Γενικά... σκεφτόμουν μια μικρή ιστορία που θα μπορούσα να γράψω. Ειδικά... μου ήρθε μια ιδέα ένα βράδυ.
Βασικά ήταν διάσπαρτες εικόνες, τις οποίες ήλπιζα πως το επόμενο πρωί θα ενώσω κατάλληλα. Τελικά όμως, δεν μου βγήκε ,το άφησα με την σκέψη ότι θα ασχοληθώ αργότερα ή και καθόλου. Τελικά το άφησα. Αλλά για λίγο. Γιατί εκεί που άρχιζα να ξεχνάω αυτές τις εικόνες που είχα στο μυαλό μου και θα μπορούσαν να γίνουν μια ιστοριούλα με κάποιο νόημα, εκεί που σκεφτόμουν άλλα πράγματα για να γράψω ήρθαν αυτές οι εικόνες πιο ζωντανές στα μάτια μου και στην σκέψη μου. Ίσως να μην είχαν «φύγει» καν, απλά θα 'θελαν χρόνο από μόνες τους, και εγώ θα καταλάβαινα πότε και σε τι θα έπρεπε να αναφερθώ. Οι εικόνες και κάποιες σκέψεις θέλουν χρόνο για να «ωριμάσουν» μέσα μας;; Τελικά ναι, θέλουν... κι ας μην το φανταζόμασταν.
Τώρα λοιπόν, κατάλαβα...
Γι' αυτό και όταν βρέχει... άσε το νερό να πέσει στο πρόσωπο σου ακόμα κι αν γίνεις μούσκεμα! Εγώ από κάτι τόσο μικρό, κέρδισα κάτι μεγάλο. Αυτή την ιστορία.
Ας ξεκινήσει κάπως έτσι. Δίχως να ενδιαφερθούμε να μάθουμε για το πότε και το πού. Τι σημασία μπορεί να έχουν κάποιες λεπτομέρειες όταν το μόνο που θέλουμε είναι να εστιάσουμε στην ουσία, αυτή καθ'αυτή;
Ήταν λοιπόν, ένα κορίτσι ή και ένα αγόρι. Ούτε αυτό έχει σημασία. Ας πούμε τότε, ότι ήταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ήταν φίλοι, καλοί φίλοι και γείτονες. Πέρασαν μαζί από τα πιο όμορφα καλοκαίρια που είχαν περάσει και οι δυο ξεχωριστά.
Τα πρωινά ξύπναγαν, πήγαιναν στην θάλασσα, έπαιζαν ,μαύριζαν στο φως του ήλιου... Ύστερα πεινασμένοι, γύρναγαν και γευμάτιζαν παρέα. Έπειτα χαλάρωναν ώστε να είναι ξεκούραστοι για το απογευματινό παιχνίδι, συνήθως στο σπίτι του κοριτσιού μαζί. Ακόμη και σ' αυτό μαζί. Το απογευματινό παιχνίδι τους έβρισκε πάντα ορεξάτους, γεμάτοι ενέργεια για καθετί. Οι ώρες πέρναγαν ευχάριστα, πάντα τους έβρισκε το βράδυ δίχως να το καταλάβουν... Δεν έπρεπε όμως να αργούν, ήταν μικροί ακόμα. Έτσι γύρναγαν, χαιρετιόντουσαν και ήξεραν ότι το επόμενο πρωινό τους περιμένει άλλη μια όμορφη μέρα...
Και όντως αυτό συνέβαινε...πέρναγαν οι μέρες έτσι ξέγνοιαστα και χαρούμενα.
Μια μέρα όμως ,το αγόρι και το κορίτσι ενώ ξύπνησαν και βγήκαν από το σπίτι τους για να ξεκινήσουν τις καθημερινές τους συνήθειες ,κάτι τους κράτησε .Έβρεχε.Μπήκαν αμέσως στα σπίτια τους ξεχωριστά. Τι θα έκαναν τώρα με όλη αυτήν την όρεξη που είχαν μέσα τους; Δεν έπαιζαν ποτέ μόνοι τους ,το έβρισκαν βαρετό. Έτσι περίμεναν να περάσει η ώρα με την ελπίδα ότι η βροχή θα σταματούσε γρήγορα..Η βροχή όμως δυνάμωνε όλο και πιο πολύ.. το νερό της βροχής ήταν σαν να χτυπούσε "απειλητικά" τα τζάμια των σπιτιών τους.
Ήρθε η επόμενη μέρα, έβρεχε ξανά όμως... Αυτή την φορά ούτε το αγόρι ούτε το κορίτσι βγήκαν από το σπίτι τους ,έστω στην εξώπορτα για να ειδωθούν για λίγο. Και οι δύο αποφάσισαν να κλειστούν στα δωμάτια τους, το είχαν καταλάβει πια... Το καλοκαίρι είχε φύγει και φαίνονταν πως θα έρχονταν ένας βαρύς ,μελαγχολικός και βροχερός χειμώνας.
Για μέρες δεν είχε δει ο ένας τον άλλον, ήταν δίπλα αλλά και τόσο μακρυά ταυτόχρονα. Συνήθισαν να μένουν στα σπίτια τους. Πλέον δεν κοίταγαν καν έξω από το παράθυρο για να δουν αν εξακολουθούσε να βρέχει... το είχαν δεδομένο πως ο ουρανός θα μείνει συννεφιασμένος με την άσχημη αυτή μαυρίλα που στεναγχωρεί όποιους τον κοιτάζουν. Και οι μέρες πέρναγαν... και τα δυο παιδιά θυμόντουσαν τις ευχάριστες καλοκαιρινές στιγμές στην θάλασσα, τα παιχνίδια τους, τα αστεία που κάνανε, όλα...
Ώσπου μια μέρα ,το αγόρι βγήκε από το σπίτι.Έβρεχε ακόμα .Πήγε στο σπίτι του κοριτσιού. Δειλά, δειλά χτύπησε την πόρτα. Άνοιξε εκείνη, σαν το είχε νιώσει πως ήταν εκείνος. Τα μάτια τους έλαμψαν ,δεν είχαν δει ο ένας τον άλλον από το καλοκαίρι λόγω αυτής της σκοτεινιάς του ουρανού.
-Έλα έξω. Της είπε..
-Μα τι λες, θα βραχούμε.. αποκρίθηκε εκείνη.
-Έλα, θα είμαστε μαζί ,είπε γεμάτος αποφασιστικότητα.
-Τότε περίμενε ,θα πάρω την ομπρέλα μου ,πάρε και εσύ μια..είπε το κορίτσι.
- Όχι όχι , ας βραχούμε και λίγο , τι πειράζει; είπε το αγόρι και την τράβηξε από το χέρι.
Κι όντως τι πείραζε η βροχή; Τόσες ωραίες μέρες είχαν περάσει, τόσες όμορφες στιγμές και εμπειρίες.Όπως ήταν ενωμένοι τότε, στα όμορφα, έτσι έπρεπε και τώρα...στην "βροχή"...
Το αγόρι και το κορίτσι λοιπόν περπάτησαν αρκετά κάτω από την βροχή.Έπαιξαν, γέλασαν όπως τότε σαν να μην τους εμπόδιζε τίποτε.Και πράγματι δεν τους εμπόδιζε γιατί ήταν μαζί πια, παρέα, αφοσιωμένος ο ένας στον άλλον.
Δεν είπαν τίποτα για τις ημέρες που έχασαν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Και οι δυο τους είχαν καταλάβει το λάθος τους...
Είχαν ζήσει τόσα όμορφα μαζί και τα δύσκολα ήταν φυσικό να έρθουν κάποια στιγμή... αλλά αν ήταν μαζί θα έφευγαν γρήγορα. Έτσι και έγινε.. περπάτησαν λίγο ακόμα. Η βροχή άρχισε σιγά σιγά να κοπάζει ώσπου λίγο αργότερα σταμάτησε.Τα μάτια τους έλαμψαν από χαρά, έτσι ήταν πεπεισμένοι πως και οι προβληματισμοί τους θα λυνόντουσαν γρήγορα.
Άλλωστε...είχε μπει η άνοιξη.
Έτσι λοιπόν...
Αυτά είναι τα όμορφα της ζωής... και τα ωραία και τα άσχημα. Εντάξει τα "άσχημα " δεν είναι και τόσο όμορφα ,βασικά δεν είναι καθόλου αλλά αφού μας έρχονται πρέπει και να τα ζήσουμε. Και να τα ζήσουμε καλά... ώστε ο,τι όμορφο έρθει στην πορεία να το χαρούμε ακόμα περισσότερο.
ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ: Γι 'αυτό και όταν βρέχει... άσε το νερό να πέσει στο πρόσωπο σου ακόμα κι αν γίνεις μούσκεμα! Εγώ από κάτι τόσο μικρό, κέρδισα κάτι μεγάλο. Αυτήν την ιστορία.
Ας βραχούμε και λίγο λοιπόν!
σχόλια