ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

Ένα γράμμα που κάθε γυναίκα πρέπει να διαβάσει - για το καλό της****

Ένα γράμμα που κάθε γυναίκα πρέπει να διαβάσει - για το καλό της**** Facebook Twitter
17
Ένα γράμμα που κάθε γυναίκα πρέπει να διαβάσει - για το καλό της**** Facebook Twitter

«Ναι, αλλά γιατί σε εμένα;» ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ακούγοντας το γιατρό. Σε δέκα μέρες θα έκλεινα τα 24, για πρώτη φορά στη ζωή μου γυμναζόμουν συστηματικά και εντατικά, έτρωγα υγιεινά, είχα δουλειά, δεν ταλαιπωρούμουν από κατάθλιψη ή μελαγχολία, ενώ σε λιγότερο από ένα μήνα θα πραγματοποιούσα ένα από τα μεγαλύτερά μου όνειρα: θα μετακόμιζα στο εξωτερικό. Η αδυναμία του γιατρού να απαντήσει στην ερώτησή μου ήταν απογοητευτική...


Ένιωσα την πρώτη ενόχληση γύρω στις 12 το βράδυ. Ούσα στη μέση του κύκλου μου δε με απασχόλησε ιδιαίτερα, ήταν κάτι σύνηθες. Κατά τις 5.30 άκουσα το ξυπνητήρι της μητέρας μου (σημείωση: δούλευε ως νοσηλεύτρια στο ΜΗΤΕΡΑ, ένα από τα καλύτερα μαιευτήρια/ γυναικολογικά θεραπευτήρια στην Ευρώπη) και μέσα στον ύπνο μου σκέφτηκα 'ξύπνα να σε δει η μάνα σου.' Παραξενεύτηκε που ξύπνησα. «Έχω μια μικρή ενόχληση, θα πάω τουαλέτα και θα είμαι εντάξει.» Λιποθύμησα. Με παρακάλεσε να πάω στο νοσοκομείο μαζί της. «Θα πάρω τηλέφωνο στο μαγαζί να ενημερώσω ότι δεν μπορώ να πάω. Δεν είναι κάτι, παρά κολικός. Θα κοιμηθώ λίγο, θα πάω τουαλέτα και θα είμαι εντάξει.»


Οι ώρες περνούσαν και ο πόνος οξυνόταν. Από ένα σημείο και μετά δεν ξέρω αν ήμουν κοιμισμένη ή λιπόθυμη, αλλά η κοιλιά μου άρχιζε να πρήζεται και να πονάει ακόμα πιο πολύ. Ο πόνος μεταφερόταν κυκλικά: από χαμηλά στα δεξιά προς τα πάνω και αριστερά. Για τρομακτικά καλή μου τύχη, άκουσα κατά τις 11 κάποιον να ανοίγει την πόρτα: ο πατέρας μου πήρε αναρρωτική λόγω μόλυνσης στο μάτι του. «Βοήθησέ με να πάω τουαλέτα και θα είμαι εντάξει.» Λιποθύμησα κατά τη διαδρομή από το δωμάτιό μου στο μπάνιο μία φορά, κι άλλη μία από το μπάνιο στο σαλόνι (σημείωση #2: μέτρησα αυτή την απόσταση επίτηδες και είναι 13 βήματα). Σημείωση #3: ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που με χαστούκισε ο πατέρας μου. Λιποθύμησα άλλη μια φορά στο ασανσέρ (σημείωση #4: το διαμέρισμα είναι στον 1ο) κι άλλη μία φορά καθώς με μεταφέρανε εντός του ασθενοφόρου. «Μην ανησυχείς για τη σειρήνα,» μου είπε ο συνοδός «έχει πολλή κίνηση αυτή την ώρα.»

Η ρήξη ωχρού σωματίου συμβαίνει σε 1 γυναίκα στα 2.000.000. Από αυτές που θα νοσήσουν, ένα στα 3.000.000 περιστατικών είναι θανατηφόρο.


Στον υπέρηχο δε φαινόταν τίποτα από το αίμα. Μπήκα στο χειρουργείο στις 3 μ.μ. και βγήκα στις 3.30 μ.μ. έχοντας πάρει 2 φιάλες αίμα και μία πλάσμα.
«Ναι, αλλά γιατί σε εμένα;»
«Δυστυχώς δεν υπάρχει 'γιατί.' Έτυχε.»


Η ρήξη ωχρού σωματίου συμβαίνει σε 1 γυναίκα στα 2.000.000. Από αυτές που θα νοσήσουν, ένα στα 3.000.000 περιστατικών είναι θανατηφόρο. Κανείς δεν ξέρει γιατί συμβαίνει, απλά συμβαίνει: ένα ωάριο αφήνει τη θέση του κι ένα αγγείο αιμορραγεί- γι'αυτό κάποιες γυναίκες αιμορραγούν στα μισά του κύκλου τους. Αν είστε τυχερή, θα πάτε στο νοσοκομείο εγκαίρως και θα κάνετε λαπαροσκοπική επέμβαση. Εάν είστε άτυχη και ξεροκέφαλη, δε θα ακούσετε τη μάνα σας και ο οργανισμός σας θα στραγγίξει από αίμα, αφήνοντας το ανοσοποιητικό σας σμπαράλια- για να μην αναφέρω το χειρότερο σενάριο. Κανείς δε θα σας ενημερώσει για αυτό, επειδή κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει.


Υπάρχουν δύο λόγοι που θέλησα να μοιραστώ αυτή την ιστορία: αφενός θέλω να ευχαριστήσω όσους είναι αιμοδότες, για ευνόητους λόγους. Αφετέρου, θέλω να περάσω αυτό το μήνυμα: ΜΗΝ ΠΑΡΑΛΕΙΠΕΤΕ ΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟ. Δεν υπάρχει τρόπος πρόβλεψης της ρήξης ωχρού, αλλά μπορούν να προληφθούν πολλά άλλα κάνοντας το απαραίτητο ετήσιο check up.


Τέλος, δε θα ξεχάσω ποτέ τη συγκινητική κίνηση των συναδέλφων της μητέρας μου, οι οποίοι μπήκαν μαζί μας στο χειρουργείο για να της συμπαρασταθούν (ναι, η μητέρα μου ήταν παρούσα καθ'όλη τη διάρκεια της επέμβασης), του αδερφού μου, που ήταν ο μόνος ψύχραιμος, των συγγενών μου, που κάποιοι ακύρωσαν τις διακοπές τους για να είναι δίπλα μου, και των φίλων μου. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι μου συνέβη, παρόλο που έρχομαι αντιμέτωπη με τα σημάδια του καθημερινά. Και, καλώς ή κακώς, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι, μόνο και μόνο επειδή είμαι νέα, δε σημαίνει ότι είμαι άτρωτη.

Να προσέχετε.



Υ.Γ.: Εάν έχετε μια παρόμοια ιστορία, θα με ενδιέφερε πολύ να τη διαβάσω.

17

ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
Έχοντας φτάσει στο 22ο έτος της ηλικίας μογ έχω βιώσει 2 φορές το τρομακτικό αυτό και επίπονο βιοτικό συμβάν. Την πρώτη η αιτία ήταν η έντονη σεξουαλική επαφή και τη δεύτερη η έντονη σωματική άσκηση. Δεν μπορώ να ξεχάσω τους πόνους. Μέσα στις λιποθυλίες μου θυμάμαι τον ήχο του ασθενοφόρου και κάτι κυρίες στα έκτακτα που μου παραχωρούσαν τη θέση τους. Οι γιατροί έσπευσαν να με περιποιηθούν (εξαιρετικοί τόσο στο Ιπποκράτειο όσο και στον Άγιο Δημήτριο). Ρήξη κύστης ώχρου. 3 λέξεις ηχούσαν στα αυτιά μου και γω να μην μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που έχω και πονάει τόσο. Έγγυες γύρω μου με κοιτούσαν λυπημένες όσο περίμεναν στα έκτακτα. Ξαφνικά μεταφέρομαι στο δωμάτιο όπου και νοσηλεύτηκα 5 μέρες. Οι γονείς μου (5 ώρες μακρυά) ενημερώθηκαν από το νοσοκομείο "η κοπέλα αναμένεται να υποβληθεί σε χειρουργείο.Ο αιματοκρίτης της είναι χαμηλός". Εκείνη την ώρα πέρασε όλη η ζωή μου μπροστά στα μάτια μου. Χειρουργείο; στα γυναικολογικά; γιατί; γιατί σε μένα; παιδιά; θα μπορώ ν κάνω μετά από αυτό; οι ώρες περνούσαν με πολύ πόνο, κλάμα και ζάλη. Ο αιματοκρίτης μου στάθηκε η αιτία που γλίτωσα το χειρουργείο και τις 2 φορές. Την επομένη πήγα στον γυναικολόγο μου. Η λύση για την αναμενόμενη 3η φορά... βρίσκεται ανάμεσα σε δημόσιο νοσοκομείο ή σε ιδιωτική κλινική. Μαχαίρι ή λαπαροσκόπηση; με παιδιά ή χωρίς; Είμαι πλέον αρκετά προσεκτική. Δεν έχω επιστρέψει στις προπονήσεις αλλά κάθε φορά που βλέπω λίγο αίμα, που πρήζεται η κοιλιά μου ή πονάω λίγο μου έρχεται εκείνη η εικόνα στο μυαλό. Κορίτσια μου. Δεν φταίμε εμείς. Ήμαστε οι τυχερές-άτυχες που βιώνοντας αυτό ευαισθητοποιούμαστε λίγο παραπάνω. Σε περίπτωση που νιώσετε κάτι παρόμοιο να σπεύσετε στο νοσοκομείο. Η εσωτερική αιμορραγία είναι σοβαρή. Δεν παίζεις μαζί της. Με εκτίμηση και με λιγότερους πόνους.
Περασα ακριβως το ιδιο περσυ μια φορα το μαρτη που περασε μονο του και μια το νοεμβρη με αιματοκριτη 24 οπου χειρουργηθηκα. Στο ελενα που πηγα τη δευτερη φορα μου ειπαν οτι δεν εχω τιποτα περισσοτερο απο ορθοστατικη υποταση και παροτι μου εκαναν υπερηχο δε διαπιστωσαν τιποτα περιεργο. Μαλιστα μου εκαναν παρατηρηση που επελεξα ενα γυναικολογικο νοσοκομειο γιατι οι λιποθυμιες ειναι παθολογικης φυσης αδιαφορωντας για τους πονους χαμηλα. Με αφησαν μονη μου για πανω απο 1 ωρα γιατι ηταν παρασκευη βραδυ και ακουσα να παραπονιεται απτο βαθος νοσηλευτρια που δουλευει και δε διασκεδαζει. Δε μπορεσα να φτασω μονη μου μεχρι τη τουαλετα γιατι λιποθυμουσα και παρατυπως φωναξα μεσα το συντροφο μου να με σηκωσει.Μετα απο απιστευτο πονο που δυναμωνε και εχοντας επιστρεψει σπιτι καθυποδειξη των γιατρων του ελενα, πηγα εκ νεου σε γενικο νοσοκομειο οπου στον υπερηχο δεν εβλεπαν τιποτα αλλο περα απο αιμα και με μετεφεραν ευτυχως στο αλεξανδρα(διοτι μου πρότειναν παλι το ελενα και ειπα προτιμω να πεθανω απτο να με χειρουργησουν αυτοι που πριν 2 ωρες με βρηκαν μια χαρα και με ειχαν παρατησει στη μοιρα μου) που χειρουργηθηκα.επρεπε να κανω καταγγελια αλλα αφου αναρρωσα σκεφτηκα οτι καπως θα τα κουκουλωναν και ακρη δε θα βγαζα. Μη σου τυχει!! Απλα ενημερωστε τον περιγυρο σας οτι ακαταπαυστες λιποθυμιες και πονο σε θωρακα και πλατη υποδηλωνουν εσωτερικη αιμοραγια
Έτσι ακριβώς, χωρίς κάποια προηγούμενη ένδειξη μου έτυχε και μένα στα 26 το "λαχείο".Κατά τη διάρκεια επαφής με τον σύντροφό μου ένιωσα έναν ασυνήθιστα έντονο πόνο στην πυελική χώρα, τον οποίο ακολούθησε έντονος πόνος σε όλη την περιοχή της κοιλιάς, μέχρι αρκετά ψηλά. Έμεινα ξαπλωμένη μήπως και περάσει, όσο περνούσε όμως η ώρα δεν ένιωθα καμία διαφορά. Λόγω ιστορικού, στο μυαλό μου έφτανα στο συμπέρασμα ότι μάλλον πρόκειται για κολικό εντέρου -άλλωστε αρχικά ο πόνος έμοιαζε τέτοιος. Προσπάθησα μάταια να χαλαρώσω μπας και περάσει. Μετά από 2-3 ώρες περίπου δεν έβλεπα καμία βελτίωση κ εντωμεταξύ ο πόνος ήταν αφόρητος, αποφασίζω λοιπόν να πάω στο νοσοκομείο γιατί κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ενδείξεις αίματος εντωμεταξύ πουθενά.Στο ταξί για νοσοκομείο όπου εφημέρευε γαστρεντερολογική κλινική, ευτυχώς (το γράφω κ ανατριχιάζω) νιώθω την παρόρμηση να πάω σε νοσοκομείο που να εφημερεύει και γυναικολογική κλινική.Φτάνοντας πια στα επείγοντα του νοσοκομείου γύρω στις 6 το πρωί δεν ήμουν πλέον σε θέση να περπατήσω, ο πόνος όλο και χειροτέρευε και ήμουν σε κατάσταση -σχεδόν- λιποθυμίας.Εκλιπαρώ τους ανθρώπους στα επείγοντα να με βάλουν σε προτεραιότητα, το ένιωθα ότι αν έπρεπε κάτι να γίνει, έπρεπε να γίνει άμεσα.Αφού μιλάω με ουρολόγο, με στέλνει στο γυναικολογικό. Μετά από τις ερωτήσεις και μια σύντομη εξέταση με βάζουν σε καροτσάκι κ κατευθείαν για εξετάσεις αίματος. Δημόσιο νοσοκομείο γαρ, προσπαθούσαν οι άνθρωποι πραγματικά να κάνουν ό,τι μπορούσαν κ όσο πιο γρήγορα γινόταν. Ύστερα από εξετάσεις αίματος διαπιστώνουν ότι ο αιματοκρίτης μου είχε φτάσει πια στο 23. Ο πιο επίπονος υπέρηχος που έκανα ποτέ στη ζωή μου, και γενικά πόνος που δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα ποτέ να βιώσω. Χειρουργείο εννοείται άμεσα. Είχα πάθει ρήξη ωχρού σωματίου, όλο το αίμα είχε πάει προς τα πάνω στην κοιλιακή χώρα και είχα κάνει αιμάτωμα 9 εκατοστών -χώρια το αίμα και τα υγρά που κυκλοφορούσαν τριγύρω. Στο καρδιογράφημα που ήταν απαραίτητο πριν την επέμβαση, ούρλιαζα από τον πόνο κ η βελόνα τιναζόταν έξω από το χαρτί.Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ζαλισμένη πάνω στο φορείο μετά την ανάνηψη ήταν μια ειδικευόμενη γυναικολόγος να μου περιγράφει πως πήγε καλά και ότι μάλιστα διασώθηκε η ωοθήκη μου από την οποία είχε γίνει η ρήξη. Άπειρη ευγνωμοσύνη που όχι μόνο σώθηκα, αλλά σώθηκαν και τα αναπαραγωγικά μου όργανα. Βέβαια όπως διάβασα και σε άλλα σχόλια, το ψυχολογικό τραύμα αργεί πολύ να περάσει, και είναι κάτι που βιώνω μέχρι και σήμερα.Από τις 22 Μαρτίου που έγινε η επέμβαση, είναι η πρώτη φορά που γκουγκλάρω για την ρήξη ωχρού, καθώς η ωοθήκη μου έχει ξαναδημιουργήσει αιμάτωμα και ακολουθώ αγωγή με αντισυλληπτικά. Πρώτο στα αποτελέσματα της Google βγαίνει αυτό το άρθρο και σοκαρισμένη συνειδητοποιώ ότι το λινκ είναι άλλο χρώμα από τα υπόλοιπα αποτελέσματα, πράγμα που σημαίνει ότι το είχα διαβάσει. Φυσικά και δεν το θυμόμουν, φυσικά και το είχα προσπεράσει σαν κάτι μεν τρομακτικό, αλλά απίθανο να συμβεί σε μένα.Η ενημέρωση και η πρόληψη σώζουν ζωές. Κλισέ να μου πείτε, αλλά ναι, σώζουν ζωές. Να ακούτε το σώμα σας και να εμπιστεύεστε τη διαίσθησή σας (χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι φτάνατε στο άκρο του "κατα φαντασίαν ασθενή). Εύχομαι περαστικά και δύναμη σε όλες τις γυναίκες που, φευ, θα ταυτιστούν με αυτό το άρθρο. Μακάρι να είμαι η τελευταία..
Καλησπέρα, Ειμαι η Κωνσταντίνα και ειμαι 22 χρόνων και εχω περασει κατι ανάλογο μόλις πριν εναν χρονο. Πρόκειται για πνευμονική εμβολή, κατι για το οποιο δεν ειχα ξανα ακουσει στο παρελθόν. Η ιστορία ξεκινησε ως εξης. Το πρωτο βραδυ ξύπνησα χαράματα με εντονο πονο στα πλευρα στη δεξια μερια. Θεώρησα οτι ειναι μυϊκό πιάσιμο και δεν εδωσα σημασία. Ξανακοιμηθηκα και το πρωι που ξύπνησα ο πόνος δεν ειχε περάσει. Περασα την μερα μου παίρνοντας ενα μυοχαλαρωτικο το πρωι και ενα το απόγευμα αν θυμάμαι καλα και κατα τη διάρκεια της μέρας δεν ενιωσα αλλο πονο. Το επόμενο βραδυ ξυπνησα ξανα χαράματα με πιο εντονο πόνο αυτή τη φορα που με έφτανε σε σημείο κοντα στη λιποθυμία. Ξύπνησα τους γονεις μου και τους είπα οτι πρεπει να παω νοσοκομείο γιατι ο πόνος ηταν ανυπόφορος. Εδω να σημειώσω οτι δεν ειχα κανενα ιστορικό σε θεμα υγειας στο παρελθον και ότι πίστεψα οτι ο πόνος ηταν καθαρα μυικος.Στο νοσοκομείο μου εκαναν την εξης ερώτηση. "Κανετε χρήση κάποιου φαρμάκου ή χαπιών; " Εκανα χρηση αντισυλληπτικων για 5 μηνες περίπου, αλλα θα επανέλθω σε αυτο το σημειο στο τέλος του κειμένου. Αμεσως οι γιατροι με εβαλαν σε πρωτη σειρα στα επείγοντα και με εκαναν εισαγωγή. Απο εκει πηγα κατευθείαν στον αξονικό τομογράφο και τα αποτελεσματα της αξονικης έδειξαν οτι ειχαν σχηματιστεί δυο μεγάλοι θρομβοι και στους δυο πνεύμονες μου, πραγμα που έθετε αμεσα τη ζωη μου σε κίνδυνο απο ανακοπή. Εμεινα 5 μερες στην εντατική μονάδα και 2 μέρες σε θάλαμο του νοσοκομείου. Εκανα αγωγή για τον επόμενο ενα χρονο με αντιπυκτικα χαπια. Το πρωτο εξάμηνο ηταν αρκετα δυσκολο ιδιαίτερα ομως το πρωτο τρίμηνο. Η ζημια που εγινε στους πνεύμονες μου με επηρέαζε σε καθε κομματι της ζωης μου αφου δεν ειχα αντοχή και δύναμη για να κανω απλα πράγματα οπως για παράδειγμα να περπατήσω μια αποσταση 5 λεπτών χωρις να κουραστώ (αυτο για τον πρώτο μηνα κυρίως). Ενιωσα τις δυναμεις μου να επανέρχονται πλήρως αφου περασε το πρωτο εξαμηνο. Για να μη μιλησω για τις κρίσεις πανικού που ξεκίνησαν απο τη μερα που βγήκα από την εντατική λογω της κατάστασης σοκ που ειχα περασει. Ως προς το θεμα των αντισυλληπτικων τωρα. Τα αντισυλληπτικά τα ελαβα μετα απο επισκεψη σε γυναικολόγο και υστερα απο εξετασεις που η συγκεκριμένη θεώρησε απαραίτητες. Η πληροφόρηση που ελαβα σχετικα με τη λήψη αντισυλληπτικων ηταν ΜΗΔΕΝΙΚΗ. Εκ των υστέρων εμαθα (απο γνωστούς) οτι πρεπει να γινονται αιματολογικές εξετάσεις ανα 3μηνο ή 4μηνο. Η "γυναικολόγος" ήταν επιεικώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ στη δουλεια της και εντελως ΑΝΕΥΘΥΝΗ. Γραφω λοιπον το συγκεκριμένο ποστ για να συμβουλεψω οσες γυναικες το διαβάσουν το εξης: ΝΑ ΔΙΑΛΕΓΕΤΕ ΠΟΛΥ, ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΣΑΣ. Να περνετε και δεύτερη και τριτη γνωμη ακομα και στα πιο απλά θέματα. Η ανευθυνότητα μιας γιατρού κοντεψε να κοστίσει τη δικη μου ζωη. Μην αφήσετε να συμβεί κατι τετοιο και σε εσας. Το "γιατι σε εμένα; " το ρωτησα και εγώ στον εαυτό μου. Το "ετυχε" ηταν η απάντηση που εδωσα και εγω... Ετυχε, περασε, συνεχίζουμε. Αυτο που συνειδητοποίησα στο πετσί μου απο εκείνη τη μερα είναι οτι η ζωη δεν είναι δεδομένη. Κοιτάξτε να προστατεύετε τους εαυτούς σας και να ζείτε τη ζωη σας. ✌
Καλημερα κοριτσια και καλή χρονια! Εγω ειχα ρηξη ωχρους σωματος στη δεξιά ωοθηκη, για τι πόνους μιλαμε αφήστε το δεν μπορω να το περιγραψω.εχει περασει μια μιση βδομάδα κ ακομα ταλαιπωρουμαι και ποναω υποφερτα.φοβηθηκα πολύ όταν μου ειπαν οτι μάλλον θα μπω χειρουργείο αλλα ημουν τυχερη διοτι είχα καλό αιματοκριτη κ το γλιτωσα.απο χτες βεβαια εχω αιμορραγία δεν ξερω αν ειναι φυσιολογικο αλλα θα παω στο γιατρό να δω τι γίνεται.πλέον μου εχει μεινει τραυμα με τον παραμικρό πιο εντονο πονο στη κοιλια λεω μηπως εχω καποια επιπλοκή μηπως έκανα κατι λαθος μηπως να πηγαινω κάθε μηνα για υπέρηχο να ξερω τι γίνεται.τελος πάντων μακαρι να είναι περαστικό κ να τελειωνει.
Καλησπέρα!κι εγώ μία απ'τα ίδια! Ρήξη ωχρού με τρελούς πόνους.γλίτωσα το χειρουργείο! πριν μια εβδομάδα το έπαθα.. πόσο καιρό σου πήρε να αναρρώσεις;για πόσο καιρό ποναγες κ ένιωθες αδυναμία; είναι ότι χειρότερο κ επώδυνο έχω ζήσει.
Για την αιμοδοσία νομίζω το γνωρίζουμε όλοι.Για την επίσκεψη στο γυναικολόγο, ε όποια δεν το γνωρίζει ήδη μάλλον δεν θα αλλάξει άποψη διαβάζοντας την επιστολή. Βασικά όποια δεν το γνωρίζει μάλλον δεν θα καταλάβει και τίποτα από όσα έγραψες.Η ρήξη ωχρού σωματιδίου είναι λιγότερο επικίνδυνη από μια οξεία σκωληκοειδίτιδα. Σπάνια μεν, αλλά άμεσα αντιμετωπίσιμη. Με θνησιμότητα 1 στα 3.000.000 περισσότερο κινδυνεύεις να πεθάνεις από γρίπη.
είχα ακριβώς την ίδια "τύχη" πριν από δύο χρόνια..ξαφνικός και οξύς πόνος ο οποίος ανέβαινε προς τα πάνω και σου χτυπούσε τα σωθικά. όταν τηλεφώνησα στη γιατρό μου και μου είπε να πάρω ένα σπασμολυτικό και να την ξαναπάρω μετά από κάποιες ώρες τηλέφωνο της είπα "αποκλείεται!θα πεθάνω".Μου είπε να πάω αμέσως στην κλινική που ήταν να με δει.μου είπε ότι ήταν ρήξη ωχρού σωματίου και έπρεπε να μπω επειγόντως χειρουργείο. Είχα ήδη ανεβάσει πυρετό,έτρεμα από τον πόνο και το κρύο μέσα στο κατακαλόκαιρο. Στο ακτινολογικο λιποθύμησα και τους παρακαλούσα να με βάλουν στο χειρουργείο γιατί δεν άντεχα άλλο τους πόνους. τελικά έπαθα και περιτονίτιδα, δηλαδή αίμα και πΜετά την επέμβαση ξύπνησα με πολλούς πόνους και παραμιλούσα από τη νάρκωση όλη τη νύχτα. Ο φίλος μου, ο αδερφός μου και οι φίλοι μου που ήταν εκεί είχαν γίνει άσπροι από το φόβο τους βλέποντάς με με καθετήρα,ορό και παροχέτευση..Μετά απόμια εβδομάδα στην κλινική και ανάρρωση σχεδόν ενός μήνα μπορώ να πω ότι έγινα ξανά άνθρωπος..νόμιζα πως θα πέθαινα..η χειρότερη εμπειρία πουμου έτυχε! το φοβερό είναι πως είναι κάτι ξαφνικό και απρόβλεπτο. και το άλλο φοβερό είναι ότι η ζωή μου δεν έχει ξαναγίνει ποτέ όπως πριν..
Συγγνώμη για την άγνοια. Διάβασα σε αρκετά σχόλια και στην ίδια την επιστολή ότι η ζωή δεν θα ξαναγίνει ποτέ όπως πριν και για σημάδια που υπενθυμίζουν την "περιπέτεια" υγείας. Υπάρχουν επιπλοκές και συμπτώματα καθόλη την ζωή της παθούσας? I googled it αλλά δεν διαφωτίστηκα..
Καλησπέρα! Η ίδια η παθούσα εδώ. Από τη ρήξη ωχρού αυτή καθαυτή, όχι. Η γυναικολογική υγεία επανέρχεται κανονικά. Στη δική μου περίπτωση, χάθηκε τόσο πολύ αίμα που, σήμερα, 2,5 χρόνια μετά, το ανοσοποιητικό μου σύστημα είναι ακόμα τρομακτικά αδύναμο. Όσο για τα σημάδια... Μια τεράστια τομή, μεγαλύτερη από αυτή της καισαρικής, είναι αρκετή... Υπάρχουν εκατοντάδες προβλήματα, πολύ πιο σοβαρά και που αφήνουν πολύ σοβαρότερα 'σημάδια.' Θέλησα να μοιραστώ την ιστορία μου για να μιλήσω για κάτι που δε μας είναι γνωστό- π.χ., η μητέρα μου, νοσηλεύτρια σε γυναικολογική κλινική, και δε φαντάστηκε ότι μπορεί να είναι ρήξη ωχρού- καθώς και για να ευχαριστήσω όσους είναι αιμοδότες αλλά και να υπενθυμίσω ότι δεν πρέπει να αμελούμε τη γυναικολογική μας υγεία.Καλό βράδυ :)
Εννοείται ότι πράξατε υπέροχα που μοιραστήκατε την ιστορία σας αυτή! Όντας γυναίκα ήθελα μόνο να διευκρινήσω, σε καμμία περίπτωση να υποτιμήσω. Και με σπρώξατε, νομίζω, προς την κατεύθυνση της αιμοδοσίας! Καλή σας συνέχεια!
Ειμαι 32 χρονων και εχω 2 παιδακια,πριν απο 6 μηνες εκανα το καθιερωμενο ετησιο ΤΕΣΤ ΠΑΠ,μου τηλεφωνησε ο γυναικολογος μου και μου ειπε πως ειναι ολα μια χαρα απλα ειχε προκυψει μια φλεγμονη η οποια δεν ηταν τιποτα σοβαρο(ηταν αναιτια,συμβαινει σε πολλες γυναικες χωρις καν να το γνωριζουν) και θα την αντιμετωπιζαμε στο ιατρειο με κρυοπηξια.Εγινε η κρυοπηξια και αφου ακολουθησα και καποια φαρμακευτικη αγωγη,ολα πηγαν μια χαρα και υποχωρησε.Μετα απο λιγο καιρο επαθα οιδημα βαρθολινειου αδενα (κι αυτο αναιτιο,απλα συμβαινει και μπορει να συμβει σε οποιαδηποτε),αυτο το καταλαβα πολυ γρηγορα γιατι ειχε πρηστει,πονουσε και δεν μπορουσα να καθισω η ακομα και να περπατησω,οποτε πηγα εγκαιρα στον γιατρο μου ,ο οποιος με καθησυχασε και μου ειπε πως δεν ειναι τιποτα ,τραβηξε το πυον που ειχε μαζευτει στην περιοχη με μια συριγγα και παλι πηρα φαρμακευτικη αγωγη(αυτο το πρηξιμο εκδηλωνεται οταν φραζουν οι ποροι απο τους οποιους εκκρινεται το φυσικο λυπαντικο του κολπου),υποχωρησε αμεσως και πληρως.Σαν να μην εφτανε ολο αυτο που τραβηξα,την ιδια εβδομαδα και μαλιστα την ημερα που ειχα παει για επανεξεταση,και εκει που ειχα παρει τον μικρο μου για να τον παω στην οδοντιατρο,την ωρα που περπατουσα στον δρομο με επιασε πολυ δυνατος πονος.Πηγαμε στο οδοντιατρειο και την ωρα της αναμονης ετρεξα στην τουαλετα,δεν εκανα τιποτα ομως παραμονο συνεχιζε να ποναει και να μην περναει με τιποτα....μπηκαμε με τον μικρο μεσα,αλλα συνεχιζα να εχω αφορητους πονους,κοντεψα να λιποθυμησω,πηγαινοερχομουν στην τουαλετα,ο πονος γινοταν ολο και πιο δυνατος.Αφου στεκομουν με το ζορι,φυγαμε απο την οδοντιατρο και πηγα κατευθειαν σε εναν παθολογο,την ωρα που ημουν σε αναμονη τρελαθηκα απο τον πονο,αφου με εξετασε μου λεει πρεπει να πας στον γυναικολογο σου,του λεω πως ημουν στον γυναικολογο μου το πρωι,μου λεει μαλλον ειναι ωορηξια.Τελοσπαντων τηλεφωνω στον γυναικολογο μου και του λεω αυτο που επαθα και μου λεει οτι επαθα μαλλον ρηξη ωχρου σωματιου και οτι μπορει να εχω και αιμοραγια,μιας και ημουν ακριβως στην μεση του κυκλου μου και οτι αυτο συμβαινει συχνα σε πολλες γυναικες κυριως μετα την επαφη....σε εμενα συνεβη χωρις να εχω επαφη...μου ειπε να παρω ενα σπασμολυτικο υποθετο και αν δεν αισθανθω καλυτερα να παω να με δει,ευτυχως ηρεμησα,περασε ο πονος και πηγα την επομενη μερα να με δει.Μου εκανε κολπικο υπερηχο και μου ειπε πως οντως αυτο μου συνεβη,μου ειπε οτι θα φυγει απο μονο του και οτι δεν υπαρχει κανενας κινδυνος.Ολα αυτα μου συνεβησαν μεσα σε διαστημα λιγων μηνων,ποτε μου δεν ειχα καποιο αλλο συμπτωμα....τι να πω δεν ξερω!!!Μεγαλυτερο αγαθο απο την υγεια δεν υπαρχει!!!