Είναι αυτή η εποχή που η ατμόσφαιρα γεμίζει,σχεδόν κατακλύζεται από μια γλυκιά μελαγχολία.. Μια γλυκόπικρη γεύση ευτυχίας σε συνδυασμό με μια ενδοσκόπηση.
Έχουν μαζευτεί όλα εκεί και θαρρείς πως σε κοιτούν κατάματα, τα λάθη μαζεμένα, μαζί όμως και τα σωστά.Όλες οι στιγμές περνούν από μπροστά σου..Οι όμορφες, οι άσχημες, οι αμήχανες..
Αυτές που μοιράστηκες με οικογένεια, φίλους, μια σχέση, τον εαυτό σου. Είναι σαν μια αποτίμηση. Με κάποιο περίεργο τρόπο αυτή η εποχή έχει χρωματιστεί έτσι...
Μ' ένα βάρος που σχεδόν δεν έχει βάρος.. Κι όλα αυτά καλούμαστε να τα βιώσουμε πλέον στα πλαίσια μιας κρίσης, μιας εποχής που άνθρωποι δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν στέγη και όσοι έχουν, έχουν κλειστεί στον εαυτό τους.. βρίσκουν τον έρωτά τους στην οθόνη του υπολογιστή και οι βόλτες τους, συνοδεύονται από έναν κωδικό wi-fi.. έχουν ξεχάσει να ακούνε.. να μιλάνε.. να ρίχνουν τις άμυνές τους..
Από τη μια τα πολύχρωμα λαμπάκια, τα οικογενειακά τραπέζια, οι κορδέλες και τα δώρα για να γεμίσουν το κενό τους.. και μόλις τον νόμισμα περιστραφεί στον αέρα σαν να χορεύει, μετά την πιρουέτα, προσγειώνεται ανάποδα και τη θέση όλων αυτών πλέον παίρνει το κρύο, η φτώχεια, κάποια τσιγάρα ίσως και ένα πιάτο φαγητό αν είσαι τυχερός.. Η διασκέδαση αντικαθίσταται από την παρέα των αδέσποτων της Αθήνας, μιας παλιάς κουβέρτας και το κρύο πεζοδρόμιο που τρέχεις να προλάβεις για αν μην το πιάσει κάποιος άλλος..
Δεν μπορείς να το περιγράψεις όλο αυτό αν δεν το ζεις, δεν είμαι ούτε εγώ αρμόδια για κάτι τέτοιο, αλλά απ' όσα έχω δει κάπως έτσι το φαντάζομαι. Που χρόνος γι' αποτιμήσεις αν δεν έχεις να φας. Όταν νιώθεις ότι η κοινωνία σε ξέχασε και ο ανθρωπισμός κάνει παρέα με την φιλανθρωπία των εκθέσεων..
Όλα ξεκίνησαν περπατώντας αργά το βράδυ στο κέντρο της στολισμένης τσιμεντούπολης.. ένα παιδάκι κρατούσε ένα γλειφιτζούρι "μαγκούρα", σαν αυτά που κάποτε κρατήσαμε οι περισσότεροι σαν παιδιά μετά από μια τέτοια βόλτα και μερικές φωτογραφίες με τον "Άι Βασίλη". Τι ειρωνία, ένα παιδάκι τώρα το κρατάει σαν γλυκό και πριν το καταλάβει, θ’ αποτελέσει το στήριγμά του.
Έτσι ένας ακόμα χρόνος φεύγει.. Ήδη τον ακούς να τρέχει λαχανιασμένος να μπει πίσω από τους άλλους που κάποτε κατείχαν τη δική του θέση.. Είναι καιρός γι'αλλαγές. Και για να προλάβω όλους αυτούς που οι γιοτές αυτές δεν τους λένε κάτι, όλα αυτά είναι πράγματα που μπορείς να τα κάνεις όλο το χρόνο, απλά τώρα έχουν ένα διαφορετικό βάρος, λίγο πιο συναισθηματικό, λίγο πιο άμεσο.
Με κατεύθυνση λίγο έξω από την πόλη, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.. πιο μικρά. Οι πολυκατοικίες, τα σπίτια, οι δρόμοι, οι άνθρωποι.. φαντάζουν πιο μικροί χωρίς το άγχος, τα "πρέπει" και τους ρόλους που έχουν αναλάβει.. πιο αληθινοί, πιο χαρούμενοι.. όλα μικραίνουν, είναι πιο αθόρυβα γιορτινά.. μόνο τα φώτα των φρένων μπροστά και τα λευκά φώτα των αυτοκινήτων στο αντίθετο ρεύμα.. σαν σειρές από φωτάκια σε ένα μεγάλο τσιμεντένιο χριστουγεννιάτικο δέντρο...Όλοι φοβόμαστε τις αλλαγές που θα φέρει ο καινούριος χρόνος.. Γατζωνόμαστε στην ασφάλεια που νομίζουμε ότι μας παρέχει το παλιό..
Μεγαλώνοντας αυτή την αλλαγή απλώς τη συνηθίζουμε ή και την αποζητάμε πολλές φορές,την επιδιώκουμε.. βλέπεις τίποτα δεν μας είναι αρκετό, πάντα περιμένουμε το κάτι παραπάνω.. αυτό με τη μεγαλύτερη αξία..
Προσωπικά δεν με τρομάζει η αλλαγή, αλλά η λήθη.. Φοβάμαι μην ξεχάσω, βέβαια, τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρόκειται να το ξεχάσουμε γιατί γίνονται κομμάτι μας και εμείς δικό τους, αυτό που φοβάμαι είναι να μην πάρει ο χρόνος που φεύγει μαζί του και τις λεπτομέρειες..
Κι αυτό γιατί νομίζω ότι όποιος του αρέσει στ' αλήθεια να ζει, αυτές αγαπάει.. ξέρει ότι εκεί κρύβεται η ουσία και όχι πίσω από τις μεγάλες πράξεις. Αυτές οι μικρές λεπτομέρεις είναι που κάνουν το κάθε πράγμα διακριτικά μοναδικό!
Φυσικά αυτό συμβαίνει όταν αυτές τις στιγμές, αυτές τις λεπτομέρεις τις μοιράζεσαι, μόνο έτσι κάτι ξέρεις ότι δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας σου, ότι όντως το έζησες.. Οι δικές μου λοιπόν λεπτομέρειες φροντίζω να κρύβονται σ' ένα ζευγάρι λαμπερά μάτια.. δεν έχει σημασία σε ποιόν ανήκουν, αλλά είναι αυτός που μέσα στα λαμπερά, καθαρά του μάτια μπορώ να βλέπω να καθρεπτίζεται ο "καλός", ευτυχισμένος μου εαυτός.
Και τότε ξέρω ότι όσα έχω καταφέρει να δω εκεί μέσα, όσα έζησα σε όλη την έκταση και την έκστασή τους δεν μπορεί κανείς να μου τα πάρει, παρά μόνο ο χρόνος..
Αυτό είναι που με τρομάζει..
Καληνύχτα!
