Το, οριστικό απ' ό,τι φαίνεται αυτή τη φορά, κλείσιμο όλων των μέσων του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη δεν έμεινε ασχολίαστο στη δημοσιογραφική πιάτσα.
Η δυσάρεστη είδηση έκανε το γύρο του Facebook και παρουσιάζουμε όσα έγραψαν μερικοί νυν και πρώην συνεργάτες του ΔΟΛ αλλά και γενικότερα δημοσιογράφοι άλλων μέσων.
Πέπη Ραγκούση, δημοσιογράφος των Νέων
ΔΟΛ τελος. Με 500 εργαζόμενους, εξη μήνες απλήρωτους, θύματα της ματαιοδοξίας των ολίγων και των Τραπεζών. Συνεχίστε ο,τι κάνετε εσεις που κλαίγατε εξω απο την ΕΡΤ.
Κώστας Ρεσβάνης, αρθρογράφος των Νέων
Δεν χρειάζεται να πούμε προς το παρόν κάτι περισσότερο για την τραγωδία του λουκέτου στον ΔΟΛ. Πενθούμε. Και μιλώ για οσους αισθάνονται την τραγωδία σε όλο το εύρος της:πολιτικό,πολιτισμικό, εργασιακό.
Από το πρωί όμως δύσκολα κρύβεται ένα υπόρρητο, αλλά τόσο διαφανές αίσθημα ανακούφισης-και συχνά χαράς!- όχι μόνο από σκληρούς συριζαίους αλλά και από άσχετους με ανιστόρητες και επιφανειακές αναλύσεις που δεν αντέχουν ούτε σε υποτυπώδη διάλογο- έτσι, μόνο για να ρίξουν ακόμα μια πέτρα στο πτώμα.
Στον χορό ακόμα και συνάδελφοι ή μάλλον "συνάδελφοι". Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Ανδρέας Σαλέμης, δημοσιογράφος
Έλα αύριο από τη Χρήστου Λαδά μου είπε ο συμπατριώτης Πάνος Γεραμάνης που είχαμε γνωριστεί με τη μεσολάβηση του Ζάχου του Κόντου.Ήταν καλοκαίρι του 1990 όταν πέρασα την πόρτα των Νέων (πριν γίνουν ΔΟΛ).Στο θυρωρείο ετοιμοι να ανέβουν στα γραφεία τους οΛέων Καραπαναγιώτης ο Μιχάλης Ράπτης(Πάμπλο) ο Γιάννης Διακογιάννης,ο Κώστας Παπαπέτρου ,ο Κώστας Χαρδαβέλλας και άλλοι που δεν θυμάμαι...Ήταν η πρώτη μου μυρωδιά από εφημερίδα και δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ.Γραφομηχανές να λυσσομανούν,φωνές... δημοσιογραφικό χαρτί παντού.Ήταν ένα ακριβό δώρο αυτό το ραντεβού με τον θείο Πάνο που με σύστηνε παντού σαν ανηψιό του.Απο εκεί λοιπόν ξεκίνησε το ταξίδι μου.Η αφετηρία που δεν υπάρχει πια..
Βαγγέλης Δεληπέτρος, δημοσιογράφος
Ελπίζω να μην ισχύουν οι πληροφορίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σύμφωνα με τις οποίες από τη Δευτέρα μπαίνει ουσιαστικά λουκέτο στον ΔΟΛ.
Από την άλλη, όλοι γνωρίζουμε -και ειδικά εμείς, σε αυτόν τον κλάδο, αυτήν την εποχή- ότι όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Παρά τις ελπίδες λοιπόν, όλα δείχνουν ότι δύσκολα θα φανεί 'λευκός ιππότης΄ που θα έχει την οικονομική επιφάνεια να σώσει αυτόν τον πολύ μεγάλο οργανισμό με τα τεράστια χρέη.
Πριν από 5 χρόνια και ένα μήνα ακριβώς, αυτήν ακριβώς την κατάσταση την ζήσαμε οι περίπου 850 εργαζόμενοι στην "Ελευθεροτυπία". Και παρά τα όσα βαρύγδουπα λέγονταν τότε καμιά βάση δεν είχαν οι "εμπεριστατωμένες" τοποθετήσεις των περισσότερων "παραγόντων" που έβλεπαν ότι θα εμφανιστεί "επενδυτής" σε δυο, τρεις ή πέντε μήνες, ή ότι θα βγουν στον πλειστηριασμό της κτίρια της ΧΚ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ (γιατί αυτή είχε και ιδιόκτητα κτίρια!) και έτσι θα εισπράξουμε το "μεγαλύτερο μέρος" από τα οφειλόμενα, δεδουλευμένα και αποζημιώσεις.
Τόσα χρονια μετά έχουμε εισπράξει 600 - 1200 ευρώ από την πρώτη εκποίηση μηχανημάτων του τυπογραφείου, θα εισπράξουμε (εάν δεν τα φάει η Εφορία) άλλα τόσα σε μερικούς μήνες από την εκποίηση του υπόλοιπου πιεστηρίου και ελπίζουμε -αν όλα πάνε κατ' ευχήν- σε ακόμα 15 χιλιάρικα, κατά μέσο όρο, σε 5-10 χρόνια από την εκποίηση των κτιρίων.
Δηλαδή θα εισπράξουμε -αν όλα πάνε καλά- το 16% των οφειλομένων περίπου 15 χρόνια μετά το κλείσιμο της "Ε".
Τα έγραψα, έτσι για να ξέρουμε τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις και για να υπογραμμίσω αυτό που ήδη γνωρίζετε όλοι: ό,τι και να γίνει οι περισσότερες από τις θέσεις εργασίας που χάνονται, χάνονται για πάντα.
Τα νέα μέσα που "καλύπτουν" τη θέση των παλιών, δημιουργούν το πολύ 40% των θέσεων εργασίας που υπήρχαν, με μισθούς -στην καλύτερη περίπτωση- στο 40% των μισθών που υπήρχαν!
Αφροδίτη Γραμμέλη, δημοσιογράφος του Βήματος
Δύσκολη μέρα. Ο ΔΟΛ πλέον ανήκει στην ιστορία. Οι άνθρωποί του στάθηκαν όρθιοι. Μόνο οι εργαζόμενοι όμως. 18 χρόνια θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου. Για πάντα.Αυτό που δεν σταματάνε να γεμίζουν τα μάτια σου δάκρυα, που δεν σε φτάνει η ανάσα σου, που πονάνε όλα όσα νιώθεις πάνω σου, που δεν κλείνεις τα βλέφαρα για να περνούν οι αναμνήσεις από μπροστά σου, που θες να τρέξεις εκεί πίσω στα γραφεία να κλείσεις τα μάτια και όταν τα ξανανοίξεις να είναι όλα στη θέση τους. Οχι, η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ πια ίδια. Ενα κομμάτι μας πέθανε μαζί με τις εφημερίδες μας. Το Βήμα, τα Νέα, το ραδιόφωνο, τα σάιτ, τα περιοδικά.
Γιώργος Καρελιάς, δημοσιογράφος
Eπειδή βλέπω πολλή σύγχυση τώρα που φαίνεται ότι έρχεται το τέλος (και) του ΔΟΛ, νομίζω ότι τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οι επιχειρήσεις κλείνουν, κυρίως, εξαιτίας των επιλογών των ιδιοκτητών τους. Αυτό το "κυρίως" σημαίνει κατά 70%(υπάρχουν κι άλλοι λόγοι). Στην περίπτωση του ΔΟΛ η ευθύνη είναι 99% στην ιδιοκτησία. Ο Ψυχάρης δεν οδήγησε το μαγαζί σε οικονομική ασφυξία; Ποιος το φόρτωσε με 200 εκατομμύρια δάνεια; Με τέτοιο βάρος καμιά κυβέρνηση και καμιά τράπεζα δεν μπορεί να το σώσει.Δεν είναι θέμα κυκλοφορίας( ΤΑ ΝΕΑ ήταν πρώτα και το ΒΗΜΑ δεύτερο σε κυκλοφορία). Ούτε η (δεδομένη) κυβερνητική εχθρότητα θα οδηγούσε στο κλείσιμο (και να μην ξεχνάμε τα συνεχή παιχνίδια του Ψυχάρη με "γάτες" και τα παρόμοια), αν υπήρχε επενδυτής που μπορούσε να σηκώσει ένα μικρότερο βάρος. Αλλά ποιος μπορεί να βάλει τόσο λεφτά σε μια φθίνουσα αγορά; Δεν υπάρχει, λοιπόν, λύση για τον ΔΟΛ, δυστυχώς. Είναι σκληρό, αλλά αληθινό. Οι άνθρωποί του πρέπει να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους (ώστε να πάρουν κάτι, όταν εκποιηθεί η περιουσία-αν μείνει από τις τράπεζες) και να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι δικό τους, μακριά από παλιές αμαρτίες.
Κωστής Κορνέτης, ιστορικός, συγγραφέας
Συνδέθηκα με τα ΝΕΑ το καλοκαίρι του 2008 μέσω της Μικέλας Χαρτουλάρη και έγραψα για χρόνια βιβλιοκριτικές στο εντυπωσιακό τότε «Βιβλιοδρόμιο». Τα τελευταία χρόνια, και παρότι δεν συμφωνούσα με την κεντρική πολιτική θέση της εφημερίδας, συνέχισα να την διαβάζω και να την αγοράζω ανελλειπώς, όποτε βρισκόμουν στην Ελλάδα. Το ίδιο και με το κυριακάτικο Βήμα. Ήταν ένα είδος δεσίματος που καλλιεργεί κάνεις με ένα έντυπο, που δεν αλλάζει εύκολα. Μια συνήθεια καθημερινή και μια ιεροτελεστία που ο Χέγκελ κάποτε συνέκρινε με την πρωϊνή προσευχή. Είναι βαθιά σοκαριστική η σκέψη πως αυτά τα ιστορικά έντυπα θα σταματήσουν να κυκλοφορούν από τη μια στιγμή στην άλλη και πως τόσοι άξιοι άνθρωποι μένουν ξαφνικά μετέωροι.
Αλέξης Σταμάτης, συγγραφέας, αρθρογράφος
Τα τελευταία δυόμισι χρόνια είχα την τύχη να γράφω κριτική ξένης λογοτεχνίας στο Βιβλιοδρομιο των ΝΕΩΝ. Η πιο δημιουργική συνεργασία με έντυπο που είχα. Ευχαριστώ το Μανώλη Πιμπλή και όλους τους φίλους.Θα ξανά βρεθούμε σίγουρα. Γιατί όσο η ερημιά προσπαθεί να σε αποίκησει, τόσο αντιστέκεσαι Η σκέψη μου στους εργαζόμενους του ΔΟΛ.
Τασούλα Επτακοίλη, δημοσιογράφος
Λώρη Κέζα, δημοσιογράφος, συγγραφέας
Το Βήμα είχε ξεχάσει να κρίνει τις τράπεζες και να τις ελέγχει δημοσιογραφικά. Δεν έβαζε στο πρωτοσέλιδο τις παράνομες και καταχρηστικές πρακτικές τους. Σε μια περίοδο όπου σε κάθε σπίτι δινόταν μια μάχη με τις τράπεζες, το Βήμα έγραφε λιβανωτούς για κερδοφορίες που ήταν εντελώς έξω από την παγκόσμια κλίμακα τραπεζικής ανάπτυξης.
Υπάρχουν εκατοντάδες δικαστικές αποφάσεις για μονομερή αύξηση των τόκων, για παράνομα «έξοδα φακέλου», για καταστρατήγηση της διαφάνειας σε κυμαινόμενο επιτόκιο, για επιβολή εξόδων στην παρακολούθηση καταθέσεων, για πρακτικές παρενόχλησης, κι άλλα, κι άλλα. Αυτά ήταν πάντα στο περιθώριο της δημοσιογραφικής έρευνας. Το Βήμα έπαιρνε το μέρος του τραπεζίτη, προσπερνώντας τα όλα αυτά ως δευτερεύοντα. Ακόμα κι όταν ο τραπεζίτης ήταν απατεώνας.
Το Βήμα δεν άσκησε επαρκή, αυστηρή κριτική στην αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος. Δεν έκρινε σε βάθος τις κυβερνήσεις που πριμοδότησαν με δισεκατομμύρια ευρώ τους θεσμικούς τοκογλύφους. Δεν πήρε θέση απέναντι στα στελέχη των τραπεζών που πέτυχαν το ακαταδίωκτο για τα τυχόν λάθη τους.
Νόμιζαν ορισμένοι ότι επειδή τρώνε και πίνουν με τους τραπεζίτες, γίνονται φιλαράκια τους. Καμάρωναν για τις γνωριμίες τους, επαίρονταν για την πρόσβαση που έχουν «στο σύστημα». Επέτρεψαν σε συντάκτες να μπουν στα μισθολόγια των τραπεζών_ επέτρεψαν ή ανέχτηκαν, το ίδιο είναι. Μικρή πόλη, όλοι ξέρουμε. Ένα σύμπλεγμα από μικρά και μεγάλα ατομικά συμφέροντα, αυτή ήταν η προσέγγιση αντί του αληθινού ρεπορτάζ.
Δεν υπάρχει επιλογή στο ερώτημα «να είμαστε με την πλευρά των τραπεζών ή με την πλευρά των καταναλωτών». Ο δημοσιογράφος δεν είναι φιλαράκι κανενός, δεν παίρνει το μέρος κανενός, δεν διαφημίζει, δεν συγκαλύπτει. Το Βήμα έχασε την αξιοπιστία του λιβανίζοντας ένα στρεβλό τραπεζικό σύστημα. Και η στρέβλωση κατάπιε την εφημερίδα.
Κυριάκος Αθανασιάδης, συγγραφέας, αρθρογράφος
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε χωρίς να ιδρώσει τον μεγαλύτερο και σημαντικότερο δημοσιογραφικό οργανισμό που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα -- αλλά βέβαια «ο Ψυχάρης ήταν αντιπαθητικός», «ο ΔΟΛ δεν κυνηγούσε τους κακούς τραπεζίτες», «τώρα πια όλοι ενημερωνόμαστε από το ίντερνετ», «εγώ είχα σταματήσει να αγοράζω τις εφημερίδες το 2001», «σιγά πια τι πρόσφερε τόσο καιρό;» και άλλα τέτοια ωραία.
Έχουμε υποστείλει τη σημαία, πατριώτες. Χάνουμε τη μία μάχη μετά την άλλη. Κατατροπωθήκαμε.
Νίκος Τσαγκρής, δημοσιογράφος
Απ' το πρωί διαβάζω επικήδειους για τα έντυπα του ΔΟΛ, το ΒΗΜΑ και τα ΝΕΑ. Ωραία περνάω. Όπως στις κηδείες υπερηλίκων συγγενών. Που θυμόμαστε ιστορίες από τη ζωή μας με τους πεθαμένους. Και γελάμε και μελαγχολούμε και δακρύζουμε...(Ζωή σε εμάς...)
Μία Κόλλια, δημοσιογράφος
To ΒΗΜΑ, τα ΝΕΑ, η Ελευθεροτυπία, η Καθημερινή. Κάθε μεσημέρι, οι γονείς μου διάβαζαν μια εφημερίδα. Με αυτή την εικόνα μεγάλωσα.
Κάθε Κυριακή, τσακωμοί για το ποια είναι καλύτερη. Ηταν όλες εκεί.
Στα 20-22, όταν πια έμπαινα στη δουλειά, κρατούσα αρχείο όλα τα πολιτιστικά ένθετα. Τα έχω στο πατάρι, τα έχω δερματοδέσει. Ο Μπαμπινιώτης και ο Μαρωνίτης τσακώνονταν - και από Κυριακή σε Κυριακή παρακολουθούσες στο ΒΗΜΑ τη συνέχεια...
Συνεντεύξεις, άρθρα, γνώμες, ρεπορτάζ. Η γλώσσα, τα νέα του κόσμου, οι απόψεις ευφυών ανθρώπων, φωτογραφίες από παντού, η μόδα, η εξέλιξη, η τεχνολογία... Ολα εκεί.
Δούλεψα στις τρεις από αυτές - πλην Νέων - κυρίως στα περιοδικά τους. Πόση υπερηφάνεια, την πρώτη φορά: 1992, Ελευθεροτυπία, ένθετο "Η ζωή είναι εδώ" με διευθυντή τον Φώτη Γεωργελέ. Και μετά, "ο ημίαιμος" στη Φάρμα των Ζώων στο Ε - για μένα τότε, ήταν αρκετό.
Εζησα αυτή την ευτυχία. Και μετά ακόμη πιο πολλά, αλλού.
Μορφώθηκα, εξελίχθηκα, δούλεψα, έγραψα, έκανα φίλους, έμαθα από εχθρούς. Εμαθα από "δασκάλους". ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑ. Ανοιξαν ορίζοντες!
Η διαπλοκή, λένε όλοι όσοι μισούν χωρίς φίλτρο. Εχω φίλους εδώ, που με την πρώτη ευκαιρία βρίζουν μόνο τους δημοσιογράφους.
Εχω φίλους, εδώ, που χαίρονται που έκλεισε ο ΔΟΛ, που συρρικνώνεται το "βήμα" της έκφρασης. Εχω φίλους, εδώ, που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη σκιά τους.
Ο τύπος, Ο ΤΥΠΟΣ, όπως όλα τα επαγγέλματα, έχει καλούς και κακούς. Ετσι, είναι η ζωή. Εχει καλούς και κακούς.
Ομως αν δεν υπήρχε ο ΤΥΠΟΣ, σκέψου πόσο λιγότερη ελευθερία θα είχαμε. Πόσα δεν θα ξέραμε.
Αφήνω έξω τη διαπλοκή, τον Ψυχάρη, τον Τσίπρα... Τίποτα δεν με νοιάζει. Μόνο οι συνάδελφοι χωρίς δουλειά και η απαξίωση της δημοσιογραφίας που κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους για να την υπερασπιστούν. (δεν είναι μελούρα όλο αυτό - ναι, υπάρχουν ακόμη δημοσιογράφοι).
Και ας μην παραμυθιαζόμαστε ότι το Internet είναι ελευθερία: έχει και αυτό τα καλά του και τα κακά του - ανάμεσα στα κακά, η αγραμματοσύνη πολλών που μεγαλώνει γενιές και η αυθαιρεσία. Αν μη τι άλλο, στις εφημερίδες, κάποτε, σου έσκιζαν και το χαρτί άμα δεν ήξερες να γράψεις.
Δημήτρης Λυμπερόπουλος, δημοσιογράφος
Όπως έχουν κατεβάσει τα ρολά τους και άλλοι δημοσιογραφικοί Οργανισμοί - αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες, τι λέω, χιλιάδες εργαζομενους. Λυπάμαι γι΄ αυτό, αλλά σκέφτομαι ότι πολλοί βρήκαν το επάγγελμα ευκολότερο από το να μάθουν μιά τέχνη, να σπουδάσουν, να προσφέρουν στη κοινωνία αυτό που μπορούσαν και όχι αυτό που γούσταραν...
Σαν τους φάλτσους που θέλουν να γίνουν τραγουδιστές ή τους τραυλούς που πασχίζουν να γίνουν ηθοποιοί ή τους αργοκίνητους μπαλαδόροι... Ή τις ξέκωλες που κατακλύζουν την τελεβΥζιόνα...
Και μη ξεχνάμε και το αλισβερίσι ΜΜΕ με τις τράπεζες - δισεκατομμύρια ποσά δανείων, που βρίσκονται τώρα στην Ελβετία.
Όχι πως δεν υπάρχουν άξιοι δημοσιογράφοι, αλλά η κοινωνία έχει γεμίσει από δημοσιογραφούντες, από βαθυστόχαστους αναλυτές, από πολιτικάντηδες πολιτικούς... Και είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα όταν γνωστός μου μεγαλοκτηματίας είχε σπουδάσει σε γειτονική χώρα το ένα παιδί του οικονομολόγο και το άλλο διεύθυνση επιχειρήσεων... Γιατί δεν έκανες το ένα γεωπόνο, τον ρώτησα. Για να λερώνεται σαν κι΄ εμένα με τα χώματα, χαχάνισε...
Σπύρος Μακρής, αρθρογράφος
Με αφορμη ενα αρθρο στον Zoornalista,για το ποιοι εκδοτες τριβουν τα χερια τους με το κλεισιμο του ΔΟΛ!!!Θα ελεγα οτι κανεις δεν πρεπει να τα τριβει!!!! Για τι απλα κανεις δεν ειναι ΔΟΛ!!! Ουτε προκειται να γινουν......Το μαγαζι γωνια ηταν πρωτοποριακο,σε ολα τα επιπεδα,με τα καλα και τα ασχημα του,οπως ολοι οι ζωντανοι οργανισμοι. Την ενημερωση και την πληροφορια που ειχαν,εχουν, ολα τα εντυπα,τα sites και το ραδιοφωνο του ΔΟΛ,δεν τα παρεχουν οι αλλοι......ο δευτερος ειναι μακραν.
Ελπιζω εστω και στο ΄5 να βρεθει λυση
Ριχάρδος Σωμερίτης, δημοσιογράφος του Βήματος
Θαυμάζω τους "θαρραλέους" που χτυπάνε ΤΩΡΑ τον ΔΟΛ και τον Ψυχάρη.
σχόλια