Από τον David Molesky
Τα περισσότερα από τα παγκόσμια γεγονότα τα κατανοώ μέσω συζητήσεων που κάνω με φίλους και όχι από τα καινούρια μέσα ενημέρωσης. Κατά την διάρκεια αυτής της εκλογικής διαδικασίας, μίλησα περισσότερο με ένα φίλο στο στούντιο μου στο Brooklyn. Είχαμε τελευταία συνεργαστεί σε ένα πρότζεκτ όπου εξέταζε τα ιστορικά σχέδια της σύγκρουσης στο Quebec. Ξετυλίγοντας το νήμα αυτής της σύγκρουσης θα μπορούσα να την συνοψίσω στην φράση, «Η πολυπολιτισμικότητα και ο κίνδυνος απώλειας της Εθνικής ταυτότητας». Σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι το θέμα αυτό κινεί τα πρόσφατα γεγονότα σε όλο τον κόσμο.
Στο παρελθόν μιλούσαμε σχετικά με την έκπληξη μας που ο Τράμπ επιλέχθηκε από τους Ρεπουμπλικάνους. Για εμένα ήταν ξεκάθαρο τι θα ψήφιζα, όμως ο φίλος μου ήταν ξεκάθαρα αναποφάσιστος και μου εξήγησε το γιατί. Μου είπε σχετικά με τους φόβους του ότι η Χίλαρι θα έφερνε άμεσα πόλεμο με την Ρωσία, αυτό το οποίο συνέβη στην Συρία ήταν πολύ σοβαρό και για εκείνον αυτό ήταν το βασικό ζήτημα. Αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε το debate παρέα.
Πήγα σε ένα γειτονικό μπαρ, το οποίο ήταν ανατριχιαστικά ήσυχο συγκριτικά με το πόσο γεμάτο από κόσμο ήταν όσες φορές το είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Οι θαμώνες ήταν σοκαρισμένοι, εξοργισμένοι και γεμάτη δυσπιστία για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Διάλεξα για πλάκα να κάνω ένα διπλό πορτραίτο κατά την διάρκεια της live μετάδοσης. Άπλωσα χρώμα γύρω από την χάλκινη επιφάνεια, μελέτησα τις εκφράσεις των προσώπων και αισθανόμουν περισσότερο σοκαρισμένος από ότι ήταν οι δυο υποψήφιοι. Μερικά από αυτά τα οποία έλεγε ο Τράμπ ήταν τόσο παράλογα, έτσι ώστε δεν μπορούσα να καταλάβω πως θα μπορούσε να πάρει κάποιος στα σοβαρά τα λεγόμενα του, ακόμα και αυτός ο ίδιος.
Τα περισσότερα πρακτορεία ειδήσεων μετέδιδαν ότι η Χίλαρι είχε ήδη νικήσει. Παρακολούθησα το επόμενο debate επαναλαμβάνοντας την μέθοδο ζωγραφικής. Αισθανόμουν ότι η γλώσσα του σώματος του Τράμπ συγκριτικά με της Χίλαρι ήταν αρκετά παράξενη. Φίλοι που είχαν δει τους πίνακες αισθανόντουσαν ότι έδωσα τα εύσημα στον Τράμπ επειδή οι πίνακες μου είχαν ομοιότητα με τον αληθινό Τράμπ. Στην Νέα Υόρκη έγιναν αρκετές εκθέσεις με έργα που είχαν ως θέμα τους τον Τράμπ με πορτραίτα μέσα από τα οποία του ασκούσαν κριτική.
Την βραδιά των εκλογών, προτίμησα να πάω στο σινεμά να δω το “The Eagle Huntress” παρά να παρακολουθήσω την εκλογική διαδικασία. Το συγκινητικό μήνυμα της ταινίας για μια γυναίκα που γίνεται αποδεκτή σε ένα επάγγελμα που κυριαρχούν οι άντρες με έκανε να σκέφτομαι ότι θα συμβεί κατά κάποιο τρόπο το ίδιο και με την Χίλαρι. Ακόμα και το σύμβολο του αετού στην ταινία είχε απήχηση, ένα εθνικιστικό σύμβολο δύναμης και αρχηγίας.
Φεύγοντας από το κινηματογράφο, είδα τις σελίδες μου στα social media να έχουν γεμίσει με θλιμμένες φάτσες και σχέδια μετανάστευσης. Τα όμορφα συναισθήματα και η αισιοδοξία που είχε προέλθει από το φιλμ που μόλις είχα παρακολουθήσει ξαφνικά κατέρρευσαν. Πήγα σε ένα γειτονικό μπαρ, το οποίο ήταν ανατριχιαστικά ήσυχο συγκριτικά με το πόσο γεμάτο από κόσμο ήταν όσες φορές το είχα επισκεφτεί στο παρελθόν. Οι θαμώνες ήταν σοκαρισμένοι, εξοργισμένοι και γεμάτη δυσπιστία για το εκλογικό αποτέλεσμα. Εξέφραζαν την μεγάλη πικρία και απογοήτευση τους για τους ανθρώπους των Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών, του ανθρώπους τον κόκκινων πολιτειών τους αποκαλούσαν «rednecks»( σ.σ περιφραστικά ο συντηρητικός χωριάτης του Νότου των ΗΠΑ).
Έγινε ξεκάθαρο ότι ο πληθυσμός ο οποίος αθόρυβα γκρίνιαζε επί 8 χρόνια, αισθανόταν ότι δεν τον αντιπροσώπευε κανείς σε μια περίοδο που κυριαρχούσε ο φιλελευθερισμός. Ενώ η πλειοψηφία των ανθρώπων στις Βορειοανατολική και Δυτική Ακτή απολάμβανε αυτή την πολιτική η οποία αντανακλούσε τις αξίες της. Είχαμε γίνει εφησυχασμένοι. Ήταν λάθος που σκεφτόμασταν ότι όλη η πρόοδος είχε επιτευχθεί και τώρα θα μπορούσαμε να καθόμαστε στις δάφνες μας. Ήμασταν σκανδαλωδώς λάθος.
Την επόμενη μέρα, οι φίλοι μου στο Μανχάταν μου είπαν ότι η πόλη φαινόταν να πενθούσε με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που έγινε μετά το τρομοκρατικό χτύπημα την 11η Σεπτεμβρίου. Κοίταξα τον πίνακα μου "The Slaughtered Lamb" και συνειδητοποίησα ότι αντιπροσωπεύει την κατάσταση απόγνωσης στην οποία βρίσκονται σχεδόν όσοι γνωρίζω.
Σε μια ομαδική επιστολή, μερικοί φίλοι ζωγράφοι προτείνουν να φτιάξουμε μια καλλιτεχνική αποικία σε μια άλλη χώρα. Ένα φίλος σοφά απάντησε ότι η απόδραση δεν ήταν η απάντηση αλλά ότι ήταν υποχρέωση μας να μείνουμε και να δημιουργήσουμε έξυπνη και καλή δουλειά. Και με αυτό τον τρόπο μπορούν να εξαπλωθούν οι αξίες μας στα media της χώρας μας.
Διαβάστε την συνέντευξη του David Molesky στο LIFO.gr
Info:
Περισσότερα για τον David Molesky στο site του
Eπιμέλεια:Βαγγέλης Μακρής
σχόλια