Νομίζεις πως κάθε βράδυ που περνάει δεν το σκέφτομαι;
Πίστεψέ με έχω περάσει πολλά βράδια να αναρωτιέμαι τα γιατί, τα ίσως, τα πρέπει... θα μου πεις δουλειά σου δεν είναι να με κάνεις να σκέφτομαι, αλλά να αισθάνομαι ή μάλλον καλύτερα να παθιάζομαι!
Πάντως μου αρέσει που απόψε είσαι σαν και μένα, συνηθισμένος (;), που δεν φοράς πάνω σου όλα αυτά που σου έχουν προσάψει... αλλά δεν είσαι απλός, δεν πρέπει να είσαι, η Αγάπη έχει αυτόν τον ρόλο... εσύ από την άλλη με έχεις κάνει να περιπλανιέμαι σαν άστεγος. "Άστεγος" τι λέξη, ελπίζω τουλάχιστον να μην καταντήσω ζητιάνος... ξέρεις δεν είναι ωραίο να παρακαλάς στον έρωτα, ξέρω πως είναι το όνομά σου, αν μου βρεις να σε αποκαλώ αλλιώς, δεν έχω πρόβλημα.
Αλήθεια, αξίζουν στη ζωή τόσα ψέματα κάποιες φορές για να διατηρείς την αξιοπρέπειά σου; Αλλά τι σε ρωτάω, εσύ ένα θεϊκό πλάσμα δεν ασχολείσαι με αυτά... δεν παραξενεύομαι που δεν απαντάς... πότε το έκανες άλλωστε (;)...
Πάντα σε βλέπω τις νύχτες να κάθεσαι στην άκρη του κρεβατιού μου, ελπίζοντας τι άραγε, ότι τάχα θα ερωτευθώ την επόμενη μέρα, ότι θα παθιαστώ με έναν άνθρωπο τόσο που θα ξεχάσω την αποψινή μας κουβέντα....
Ξέρεις...το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρω πια αν μπορώ να το κάνω. Κι αν φωνάζεις τώρα, αργότερα θα καταλάβεις, όλοι όταν σκέφτονται καταλαβαίνουν... τα συμπεράσματά σου όμως δε θέλω να τα μοιραστείς μαζί μου, αρκετή κριτική έχω δεχτεί από αυτούς που δέχτηκαν τα βέλη σου...
Λοιπόν, πιστεύεις πως θα αντέξεις κι απόψε να προσδοκάς και να πιστεύεις σε μένα; είναι τόσο σκοτεινά που κι αν τυχόν μου γνέψεις δε θα το καταλάβω... είσαι σκιά και ορισμένες φορές μόνο βλέπω τα μάτια σου, τόσο φλογερά που νομίζω πως αν με κοιτάξεις επίμονα θα καώ... ή έχω καεί ήδη(;). Και όχι δε λέω για σένα στα σίγουρα, σάμπως νομίζεις οι άνθρωποι δεν καίνε;
Τόση ώρα ψάχνω στο ράδιο ένα τραγούδι που να σου ταιριάζει, μάλλον ψέματα, εσένα όλα σου ταιριάζουν... ίσως το ψάχνω για εμένα, να το αφιερώσω στον εαυτό μου. Τραγικό; ίσως... αλλά αναρωτήσου πως καταντήσαμε εμείς οι άνθρωποι... ψυχροί, φορώντας προσωπεία, έχοντας το κατάλληλο για τον καθένα, μην έχοντας τίποτα άλλο στο νου παρά αυτό που σε ξεφτιλίζει, το χρήμα, τον εγωισμό, τη δολιότητα, τα απεχθή...
Ίσως καλύτερα να βρω ένα κομμάτι χωρίς στίχους, απλά για να συντροφεύει την κουβέντα...δεν έχω να σε κεράσω και τίποτα άλλο, εκτός βέβαια από τις επιθυμίες μου. Μην είσαι τόσο έκπληκτος, μου έχουν ξεμείνει και εμένα αρκετές από αυτές... Λοιπόν; Τις θέλεις; Πάρτες και καντες ότι νομίζεις, εσύ θα ξέρεις καλύτερα...
Όλο θέλω να ανάψω το φως, να μη μιλάμε στα σκοτάδια, αλλά φοβάμαι... όχι ότι μπορεί να φύγεις αλλά το πως θα μοιάζεις... η σαγήνη σου ούτως ή άλλως βρίσκεται στα σκοτάδια...
Όταν ξημερώσει όμως πού θα πας (;), πίστεψέ με δε μπορώ να σε κρύψω κάπου...άραγε χάνεσαι με το φως ή στέκεσαι ακόμα εκεί και με παρατηρείς; μήπως το πρόσωπό σου μοιάζει με το δικό μου; μήπως μονολογώ παλιέ μου φίλε...;
σχόλια