«Ναι, αλλά γιατί σε εμένα;» ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ακούγοντας το γιατρό. Σε δέκα μέρες θα έκλεινα τα 24, για πρώτη φορά στη ζωή μου γυμναζόμουν συστηματικά και εντατικά, έτρωγα υγιεινά, είχα δουλειά, δεν ταλαιπωρούμουν από κατάθλιψη ή μελαγχολία, ενώ σε λιγότερο από ένα μήνα θα πραγματοποιούσα ένα από τα μεγαλύτερά μου όνειρα: θα μετακόμιζα στο εξωτερικό. Η αδυναμία του γιατρού να απαντήσει στην ερώτησή μου ήταν απογοητευτική...
Ένιωσα την πρώτη ενόχληση γύρω στις 12 το βράδυ. Ούσα στη μέση του κύκλου μου δε με απασχόλησε ιδιαίτερα, ήταν κάτι σύνηθες. Κατά τις 5.30 άκουσα το ξυπνητήρι της μητέρας μου (σημείωση: δούλευε ως νοσηλεύτρια στο ΜΗΤΕΡΑ, ένα από τα καλύτερα μαιευτήρια/ γυναικολογικά θεραπευτήρια στην Ευρώπη) και μέσα στον ύπνο μου σκέφτηκα 'ξύπνα να σε δει η μάνα σου.' Παραξενεύτηκε που ξύπνησα. «Έχω μια μικρή ενόχληση, θα πάω τουαλέτα και θα είμαι εντάξει.» Λιποθύμησα. Με παρακάλεσε να πάω στο νοσοκομείο μαζί της. «Θα πάρω τηλέφωνο στο μαγαζί να ενημερώσω ότι δεν μπορώ να πάω. Δεν είναι κάτι, παρά κολικός. Θα κοιμηθώ λίγο, θα πάω τουαλέτα και θα είμαι εντάξει.»
Οι ώρες περνούσαν και ο πόνος οξυνόταν. Από ένα σημείο και μετά δεν ξέρω αν ήμουν κοιμισμένη ή λιπόθυμη, αλλά η κοιλιά μου άρχιζε να πρήζεται και να πονάει ακόμα πιο πολύ. Ο πόνος μεταφερόταν κυκλικά: από χαμηλά στα δεξιά προς τα πάνω και αριστερά. Για τρομακτικά καλή μου τύχη, άκουσα κατά τις 11 κάποιον να ανοίγει την πόρτα: ο πατέρας μου πήρε αναρρωτική λόγω μόλυνσης στο μάτι του. «Βοήθησέ με να πάω τουαλέτα και θα είμαι εντάξει.» Λιποθύμησα κατά τη διαδρομή από το δωμάτιό μου στο μπάνιο μία φορά, κι άλλη μία από το μπάνιο στο σαλόνι (σημείωση #2: μέτρησα αυτή την απόσταση επίτηδες και είναι 13 βήματα). Σημείωση #3: ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που με χαστούκισε ο πατέρας μου. Λιποθύμησα άλλη μια φορά στο ασανσέρ (σημείωση #4: το διαμέρισμα είναι στον 1ο) κι άλλη μία φορά καθώς με μεταφέρανε εντός του ασθενοφόρου. «Μην ανησυχείς για τη σειρήνα,» μου είπε ο συνοδός «έχει πολλή κίνηση αυτή την ώρα.»
Η ρήξη ωχρού σωματίου συμβαίνει σε 1 γυναίκα στα 2.000.000. Από αυτές που θα νοσήσουν, ένα στα 3.000.000 περιστατικών είναι θανατηφόρο.
Στον υπέρηχο δε φαινόταν τίποτα από το αίμα. Μπήκα στο χειρουργείο στις 3 μ.μ. και βγήκα στις 3.30 μ.μ. έχοντας πάρει 2 φιάλες αίμα και μία πλάσμα.
«Ναι, αλλά γιατί σε εμένα;»
«Δυστυχώς δεν υπάρχει 'γιατί.' Έτυχε.»
Η ρήξη ωχρού σωματίου συμβαίνει σε 1 γυναίκα στα 2.000.000. Από αυτές που θα νοσήσουν, ένα στα 3.000.000 περιστατικών είναι θανατηφόρο. Κανείς δεν ξέρει γιατί συμβαίνει, απλά συμβαίνει: ένα ωάριο αφήνει τη θέση του κι ένα αγγείο αιμορραγεί- γι'αυτό κάποιες γυναίκες αιμορραγούν στα μισά του κύκλου τους. Αν είστε τυχερή, θα πάτε στο νοσοκομείο εγκαίρως και θα κάνετε λαπαροσκοπική επέμβαση. Εάν είστε άτυχη και ξεροκέφαλη, δε θα ακούσετε τη μάνα σας και ο οργανισμός σας θα στραγγίξει από αίμα, αφήνοντας το ανοσοποιητικό σας σμπαράλια- για να μην αναφέρω το χειρότερο σενάριο. Κανείς δε θα σας ενημερώσει για αυτό, επειδή κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει.
Υπάρχουν δύο λόγοι που θέλησα να μοιραστώ αυτή την ιστορία: αφενός θέλω να ευχαριστήσω όσους είναι αιμοδότες, για ευνόητους λόγους. Αφετέρου, θέλω να περάσω αυτό το μήνυμα: ΜΗΝ ΠΑΡΑΛΕΙΠΕΤΕ ΤΗΝ ΕΤΗΣΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟ. Δεν υπάρχει τρόπος πρόβλεψης της ρήξης ωχρού, αλλά μπορούν να προληφθούν πολλά άλλα κάνοντας το απαραίτητο ετήσιο check up.
Τέλος, δε θα ξεχάσω ποτέ τη συγκινητική κίνηση των συναδέλφων της μητέρας μου, οι οποίοι μπήκαν μαζί μας στο χειρουργείο για να της συμπαρασταθούν (ναι, η μητέρα μου ήταν παρούσα καθ'όλη τη διάρκεια της επέμβασης), του αδερφού μου, που ήταν ο μόνος ψύχραιμος, των συγγενών μου, που κάποιοι ακύρωσαν τις διακοπές τους για να είναι δίπλα μου, και των φίλων μου. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι μου συνέβη, παρόλο που έρχομαι αντιμέτωπη με τα σημάδια του καθημερινά. Και, καλώς ή κακώς, ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι, μόνο και μόνο επειδή είμαι νέα, δε σημαίνει ότι είμαι άτρωτη.
Να προσέχετε.
Υ.Γ.: Εάν έχετε μια παρόμοια ιστορία, θα με ενδιέφερε πολύ να τη διαβάσω.
σχόλια