Το πόμολο ανακάλυψε επιτέλους το νόημα της ζωής του με το που το άγγιξε. Ένα απαλό άγγιγμα της και ένιωσε χρήσιμο, δεν ήταν πια το άψυχο μέταλλο που κανείς δεν δίνει σημασία ή όταν δίνει το μόνο που σκέφτεσαι πόσο κρύο είναι. Περνάνε τα χρόνια και δεν αγγίζουμε καν την απόλυτη του τάξη και αταξία όταν ο μάστορας είναι ή δεν είναι επαγγελματίας. Άψυχο πράμα τι περιμένεις, δεν έχει λογαριασμούς, γάτες, μνημόνια, δίκες και καταδίκες από δικαστήρια πραγματικά – φανταστικά. Πως θα το κρίνεις ένοχο; Δεν άνοιξες την πόρτα να μπει εκείνη μέσα; Την άνοιξες και με καταδίκασες στην φαντασιακή φυλακή συναισθημάτων σκέψεων, παραισθησιογόνων χωρίς καμία δικαιολογία για τις αμαρτίες της εφηβείας μου να προσπαθώ να καλύψω κάθε πίξελ της όρασης μου με την μορφή της. Εμπειρικά και μόνο, ορισμένοι άνθρωποι είναι το νόημα της ζωής, όχι της δικής μας, εμείς ανήκουμε στους «δεν έχω ιδέα τι μου γίνεται» ή στους «βλέποντας κ κάνοντας». Το ξυπνητήρι ανακαλύφθηκε το 2ο αιώνα π.Χ. πραγματικά δεν έχω ιδέα γιατί, ασχέτως αν μετά έγινε το μεγαλύτερο όπλο του καπιταλισμού και εχθρός για εμάς. Το δικό μου ξυπνητήρι ήταν το χέρι που άγγιξε το πόμολο και όχι μόνο. Σαν ελαττωματικά μοντέλα που είμαστε όπως διατάζουν τα κάθε είδους καλλωπιστικά περιοδικά, τα γυαλιά που έκρυβαν τα μάτια της είχαν ένα βλέμμα γήινο που όλα τα χρώματα της φύσης θέλουνε να αγκαλιάσουνε. Αν είμαι εκτυπωτής στην επομένη ζωή μου θα ήθελα να αποτυπώσω το χαμόγελο της, όπως ακριβώς είναι στο μυαλό μου.
Η ανακάλυψη της γήινης υπόστασης της σε κάνει να παίρνει θάρρος για να γνωριστείτε, εννοείται ότι η βλακεία πάει σύννεφο για να βρέξει με το χαμόγελο της την στεγνή ψυχή σου. Το σύμπαν αυτό που συχνά καταριέσαι όταν όλα πάνε στραβά και ποτέ δεν το θυμάσαι όταν όλα πάνε καλά αλλά σκέφτεσαι τι γαμάτος είμαι;
Ναι αυτό, σου υπενθυμίζει ότι το ξυπνητήρι δεν είναι δικό σου, ανήκει στο διπλανό διαμέρισμα στη άλλη άκρη της Γης. Το κατάλαβες όταν ξύπνησες 4 το πρωί και έξω είναι ακόμα σκοτεινά.
Ούτε το Μετρό δεν έχει ξεκινήσει.
σχόλια