Κι έτσι απλά, δύο ψυχές συγχρονίστηκαν στον πραγματικό χρόνο του ρολογιού, και όλο το σύμπαν συνωμότησε να γνωρίσει η μια την ύπαρξη της άλλης. Σπάνια το σύμπαν συμφωνεί σε τέτοιου είδους συνωμοσίες. Και πλέχτηκαν, πλέχτηκαν τα χέρια, τα μαλλιά τους, τα κορμιά τους και έγιναν ένα. Δύο στιγμές υπόθεση, τίποτα παραπάνω. Δύο στιγμές ντυμένες με το πάθος ενός κόσμου. Τόση ισχύ που από φόβο και μόνο υπακούς. Παιχνίδια μυαλού που προοικονομούσαν το αδιέξοδο, κι όμως εμείς παίξαμε.
Κι όταν αντίκρυσα τις πληγές στα χέρια σου, υποσχέθηκα πως θα τις απαλύνω. Έτσι άγγιξα τα λεπτά χεράκια σου και σχημάτισα μια χούφτα, μια χούφτα που θα τη γέμιζα μέχρι να ξεχειλίζει από συναισθήματα.
Κάποτε σου είπα πως αυτό δεν είναι απλά μια σχέση, αλλά κάτι κόσμους ανώτερο που το Σύμπαν και ο Χρόνος το επιτρέπουν μόνο στις στιγμές που αξίζουν και πως οι άνθρωποι δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμη, κι εσύ γέλασες.
Κάθε μέρα ξυπνούσα νωρίς, τύλιγα σε ένα κίτρινο κουτί με κόκκινες κορδέλες, ένα μικρό κομμάτι καρδιάς, της δικής μου καρδιάς, αρωματισμένο με πάθος, ελπίδα, αναμονή, συνοδευμένο από μια καραμέλα έρωτα, κόκκινη κι αυτή. Το έβαζα σε μια πολύχρωμη σακούλα και χαμογελαστή το έδινα στον υπάλληλο του ταχυδρομείου.
«Στα εύθραυστα, μην ξεχάσεις. Είναι η καρδιά μου μέσα», του υπενθύμιζα επανειλημμένα.
Έφτιαξα έναν κόσμο με ζωγραφιές και ποιήματα και μουσικές που σε παραλύουν. Επέμενα σε αυτόν. Όπως λέει κι ο Λάσκαρης, ήταν τόσο όμορφος που ήταν πια αδύνατο να μην υπάρχει. Τον έβλεπες εσύ, τον έβλεπα κι εγώ. Από διαφορετικές αφετηρίες με τον ίδιο όμως προορισμό. Ναι, σε διαφορετικά κρεβάτια, κάτω όμως από τον ίδιο ουρανό.
Ο καιρός πέρασε και τήρησα την υπόσχεση μου. Η χούφτα σου ήταν γεμάτη. Γεμάτη από εμένα. Οι πληγές θεραπεύτηκαν και εσύ με κρατούσες πάνω σου. Με φορούσες. Στα χέρια σου ήταν σχηματισμένη η καρδιά μου, ολόκληρη πια. Δεν με ένοιαζε που ήμουν άδεια, γιατί με κρατούσες εσύ. Με γέμιζες απλά και μόνο με την ανάσα σου στο ακουστικό. Η καλημέρα σου ήταν η δόση καφεΐνης μου, η καληνύχτα σου με σκέπαζε για να μην κρυώνω το βράδυ και το σ' αγαπώ σου... το ναρκωτικό μου.
Κάποτε σου είπα πως αυτό δεν είναι απλά μια σχέση, αλλά κάτι κόσμους ανώτερο που το Σύμπαν και ο Χρόνος το επιτρέπουν μόνο στις στιγμές που αξίζουν και πως οι άνθρωποι δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμη, κι εσύ γέλασες.
Αλλά πόση ουτοπία να χωρέσει σε έναν μίζερο ρεαλισμό;
Πόση απόσταση σε μια σχέση;
Θυμάσαι τότε που άνοιξες τη χούφτα σου; Μπροστά ήμουν και σε κοιτούσα. Άνοιξες τη χούφτα σου και με πέταξες. Την καρδιά που σου χάρισα για να γιατρέψει τις πληγές σου, εσύ απλά την χάζευες να σπάει. Ωραίο θέαμα, έτσι; Και τζάμπα, ούτε καν εισιτήριο.
Ήμουν λίγη, ήθελες κάτι άλλο, κάτι που να το αγγίζεις.
Το σεβάστηκα. Με έναν όρο γεμάτο αίμα, να διαγραφείς οικειοθελώς από τη ζωή μου.
Κράτησε τα κομμάτια, είναι το τελευταίο που με νοιάζει. Άδειασα για τα όμορφα σου μάτια, μα τώρα είμαι κενή.
Και το μοναδικό σ' αγαπώ που σου ψιθύρισα, όταν πια ο κόσμος μας είχε γκρεμιστεί και η χούφτα σου διαλύθηκε, να ξέρεις ότι το εννοούσα.
σχόλια