__________________
1.
διάβασα προχτές ότι δεν απαντάς πλέον σε χιλιοαπαντημένες απαντήσεις. τώρα είναι απογευματάκι, μόλις διάβασα τη στήλη σου και περιμένω να απαντήσει στο μήνυμά μου ο έρωτας της ζωής μου. ακούγεται γελοίος ο χαρακτηρισμός το ξέρω. επίσης είμαι τόσο αχόρταγη που όχι μόνο θα ήθελα απάντηση στην τετριμμένη και χιλιοπαιγμένη ιστορία μου αλλά θα την ήθελα και σύντομα σαν να είναι πρόβλημα που δεν έχει ξαναπαιχτεί στο σύμπαν τούτο. θα είμαι όσο πιο σύντομη μπορώ. τον ξέρω άπειρα χρόνια, είναι περίπου 20 χρόνια μεγαλύτερος. όλα αυτά τα χρόνια αυτός έκανε και παιδί κλπ εγώ σε μακροχρόνια σχέση. εγώ μια σχέση αυτός 100.φλερτάραμε πάντα.(τα διαβάζω και εγώ και ξέρω ακριβώς τι θα σκεφτείς και για αυτόν και για μένα. αλλά...) αν προσπαθήσουμε να βγάλουμε από το κεφάλι μας το στερεοτυπικό ότι αυτός είναι παίχτης (που είναι) και εγώ διψασμένη και άμαθη από φλερτ και κάζουαλ σεξ (που είμαι) παίζει κανένα ρόλο η επικοινωνία που έχουμε;; δεν είμαι μικρή. τριάντα. μου αρέσει όλη η πορεία της ζωής του. μου αρέσει η δουλειά που έχει επιλέξει να κάνει και πως την κάνει. μου αρέσει το σπίτι του γιατί αν ζωγράφιζα το ιδανικό μου σπίτι θα ήταν σαν το δικό του. μου αρέσουν όλα αυτά που λέει και ο τρόπος που τα λέει. μου αρεσει που ακόμα και που είναι ψώνιο με ακούει και σέβεται τις απόψεις μου και.τις απόψεις όλων. δεν μου δίνει περιθώρια για έρωτα, είναι καθαρός απεναντί μου, κάποιες φορές μου βγάζει και τις ανασφάλειές του και είναι τόσο γλυκός. έχει και αυτός τα θέματά του κάποιες φορές επαναλαμβάνεται...εγώ του λέω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι και ότι θα τον περιμένω μια ζωή να μαγαπήσει. για την ιστορία είμαι δέκα χρόνια ερωτευμένη μαζί του. και όσο ήμουν με την μόνιμη μου σχέση. μια ζωή αυτόν σκεφτόμουνα. και όταν έπαιζα με τον εαυτό μου αυτόν φαντασιωνόμουνα. δεν θα μιλήσω για το σεξ γιατί ακόμα και καλό να μην ήτανε εγώ θέλω αυτόν. θέλω να γίνω σαν αυτόν. είχα διαβάσει μια άλλη απάντησή σου για έναν που του έλεγες πως δεν πειράζει που ο άλλος δεν ανταποκρίνεται στον έρωτά του και ότι είναι δικό του κέρδος ο έρωτας αυτός και να το ζήσει. και σκέφτηκα αυτό πρέπι να κάνω κι εγώ. να το ζήσω όσο καλύτερα μπορώ για όσο μπορώ. η ερώτησή μου είναι. αφού εγώ περνάω τόσο καλά και αισθάνομαι αυτήν την επικοινωνία και αυτή τη σύμπνοια και αυτήν την άνεση να του πω τα πάντα και να γελάω δυνατά και να του φιλάω τις πατούσες και όλα αυτά... αυτός πως γινεται να μην αισθάνεται το ίδιο;; δεν είναι εγωισμός αμπά μου στο ορκίζομαι.(καλά σίγουρα λίγο είναι γιατί κι εγώ πιστεύω ότι είμαι τέλεια και γαμάτη και που θα πάει θα το καταλάβει δεν μπορεί...)
η ερώτηση λοιπόν είναι αφού εγώ περνάω τόσο τέλεια γίνεται αυτός να μην περνάει;; να βαριέται;; να μη νιώθει ότι ταιριάζουμε σε τόσα πράγματα όπως νιώθω εγώ;; είμαι πολύ μπερδεμένη. αλήθεια τον θαυμάζω και ότι και να γίνει θα τον θαυμάζω. και κάποια μικρά χαζά που είδα τώρα που είμαστε μαζί και τον έριξα από το θρόνο δεν σταμάτησα να τον θαυμάζω. όπως σου είπα είχα δέκα χρόνια σχέση οπότε η λογική μου μου λέει ότι αν συνεχίσουμε απλά θα τον ρίξω από τον θρόνο και θα αρχίσω και αυτόν να τον υποβιβάζω και να τον μειώνω... ρε συ αμπα στο λέω αλήθεια όμως εγώ πιστεύω ότι ταιριάζουμε.. είναι λίγο μονόχνοτος και μόνος του και εγώ θέλω να τον κάνω να γελάει.. τί να κάνω που δεν ανταποκρίνεται;; ή τουλάχιστον έτσι λέει;;υπάρχει καμία περίπτωση να γουστάρει και αυτός και να φοβάται να το παραδεχτεί;; είναι δυνατόν να περνάω εγώ τόσο τέλειες ώρες μαζί του και αυτός να βαριέται;; τώρα τελευταία και δειλά δειλά λέει ότι περνάει ωραία μαζί μου..(το καλύτερο που μου χει πει εδώ και έξι μήνες που πηδιόμαστε)
είπα πολλά δεν κρατήθηκα και τίποτα δεν είπα... και αυτός ακόμα να μου απαντήσει στο μήνυμα, να μου πει να πάω στο σπιτάκι του και να δώσει νόημα στο βράδυ μου και στην υπαρξή μου... ακούγομαι γελοία το ξέρω. αμπά υπάρχει καμιά περίπτωση να με αγαπήσει;;
-ερωτευμένη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Η απάντηση είναι: ναι, γίνεται να περνάς εσύ τέλεια κι αυτός όχι.
Γίνεται. Αλήθεια, γίνεται, και γίνεται πάρα πολύ εύκολα, και πολύ συχνά. Σου έχει συμβεί από την ανάποδη, και όχι μόνο δεν σου φάνηκε αξιοπερίεργο, αλλά δεν το πήρες καν χαμπάρι.
Τώρα που σιγουρευτήκαμε ότι γίνεται, θέλεις να περάσεις άλλα δέκα χρόνια περιμένοντας αν θα σε θελήσει κάποιος που δεν σε πολυθέλει;
Δική σου είναι η ζωή, δικαίωμα σου να την χαραμίσεις. Κινδυνεύεις να το κάνεις. Πρέπει να σου το πει κάποιος, ή κάποιοι, μήπως και φτάσεις στα σαρανταπέντε σου χωρίς να αναρωτιέσαι τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια. Η ζωή δεν είναι «τι θα γινόταν αν». Είναι αυτό που γίνεται, και θα φτάσεις σε μια ηλικία που δεν θα μπορείς να ελπίζεις για κάτι καλύτερο από αυτό που έκανες. Όταν καταλάβεις ποιο είναι το παιχνίδι, θα το έχεις παίξει ήδη.
__________________
2.
Άμπα μου, τις τελευταίες μέρες με τα γεγονότα στην Τουρκία διάβασα άρθρα για τους βασανισμούς των πραξικοπηματιών. Μέσα σε όλα τα βασανιστήρια είχε και βιασμούς στρατιωτικών με γκλοπ. Πάντα ανατρίχιαζα στη άκουσμα του οποιουδήποτε βιασμού και ιδιαίτερα για ενήλικες(γιατί δεν θέλω να μιλήσω για παιδιά, αυτό είναι ό,τι πιο αποτρόπαιο μπορεί να κάνει κάποιος) ο βιασμός άντρα από άντρα μου φαινόταν ότι πιο επίπονο και εξευτελιστικό μπορεί να βιώσει κάποιος. Σε διάφορες ταινίες, κυρίως με φυλακές, δείχνει πως για να τιμωρήσουν κάποιον τον βιάζουν οι συγκρατούμενοι ακόμη και οι φύλακες. Και αυτά γίνονται δυστυχώς και στην πραγματικότητα. Είναι φρικιαστικό αυτό το πράγμα. Νιώθουν πως δείχνουν τη δύναμή τους έτσι? Και πως μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο? Πάντα απορούσα πως έχουν στύση και προβαίνουν σε αυτή την πράξη. Μου φαίνεται αδιανόητο! Γιατί να επιλέξεις τον βιασμό ενός άντρα? Ας πούμε τώρα στην Τουρκία που γίνονται τέτοια, φαντάζεσαι τι ψυχολογικά κατάλοιπα θα έχει στα θύματα? Τους ξυλοδαρμούς ίσως τους ξεπεράσουν, τους βιασμούς όμως?
Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν ρωτάω κάτι απλά θα ήθελα να μου πεις πως βλέπεις εσύ το θέμα.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Κι εγώ απορώ γιατί βρίσκεις τον βιασμό ενός άντρα χειρότερο από τον βιασμό μιας γυναίκας, μόνο που όχι, δεν απορώ, ξέρω γιατί. Η διείσδυση για έναν άντρα που έχει τον ρόλο του «ενεργού», παραπέμπει στην γυναικεία φύση ή στην ομοφυλοφιλία, που είναι κατώτερα στάδια, και άρα αυτός ο βιασμός είναι διπλά ντροπιαστικός. Όχι επειδή είναι χειρότερος, αλλά γιατί έτσι έχεις μάθει να σκέφτεσαι.
Η στύση είναι ένα μυστήριο και στις δύο περιπτώσεις αλλά είναι μυστήριο που έχει λυθεί για λογαριασμό μας: ο βιασμός δεν έχει να κάνει με το σεξ, αλλά με την εξουσία, την επιβολή και την χειραγώγηση. Είναι κρίμα που ξεκινάς λέγοντας ότι δεν κάνεις διαχωρισμό για το ποιος βιασμός είναι χειρότερος, αλλά τελικά, κάνεις. Πιστεύεις ότι ο βιασμός από άντρα σε άντρα είναι χειρότερος. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς τι λες, και πώς ακούγεται. Ούτε στον βιασμό δεν μπορούν να είναι ίσες οι γυναίκες. Πώς αισθάνεσαι για έναν άντρα που έχει βιαστεί από γυναίκα; Είναι στον πάτο των θυμάτων;
Νομίζω ότι σου λείπουν πληροφορίες για το τι είναι βιασμός και τον συγχέεις με την σεξουαλική επιθυμία, κάτι που είναι αποτρόπαιο και βασικά, λάθος. Δεν είναι δικό σου φταίξιμο που έλαβες αυτό το μήνυμα, είναι όμως δικό σου το φταίξιμο που παρ' όλες τις ανατριχίλες που σου προκαλεί το θέμα, δεν έκανες το επόμενο βήμα για να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε ανατριχιάζει. Παραπέμπω στο ακόλουθο λινκ που νομίζω ότι είναι κατάλληλο, από όπου είναι και το παρακάτω απόσπασμα.
__________________
3.
Συχγαρίκια για το μεγαλείο σου. Έχω μια φίλη, παρ οτι ομορφη κ πετυχημενη στη δουλεια της εχει τρομερες ανασφαλειες. Δημιουργει σχεσεις εξαρτησης με συντροφους κ φιλους, εχει τεραστιο θεμα αυτοπεποιθησης κ αυτοεκτιμησης,τρομερα κυκλοθυμικη κ ευθικτη. Παθαινει κρισεις πανικου κ βασανιζεται χωρις καποιο ουσιαστικο λογο για μικροπραγματα. Αποτελεσμα των παραπανω να πρεπει ολες στην παρεα( που τη λατρευουμε ) να τη νταντευουμε συναισθηματικα κ να την καθησυχαζουμε για ανυπαρκτα θεματα που προκυπτουν καθημερινως. Της εχουμε πει ομορφα κ ασχημα πως οσο αντικειμενικες κ ορθες κι αν ειμαστε δεν εχουμε τα εφοδια για να τη βοηθησουμε κ της προτεινουμε το κεντρο ψυχικης υγειας της πολης μας (το οποιο εχω επισκεφθει κ ειναι οτι καλυτερο εχω κανει στη ζωη μου). Εκεινη ειναι της αποψης πως τη δουλεια του ψυχολογου την κανουν οι φιλοι κ γι αυτο υπαρχουν. Θιγεται νευριαζει, θεωρει πως της προτεινουμε ψυχολογο για να την ξεφορτωθουμε κ αντιδρα σα 10χρονο. Εχουμε σηκωσει τα χερια ψηλα. Η ερωτηση μου ειναι με ποιο fucken τροπο να της κατανοησω οτι η περιπτωση της χρηζει ψυχοθεραπειας. Ειμαστε ολες στα 25.
-Ψυχοφίλη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Κάτω από τον θυμό της κρύβεται ένα άλλο συναίσθημα που θέλει να κρύψει, πιο ωμό, πιο ντροπιαστικό, που δεν λέει. Φοβάται ότι θα την εγκαταλείψετε. Ταιριάζει με το πρόβλημα αυτοεκτίμησης που έχει, και μεταξύ άλλων, σας φτάνει στα όρια σας για να σας τεστάρει, για να νιώθει ότι είσαστε εκεί. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης βγάζει στην επιφάνεια τα χειρότερα κομμάτια του ανθρώπου.
Κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει αυτόν που δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του. Μην έχεις μεγάλες προσδοκίες. Δεν είναι στο χέρι σας η εξέλιξη της, όσο και να έχετε τη θέληση. Προσπάθησε να της εξηγήσεις ότι προτείνεις τον ψυχολόγο όπως θα πρότεινες έναν γιατρό, επειδή ανησυχείς, επειδή θέλεις το καλό της. Γύρνα την πρόταση γύρω από εσένα, όχι γύρω από αυτή. Βρες έναν ψυχολόγο, κλείσε ένα ραντεβού, προσφέρσου να την συνοδέψεις για την πρώτη φορά. Και να είσαι προετοιμασμένη για περισσότερη άρνηση. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Δυστυχώς οι μόνες ουσιαστικές επιλογές που έχεις εσύ είναι ή να μείνεις ή να απομακρυνθείς.
__________________
4.
Αγαπημένη Α,μπα,
Είμαι πολύ πληγωμένη με τον πρώην μου που δεν προσπάθησε για να είμαστε μαζί όσο εγώ. Ενώ έλεγε ότι το θέλει, επέλεξε να κάνει άλλα πράγματα, για τον εαυτό του και για την καριέρα του, έχοντας μόνο να μου δώσει μία σχέση μέσω σκαϊπ. Ποτέ δε συζήτησε το γεγονός να προσπαθήσουμε να ζήσουμε μαζί, ούτε καν την περίπτωση να είμαι εγώ αυτή που θα αλλάξει τη ζωή της για να τον ακολουθήσει.
Αυτό που έκανα ήταν να περιμένω κάτι να αλλάξει, και όταν συνειδητοποιούσα ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και κακώς περιμένω, έκανα καβγάδες μαζί του, τον κατηγορούσα, έκλαιγα, προσπαθούσα να τον πληγώσω και έκοβα επικοινωνία μαζί του. Μετά από κάποιο διάστημα θα απογοητευόμουν από τους "άντρες" -έτσι γενικά - πάλι, θα σκεφτόμουν αυτόν που έχω ερωτευτεί όσο κανέναν άλλο, θα του δικαιολογούσα τα πάντα και θα άρχιζα πάλι να του μιλάω.
Αυτός κάθε φορά με δέχεται σα να μην έγινε τίποτα και πάντα θέλει να υπάρχω τριγύρω (ενώ μου έχει πει ξεκάθαρα ότι ποτέ ξανά δε θα ήθελε να είναι μαζί μου μετά από όλα αυτά). Εγώ από τη μια απογοητεύομαι που ποτέ δε δείχνει θυμό, δε δείχνει να έχει πληγωθεί από τη συμπεριφορά μου (όπως δε δείχνει και κανένα άλλο συναίσθημα) αν και δηλώνει πληγωμένος- και από την άλλη σκέφτομαι μήπως πράγματι με αγαπάει και με θέλει στη ζωή του, γι' αυτό και με δέχεται κάθε φορά πίσω. Εσύ τι πιστεύεις ότι φανερώνει η συμπεριφορά του;
Ξέρω ότι πρέπει να με απασχολεί τι φανερώνει η δίκη μου συμπεριφορά, αλλά ξέρω ότι έχω ανάγκη από αγάπη και τρυφερότητα και αυτός είναι ο τελευταίος που μου τα έδωσε. Όσοι γνώρισα μετά από αυτόν δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν. Αυτός τουλάχιστον θα μου απαντήσει πάντα στα μηνύματά μου.
-Απογοητευμένη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Ήμουν έτοιμη να προσπεράσω αυτή την ερώτηση ως άλλο ένα επίπονο κόλλημα που θα έκανε και τον Άγιο Πέτρο να αγανακτήσει, μέχρι που έφτασα στο τέλος. Κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Δεν συμβαίνει συχνά να καταλαβαίνει κανείς με τόσο κρυστάλλινη ακρίβεια γιατί κάνει ό,τι κάνει, και να μην καταλαβαίνει ότι το έχει καταλάβει.
Αν μπορούσες να βράσεις την συμπεριφορά σου, μετά από μερικές ώρες θα αποκρυσταλλωνόταν σε αυτό που γράφεις στην τελευταία παράγραφο. Για διάβασε την ξανά, πιο αργά. Όχι μόνο συνοψίζει το πρόβλημα, αλλά στην τελευταία πρόταση το συμπιέζεις κι άλλο, έχει γίνει σχεδόν ποίηση, χαϊκού, τεχνητό διαμάντι.
Ασχολείσαι με τον πρώην που σε αγνοεί επειδή δεν πιστεύεις ότι μπορείς να βρεις άλλον. Δεν έχεις απολύτως κανέναν άλλο λόγο για να τον «αγαπάς», για να επιμένεις, βαφτίζοντας αυτή την χλιαρή, παρακάτω από μέτρια, μη ικανοποιητική σχέση ως «μεγάλο έρωτα», για να δικαιολογείς γιατί δεν τα παρατάς να πας παρακάτω. Γαντζώνεσαι από τα ψίχουλα γιατί από το ολότελα, καλή και Παναγιώταινα. Και δεν χρειάζεσαι καν ψυχολόγο για να το συνειδητοποιήσεις! Το ξέρεις ήδη! Το ξέρεις, και το λες!
Και μένεις εκεί!
Δεν ξέρω τι ικανότητες θα έπρεπε να έχω για να σε σπρώξω (ικανότητες τρακτέρ; Γεώτρησης;) να βγεις από το τσιμέντο. Δε νομίζω ότι τις έχω. Ξέρω μόνο το εξής: ζητιανεύεις συναίσθημα, και αυτό είναι το πιο απωθητικό πράγμα για όλους τους άντρες -και για όλες τις γυναίκες. Αυτό το «έχω ανάγκη» είναι που σε κάνει να ζεις όπως ζεις. Κανέναν δεν έχεις ανάγκη. Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει αυτό που νομίζεις ότι χρειάζεσαι. Μόνο με τον εαυτό σου πρέπει να τα βρεις.
__________________
5.
Tελικά,ποιους μπορουμε να λεμε φίλους?
Εδώ μέσα συχνά αναφέρεται ότι αν ένας φίλος σου σε βλέπει ανταγωνιστικά ή αν δεν σε υποστηρίξει 100% σε κατι κτλ τότε δεν είναι φίλος σου.
Εμένα για παράδειγμα, η μια μου φίλη είναι έξυπνη, έχει ενδιαφέροντα ,μου αρέσει να κάνω παρέα μαζί της,αλλά εκνευρίζεται πολύ έυκολα και ωρες ωρες είναι λίγο στριμμένη. Η αλλη μου φίλη αντιθέτως είναι πολύ ευγενική και καλοσυνάτη, κάνουμε ωραιές συζητησεις κ συμφωνούμε σε πολλά, αλλά κάνει και πράγματα που δεν μου αρέσουν καθόλου πχ θα χρησιμοποιήσει το χιούμορ για να πει χοντράδες, ή ειναι πολύ μηγιαγκυχτη, αχ ποναω το χέρι μου, άνοιξέ μου την coca cola. Άλλη μου φίλη, έχει φοβερό χιούμορ, γελάμε πολύ κ καταλαβαίνει η μία την άλλη, αλλά ειναι τρομερός ξερόλας και θέλει να έχει πάντα δίκιο.
Επίσης, ενώ της θεωρώ φίλες μου και θα τις βοηθήσω σε κάποια πράγματα, αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν θα έκανα και τα ΠΑΝΤΑ για αυτές. πχ δεν θα έμπαινα εγγυήτρια σε δάνειό τους, ούτε για παράδειγμα θα τις φιλοξενούσα σπίτι μου για τρία χρόνια μαζί με τα παιδιά τους αν χωρίζανε. Αυτές πρέπει να τις θεωρώ φίλες μου? Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του φίλου κατά τη γνώμη σου? Πως θα καταλάβω πότε έχω μια ρηχή σχέση με κάποιον ή είναι πραγματικός φίλος?
-φιλη ή φίδι?
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Το «εδώ συχνά αναφέρεται» δεν αναφέρεται σε μένα, έτσι; Διότι εμένα ρωτάς, υποθέτω. Ποτέ δεν έχω πει ότι αν ένας φίλος δεν σε υποστηρίξει 100% σε ό,τι και να κάνεις, δεν είναι φίλος σου. Ίσα ίσα, υποστηρίζω ότι η λέξη «πραγματική» πριν την «φιλία» βάζει μη ρεαλιστικές προσδοκίες που απογοητεύουν. Κι εσύ τελειώνεις όλο τον συλλογισμό με το έντεχνο κλισέ του «πραγματικού» φίλου, και με στενοχωρείς.
Όλοι ξέρουμε τα κουσούρια των άλλων, σιγά το δύσκολο. Δεν τους κάνουμε φίλους επειδή είναι τέλειοι. Τους κάνουμε φίλους επειδή δεν νιώθουμε ότι τα κουσούρια τους μας βλάπτουν προσωπικά, ή έστω, δεν μας βλάπτουν σε μεγάλο βαθμό. Το ίδιο καλά ξέρουν και οι φίλοι μας τα δικά μας κουσούρια· ελπίζω να σου έχει περάσει από το μυαλό ότι ούτε εσύ είσαι τέλεια, και σε κάνουν παρέα παρά τα προβληματάκια που βγάζεις. Εσύ πόσους ξέρεις που θα έμπαιναν εγγυητές στο δάνειο σου, ή θα σε φιλοξενούσαν τρία χρόνια μαζί με τα παιδιά σου; Πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να είναι μηδέν. Λες να μετριέται έτσι η φιλία; Ή λες να έχεις μηδέν φίλους;
Οι φίλοι δεν είναι ερωτικοί σύντροφοι. Ούτε η μαμά μας. Το πότε έχεις ρηχή σχέση και πότε φιλία το καταλαβαίνεις όπως καταλαβαίνεις πότε συμπαθείς κάποιον και πότε όχι, και σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι μια ικανότητα που αποκτάς στο νηπιαγωγείο. Αν τώρα δυσκολεύεσαι, είναι επειδή θα ήθελες να πιστέψεις στον μυθικό μυθιστορηματικό Φίλο που τα κάνει όλα και συμφέρει, μια φαντασίωση των ανώριμων συναισθηματικά ανθρώπων που ψάχνουν να κατηγορήσουν τους άλλους για όλες τις δικές τους ανεπάρκειες. Αλλά δε νομίζω ότι δυσκολεύεσαι, απλώς αναρωτιέσαι. Μην αναρωτιέσαι, μια χαρά φιλίες έχεις.
__________________
6.
Αχ βρε Α μπα, πάρε και μια ερώτηση από το 1960.. Έχω πρόβλημα με την πεθερά μου. Εκτός από εμένα έχει και μια ακόμα νύφη η οποία πάσχει από οξεία ξερολίτιδα.. (κατά τα άλλα είναι νορμάλ) Κάθε μέρα της λέει με ύφος διδάκτορος πανεπιστημίου ένα σωρό σοφά πράγματα για τη μπεσαμέλ, τα υποαλλεργικά μωρομάντηλα τις δίαιτες και καπάκια με παίρνει τηλέφωνο (η πεθερά) και μου τα λέει χαρτί και καλαμάρι επαναλαμβάνοντας ανα 5 δευτερόλεπτα "το ήξερες αυτό?" "φοβερή η "Μαρία" έτσι".. Εγώ στην αρχή γελούσα, τα συζητούσαμε με τον άντρα μου και κοροϊδεύαμε αλλά όσο περνάει ο καιρός αυτά τα τηλεφωνήματα με κουράζουν απίστευτα. Και έχω και 1 φορά την εβδομάδα και την ίδια την κυρία ξερολίδου να μου λέει τις σοφίες πρώτο χέρι. Τί να κάνω ρε Α μπα. Να πείσω τον εαυτό μου πως εκτός από τον άντρα παντρεύτηκα και αυτές και να το εντάξω στα συζυγικά καθήκοντα ή να τις πάρει ο διάολος? Ή κάτι άλλο?
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Θα έλεγα να επιστρέψεις στο στάδιο που τα έλεγες αυτά στον άντρα σου και τα κοροϊδεύατε παρέα, και να μείνεις εκεί. Τέτοιες ανίατες περιπτώσεις που δεν μπορείς να βγάλεις από τη ζωή σου δεν αξίζουν ενέργεια, εφόσον κατά τα άλλα δεν σε βλάπτουν.
Εκτός αν, μετά από τόσο καιρό, αισθάνεσαι ότι το μήνυμα αυτών των τηλεφωνημάτων από την πεθερά είναι «εσύ δεν είσαι τόσο καλή σαν την άλλη». Δυστυχώς δεν αποκλείεται, αλλά πριν οργανώσεις αντίσταση, σιγουρέψου ότι δεν λέει τα ίδια στην άλλη πλευρά για σένα. Μήπως είναι τακτική διαίρει και βασίλευε; Βάζω και αυτή την εκδοχή στο τραπέζι, για να κλείσουμε την ερώτηση του '60 με απάντηση του '60.
__________________
7.
Έχω φρικάρει με όλες τις φίλες μου που γίνονται μάνες. Εκ των πραγμάτων αλλάζουν οι ανάγκες και απομακρυνόμαστε. Προσπαθούμε πολύ να κρατήσουμε επαφή αλλά κ εγώ πλέον με έχω πιάσει να βαριέμαι αφόρητα τις μωροκουβέντες τους ή τις παρεμβασεις παιδιών στην κουβέντα. Τις χάνω κ δυσκολεύομαι να το αποδεχτώ. Ειμαι 36 και νιώθω οτι δε θέλω παιδιά αλλά όλοι με κάνουν να νιώθω ανώμαλη για αυτή την άποψη μου.Σαν αποτέλεσμα έχω πλέον ένα μπουχτισμα και ενώ πλέον δε νιώθω ωραία κάνω προσπάθειες να βρεθούμε πάντα συμφωνα με το πρόγραμμά τους. Έχω πλέον κ υπαρξιακά κ φοβάμαι ότι κανω λάθος που δε μου αρεσουν τα παιδιά και θα το μετανιώσω. Σαν άνθρωπος νιώθω οτι τώρα έχω στεριώσει μετά από καταθλιψεις κ δεν εχω χορτάσει ζωή για να φέρω ενα παιδί στον κόσμο όπου ολα γυρνάνε γυρω απο αυτό. Μηπως πρεπει να ανανεωθω πλέον σε φιλους ατεκνους λογω ενδιαφερόντων; Να αραιώσω απο φίλες που όλα είναι το παιδι τους; Νιώθω θυμό που δεν κρατάνε ισορροπίες αλλά συνάμα φανταζομαι πόσο δυσκολο ειναι. Ειμαστε τελικα 2 στρατοπεδα;
-Απροσαρμοστη
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α ΜΠΑ
Όχι, δεν είμαστε. Όμως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε.
Επειδή δεν μεγάλωσες μέσα σε ένα σκοτεινό λαγούμι που βρίσκεται σε μια σπηλιά στον πάτο της θάλασσας, έχεις λάβει τα εντατικά μηνύματα που λένε ότι ο προορισμός της γυναίκας είναι η μητρότητα. Όσο και να ξέρεις ότι τα παιδιά δεν είναι για σένα, δεν μπορείς να ξεχάσεις τι σημαίνει αυτό για την κοινωνική σου κατάταξη, και το πρόβλημα είναι ότι δεν είσαι καν σίγουρη αν θέλεις ή όχι.
Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος να σιγουρευτείς 100%, γιατί το θέμα είναι πολύ περίπλοκο. Δε νομίζω όμως ότι το πώς νιώθεις για τα παιδιά των άλλων, και πώς νιώθεις για το πώς επηρεάζουν τα παιδιά των άλλων τη σχέση που έχεις με τους γονείς τους, είναι ένδειξη για το αν θέλεις δικά σου παιδιά. Προσωπικά νιώθω κάπως άβολα ακόμα και με αυτούς που δηλώνουν απόλυτη σιγουριά ότι θέλουν και ότι αγαπάνε όλα τα παιδιά του κόσμου· αυτόματα σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν να έχουν υπόψη τους όλη την ευθύνη και τον κόπο και το άνοιγμα προς μια εντελώς άγνωστη κατεύθυνση, και να μην έχουν απολύτως καμία αμφιβολία. Πιστεύω ότι η αίσθηση ότι τώρα νιώθεις ότι έχεις στεριώσει από κατάθλιψη και δεν έχεις χώρο για άλλον άνθρωπο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και πολύ κατανοητή.
Αναρωτιέμαι όμως ποια είναι η ερώτηση που κάνεις. Αν ο λόγος που δεν θέλεις παιδιά είναι αρκετά καλός λόγος; Δεν χρειάζεσαι λόγο που θα πείσει κάποιο αόρατο δικαστήριο. Ούτε αυτοί που κάνουν παιδιά έχουν απαραίτητα τρομερά πειστικούς λόγους που τα κάνουν. Πάρα πολλοί κάνουν παιδιά επειδή όλοι κάνουν παιδιά, και δεν τους περνάει καν από το μυαλό να κάνουν κάτι άλλο. Είναι η ερώτηση αν είσαι παλιάνθρωπος που δεν έχεις υπομονή με τις αλλαγές που φέρνουν τα παιδιά σε μια σχέση; Εδώ οι γονείς κουράζονται από τα ίδια τους τα παιδιά και χαίρονται όταν βρίσκουν άλλους γονείς με άλλα παιδιά, για να μπορέσουν να πιουν έναν καφέ για μισή ώρα με ησυχία. Νομίζω ότι η ερώτηση που κάνεις, αλλά αποφεύγεις να απαντήσεις, είναι μήπως κάνεις λάθος και το μετανιώσεις. Αυτή είναι πολύ σοβαρή ερώτηση, και είναι από αυτές που δεν μπορεί να απαντήσει κανείς άλλος εκτός από σένα.
Θα σου πω κάτι για τον φόβο της μετάνοιας, μόνο. Το τι μετανιώνουμε και τι όχι, δεν είναι κάτι τυχαίο. Διαλέγουμε τι μετανιώνουμε. Μπορείς να το ελέγξεις, αν γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου. Πάντα εκεί καταλήγω, ε; Αλλά εκεί είναι πάντα το ζουμί, όπως και να το κάνουμε.
σχόλια