Βλέποντας τις φωτογραφίες των συλληφθέντων της Κοζάνης, δεν ξέρεις για ποιο πράγμα να στενοχωρηθείς περισσότερο /
για τα παραμορφωμένα πρόσωπα ή για το εφηβικό τους παρουσιαστικό; /
ή και για τα δύο; /
το πρώτο, όσο ξέρω, είναι αντικείμενο εισαγγελικής έρευνας /
για το δεύτερο, δεν μπορείς να πεις πολλά /
σκέφτομαι μόνο ότι ένας σημερινός εικοσάρης γεννήθηκε στην Αθήνα του 1993 /
εμείς, που σήμερα βρισκόμαστε κοντά στα 40 και εικοσαρίζαμε στις αρχές της δεκαετίας του '90, πρέπει να ήμασταν η τελευταία γενιά Αθηναίων που έπαιξε έξω από το σπίτι, στη γειτονιά, στην πλατεία, στο σχολείο /
θυμάμαι έναν θείο μου στα χρόνια του παππού, που όταν έμπαινα στην εφηβεία μού είχε πει λίγο δασκαλίστικα: «σας λυπάμαι, γιατί δεν θα παίξετε ποτέ στο χώμα» /
το ύφος του με είχε ενοχλήσει, αλλά καταλάβαινα τι προσπαθούσε να πει /
εξάλλου, κάθε γενιά ζηλεύει λίγο τις επόμενες και η ζήλια μεταμορφώνεται κάποιες φορές σε αφόρητο διδακτισμό /
έτσι, δεν θέλω να πω το ίδιο για τα παιδιά που μεγάλωσαν τις δεκαετίες της ελληνικής ευμάρειας, τις δεκαετίες δηλαδή του 1990 και του 2000 /
όμως, πάντα μου έκανε εντύπωση γιατί τα παιδιά της δικής μου γειτονιάς σταμάτησαν κάπως απότομα να μαζεύονται στην άχαρη αυλή από τσιμέντο του σχολικού συγκροτήματος /
νομίζω το φαινόμενο πήρε παναθηναϊκές διαστάσεις, για να χαλαρώσει λίγο με την εμφάνιση των μεταναστών που εποίκισαν πλατείες και πάρκα, κυρίως στις γειτονιές με μεγάλη πυκνότητα σε ξένους /
δεν έχω εύκολη εξήγηση, πέρα από τα προφανή: η επέλαση του Ίντερνετ, η υπερπροστασία από τρομοκρατημένους γονείς, ο καλύτερος έλεγχος «μέσα στο σπίτι», και πάει λέγοντας /
και, σίγουρα, δεν λυπάμαι τους έφηβους του 2000 /
ναι, είναι ατυχία να μην παίζεις με τους φίλους σου στον δρόμο, αλλά υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα για τα οποία τους ζηλεύω, επομένως η κουβέντα σταματάει κάπου εδώ /
αυτό που δεν μπορεί να σταματήσει είναι ο αφύσικος τρόπος με τον οποίο ζούμε στην Αθήνα, ο αφύσικος τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουν πολλά παιδιά στην Αθήνα, ο αφύσικος τρόπος με τον οποίο καλών προθέσεων γονείς σχετίζονται με τα παιδιά τους σε ένα αστικό περιβάλλον τοξικό, διαταραγμένο και αποσπασματικό /
αν, λοιπόν, υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει, είναι να εστιάσουμε στη μικρή κλίμακα της γειτονιάς του ενός ή των δύο οικοδομικών τετραγώνων /
κι αν δεν μπορούμε να αρχίσουμε να γκρεμίζουμε (πολυκατοικίες), ας σκεφτούμε πώς μπορούμε να ζωντανέψουμε ξανά τις γειτονιές μας, να τις κάνουμε λίγο πιο ευχάριστες και περισσότερο λειτουργικές /
ακούγεται σαν ένα ακόμα ανέξοδο ευχολόγιο, όμως δεν υπάρχει άλλη λύση /
αν κάναμε τη ζωή μας χτικιό και περιμένουμε να «ζήσουμε» στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας ή στο εμπορικό κέντρο ή το επόμενο τριήμερο, κάτι πάει πολύ στραβά /
αυτό που έχουμε ανάγκη είναι οι σχέσεις / όχι μόνο με τους δικούς μας αλλά και με τον κόσμο εκεί έξω /
μόνο μια καθημερινότητα που μας βγάζει από το καβούκι μας και μας γειώνει στο «κάθε μέρα» με τους άλλους μπορεί να έχει νόημα /
και, καλώς ή κακώς, η «επίσημη» πολιτική ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει σε αυτό το επίπεδο /
εδώ, ο κλήρος πέφτει αναπόφευκτα σ' εμάς /
ευτυχώς.
σχόλια