-«Eάν μάθω πως είσαι gay θα σου κόψω τα πόδια».
-«Δύο πράγματα φοβάμαι και σιχαίνομαι στη ζωή μου: τα ναρκωτικά και την ομοφυλοφιλία».
-«Πάλι καλά δεν είσαι σαν και αυτούς, τους πούστηδες. Φοβόμασταν κάποτε ότι μπορεί να είσαι επειδή σε είδαμε να κρατάς μία κούκλα της ξαδέρφης σου αλλά ο Θεός μας προστάτευσε».
Είναι λίγες από τις φράσεις που έχουν αποτυπωθεί καλά στο μυαλό μου, στην ψυχή μου, στο υποσυνείδητό μου αλλά και, τελευταία, κάπου αλλού που δεν μου αρμόζει να γράψω. Κι όμως, το bullying δεν έχει μόνο ενδοσχολική υπόσταση. Συμβαίνει παντού. Ακόμα και μέσα στις «καλύτερες οικογένειες».
Από πολύ μικρή ηλικία συνειδητοποίησα πως λόγω της μη εμφανούς ιδιαιτερότητάς μου ότι είμαι gay, θα υπέφερα. Διότι η οικογένεια μου είχε φροντίσει να μου το δείχνει σε κάθε περίσταση με ποικίλους τρόπους. Είτε βρίζοντας ομοφυλόφιλους που έβλεπαν στην τηλεόραση, στον δρόμο, στο αυτοκίνητο υπογραμμίζοντας πως είναι άχρηστοι, αρρωστημένοι και επικίνδυνοι είτε υποτιμώντας με έντονο γέλιο τις απόψεις τους. Με λίγα λόγια, δίχως να το γνωρίζουν με έκαναν σε καθημερινή βάση να αισθάνομαι ένα μίασμα σε μία κοινωνία που αδυνατεί να με αποδεχτεί. Πόσο τραγικό και απάνθρωπο μπορεί να είναι αυτό; Ένα μικρό παιδί να παρακαλάει να μην μάθει κανείς τίποτα και να ευχαριστεί που δεν διαφέρει εμφανισιακά από τα υπόλοιπα συνομήλικα αγόρια επειδή έτσι θα μπορεί να παίζει, να κυκλοφορεί και να έχει φίλους; Έπιανα πολύ συχνά τον εαυτό μου να προσποιείται πως οι γονείς μου με αποδέχονται και ακόμη χειρότερα, να ονειρεύομαι πως ζω σε μία άλλη οικογένεια που αγαπά τους ανθρώπους με διαφορετικές προτιμήσεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν δεν έτρωγα το φαγητό μου και μου έλεγαν πως «θα με γυρίσουν πίσω στους Ρομά από όπου με πήρανε» ήλπιζα μέσα μου να ήταν αλήθεια διότι αρνιόμουν να πιστέψω πως οι γονείς μου εάν μάθουν την αλήθεια θα με σιχαθούν όπως σιχαίνονται τους υπόλοιπους ομοφυλόφιλους. Κι όμως όλες αυτές τις σκέψεις τις έκανα από μικρή ηλικία, Δημοτικό ακόμα.
Αγαπήστε τα παιδιά σας όσο περισσότερο μπορείτε. Αποδεχτείτε τα όπως είναι, όσο διαφορετικά και να είναι. Δίχως όρους και προϋποθέσεις. Πώς να αγαπήσουν και να αποδεχτούν τον εαυτό τους όταν οι ίδιοι οι γονείς τους δεν τα εκτιμούν;
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι απόψεις τους γίνονταν ολοένα και πιο ξεκάθαρες ενώ ακόμη πιο ξεκάθαρη γινόταν και η επιθυμία μου να φύγω. Από τις απόψεις τους, τις ιδέες τους, την ρατσιστική συμπεριφορά τους, από το σπίτι. Μια αέναη μάχη λάμβανε χώρα σε καθημερινή βάση στο μυαλό μου: Από τη μία μισούσα τους ίδιους τους γονείς μου για την στάση τους απέναντι σε άτομα σαν και εμένα και από την άλλη προσπαθούσα να τους δικαιολογήσω διότι έτσι μεγάλωσαν, έτσι έμαθαν, έτσι ζουν και φυσικά επειδή δεν παύουν να είναι γονείς μου.
Πήγαινα δευτέρα Γυμνασίου όταν η ξαδέρφη μου έκανε coming out στην οικογένειά της. Τότε τα είδα και τα άκουσα όλα: «πως μπόρεσε να το κάνει αυτό», «μας ξεφτιλίζει», «δεν είναι παιδί μας», «ντρέπομαι για αυτήν», «την σιχαίνομαι», «θα την βρούμε νεκρή σε σκουπιδοτενεκέδες από τα ναρκωτικά», «ανώμαλη». (και λίγα γράφω). Μέσα σε όλα αυτά μου είπαν και εμένα «εάν ήσουν gay θα σου κόβαμε τα πόδια». Με λίγα λόγια κατάλαβα πως για να επιβιώσω και να μπω στο Πανεπιστήμιο θα πρέπει να σωπάσω. Να υποκριθώ κι ας αυτό με σκοτώνει. Δεν το μετάνιωσα που δεν τους το είχα πει τότε διότι δεν θα ήμουν εδώ που είμαι τώρα. Τις προσπάθειές μου για να πετύχω στα μαθήματα θα τις επισκίαζε η προσπάθειά μου να με αποδεχτούν οι γονείς μου. Δεν είχα το σθένος, τον χρόνο και την διάθεση για κάτι τέτοιο. Θα με αποπροσανατόλιζε και δεν θα πετύχαινα. Κι αυτό έκανα. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο.
Και πάνω που πίστευα πως πηγαίνοντας σε μία μακρινή πόλη, όλα θα ήταν πιο εύκολα, είδα πως αυτό δεν ισχύει. Γιατί; Διότι όταν σε αποδέχεται η οικογένειά σου έτσι όπως είσαι, με κάθε ιδιαιτερότητα και διαφορετικότητα που μπορεί να έχεις, αυτό σε κάνει ατρόμητο, δυνατό και ικανό να αντιμετωπίσεις κάθε δυσκολία. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να απομυθοποιήσω τον πατέρα ή την μητέρα μου στην προσπάθεια να ξεπεράσω το δεδομένο της απόρριψής μου από αυτούς. Τρομάζω στην ιδέα πως θα με κοιτούν με αυτό το διαπεραστικό και λυπημένο βλέμμα γεμάτο καημό θέλοντας να φωνάξουν δυνατά «Γιατί σε εμάς Θεέ μου;» Φοβάμαι πως θα χάσω κάθε μελλοντική ευχάριστη στιγμή μαζί τους.
Γιατί να ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο δεν μπορούν να συνυπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι; Γιατί τζιχαντιστές δολοφονούν ομοφυλόφιλους πετώντας τους από κτίρια με συμπατριώτες τους από κάτω να περιμένουν να τους λιθοβολήσουν για να επιβεβαιώσουν πως σκοτώθηκαν, πιστεύοντας πως θα εξαλείψουν, έτσι, αυτή την «αρρώστια»; Κι όλα αυτά ενώ σε άλλες χώρες ομοφυλόφιλοι μπορούν όχι απλώς να αγκαλιάζονται δημόσια αλλά και να παντρεύονται. Που ζούμε;
Βγαίνει ο μητροπολίτης Άνθιμος και υπογραμμίζει πως η ομοφυλοφιλία είναι θανάσιμο αμάρτημα. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως νιώθω απέραντη αγάπη για όλον τον κόσμο. Δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν, προσπαθώ να μην πληγώνω τους άλλους, σέβομαι τους γύρω μου και εκτιμώ την κάθε μέρα που ζω σε αυτή τη γη όπως και το ότι είμαι υγιής. Σίγουρα δεν είμαι τέλειος αλλά προσπαθώ να είμαι κάποιος για τον οποίο ο μελλοντικός μου εαυτός δεν θα ντρέπεται. Ωστόσο με κάνει θανάσιμα αμαρτωλό που αγαπώ με διαφορετικό τρόπο; Είναι ικανή αυτή η ιδιαιτερότητα να διαγράψει καθετί που έχω κάνει και να με καθορίσει ως «θανάσιμα αμαρτωλό»; Τέτοιες ομοφοβικές εκφράσεις δεν είναι αμαρτωλές; Που είναι η αλληλεγγύη και η αγάπη; Δεν την βλέπω πουθενά. Παρόλ'αυτά βλέπω ρατσιστική διάθεση, ομοφοβία και τάση για στιγματισμό ανθρώπων που καταδικάζονται για επιλογές που δεν έκαναν στην ουσία οι ίδιοι.
Κάποτε τους έγχρωμους τους θεωρούσαν δούλους, υποδεέστερους και βρωμιάρηδες. Παρόλο που υπάρχουν ακόμα ορισμένοι που ενστερνίζονται αυτές τις απάνθρωπες απόψεις, για τους περισσότερους τα πράγματα έχουν αλλάξει. Έχουν αποκτήσει το αυτονόητο: δικαιώματα και ισότητα. Είμαι 21 και ελπίζω να δω ιδίοις όμμασι να γίνεται κάτι αντίστοιχο και με τους ομοφυλόφιλους.
Δεν μισώ τους γονείς μου, ούτε είναι κακοί και ξέρω πως στην πραγματικότητα με αγαπάνε. Αλλά μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο όχι μόνο να αποδεχτεί αλλά και να πιστέψει πως αυτό που θεωρούσε για 50 χρόνια μαύρο, δεν είναι τελικά μαύρο αλλά άσπρο; Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω για το ότι έχουν μάθει και έχουν πιστέψει πως η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία, όπως και για το ότι ο Χριστός γεννήθηκε με τη βοήθεια του κρίνου ή για το ότι είμαστε όλοι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας. Με πονάει, επειδή αυτές οι πεποιθήσεις ορθώνουν έναν ψηλό τοίχο ανάμεσά μας αλλά δεν μπορώ να τους κρατήσω κακία για αυτό. Εάν το κάνω, δεν θα είμαι και εγώ ρατσιστής που δεν αποδέχομαι την διαφορετικότητά τους; Αυτό για το οποίο τους κρατώ κακία είναι για το ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με αυτήν την διαφορετικότητα. Όλοι μας έχουμε διαφορετικές απόψεις και προτιμήσεις, αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι να μην μπορούμε να τις ξεπεράσουμε ώστε να συνυπάρξουμε.
Αγαπήστε τα παιδιά σας όσο περισσότερο μπορείτε. Αποδεχτείτε τα όπως είναι, όσο διαφορετικά και να είναι. Δίχως όρους και προϋποθέσεις. Πώς να αγαπήσουν και να αποδεχτούν τον εαυτό τους όταν οι ίδιοι οι γονείς τους δεν τα εκτιμούν; Η αγάπη και η αποδοχή είναι στοιχεία τόσο ουσιώδη που μπορούν να διαμορφώσουν προσωπικότητες ικανές να αντιμετωπίσουν κάθε νταή που θα βρεθεί στον δρόμο τους, να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο στη ζωή τους, να αποποιηθούν κάθε ανασφάλεια που μπορεί ο περίγυρος να προσπαθήσει να τους δημιουργήσει, να μπορέσουν να εξελιχθούν, να προοδεύσουν και πάνω από όλα να μάθουν να αγαπάνε. Όχι πως εάν δεν μεγαλώσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν θα τα πετύχουν όλα αυτά, απλώς θα χρειαστούν περισσότερα ψυχικά αποθέματα και θα συναντήσουν περισσότερες δυσκολίες στον δρόμο τους.
Εάν δεν αποδεχτείτε τα παιδιά σας αργά ή γρήγορα θα τα χάσετε. Διότι θα προσπαθήσουν να βιώσουν την ειλικρίνεια, την θαλπωρή και την ελευθερία που τους προσφέρει η αποδοχή σε άλλους τόπους, σε άλλα μέρη, σε άλλες αγκαλιές. Ίσως ακόμα και να κάνουν κακό στον εαυτό τους στην προσπάθειά τους να βρουν την γαλήνη εκεί που θεωρούν πως εάν πάνε θα μπορέσουν να είναι ευτυχισμένοι. Ξυπνήστε πριν να είναι αργά.
σχόλια