Έβλεπα τον Τραμπ να κερδίζει, αλλά δεν το έβλεπα. Από τη Λένα Φουτσιτζή

Έβλεπα τον Τραμπ να κερδίζει, αλλά δεν το έβλεπα. Από τη Λένα Φουτσιτζή Facebook Twitter
Δεν είναι η εκδίκηση του φτωχού λευκού αμόρφωτου Αμερικάνου. Είναι του λευκού εναντίον όλων των άλλων.
25

 ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΣΙΛΒΑΝΙΑ

«Σήμερα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα για να είσαι Αμερικάνος» ήταν η πρώτη κουβέντα φίλου το Πρώτο Πρωί μετά το Αποτέλεσμα προς κάποιον που δεν είναι Αμερικανός, αλλά μόνιμος επισκέπτης σε αυτή τη χώρα που ξύπνησε (που δεν κοιμήθηκε) αλλού μουδιασμένη και χαμένη, αλλού μεθυσμένη από απρόσμενη επιτυχία. Ένιωσε ίσως την ανάγκη να δικαιολογηθεί στον μόνιμο επισκέπτη, γιατί ξέρει ότι η Αμερική είναι σε μια από τις κεντρικές σκηνές του τσίρκου και κόβει πολλά εισιτήρια.


Τώρα, εκ των υστέρων, παραδέχομαι ότι είχα δει πολλά σημάδια που δεν ήθελα να καταχωρήσω στον εγκέφαλο. Ζούμε στο κέντρο της Πενσιλβάνια, μιας πολιτείας με μεγάλη ιστορία εργατικού κινήματος, καμάρι των Δημοκρατικών εδώ και τριάντα χρόνια. Η «happy valley» της Πενσιλβάνια στην καρδιά της πολιτείας δεν έχει ζήσει οικονομική ύφεση, και δεν μιλάμε μόνο για την κρίση του 2008 αλλά και για το Κραχ του '29. Οι μισθοί ανεβαίνουν σταθερά, ο κόσμος βρίσκει δουλειά, αγοράζει σπίτι, αγοράζει αυτοκίνητο, παίρνει σύνταξη, έχει περίθαλψη. Αλλά στις βόλτες που κάνω μερικά απογεύματα, άρχισα να βλέπω στις αυλές της γειτονιάς μας ταμπέλες υποστήριξης Τραμπ-Πενς. Μιας γειτονιάς με μονοκατοικίες, με διπλά γκαράζ, με φροντισμένο γκαζόν, με κήπους και εποχιακά στολίδια ανάλογα τη γιορτή. Περνώντας από τις αυλές προσπαθούσα να δω μέσα στα σπίτια, μήπως διακρίνω τίποτα λέπια ή κέρατα στους ιδιοκτήτες – όχι, ήταν κανονικοί άνθρωποι, με παιδιά, με γλάστρες, με ποδήλατα στο γκαράζ.

Η υποστήριξη Τραμπ από την επαρχία της Πενσιλβάνια έφτασε στο 73%. Η θηριώδης λευκή φάλαινα, όπως την αποκαλούσαν οι Ρεπουμπλικάνοι, ή το Μπλε Τείχος, όπως την αποκαλούσαν οι Δημοκρατικοί, δεν έπεσε απλώς. Άλλαξε ταυτότητα. Ακόμη και ηγετικά μέλη των ιστορικών συνδικάτων του χάλυβα, άνθρωποι που παίζει ο Τομ Χανκς στις ταινίες, ψήφισαν Τραμπ, χωρίς να το παραδέχονται στις δημοσκοπήσεις, και όχι επειδή ντρεπόταν για την επιλογή τους: επειδή δεν εμπιστευόταν το σύστημα των δημοσκοπήσεων.


Εντάξει, κάποιος θα ψηφίζει Τραμπ και εδώ, έλεγα, απλώς οι Δημοκρατικοί δεν είναι τέτοιοι και δεν βάζουν ταμπέλες, έλεγα, αν κι εγώ, που δεν ψηφίζω καν στην Αμερική, είχα αυτοκόλλητο «a woman's place is in the white house" στο αυτοκίνητο. Λίγο πιο κάτω στο δρόμο μας ένα σπίτι είχε μια ταμπέλα Κλίντον-Κέιν. Ένα. Σε κάθε βόλτα παρατηρούσα τις αυλές, μήπως παρουσιαστεί κι άλλη ταμπέλα υπέρ Κλίντον, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ.


Δεν το καταχώρησα στον εγκέφαλο.


Και μια μέρα πριν τις εκλογές, πηγαίνοντας επίσκεψη σε φίλη που μένει σε μια ακόμη καλύτερη γειτονιά, είδα σε παραδίπλα σπίτι ταμπέλα Τραμπ-υπερπαραγωγή, μαζί με σύμπλεγμα χριστουγεννιάτικου στολισμού επιπέδου Ντίσνεϊ, το σύνολο στολισμένο με αμέτρητα σημαιάκια. «Το ξέρεις ότι ο γείτονας σου ψηφίζει Τράμπ;» της είπα, για να γελάσουμε, και πολύ σοβαρά απάντησε «είναι γιατρός, και δεν έχουμε μιλήσει ποτέ. Μπαίνει και βγαίνει με την Μαζεράτι του με πάρα πολύ θόρυβο, και δεν μιλάει σε κανέναν». Δεν είχε σκοπό να κοροϊδέψει, όπως εγώ. Δεν της φαινόταν αστείο. Μου είπε ότι έχει δει πολλές ταμπέλες Τραμπ στη γειτονιά, αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο τρόμος της. Σε πρόσφατο ταξίδι, επιστρέφοντας σπίτι από επαρχιακούς δρόμους της Πενσιλβάνια, όλες οι αυλές ήταν με ταμπέλες υπέρ του Τραμπ. Όλες, μου είπε.


Και πάλι δεν καταχώρησα την πληροφορία στον εγκέφαλο.


Όλα αυτά θα ήταν ασήμαντες προσωπικές ιστορίες, αν δεν μάθαινα σήμερα ότι η υποστήριξη Τραμπ από την επαρχία της Πενσιλβάνια έφτασε στο 73%. Η θηριώδης λευκή φάλαινα, όπως την αποκαλούσαν οι Ρεπουμπλικάνοι, ή το Μπλε Τείχος, όπως την αποκαλούσαν οι Δημοκρατικοί, δεν έπεσε απλώς. Άλλαξε ταυτότητα. Ακόμη και ηγετικά μέλη των ιστορικών συνδικάτων του χάλυβα, άνθρωποι που παίζει ο Τομ Χανκς στις ταινίες, ψήφισαν Τραμπ, χωρίς να το παραδέχονται στις δημοσκοπήσεις, και όχι επειδή ντρεπόταν για την επιλογή τους: επειδή δεν εμπιστευόταν το σύστημα των δημοσκοπήσεων.

Το ασύλληπτο σοκ του αποτελέσματος είναι συλλογικό, γιατί κανείς δεν ήθελε να καταχωρήσει στον εγκέφαλο του όλα αυτά που ήταν μπροστά στα μάτια του. «Οι ταμπέλες... οι ταμπέλες....» μονολογούσε κατά τη διάρκεια της μετάδοσης των αποτελεσμάτων ο Μπράιαν Γουίλιαμς του MSNBC, που δεν μπορούσε να κρύψει την απελπισία του, μεταξύ αναστεναγμών και σιγανών επιφωνημάτων του στυλ «Χριστέ μου». «Οι ταμπέλες», σκέφτηκα κι εγώ, επιτέλους. Οι ταμπέλες στις αυλές. Η πληροφορία καταχωρήθηκε στον εγκέφαλο.

Μην χάσετε τον αναστεναγμό του, όταν συνειδητοποίησε ότι όλα χάθηκαν.

25

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ