίσμα τους που δεν σου λέει κάτι, αλλά επειδή ξέρεις τι θα σου πουν, και δεν σου αρέσει αυτό που σου λένε.
Αυτό που σου λένε είναι αυτό που θα σου έλεγα κι εγώ. Αλλά δεν χρειάζεται να το πω, γιατί ξέρεις. Ξέρεις, και δεν θέλεις ούτε να το βάλεις σε λέξεις, ούτε να το ακούσεις από άλλον.
Όταν βρίσκεσαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μέσα στη νύχτα, ή όταν ξυπνάς από κάποιου είδους άγχος, τότε, για λίγα δευτερόλεπτα, πριν προλάβεις να σκεφτείς με λέξεις αλλά βλέπεις μέσα σου με εικόνες και συναισθήματα, τότε, για λίγο ξέρεις απόλυτα και εντελώς ξεκάθαρα, και τι συμβαίνει στ' αλήθεια, και τι πρέπει να κάνεις. Η αλήθεια εμφανίζεται, και αν είναι δυσάρεστη, την σβήνουμε με λόγια και με κινήσεις. Την ημέρα δεν ξέρεις τι σκέφτεσαι επειδή σπαταλάς πολλή ενέργεια για να θολώσεις αυτό που κατά βάθος ξέρεις.
Αλλά θα το πω. Χαλιέσαι επειδή είναι ώρα να παραδεχτείς ότι τόσο καιρό πίστευες ότι έχεις κάτι που τελικά δεν έχεις. Δεν είναι εύκολο να το χωνέψεις. Θα το κάνεις όμως, με τον καιρό. Και τότε θα απαλύνει η πίκρα επειδή θα δεις ότι έτσι κι αλλιώς, το πού βρίσκεσαι είναι σχετικό με την αντίληψη σου. Κάθε φορά, έχεις ό,τι νομίζεις ότι έχεις.
Iris
Με μια φράση: Είσαι ερωτευμένη και θες αποκλειστική σχέση από μια μακροχρόνια καψούρα σου, που ζητά από σένα παρεούλα και συχνά κάτι σε fuck-buddy-λίκι.
Απ'όσο μας δίνεις να καταλάβουμε, δεν είναι μαζί σου ιδιαίτερα υποκριτής ή ψεύτης. Θέλει αυτό ακριβώς, τη «φλου» σχέση. Επειδή αυτό που θέλει είναι μια φλου κατάσταση ενίοτε σου λέει κάτι του στιλ «δεν ξέρω τι νιώθω». Όμως κι οι δυο ξέρετε τι νιώθει, όπως και τι νιώθεις εσύ. Απλώς εσύ ελπίζεις ενδόμυχα να ανακαλύψει ξαφνικά ότι νιώθει κάτι άλλο, κι εκείνος ελπίζει ότι θα συνεχίζεις να προσαρμόζεσαι στο τι θέλει αυτός.
Εύχεσαι να ήσουν «χαλαρή όπως πρώτα» αλλά έχεις πάψει να είσαι χαλαρή για τη σχέση σας από πολύ νωρίς. Απλώς τότε είχες υπομονή ελπίζοντας ότι θα ανταποδώσει τελικά τα αισθήματά σου – η υπομονή σου είναι που έχει αρχίσει να εξαντλείται, όχι η χαλαρότητα. Ελπίζω να εξαντληθεί σύντομα πλήρως, καθώς απ΄τα πιο δραστικά φάρμακα για τη θεραπεία του έρωτα χωρίς ανταπόκριση είναι το «ε άι σιχτίρ πια». Απομακρύνσου από τη πηγή, και προσπάθησε να πάρεις απόφαση ότι δε μπορείς να αλλάξεις τις επιθυμίες των άλλων, μόνο τις δικές σου. Στο εύχομαι ολόψυχα.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα!
Μια από τις πολύ καλές μου φίλες μυρίζει άσχημα συχνά (ιδρώτας, όταν βγάζει τα παπούτσια). Για να καταλάβεις όταν συμβαίνει αυτό και τυχαίνει να είναι σπίτι μου ανοίγω τα παράθυρα όταν τελικά φύγει. Μπορεί να φαίνομαι υπερβολική, αλλά πίστεψέ με η μυρωδιά είναι πιο άσχημη από άλλους όταν ιδρώνουν. Έχει το άλλοθι ότι είναι συνέχεια στο πόδι και δεν πηγαίνει σπίτι της συχνά, οπότε παρατείνει το μπάνιο.
Το θέμα της μυρωδιάς δεν έχει συζητηθεί ποτέ μεταξύ μας και προβληματίζομαι στο αν πρέπει να το συζητήσω μαζί της. Από τη μια φοβάμαι μη προσβληθεί και από την άλλη σκέφτομαι ότι μπορεί να μην αντιλαμβάνεται το βαθμό της μυρωδιάς και ενώ εγώ μπορεί να μη τη παρεξηγώ ,αν βρεθεί μ άλλους πιθανόν να προκαλέσει άσχημες εντυπώσεις. Γιατί η μυρωδιά στις κοινωνικές επαφές παίζει ρόλο όσο να ναι.
Να της το πω λοιπόν, με κίνδυνο να πληγωθεί και να παρεξηγηθούμε ή όχι ;
Υ.Γ. Την αγαπώ πολύ και θέλω το καλό της! –κανενας
Α, μπα:
Κατά κάποιο τρόπο το θέμα της προηγούμενης ερώτησης συνεχίζεται. Η ένταση και η ποιότητα μιας μυρωδιάς είναι τρομερά υποκειμενικό θέμα. Αυτό που για σένα είναι εντελώς ανυπόφορο, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι εντελώς ανύπαρκτο. Ακόμα και αρώματα πανάκριβα που κάποιοι βάζουν με περηφάνια, για κάποιους άλλους είναι αποπνιχτικά και φτηνιάρικα, και είναι αδύνατον να συμφωνήσουν μεταξύ τους οι μεν με τους δε. Ο καθένας βλέπει αυτό που βλέπει, και μυρίζει αυτό που μυρίζει. Ούτε μπορεί, ούτε θέλει, ούτε ενδιαφέρεται για το τι μυρίζει ο διπλανός του.
Η μυρωδιά παίζει τεράστιο ρόλο, κι ακριβώς γι'αυτό είναι τόσο υποκειμενικό θέμα. Η ίδια είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν αντιλαμβάνεται την δική της μυρωδιά. Όμως πριν φέρεις τον εαυτό σου και τη φίλη σου σε μια εξαιρετικά άβολη και αμήχανη θέση, σκέψου κατά πόσο είσαι εσύ ευαίσθητη σε μυρωδιές, πόσο συχνά λες ότι κάτι μυρίζει άσχημα (ενώ άλλοι δεν καταλαβαίνουν για τι μιλάς) και αν έχεις καταλάβει με κάποιο τρόπο ότι ανάλογες σκέψεις για τη φίλη σου έχουν κάνει κι άλλοι. Σκέψου ότι, ακόμα και αν καθυστερεί κάπως το μπάνιο, αν η μυρωδιά της είναι πιο έντονη από των άλλων, αν ιδρώνει πιο πολύ από τους άλλους, και αν φοράει καθαρά ρούχα, δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα.
Αν αποφασίσεις να βαδίσεις σε αυτό το μονοπάτι, ξεκίνα μιλώντας για τον εαυτό σου, ως προς πόσο σε ανησυχεί η δική σου μυρωδιά και πόσο πιστεύεις ότι αυτό επηρεάζει τη γνώμη των άλλων. Σε καμία περίπτωση μην της πεις ότι «οι άλλοι λένε» ή «κάποιοι λένε». Μίλα μόνο για την δική σου εμπειρία και αντίληψη, και προσπάθησε να είναι ευγενική, σύντομη και ξεκάθαρη. Μην το κάνεις πολύ θέμα με πολλές εισαγωγές, γιατί θα επηρεαστεί και από την δική σου παρουσίαση, και να είσαι προετοιμασμένη ότι μπορεί να αντιδράσει απότομα και ίσως και επιθετικά.
Για δες κι αυτό, έχει πολύ ενδιαφέρον.
Iris
Ωχ, τώρα τα 'πιασες τα λεφτά σου! Είμαι εξαιρετικά κακή σ'αυτά. Ντρέπομαι πάρα πολύ και δεν θα κατάφερνα ν'ανοίξω σχετική κουβέντα παρά μόνο με κάποιον που να έχουμε 1ου βαθμού εξ αίματος συγγένεια ή σοβαρό ερωτικό δεσμό.
Δεν ξέρω σε τι βαθμό η κατάσταση οφείλεται στην έλλειψη καθαριότητας ή σε πρόβλημα που έχει, και σίγουρα δε μπορώ να ξέρω αν θα παρεξηγηθεί ακόμη και με μια μικρή νύξη (θα μπορούσε να το πάρει σχετικά καλά έως να σε βγάλει τρελή, αγενή ή το περίφημο «υπερβολική»). Για τα πόδια προσωπικά φοβάμαι ότι θα κατέφευγα σε φθηνές δικαιολογίες, τύπου «ας τα πούμε έξω, έχω διάθεση να δω κόσμο», «δε χρειάζεται να ξεπαπουτσώνεσαι, είναι ασφουγγάριστα, θα λερώσεις τις κάλτσες σου», για σωματική οσμή γενικότερα δεν έχω ιδέα. Ελπίζω η Λένα να έχει κάποια καλύτερη πρόταση...
__________________
3.
Εχω θεμα. Ειμαι 43 ετών, μαμα, εργαζόμενη, γυμνάζομαι, φαίνομαι 33,συμπαθητικια θα ελεγα, αδύνατη, γεμάτο ενέργεια, ζωη, τα οποία τα οφείλω και στα δυο μωρα μου, που μονιμα τρέχω πισω τους. (Άργησα αλλά τα εκανα, γεροντοερωτας). Ε να, η παρένθεση ειναι το θεμα μου!
Γερνάω βρε Αμπα και αγαπητοί αναγνώστες και κριτές, και δεν θελω. Λεω στον σύζυγο για μια δυο αισθητικές επεμβάσεις και μου λεει δεν θελει γυναίκα πλαστική και οτι ειμαι μια κουκλα. Ο τσιγκούνης. Τι συζήτηση? μονόλογος και να τσουπ έρχονται και τα μικρα αντρακια και σιγοντάρουν το μπαμπα για το τι ομορφη μαμα εχουν. Αλλά δεν την εχουν. Με εχει πιασει το άγχος της δεύτερης ηλικίας. Γερνάω. Και υποτίθεται οτι τα εχω βρει με τον εαυτό μου και γνωρίζω για την φθορά και δεν ξερω πως να το αντιμετωπίσω.
Θα μου πεις, εδω ο κόσμος καίγεται και εσυ...καράβια αρμενίζουν. (Ετσι δεν παει αυτη η φράση ή ειμαι ευγενική;). Στην τελευταία συζήτηση του ζήτησα να μου βρει ψυχολόγο γιατι μου εχει γίνει εμμονή. Το θεμα ειναι οτι ειμαι εξωτερικό, κατέχω την γλώσσα αλλά αντε να εξηγησω τα ανεξήγητα στον ντοκτορ. Εχεις καμμια ιδεα? Μηπως θέλεις να μου γράψεις λόγια συμπόνιας. Λες να τα πιστέψω? -Η δεν ειμαι κικιρικου
Α, μπα:
Αν θεωρείς ότι στα σαραντατρία έχεις γεράσει, ότι έχεις μπει στη δεύτερη ηλικία, αν χρησιμοποιείς τη λέξη «γεροντοέρωτας» για γάμο γύρω στα σαράντα, και ζητάς από τον άντρα σου να «σου βρει» ψυχολόγο, τότε είσαι εβδομήντα με μυαλό δεκαεξάχρονης. Ακόμη και η ηλικία είναι κάτι το σχετικό.
Δεν είναι μάλλον τα λόγια συμπόνοιας που περίμενες. Συμφωνώ όμως στο ότι οπωσδήποτε πρέπει να πας σε ψυχολόγο, γιατί καμία εμμονή δεν είναι χρήσιμη εμμονή, και αυτή που έχεις εσύ δεν είναι χαριτωμένη, θα σε δυσκολέψει πάρα πολύ όταν αρχίσεις να γερνάς στ' αλήθεια, και δεν θα περάσει αν δεν την αντιμετωπίσεις. Η αποδοχή της φθοράς χρειάζεται ισχυρά θεμέλια προσωπικότητας. Άλλο η γνώση, και άλλο η αντιμετώπιση.
Τον ψυχολόγο πρέπει να τον βρεις μόνη σου.
Iris
Νομίζω αντιλαμβάνεσαι την έννοια της ηλικίας λίγο περίεργα (για άνθρωπος του 2016). Αποκαλείς (ψιλοαστεία-ψιλοσοβαρά, ίσως και χοντροσοβαρά) «γεροντοέρωτα» έναν, απ'ό,τι φαίνεται, επιτυχημένο γάμο επειδή δεν έγινε πάνω στο κατώφλι των 30, και νιώθεις άσχημα για τη μικρή ηλικία των παιδιών σου (τα οποία μάλιστα ήδη μιλάνε– φαντάσου τι θα έλεγες αν ήταν και νεογνά).
Από την άλλη λες ότι δείχνεις 10 χρόνια νεότερη, αλλά θες να κάνεις επέμβαση επειδή νιώθεις γερασμένη. Δε μπορώ να ξέρω σε τι ποσοστό όλα αυτά οφείλονται σε προσωπικά σου κολλήματα, και σε τι ποσοστό στις κοινωνικές επιταγές που απαιτούν από τις γυναίκες τη μόνιμη τελειότητα. (Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι μιλάμε για ποσοστό, και όχι άσπρο ή μαύρο.) Ακόμη κι αν ευθύνεται η πατριαρχεία, αυτή δεν προσωποποιείται στον άντρα σου, που σου λέει κάτι πολύ λογικό (και γλυκό) ο άνθρωπος.
Για να είμαι 100% ειλικρινής, δεν ανήκω στους ανθρώπους που καταδικάζουν απερίφραστα κάθε επέμβαση στην εξωτερική εμφάνιση, εκλαμβάνοντάς την ως προσβολή στη φύση και μη αποδοχή του αληθινού εαυτού σου. Τα δικά μου κριτήρια είναι πολύ λιγότερο ρομαντικά: πρώτον, αν αυτό που σε ενοχλεί είναι αρκετά σημαντικό για να μπεις στη διαδικασία (πχ. βρίσκω ανούσιο να ασχοληθεί κάποιος με τους λοβούς των αυτιών του) και δεύτερον, μπορεί να υπάρξει καλό, αληθοφανές αποτέλεσμα;
Για παράδειγμα, δεν είμαι αντίθετη στη ρινοπλαστική, για όποιον νιώθει πραγματικά την ανάγκη (αλλά χωρίς ακρότητες), ενώ η αυξητική στήθους μου φαίνεται πάντοτε άσχημη, γιατί τη βρίσκω πάντοτε εμφανή και αφύσικη. Στην ίδια κατηγορία βάζω και όλες σχεδόν τις προσπάθειες να καταπολεμηθεί ο χρόνος: Δεν δημιουργούν έναν άνθρωπο νεότερο, αλλά έναν άνθρωπο χωρίς ρυτίδες σε σημεία που είναι εμφανές ότι κανονικά θα είχε ρυτίδες. Αλλάζουν συχνά τη φυσιογνωμία, προσδίδουν γατίσιο βλέμμα σε στρογγυλομάτηδες ανθρώπους (ή το αντίστροφο), «σλαβικά» ζυγωματικά σε ανθρώπους με κοφτά μάγουλα, κλπ.
Αν ήμουν ο άντρας σου θα με τρομοκρατούσε η σκέψη να αλλάξει, δραστικά ίσως, η φυσιογνωμία της γυναίκας που αγάπησα, ενώ θα έβρισκα πολύ ευκολότερο να αποδεχτώ μερικές ρυτίδες που διαγράφονται στο γνώριμό μου πρόσωπο, που κουβαλούν πάνω τους τις εμπειρίες μας, που αποδίδουν αυτό που λέμε «χαρακτήρα».
Αν σου έχει γίνει έμμονη ιδέα, όντως θα πιάσουν πολύ περισσότερο τόπο τα λεφτά σε ψυχολόγο, παρά σε πλαστικό. Το θέμα της γλώσσας δεν θα με απασχολούσε. Σιγά τη σπάνια κι ανεξήγητη φοβία που θα δυσκολευτεί να συλλάβει ο ειδικός. (Η έκφραση είναι «Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν». Είναι αρκετά πιο ποιητική από την άλλη έκφραση με την οποία τη μπέρδεψες. :D )
__________________
4.
Πριν 3 χρόνια μπήκα σε γνωστό κρατικό νοσοκομείο της Αθήνας για να κάνω μία (τυπική) γυναικολογική εγχείρηση. Παρένθεση: μέχρι να βρω άκρη μου βγήκε η ψυχή, πέρασαν 2 μήνες που ρωτούσα συνέχεια σε διάφορα νοσοκομεία και ακόμα δεν είχα καταλάβει πώς ξεκινάς, ποιο είναι το πρώτο βήμα, για να μπεις στην λίστα των νοσοκομείων! Αδιανόητο... Ψάχνοντας το θέμα διαπίστωσα το άλλο γνωστό θέμα, ότι δηλ όλοι οι γιατροί ζητούσαν φακελάκι (να πω ότι οι γιατροί ήταν πολλοί σε αριθμό) πλην 2 εκ των οποίων ο ένας δεν είχε καλή φήμη και ο άλλος ναι μεν έπαιρνε φακελάκι αλλά δεν σε εκβίαζε. Δεν έλεγε δηλ πριν την εγχείρηση ότι θα μου δώσεις τόσα, αλλά το άφηνε στην δική σου ευχέρεια να του δώσεις ό,τι θέλεις μετά την εγχείρηση. Ζήτησα να μπω στη λίστα με το δικό του όνομα ως γιατρού που θα με εγχειρήσει, με έγραψαν και μου επισήμαναν ότι αν δεν δώσω φακελάκι θα περιμένω 2.5 με 3 μήνες ενώ αν δώσω θα εγχειριστώ την ερχόμενη εβδομάδα. Είπα ότι δεν είναι σοβαρή η περίπτωσή μου (το είχα επιβεβαιώσει σε 2 ιδιώτες γιατρούς) κι ότι θα περιμένω. Πράγματι λίγο πριν τους 3 μήνες με ειδοποίησαν και μπήκα στο νοσοκομείο.
Πριν 2 χρόνο ο πατέρας μου μπήκε σε άλλο γνωστό ιδιωτικό νοσοκομείο στην Αθήνα για τυπική εξέταση καρδιάς (είχε πάθει έμφραγμα στα 38, πέρυσι ήταν 69 χρονών). Τελικά η περίπτωσή του ήταν επείγουσα και έμεινε μέσα για τριπλό μπαιπας. Δεν πληρώσαμε φακελάκι λόγω συγγένειας. Από τις κουβέντες όμως μάθαμε ότι και εκεί όλοι παίρνουν φακελάκι πλην 2 (πάλι το νούμερο 2) γιατρών, τα ποσά μάλιστα που δίνουν είναι ταρίφα δηλ 4.000 ευρώ. Σε όποιον το έλεγα μου έλεγε ότι καλά κάνουν γιατί οι γιατροί δεν πληρώνονται καλά. Το θέμα είναι ότι το δημόσιο πλήρωσε για την εγχείρηση και την διαμονή στο νοσοκομείο συνολικά 12.000 ευρώ. Και το 1/3 να πάρει ο γιατρός δεν είναι καλά λεφτά για μία εγχείρηση που έκανε μέσα στην ημέρα;;
Πριν 8 μήνες ο αδερφός ενός γνωστού μου μπήκε σε γνωστό κρατικό νοσοκομείο για καρκίνο. Πήγαινα να τον δω. Και εκεί το φακελάκι πάει σύννεφο. Ο λόγος που ο ίδιος δεν έδωσε ήταν ότι τον παρακολουθούσε ο θείος του (αδερφός του πατέρα του) που ήταν στο νοσοκομείο οπότε δεν του πήρε λεφτά.
Όποτε κουβεντιάζω για το θέμα αυτό, για τα φακελάκια των γιατρών, όλοι συμφωνούν αλλά πες μου ρε Α, μπα πώς γίνεται οι ίδιοι να μην έχουν δώσει ποτέ φακελάκι; Και να έχουν την καλύτερη μεταχείριση από τους γιατρούς; Και να έχουν μπει στο νοσοκομείο το πολύ σε μία εβδομάδα από τότε που διαγνώστηκαν; Και να βρίσκουν κρεβάτι αμέσως; Για πες μου πώς γίνεται να τους έχουν πάει όλα θαυμάσια και κανείς γιατρός να μην τους έχει ζητήσει το περιβόητο φακελάκι; Εγώ λέω ότι δεν πληρώσαμε λόγω συγγένειας στην περίπτωση του πατέρα μου, δεν λέω ότι όλοι μας φέρθηκαν καλά, ούτε ότι όλοι φρόντισαν κι έκαναν το καλύτερο γιατί είναι θαυμάσιοι άνθρωποι.
Τι είναι αυτή η συμπεριφορά; Από πίσω δίνεις ΤΑ ποσά σε φακελάκια και από μπροστά λες ότι είναι καλοί άνθρωποι και τους φρόντισαν χωρίς να ζητήσουν τίποτα; Τι νοοτροπία είναι αυτή; Αισθάνονται ότι όταν δεν λένε την αλήθεια είναι με την σειρά τους καλά παιδιά; Ή απλά κάνουν και αυτοί την συνηθισμένη (ελληνική) δουλειά τους του δούναι και λαβείν και μετά συνεχίζουν τη ζωή τους με τον συνηθισμένο (ελληνικό) τρόπο τους της υποκρισίας;
Α, μπα:
Κι όμως, όπως φαίνεται, αναφέρεσαι σε τρία περιστατικά που ξέρεις από μέσα, και στα τρία για κάποιον λόγο τελικά κανείς δεν έδωσε φακελάκι. Δεν είναι οξύμωρο;
Φυσικά δεν υποστηρίζω ότι τα φακελάκια δεν υπάρχουν. Όμως σύμφωνα με μια μελέτη, φακελάκι δίνει το 39% και τα μεγάλα ποσά και τα μεγάλα παιχνίδια εξουσίας και εκβιασμού γίνονται κυρίως για τον καρκίνο, οπότε, ανάλογα με τις γνωριμίες και την τύχη σου, μπορεί πραγματικά να μην έχεις γνωρίσει κάποιον που έχει δώσει φακελάκι. Δεν λέω ότι έχεις οπωσδήποτε άδικο. Απλώς ότι είναι μέσα στις πιθανότητες. (Η μελέτη είναι εδώ)
Με την ευκαιρία, ανακάλυψα αυτό το σάιτ για όποιον έδωσε ή δεν έδωσε, έλαβε ή δεν έλαβε φακελάκι και θέλει να το εξομολογηθεί. Σύμφωνα με το σάιτ, από τις 1910 ανώνυμες καταγγελίες τιμωρήθηκε 1 άνθρωπος. Προσοχή σε όποιον έχει δουλειά με προθεσμία, γιατί αυτό το σάιτ μπορεί να σε καταπιεί και να ξεχάσει να σε φτύσει. Διάβασα πολλές μαρτυρίες, και μια αγαπημένη είναι η εξής, με τίτλο «Να τα δώσω πίσω;»
Εμένα ρε παιδιά οι ασθενείς μου δίνουν σοκολάτες, παστέλια, τζούφιες σαμπάνιες, κουνέλια, τσίπουρο εντόπιο, κρασάκι χύμα. Τους χαμογελώ και τα δέχομαι όλα, τους ευχαριστώ και το χαίρονται, γιατί και η δική τους επέμβαση έχει πάει καλά. Μήπως δεν πρέπει να τα δέχομαι και είναι επιλήψιμο? πάντως δεν είμαι αλκοολικός και συνήθως τα μοιράζω. Αυτό είναι φακελάκι; Δωροληψία μήπως;
Iris
Λόγω αρκετά περιορισμένης επαφής με τα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία, θα αποφύγω να χρησιμοποιήσω τις σχετικές προσωπικές μου εμπειρίες ως μπούσουλα. Πρέπει να ομολογήσω ότι, από πολλές μαρτυρίες τρίτων, η εικόνα προσιδιάζει σε αυτό που περιέγραψες. Το σημαντικότερο: Στο ίδιο συμπέρασμα συνηγορούν πολλά ρεπορτάζ και έρευνες (πρόχειρο παράδειγμα).
Τώρα, στο γιατί πολλοί δεν το παραδέχονται. Πρώτον, η ελληνική νοοτροπία του «δεν θα γίνω εγώ ρουφιάνος», την οποία και είχαμε αναλύσει εκτενώς πρόσφατα στη στήλη. Ειδικά δε αν αυτή συνδυαστεί ενίοτε και με το «ε, έφαγε τα νιάτα του στα βιβλία ο άνθρωπος και το ελληνικό δημόσιο του δίνει ψίχουλα». Δεύτερον, αν μιλάμε ειδικά για διευκολύνσεις λόγω συγγένειας, λογικό είναι κάποιοι να μη θέλουν να εκθέσουν τους συγγενείς τους (που τους έκαναν και τη διευκόλυνση).
Τρίτον, η συνείδηση ότι και εκείνοι συμμετείχαν σε αυτή την παράνομη δοσοληψία. Όχι, δε βάζω στον ίδιο τορβά αυτόν που βρίσκεται σε θέση εξουσίας με αυτόν που βρίσκεται έκθετος και φοβάται για τη ζωή τη δική του ή του ανθρώπου του. Επ' ουδενί. Αλλά αν ποτέ κανείς δεν ενέδιδε, ποτέ κανείς δεν θα ζητούσε πλέον φακελάκια. Επίσης, αν γινόταν πάντοτε καταγγελία. (Είναι μια ιστορία στην οποία δύσκολα αποφασίζουν να εμπλακούν όσοι πιέζονται από επείγοντα προβλήματα υγείας, αλλά έχει να κάνει και με το στίγμα της ρουφιανιάς που λέγαμε πριν.) Σε κάθε περίπτωση, η συναλλαγή είναι παράνομη και για τα δύο μέρη.
Και τέλος: Δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί που συνάντησες και δεν το παραδέχονται, αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι που το παραδέχονται. Αλλιώς δεν θα το θεωρούσαμε όλοι κοινό μυστικό.
__________________
5.
Στα 18 γνώρισα έναν άνθρωπο 12 χρόνια μεγαλύτερο, τον Γ. Στην αρχή ήταν πολύ καλός μαζί μου, μετά άρχισαν οι καβγάδες με αφορμή κάτι που έκανα πάντα εγώ. Μιας και δεν ήμουν αγία, έκανα πάντα πίσω, γιατί ένιωθα ότι αν υποστηρίξω τον εαυτό μου θα χωρίζαμε. Οι αφορμές με τον καιρό άρχισαν να γίνονται όλο και πιο ανούσιες, σε σημείο να μην μπορώ να του πω "όχι" σε τίποτα. Παρ' όλα αυτά όταν τα βρίσκαμε έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Το σεξ ήταν άψογο, αν και σταδιακά κόπηκε. Ενώ στην αρχή κάναμε πολύ ωραίες κουβέντες, μετά κόπηκαν κ αυτές αλλά εγώ εκεί, κολλημένη. Χωρίσαμε γιατί ύψωσα το ανάστημα μου σε καβγά. Ο Γ. παρέμεινε στη ζωή μου, καθώς ήλπιζα να τα ξαναβρούμε. Μου μιλούσε πολύ υποτιμητικά από τη μία, κάνοντας με να νιώθω σκουπίδι (σε σημείο να σκέφτομαι καθημερινά την αυτοκτονία , μιας και μισούσα τον εαυτό μου), αλλά όταν με έφτανε στο σημείο να κλαίω η στάση του άλλαζε εντελώς, μου έλεγε πως με βοηθάει να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, πως μ'αγαπάει, πως θέλει να με παντρευτεί. (Το τελευταίο δεν με ενδιέφερε και ιδιαίτερα, αλλά αυτό σήμαινε πως θα τα ξαναβρίσκαμε στο μυαλό μου). Επίσης όταν ήμασταν μαζί απαιτούσε να τον σερβίρω, να του στρώνω, να του μαγειρεύω, να του έχω νερό έτοιμο για μπάνιο και μου μιλούσε προστακτικά ακόμα και μπροστά σε κόσμο. Μιας και ένιωθα γενικότερα χάλια, πήγα σε ψυχίατρο ο οποίος με διέγνωσε με κατάθλιψη. Όταν το είπα στο Γ. με κατηγόρησε πως είμαι τρομερά χειριστικός άνθρωπος και πως μπορώ να κάνω μέχρι και ένα κακό ψυχίατρο να μου πει αυτό που θέλω να ακούσω , και πως το πρόβλημα μου ήταν πως δεν είχα γκόμενο (σε εκείνο το σημείο με ρώτησε "στην πλάκα" αν θέλω να μου γνωρίσει κανέναν.) Μετά από αυτό διέκοψα τη θεραπεία με τον ψυχίατρο. Κάποια στιγμή γνώρισα κάποιον άλλον, διέκοψα σταδιακά επαφές με τον Γ, ήμασταν πολύ καλά μαζι. Χωρίσαμε μετά από 2 χρόνια μιας και εκείνος έφυγε στο εξωτερικό. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ο Γ. μιλούσε με την πρώτη ευκαιρία για μένα σε τρίτους, έλεγε πόσο με αγαπάει και με εκτιμάει και πόσο υπέροχος άνθρωπος είμαι. Αν τύχαινε και μιλούσαμε τυχαία, πάντα μου έλεγε ότι με αγαπάει και κάπως πετούσε με χαριτωμένο τρόπο ότι θέλει να με παντρευτεί. Ποτέ δεν προσπάθησε να τα ξαναβρούμε όμως. Και έρχομαι στο τώρα. Ο Γ. έμαθε ότι χώρισα και ξαφνικά τον σκέφτομαι συνέχεια. Δεν θέλω να τα ξαναβρούμε σε καμία περίπτωση απλά αναρωτιέμαι τι είχε πάει λάθος με εμάς. Γιατί στους φίλους του και στις άλλες πρώην του φέρεται άψογα και σε μένα με αυτό τον τρόπο; Νομίζω ότι μπορώ να μάθω πολλά για τον εαυτό μου από αυτή την ιστορία, αλλά δεν μπορώ να καταλήξω αν ο Γ. είναι τρελός, αν εγώ έκανα λάθη μαζί του ή αν απλά δεν ταιριάζαμε. Ποια είναι η γνώμη σου;
(Βγήκε τεράστιο, συγγνώμη)
Α, μπα:
Η γνώμη μου είναι ότι τελευταίο πρόβλημα που έχεις είναι να απαντήσεις στην ερώτηση αν ο Γ. είναι τρελός.
Αγαπητή φίλη, η σκέψη της αυτοκτονίας δεν είναι απλό, συνηθισμένο, ασήμαντο πράγμα. Είναι πάρα πολύ σοβαρό και χρειάζεται οπωσδήποτε ψυχίατρο. Ευτυχώς πήγες, αλλά δυστυχώς δεν έμεινες.
Ήσουν σε μια κακοποιητική σχέση και δυστυχώς ακόμη δεν το έχεις καταλάβει. Μπορείς να μάθεις πολλά για τον εαυτό σου από αυτή την ιστορία, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι δεν μπορείς να περιφρουρήσεις τα όρια σου και να κρατάς τον εαυτό σου σε ασφάλεια. Προσπαθώ να το γράψω με ήπιο τρόπο, αλλά σε βλέπω να καίγεσαι και να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που μυρίζει. Βρέθηκες σε πολύ επικίνδυνη θέση, και σώθηκες κατά τύχη, επειδή γνώρισες κάποιον άλλον, που κατά τύχη δεν ήταν σαν τον προηγούμενο. Μου φαίνεται ακόμη πιο σοβαρό ότι στη συνέχεια γνώρισες κάποιον που δεν σου φερόταν έτσι, και ακόμα δεν έχεις καταλάβει τι επέτρεψες να σου συμβεί.
Άνθρωπος που βασανίζει, υποτιμάει και ελέγχει άλλον άνθρωπο, έχει ένα μεγάλο πρόβλημα, ισοβαρές με τον άνθρωπο που δέχεται την κακοποίηση και δεν συνειδητοποιεί ότι δεν έχει μηχανισμό αυτοσυντήρησης. Τα προβλήματα που έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι διαφορετικά, αλλά ίδιας σημασίας, και το ένα δεν μπορεί να συντηρηθεί χωρίς το άλλο. Δυστυχώς «ταιριάζατε» με έναν πολύ ανθυγιεινό τρόπο. Πήγαινε ξανά σε ψυχίατρο για τον εαυτό σου, και θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πολλά για τον τρόπο που λειτουργείς. Δεν χρειάζεσαι τον Γ. ούτε τον Δ. ούτε τον Ω. για να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.
Iris
Αυτό που έχω να προτείνω για τη σχέση σου με αυτόν τον άνθρωπο είναι να διακόψεις κάθε επαφή μαζί του, και να μη σε απασχολεί γιατί εκείνος φέρθηκε με όποιον τρόπο φέρθηκε. Πρώτον, δεν ξέρεις με βεβαιότητα πόσο καλά φέρθηκε σε άλλες σχέσεις του, αν δεν ήσουν μπροστά. Δεύτερον, είναι σα να αναρωτιέται το θύμα ενός serial killer ποιο στοιχείο του ψυχισμού του θύτη τον έκανε να επιτεθεί σε αυτόν και όχι στον παραδίπλα.
Το μόνο που έχει νόημα είναι να καταλάβεις γιατί εσύ ανεχόσουν την συμπεριφορά του, και γιατί (πιστεύεις ότι) την ενεθάρρυνες, καθώς το λόγο που δεν μπορείς να απαγκιστρωθείς απ' αυτόν. Γι' αυτές τις απαντήσεις, η μόνη σοβαρή λύση είναι να συνεχίσεις την θεραπεία την οποία κακώς διέκοψες.
__________________
6.
Χτες με χτύπησε μηχανάκι. Τη γλίτωσα με κάτι μώλωπες και γρατζουνιές αν και καμιά ώρα μετά με έπιασε πόνος στο πλευρό ο οποίος χειροτερεύει και σύμφωνα με το ίντερνετ και τη δυσκολία στην κίνηση, τις βαθειές ανάσες και το βήχα μπορεί και να το έχω σπάσει (αν ξέρει κανείς ας με διαφωτίσει). Δεν το είπα σε κανέναν, νιώθω τελείως ηλίθια γιατί έφταιγα εγώ, λες και είμαι 5 χρονών και δεν ξέρω να περνάω δρόμους. Ήμουν μετά από στροφή, κοίταξα αριστερά ξεκίνησα να περνάω και κοίταξα δεξιά, προφανώς άργησα να φτάσω στη μέση κι όταν ξανακοίταξα αριστερά είδα απλά το μηχανάκι να έρχεται κατά πάνω μου φόραγα κι ακουστικά δεν το άκουσα και κοκάλωσα, ούτε που κουνήθηκα. Ευτυχώς ο άνθρωπος δεν έπαθε τίποτα πρέπει να χτύπησε λίγο το πόδι του αλλά αφού σιγουρεύτηκε ότι ήμουν καλά δεν είπε τίποτα, δεν ήθελε ούτε στοιχεία κλπ και μου είπε να φύγω. Γύρισα σπίτι, σήμερα πήγα δουλειά, αφού κατάφερα με δυσκολία να σηκωθώ απ' το κρεβάτι (να ναι καλά τα μεσουλίντ) και όλα καλά. Αν ήταν πιο μεγάλη μηχανή ή έτρεχε λίγο περισσότερο θα είχαμε σκοτωθεί, αν ήταν αμάξι θα με είχε σκοτώσει. Δεν με ένοιαξε καθόλου, το μόνο μου άγχος ήταν μήπως είχε χτυπήσει ο άνθρωπος ή είχε πάθει τίποτα το μηχανάκι του, ντράπηκα γιατί ήμουν χαζή, αλλά ούτε φοβήθηκα ούτε τρόμαξα, το πέρασα σαν απλά να είχα σκοντάψει και να χα πέσει. Σκέφτηκα ότι για λίγο δεν σκοτώθηκα και μ' έπιασα να λέω στον εαυτό μου ε ντάξει και τι έγινε, το χειρότερο θα 'ταν να είχα σακατευτεί και να πήγαινα νοσοκομεία και τέτοια, άμα σκοτωνόμουν θα ξεμπέρδευα. Ωραία αντιμετώπιση ε? Γι' αυτό είπα να το γράψω εδώ γιατί σε κανέναν άλλον δεν πρόκειται να το πω.- kk
Α, μπα
Ελπίζω πάρα πολύ να μην περίμενες απάντηση από το 'α μπα', τέσσερις μήνες μετά, για να πας σε γιατρό. Ελπίζω να το είπες σε κάποιον. Εύχομαι να πήγες σε γιατρό. Το ενοχικό σου σύνδρομο έχει σπάσει όλα τα κοντέρ. Η αντιμετώπιση σου δεν είναι καθόλου ωραία, πράγματι. Δεν είναι καλό σημάδι ότι δεν σε νοιάζει η ιδέα του θανάτου σου. Ούτε είναι καλό σημάδι ότι δεν θέλεις να το πεις πουθενά. Είναι ένα ελάχιστα θετικό σημάδι ότι θέλησες να το γράψεις εδώ, έστω και ανώνυμα, γιατί είναι βέβαιο ότι ξέρεις τι λες και τι γράφεις, και ίσως χρειάζεσαι κάποιον να σε ταρακουνήσει λίγο.
Φυσικά και δεν έπαθε τίποτα το μηχανάκι. Διακόσια κιλά σιδερικών που έτρεχαν με ταχύτητα έπεσαν πάνω σε ακίνητα εξήντα που ήταν όλο μαλακές ίνες και εύθραυστα όργανα. Δεν ήμουν εκεί, αλλά όσο δεν τον είδες εσύ, άλλο τόσο δεν σε είδε κι αυτός. Δεν ξέρω γιατί είσαι τόσο βέβαιη ότι όλο το λάθος ήταν δικό σου. Ας πούμε ότι ήταν. Ακόμα και όταν φταίμε, δεν μας αξίζει να μας χτυπήσει μηχανάκι και να μας σκοτώσει.
Ελπίζω να είσαι καλά. Ελπίζω να διαβάζεις και να μας στείλεις μήνυμα.
Iris
Επειδή κατά πάσα πιθανότητα έχει περάσει 3μηνο απ' όταν έστειλες την ερώτηση, ελπίζω να μην περιμένεις ακόμη διάγνωση από τους σχολιαστές... Μιας που δεν κάνεις συγκεκριμένη ερώτηση, θα διατυπώσω μερικές σκέψεις πάνω σε όσα έγραψες.
α) Μιλάς σα να έχεις την αποκλειστική ευθύνη, και ο οδηγός σου έκανε χάρη. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι ο νόμος είναι με το μέρος του: http://www.pezh.gr/node/409#kinisi_strofes (ας μας διαφωτίσουν και οι νομικοί). Λες ότι πέρασες αργά, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι μετρά εναντίον σου. Ένας υπερήλικας, ένας ανάπηρος, κάποιος με γύψο και πατερίτσες δεν θα περνούσε αναγκαστικά αργά; Οι οδηγοί πρέπει να μπαίνουν στους μονόδρομους προσεκτικά.
β) Επίσης θα είχες κινδυνεύσει λιγότερο αν κοιτούσες συνεχώς δεξιά. Για το ότι κοίταξες αριστερά δεν φταις όμως εσύ. Φταίνε οι έλληνες οδηγοί που μπαίνουν συχνότατα σε μονόδρομους ανάποδα. Έτσι όλοι έχουμε μάθει να κοιτάμε κι από τις δύο μεριές, και δικαίως.
γ) Αυτό που είναι μεγάλο δικό σου λάθος είναι τα ακουστικά. Μου φαίνεσαι μικρή, κι εγώ άργησα λίγο να συνειδητοποιήσω πόσο λάθος είναι. Όταν περπατάς έτσι, ουσιαστικά ακυρώνεις τελείως μία από τις βασικότερες αισθήσεις που μας προστατεύει από κινδύνους: Όχι μόνο οχήματα αλλά επίσης τσαντάκηδες ή οποιονδήποτε άλλο μπορεί να σου επιτεθεί, ήχους από κάτι που ίσως συμβαίνει κοντά σου (καυγάδες, σειρήνες, εκρήξεις, πυροβολισμοί). Ούτε θα ακούσεις κάποιον να σου φωνάζει «Πρόσεχε (κάτι πέφτει στο κεφάλι σου/μην πατάς εκεί κλπ.)!» Τουλάχιστον μην τα φοράς ποτέ όταν διασχίζεις δρόμους.
δ) Τώρα, για το υπαρξιακό κομμάτι δεν ξέρω τι να πω. Το σημαντικό είναι να μην το πάρεις ελαφρά, μόνο επειδή τη γλίτωσες. Από την άλλη δεν θα ήταν απαραίτητο και να καταρρακωθείς ηθικά για να προσέχεις, ή για να απαιτείς να σε προσέχουν. Το ότι σε φόβισε περισσότερο η εκδοχή του σακατέματος από το θάνατο δεν ξέρω κατά πόσον είναι περίεργο ή κακό. Ομολογώ πως κι εγώ σκέφτομαι πάντα ακριβώς έτσι (άμα μιλάμε για κανονικό σακάτεμα, όχι ένα κάταγμα). Ίσως έχουμε την «πολυτέλεια» να σκεφτόμαστε έτσι όσοι δεν έχουμε ανθρώπους να εξαρτώνται από εμάς.
Ανησυχητικό θα το έβρισκα αν η σκέψη του θανάτου σου έφερνε ανακούφιση γενικότερα. Ή αν πιάνεις συχνά τον εαυτό σου να είναι εντελώς απαθής στην ιδέα να πεθάνεις. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, είναι άλλη ιστορία.
__________________
7.
Αγαπητή Α, μπα.
Σου γράφω πολύ συγχυσμένη αυτή τη στιγμή, και ουσιαστικά δεν έχω κάποια ερώτηση, αλλά θα ήθελα τη γνώμη σου.
Είμαι 30 χρονών, και εργάζομαι σε γραφείο, πενθήμερο, 8ωρο. Έχω πτυχίο από ΤΕΙ και αποφάσισα να σπουδάσω και κάτι άλλο (πληροφορική). Οπότε ξεκινάω σήμερα να ψάχνομαι για διάφορα πράγματα, με κυριότερο το αν θα μπορώ να σπουδάζω και να δουλεύω ταυτόχρονα. Ρωτώντας στα δύο πανεπιστήμια της πόλης, στο ένα μου είπαν πως δε γίνεται γιατί ουσιαστικά μένεις από απουσίες αν δεν παρακολουθείς τα εργαστήρια και υποχρεωτικά μαθήματα, και στο άλλο το ίδιο, αλλά ότι μπορεί και κάποιος καθηγητής να το δεχτεί και να σε αφήσει να δώσεις μόνο εξετάσεις αν του φέρεις βεβαίωση εργασίας ότι εργάζεσαι και δεν έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθείς το εργαστήριο/μάθημα.
Και σκέφτομαι το εξής. Σε αυτή τη χώρα, για να σπουδάσει κάποιος ο οποίος δουλεύει, τι πρέπει να κάνει; Εγώ που δε μπορώ να κάνω μεταπτυχιακό γιατί η προηγούμενη σχολή μου δεν έχει σχέση με πληροφορική άρα πρέπει να πάρω πρώτα το πτυχίο, τι μπορώ να κάνω; Κάποιος ο οποίος είναι 18 χρονών και θέλει να σπουδάσει, αλλά πρέπει και να εργάζεται ταυτόχρονα, τι πρέπει να κάνει; Να διαλέξει μια σχολή που δε θα έχει απουσίες; Που θα συμφωνήσουν όλοι οι καθηγητές να μη παρακολουθεί τα υποχρεωτικά μαθήματα; Που θα είναι τυχερός και οι ώρες μαθημάτων θα πέφτουν σε ώρες που δε δουλεύει (άρα για μένα μόνο απόγευμα); Η μόνη λύση που έχω αυτή τη στιγμή είναι το ανοιχτό πανεπιστήμιο το οποίο θέλει λεφτά. Γιατί δεν υπάρχει αυτή η πρόβλεψη για όσους εργάζονται; Γιατί να μη μπορώ να σπουδάσω κι εγώ που δουλεύω; Μπορεί να είναι λάθος το σκεπτικό μου, να υπάρχουν επιχειρήματα που δε μπορώ να τα σκεφτώ αυτή τη στιγμή, αλλά απογοητεύτηκα για άλλη μια φορά από το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Α, μπα
Κάπως καταλαβαίνω τον πόνο σου, αλλά, αγαπητή φίλη, φτάνεις σε κάποια όρια που βρίσκονται στα χωράφια της ειλικρινούς παδικής αφέλειας.
Τα πανεπιστήμια είναι δωρεάν για εμάς, αλλά δεν είναι δωρεάν. Κοστίζουν, και κοστίζουν πάρα πολλά χρήματα, και κοστίζουν σε ένα κράτος που δεν έχει να πληρώσει ούτε το σούπερ μάρκετ, και πρέπει να κόψει και από τη σύνταξη της γιαγιάς. Ακόμα και σε ένα πλούσιο, ανεπτυγμένο κράτος, δεν λειτουργούν όλα τα τμήματα όλων των σχολών και part time τα απογεύματα. Δεν είναι δυνατόν να πληρωθούν καθηγητές, αίθουσες και υλικά για διπλά μαθήματα για τους φοιτητές που δουλεύουν, γιατί α) δεν υπάρχουν λεφτά και β) δεν υπάρχει αρκετά μεγάλος αριθμός φοιτητών που δουλεύουν - για μύριους λόγους, κοινωνικούς, παραδοσιακούς, δεν έχει σημασία τώρα αυτό – ώστε να δημιουργούνται διπλά τμήματα. Τα πανεπιστήμια είναι πολυτέλεια για μια χώρα. Μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτά, είναι επιλογή της να τα ανοίγει, να τα συντηρεί, και μάλιστα χωρίς δίδακτρα, και μπράβο στην Ελλάδα που το παλεύει ακόμα. Στα πανεπιστήμια που θαυμάζεις, τα απογευματινά τμήματα για επαγγελματίες πληρώνονται, και πληρώνονται πολύ ακριβά, ακριβώς επειδή απευθύνονται σε ανθρώπους που δουλεύουν.
Ναι, κάποιος που δουλεύει και θέλει να σπουδάσει έχει πρόβλημα. Κάποιος που έχει ήδη ένα πτυχίο, και θέλει και δεύτερο, ενώ δουλεύει, έχει επίσης πρόβλημα. Πού να δεις τι πρόβλημα έχουν άλλοι 18χρονοι σε άλλες χώρες, που πρέπει να πάρουν (και παίρνουν) δάνειο τριάντα και σαράντα χιλιάδες για να πληρώσουν το πρώτο τους πτυχίο, πολύ πριν βρουν την πρώτη τους δουλειά.
Σπούδασες δωρεάν, και τώρα αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς να σπουδάσεις κι άλλο δωρεάν, σε ωράριο που σε βολεύει; Η Ελλάδα έχει πολλά προβλήματα. Αλλά δεν είναι η μαμά μας.
Iris
Έχεις δίκιο, και δυστυχώς εγώ δε μπορώ να σου δώσω κάποια άλλη βοήθεια. Ελπίζω να έχουν κάποια ιδέα η Λένα ή οι αναγνώστες.
Αναρωτιέμαι ωστόσο αν απορρίπτεις πλήρως τη λύση του Ανοικτού Πανεπιστημίου. Πράγματι έχει δίδακτρα αλλά, επειδή ακριβώς απευθύνεται σε ανθρώπους που εργάζονται, υποτίθεται ότι είναι στις δυνατότητές τους να δίνουν ένα ποσό. Καταλαβαίνω ότι ίσως στριμώχνεσαι οικονομικά, απλώς γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους χωρίς μεγάλους μισθούς, με υποχρεώσεις, με παιδιά κλπ. που ανταπεξέρχονται στα έξοδα.
Αυτό που ρωτάς για τον 18χρονο εργαζόμενο είναι, πιστεύω, κάπως διαφορετικό. Συνήθως δε μιλάμε για έναν εργαζόμενο που σπουδάζει, αλλά για ένα φοιτητή που εργάζεται. Έχουν δηλαδή προτεραιότητα οι σπουδές, στο πρόγραμμα των οποίων προσαρμόζει την εργασία (απογεύματα, σαββατοκύριακα) και επιδιώκει, όσο γίνεται, την κατανόηση του εργοδότη, παρά των καθηγητών του.
Τουλάχιστον εσύ κι εγώ (και τόσοι άλλοι) είχαμε ήδη την ευκαιρία να κάνουμε δωρεάν προπτυχιακές σπουδές. Σκέψου ότι πχ. στις ΗΠΑ, και όχι μόνο, θα έπρεπε και στα 18 να πληρώσεις αδρότατα για να πας σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο έχει το παραμικρό κύρος, με πρόγραμμα που πολύ δύσκολα θα συνδυαζόταν με οποιαδήποτε εργασία (εκτός τύπου McDonalds). Εξ ου και τα περίφημα student loans που λειτουργούν ως βαρίδια για εκατομμύρια ανθρώπους. Κι όλα αυτά σε μια προηγμένη χώρα. Δεν είναι όλα τόσο χάλια στην Ελλάδα.
σχόλια